Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jaram się jak Jan Hus na stosie ilekroć widzę książkę w klimatach wschodnich krajów. Japonia jest mi szczególnie bliska, więc tym bardziej czuję zainteresowanie. Problem w tym, że cała ta fascynacja kolejny raz została ugaszona jak przydeptany butem papieros.

Początek wydawał się poezją. Bardzo ładnie opisany motyw walk pomiędzy Mandukami a wojownikami Kraju Kwitnącej Wiśni. Obrazowo, wartko, bez ckliwości. Fajnie. Ale później? Gdy wychodzi na scenę Duch, cała akcja spowalnia. Są pojedynki? Są. Są śmierci, płacz i pożoga? Tak. Jakie to ma jednak znaczenie, gdy główny bohater nie posiada żadnego charakteru?

Rozumiem zabieg. Duch miał działać nie jako człowiek, a narzędzie. Idealna, żywa broń, ale również tarcza — dwa elementy chroniące Nieśmiertelną, Czerwony Lotos, Shorę. Tyle, że nie dało się go polubić. Nie miał charakterystycznych cech, więc szybko stał się nijaki. Liczyłam mocno na postacie drugo-, czy nawet trzecioplanowe, ale te też pojawiały się i znikały, a ja nie wiązałam z nimi absolutnie żadnych emocji. Jeżeli któryś z bohaterów umierał, po prostu przewracałam kartkę dalej. Fabuła szybko stała się dla mnie męcząca, ale to, co bardzo doceniam, to znajomość kultury. Widać, że autor ma jakąś wiedzę, bo nie sięgał po same katany, a przywoływał o wiele więcej nazw kojarzonych głównie z Japonią — więc chociaż to mnie jakoś ugłaskiwało.

Jaram się jak Jan Hus na stosie ilekroć widzę książkę w klimatach wschodnich krajów. Japonia jest mi szczególnie bliska, więc tym bardziej czuję zainteresowanie. Problem w tym, że cała ta fascynacja kolejny raz została ugaszona jak przydeptany butem papieros.

Początek wydawał się poezją. Bardzo ładnie opisany motyw walk pomiędzy Mandukami a wojownikami Kraju Kwitnącej...

Słowa nie opiszą tego, jak bardzo wkurzyła mnie ta książka. Męczyłam się nią od kilku tygodni — i dziś wreszcie skończyłam. Do ostatniej strony trzymałam kciuki, żeby stało się coś (COKOLWIEK), co jednak przekona mnie do serii. Ale nie. Nie przekonało.

A wszystko to wina głównego bohatera. Dawno nie spotkałam się z tak bezpłciową, tak drażniącą mnie postacią. Zresztą... całość sprowadza się do tego, jaki Atticus jest zarąbisty, ile ma świetnych gadżetów, czarów i KONTAKTÓW Z BOGAMI (chociaż nie rozumiem, dlaczego w ogóle mają chcieć z nim współpracować, skoro jest taki denerwujący). Warto dodać, że z każdą boginią musi się albo przespać, albo przynajmniej z nią poflirtować, bo książka wyszczuplałaby o połowę. Nasz irlandzki druid jest takim typem „wyluzowanego nastolatka”, który gwiżdże na niebezpieczeństwo, chociaż — według książki — to jest realne i naprawdę wysokie. Tymczasem okazuje się, że to naprawdę realne i wysokie niebezpieczeństwo jest NICZYM w porównaniu z naszym wykokszonym, cholera-wie-czemu takim rewelacyjnym, gościem. W dodatku historia jest z perspektywy pierwszej osoby, co zwykle mi nie przeszkadza, ale tutaj wypada po prostu źle. Chwalenie się pewnymi cechami brzmi jak arogancja, a nie neutralne stwierdzenie faktu.

Poza tym... szkurde. Ten tom ma prawie 7,5/10 w ocenach, więc moje rozczarowanie jest tym większe, że tytuł w ogóle nie wstrzelił się w gusta. Ani fabuła nie jest ciekawa, ani reszta postaci, ani właściwie żadne rozwiązanie. Te pseudoironiczne wstawki Atticusa... były zwyczajnie słabe. Przez to, że WSZYSTKO mu się udawało, cała fabuła kompletnie straciła urok. Nieważne czy miał do czynienia z policją, detektywami, polskimi wiedźmami, bogiem seksu i przerębli — każdy mu albo ulegał, albo ginął. Po co więc w ogóle śledzić jego przygody, skoro zna się finał?

Podziękuję za kolejne tomy.

Słowa nie opiszą tego, jak bardzo wkurzyła mnie ta książka. Męczyłam się nią od kilku tygodni — i dziś wreszcie skończyłam. Do ostatniej strony trzymałam kciuki, żeby stało się coś (COKOLWIEK), co jednak przekona mnie do serii. Ale nie. Nie przekonało.

A wszystko to wina głównego bohatera. Dawno nie spotkałam się z tak bezpłciową, tak drażniącą mnie postacią. Zresztą......

Doceniam przede wszystkim ten szeroki rozstrzał bohaterów; najróżniejsze zawody, wybrane punkty geograficzne, charaktery i idące wraz z nimi rozwiązania. Na całość patrzy się z przymrużeniem oka, bo chociaż autor posiłkował się stereotypami, to wciąż warto zauważyć, jak dobrze oddał ogólny zarys danego kraju. Niełatwo wczuć się w psychikę obcej kultury, poznać zwyczaje, nazewnictwo i wyznawane wartości. Mnie to zaimponowało, bo choć początkowo trochę się krzywiłam na formę reportażu, tak szybko się do niej przekonałam — i ostatecznie jestem nią zachwycona.

To zresztą pierwsza książka, a mam za sobą dużo o tej tematyce, w której pokazano problem z tak wielu perspektyw i co za tym idzie — podkreślono, że jest to problem globalny. Dało się odczuć, że zombie zagrażają WSZĘDZIE, w każdym zakątku Ziemi, a nie tylko w ścisłym obrębie otaczającym grupę głównych bohaterów.

Świeże podejście, rewelacyjne wykonanie, wciągające wątki i dobre rozwiązania (ten motyw z psami był świetny!) — polecam z czystym sumieniem.

Doceniam przede wszystkim ten szeroki rozstrzał bohaterów; najróżniejsze zawody, wybrane punkty geograficzne, charaktery i idące wraz z nimi rozwiązania. Na całość patrzy się z przymrużeniem oka, bo chociaż autor posiłkował się stereotypami, to wciąż warto zauważyć, jak dobrze oddał ogólny zarys danego kraju. Niełatwo wczuć się w psychikę obcej kultury, poznać zwyczaje,...