Podróż do kresu nocy

A jaka jest nasza współczesność i my ??? Wypisz, wymaluj.....Albo i gorzej, bo zło się szybciej rozprzestrzenia chociażby przez możliwości technologiczne, zobojętnia ludzi, czyni trybami w jakiejś machinie..a dobro jest ciche i zagłuszane....
Książka jak najbardziej aktualna i dziś ku przestrodze... Człowieku zwolnij, pomyśl i zastanów się! Przecież to my to życie tworzymy takim....

A jaka jest nasza współczesność i my ??? Wypisz, wymaluj.....Albo i gorzej, bo zło się szybciej rozprzestrzenia chociażby przez możliwości technologiczne, zobojętnia ludzi, czyni trybami w jakiejś machinie..a dobro jest ciche i zagłuszane....
Książka jak najbardziej aktualna i dziś ku przestrodze... Człowieku zwolnij, pomyśl i zastanów się! Przecież to my to życie tworzymy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ciężko było mi przez nią przebrnąć.
Mimo coś trzymało mnie przy chęci poznania losów bohatera.
Książka pokazuje te niemiła stronę duszy człowieka, która mówiąc szczerze czasem widzę wśród innych ludzi ale niestety tez u siebie.
Ciekawe było również tło historyczne.

Czy podjęła bym się jeszcze raz przeczytania ? Chyba nie...

Ciężko było mi przez nią przebrnąć.
Mimo coś trzymało mnie przy chęci poznania losów bohatera.
Książka pokazuje te niemiła stronę duszy człowieka, która mówiąc szczerze czasem widzę wśród innych ludzi ale niestety tez u siebie.
Ciekawe było również tło historyczne.

Czy podjęła bym się jeszcze raz przeczytania ? Chyba nie...

Pokaż mimo to

[...]
W zasadzie kilkaset stron powieści jest wyłącznie o parszywym i odrętwiałym życiu. Céline opowiada o wojnie, w sposób, który mnie młodemu musiał zaimponować – bezsensowna jatka, z elitami, dla których życie ludzkie nie ma najmniejszej wartości. Co więcej pisze to z perspektywy osoby, która sama zgłosiła się do wojska, by walczyć w imię Francji. Ale w gruncie rzeczy ta Francja ma go zupełnie gdzieś, a na wojnie zarabiają wszyscy tylko nie żołnierze. Nie ma bohaterów. Jest strach i tchórzostwo. Kilka dekad temu, młody pacyfista musiał być zachwycony.

[...]
całość:
https://www.speculatio.pl/podroz-do-kresu-nocy/

[...]
W zasadzie kilkaset stron powieści jest wyłącznie o parszywym i odrętwiałym życiu. Céline opowiada o wojnie, w sposób, który mnie młodemu musiał zaimponować – bezsensowna jatka, z elitami, dla których życie ludzkie nie ma najmniejszej wartości. Co więcej pisze to z perspektywy osoby, która sama zgłosiła się do wojska, by walczyć w imię Francji. Ale w gruncie rzeczy ta...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pesymistyczna wizja świata, życia, ludzi. Za każdym wyborem kryje się cierpienie. Życie ludzkie to cierpienie i nic pozytywnego człowiek z życia nie ma. Okrutny los sprawia, że do kresu życia zmagać się musimy z bólem istnienia i niesprawiedliwością świata.

Pesymistyczna wizja świata, życia, ludzi. Za każdym wyborem kryje się cierpienie. Życie ludzkie to cierpienie i nic pozytywnego człowiek z życia nie ma. Okrutny los sprawia, że do kresu życia zmagać się musimy z bólem istnienia i niesprawiedliwością świata.

Pokaż mimo to

Pierwszy raz usłyszałem o "Podróży do kresu nocy", kiedy czytałem "Z szynką raz" Ch.Bukowskiego, który stwierdził, że przeczytanie "Podróży" wywołało na nim takie wrażenie, że bezgranicznie zainteresował się literaturą, i to pchnęło go później w kierunku pisania felietonów, a finalnie, książek.

Louis-Ferdinand Celine pisząc autobiograficzną "Podróż do kresu nocy" złamał konwenanse i wprowadził do literatury niepoprawność, realizm i język potoczny. Powstało dzieło ponadczasowe, które na tle rozgrywającej się pierwszej wojny światowej, a następnie kolejnych trudnych lat, pokazuje szarą rzeczywistość zwykłych ludzi, panujące wówczas realia, stosunki międzyludzkie i dramat jednostki zaplątanej we własne demony i ograniczenia.

