Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Umarłam z nudów na tym 7-stronicowym monologu. Może innym razem.

Umarłam z nudów na tym 7-stronicowym monologu. Może innym razem.

Poddałam się po drugiej części.

Poddałam się po drugiej części.

Przeczytałam w oryginale, bo obydwa polskie tłumaczenia są przestarzałe i zbyt ugrzecznione (po prostu nie da się tego czytać) i nie oddają tak klimatu zagubienia głównego bohatera, jego rozkmin, osamotnienia, zdegustowania światem dorosłych. Czytałam po polsku jako nastolatka i książka zupełnie do mnie nie trafiła. Teraz i po angielsku - owszem. Pozostawia wiele pytań, pewnie teraz zupełnie innych niż kiedy Salinger ją pisał, np. o rolę rodziców jako empatycznych (sic!) towarzyszy dziecka podczas dorastania. W powieści są przedstawieni bardzo zdawkowo, jako w zasadzie obojętni, niezainteresowani, dalecy emocjonalnie ludzie, którzy jedynie stawiają wymagania ("Ojciec cię zabije!"), a nie wspierają, nie tłumaczą świata, nie uczą szacunku, w tym do samego siebie, asertywności i empatii. A tu bym upatrywała źródła niedostosowania i cierpienia głównego bohatera, który - jak się okazuje - nie może liczyć na nikogo dorosłego i ze swoimi problemami mierzy się zupełnie sam. O ile lata temu mnie irytował, teraz mu współczuję.

Przeczytałam w oryginale, bo obydwa polskie tłumaczenia są przestarzałe i zbyt ugrzecznione (po prostu nie da się tego czytać) i nie oddają tak klimatu zagubienia głównego bohatera, jego rozkmin, osamotnienia, zdegustowania światem dorosłych. Czytałam po polsku jako nastolatka i książka zupełnie do mnie nie trafiła. Teraz i po angielsku - owszem. Pozostawia wiele pytań,...