W powieści tej znajdziemy zarówno niezwykle plastyczne obrazy Paryża lat dwudziestych XX wieku, znakomite odwołanie do dramatycznego i brutalnego "Jądra ciemności" J. Conrada, jak i do bezwzględnych realiów amerykańskiego kapitalizmu i zwierzęcego traktowania napływających z Europy uchodźców szukających szczęścia za oceanem.
Jest to opowieść barwna, ciekawa i urozmaicona, a główny bohater z rozbrajającą szczerością nie szczędzi czytelnikowi swoich osobistych rozterek, lęków i pragnień.

Jednym słowem jest to powieść brutalna, szorstka i bezkompromisowa, która słusznie zapracowała na miano jednego z najważniejszych dzieł literatury początku XX wieku.

Pierwszy raz usłyszałem o "Podróży do kresu nocy", kiedy czytałem "Z szynką raz" Ch.Bukowskiego, który stwierdził, że przeczytanie "Podróży" wywołało na nim takie wrażenie, że bezgranicznie zainteresował się literaturą, i to pchnęło go później w kierunku pisania felietonów, a finalnie, książek.

Louis-Ferdinand Celine pisząc autobiograficzną "Podróż do kresu nocy" złamał...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bez pamięci dałem się porwać wirowi wydarzeń przedstawionych w powieści Celine’a. Autor zabrał mnie w fascynującą podróż do kresu nocy, na której końcu nie czekało na mnie nic poza uniwersalną, gorzką prawdą dotyczącą ludzkości oraz świadomością, że na nikogo z nas na końcu nie czeka nic ani nikt. Nie czekało nic poza wdzięcznością dla autora dzięki któremu miałem możliwość przeczytania tego fenomenalnego, aczkolwiek dołującego dzieła.
‘Podróż do kresu nocy’ została po raz pierwszy wydana w 1932 roku. Mimo upływu ponad osiemdziesięciu lat historia ta nie straciła na aktualności dlatego bo my – ludzie, w gruncie rzeczy niewiele się zmieniliśmy. W dużym skrócie – opowiada losy (które zawierają ogrom wątków autobiograficznych) przemiany młodego Bardamu z ideowca w człowieka, który nie wierzy już w absolutnie nic, przez ludzi właśnie. Społeczeństwo nie akceptuje go, pogardza nim jako jednostką wyrywającą się przed szereg i nieuznającą zastanego stanu rzeczy. Bohater wyrusza wówczas w własną podróż która prowadząc go przez pola walki I Wojny Światowej (świetny manifest antywojenny!), kolonializm, amerykański sen i nędznie płatną pracę lekarza na paryskich przedmieściach utwierdza go w smutku i bezsensie, w każdym z tych miejsc traci on odrobinę ze swojej młodzieńczej chęci do życia, popadając w totalną depresję będąc bardziej świadomym od nierozumiejących go ludzi.Przeraźliwa samotność, brak wiary w miłość, przyjaźń, cel wpędzają go w coraz to większe tarapaty i egzystencjalne rozterki.
Każdy czytelnik który ‘lubi’ się dołować odnajdzie cząstkę siebie w postaci głównego bohatera. Ja z Bardamu i Celinem utożsamiłem się bardzo mocno, mając czasem wrażenie, że gdybym miał napisać książkę napisałbym właśnie ‘Podróż do kresu nocy’. Chyba jedyną różnicą pomiędzy mną a autorem i jego alter ego jest to, że ja jednak staram się choć trochę wierzyć w ludzi i świat, który autor, popadając w coraz większe zgorzknienie, zdecydował się zupełnie skreślić, spisać na straty.
Nie można zapominać o tym, że wielkim plusem powieści jest jej język. Wulgarny i dosadny, więc i taki jak sam autor, który jednak jednocześnie potrafi być jednak piękny i ujmujący (nie autor, a język) tak jak piękna jest scena opowieści o duchach unoszących się na paryskim niebie. Użyty w książce język jest jak najbardziej naturalnym językiem inteligentnego człowieka. Warto tutaj docenić także świetne tłumaczenie Oskara Hedemanna. Co ciekawe miałem okazję czytać fragment tej książki w pdf w pierwszym polskim wydaniu z 1934 roku i różnica jest kolosalna. Pruderyjny tłumacz sprzed 80 lat nazywa ‘ściskaniem’ to, co Hademann kilkadziesiąt lat później określa ‘dupczeniem’. Taka mała dygresja na którą warto zwrócić uwagę.
‘Podróż do kresu nocy’ pozostawia czytelnika z niezłym mętlikiem w głowie. Można to nazwać smutkiem, niesmakiem. Ja wolę stwierdzić jednak, że Celine wytłuszcza nam absolutną prawdę, którą wszyscy znamy ale jednak staramy się ją odrzucać w codziennym życiu. Odrzucamy ją właśnie dlatego, żeby nie skończyć jak Bardamu, zatrzaśnięci w klatce bez wyjścia zbudowanej z myśli. Może to i lepiej, że świat stara się ograniczyć ludzki indywidualizm, żeby nie skazywać jednostki na takie właśnie cierpienie? Jakakolwiek nie byłaby odpowiedź przyznać muszę, że powieść Celine’a jest jedną z najlepszych które czytałem i z niejaką dumą dołączam ją do listy swoich ulubionych.

Bez pamięci dałem się porwać wirowi wydarzeń przedstawionych w powieści Celine’a. Autor zabrał mnie w fascynującą podróż do kresu nocy, na której końcu nie czekało na mnie nic poza uniwersalną, gorzką prawdą dotyczącą ludzkości oraz świadomością, że na nikogo z nas na końcu nie czeka nic ani nikt. Nie czekało nic poza wdzięcznością dla autora dzięki któremu miałem możliwość...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świat przedstawiony przez autora książki jest pełen smutku, brudu i niegodziwości. Bezsens egzystencji pogłębiony jest jeszcze przez bezcelowość życia, które nazywane jest "zgnilizną". Człowiek żyje tylko w jednym celu, aby "zdechnąć", od samego początku zmierzając do kresu nocy.

Świat przedstawiony przez autora książki jest pełen smutku, brudu i niegodziwości. Bezsens egzystencji pogłębiony jest jeszcze przez bezcelowość życia, które nazywane jest "zgnilizną". Człowiek żyje tylko w jednym celu, aby "zdechnąć", od samego początku zmierzając do kresu nocy.

Pokaż mimo to

trudno powiedzieć, że przeczytane, bo zarzuciłam już po kilku stronach. To już się zdezaktualizowało i nie da się tego czytać po prostu.

trudno powiedzieć, że przeczytane, bo zarzuciłam już po kilku stronach. To już się zdezaktualizowało i nie da się tego czytać po prostu.

Pokaż mimo to

„Podróż do kresu nocy” faktycznie zawiera w sobie wiele gorzkich refleksji. Niewiara w człowieka momentami jest przerażająca, aż czytelnik sam zaczyna czuć się tym przytłoczony. I ludzie są skazani na wszystkie te wady, do pewnego stopnia też przynajmniej osamotnieni w swojej bezsilności. Miejscami uderza absurd zdarzeń które ludzie uznają za najważniejsze – jak wojna. Z drugiej strony, jest kilka czynników ułatwiających przebrnięcie przez książkę i ten stan.

Humor. Ta książka jest naprawdę zabawna, rzadko mi się to zdarza, ale czytając ją momentami nie mogłem przebrnąć przez kilka stron by nie zacząć się śmiać na głos. Celine ma zmysł absurdu, odziera ludzi z ich patosu, niezależnie od ich ważności, ukazuje absurd zdarzeń, używania ironii, sarkazmu i cynicznych podsumowań. Miejscami ma odwagę śmiać się strasznym rzeczom w twarz. To sprawia że rzeczywistość nie jest już taka straszna. Ogólnie miałem wrażenie jakby często ironia przeważała nad ostrym sarkazmem przy opisie innych – gdy narrator powieści opisuje swoich zwierzchników widzę raczej ironię niż złość nastawioną na zniszczenie człowieka. Humor nie przytłacza, raczej pozwala się roześmiać, oderwać od ciężkiej rzeczywistości, powiedzieć że przetrwamy mimo niej. Nadal pamiętam jak (główny bohater) Ferdynand Bardamu i Robinson rozważali zakończenie wreszcie swoich wyczerpujących doświadczeń wojennych przez dostanie się do niewoli i byli zainspirowani tym pozytywnym planem.

Sam Bardamu ma też pozytywne cechy. Jako lekarz na początku często nie pobiera pieniędzy od biednych ludzi, zdaje się mieć dla nich współczucie, jego postawa jako lekarza jest chwalona, potem też. Może mimo wszystko nie jest takim złym człowiekiem. Widzimy jak wiąże się z ludźmi. Myślę że dobrym podsumowaniem książki jest ostatnia scena śmierci Robsona, gdzie narrator usiłuje ukazać najlepiej jak umie współczucie, ale też nie całkowicie mu się to udaje, bo ciężkie doświadczenia życiowe zdusiły w nim zdolność do współodczuwania. Mimo to, próbuje. Okazało się że był mocniej związany z Robinsonem niż sądził. Oczywiście, Bardamu nie jest świętym, robi złe rzeczy. Ale jednak nie jest też kompletnie wyprany z pozytywnych emocji.

Sam język książki ma znaczenie, moim zdaniem pozwala zobaczyć bohatera i bohaterów jako zwykłych ludzi, niezależnie od profesji, stanowiska, wykształcenia, obycia. Zmniejszony jest więc dystans między bohaterem a czytelnikiem, a także pozwala on przekazać pewien autentyzm, nie zakłada też wyższego stany wiedzy który rozmija się z życiem, jak czasami może się zdarzyć czytając książki klasyków. Poza tym, spodobał mi się sposób w jaki narrator zwraca się bezpośrednio do czytelnika, naprawdę można było się czuć jakby był blisko.

Powracając jeszcze do gorzkiej strony książki… Można chyba powiedzieć że dramat człowieka polega na tym, że stracił on swoje tradycyjne punkty oparcia i autorytety, w nic już nie wierzy, a wszystko okazuje mu się jako absurd. Ludzie zamiast jako wsparcie ukazują mu się jako niebezpieczni drapieżcy. Przed nikim nie można się odsłonić i zaufać bez ryzyka. (Z drugiej strony gdy widzi on osobę która jest w stanie wspierać go, jak Molly, do reszty chwali ją)

Wydaje mi się że ten cytat był dla mnie najbardziej przytłaczający:

„Lepiej nie robić sobie złudzeń, bo ludzie i tak nie mają sobie nic do powiedzenia, a innym mówią tylko o swoich własnych troskach i bólu. Każdy dla siebie, a ziemia dla wszystkich. Wszyscy chcą się pozbyć bólu i starają się zrzucić ten swój żal na innych, wtedy gdy się kochają , ale nic z tego tak nie wychodzi i nic to nie daje, zatrzymują w sobie cały żal i smutek, znowu podejmują próbę, raz jeszcze, aby coś z tym zrobić."Jakże Pani jest piękna", mawiają. A życie biegnie dalej aż do następnego razu, gdy po raz kolejny spróbujemy coś wymyślić. I znowu próbują "Ależ Pani jest piękna!..
A w międzyczasie chełpimy się, że udało nam się pozbyć tego żalu, a i tak wszyscy doskonale wiedzą, że to nieprawda, że cały ten żal i tak zostawiliśmy tylko dla siebie.”

Sama fabuła faktycznie nie jest czymś niespotykanym i niesamowicie porywającym, myślę że siła książki tkwi głównie w refleksjach. Z drugiej strony nie jest też zła, Bardamu ma ciekawsze życie niż przeciętny człowiek. W ogóle zastanawiam się w jakim procencie książka jest autobiograficzna, a w jakim to fikcja, jak dużo postaci jest autentycznych. W sumie, część jest tu typowego życia, część nietypowych zdarzeń - …a może książka to ciąg typowego życia w ciągu nietypowych zdarzeń? Najbardziej przypadły mi do gustu część z doświadczeniami wojennymi, pobytem w Afryce [to było ekscytujące! :) ] i początkowe doświadczenia narratora jako lekarza. Na pewno pozostanie mi w pamięci opis rodziców katujących w budynku córkę – Jezu… A, i zamach Robinsona na starą Henrouille. ;) Oraz zamach Madelon na Robinsona. …Rany boskie, co się w ogóle stało, historia narastającego szaleństwa i obsesji Madelon była istną makabreską. Pewnie więc ją zapamiętam i będzie mi się śniła w moich koszmarach. ;) Ogólnie, udało mi się zżyć z bohaterami Celine’a, zwłaszcza z jego otoczeniem z praktyki lekarskiej bo tak długo z nimi przebywamy. Bohater ratował się od nich, a jednak wydaje mi się że znalazł jakieś miejsce w tej społeczności, nie był tak całkowicie samotny. Choć sam nie wiem, może musiałbym to przeczytać jeszcze raz.

Zainteresowało mnie powiązanie Celine’a z nazizmem, nazistami, kolaboracja. W angielskiej wikipedii możemy przeczytać że „w 1935 roku Brytyjski krytk William Empson napisał że Celine wydawał się być człowiekiem ‘dojrzałym do faszyzmu/gotowym na faszyzm’ (ripe for fascism)”. Dlaczego tak uznał? Czy celinowska autobiograficzna „Podróż do kresu nocy” skłoniła do tego krytyka? Czy w samej książce są już ślady tego zaczątku faszyzmu? Albo może raczej rozkładu? Przypomniało mi to jak czytałem że nie byłoby faszyzmu bez poczucia schyłkowości, upadku czasów zapoczątkowanego przez fin de siecle. Zastanawiam się na ile uczucie upadku opisane w „Podróży” faktycznie jest zapowiedzią fascynacji faszyzmem/nazizmem. W końcu faszyzm miał być czymś nowym jakościowo, przynoszącym nową, lepszą jakość, odnowę. Z tego co pamiętam też, Celine (w niezależnych cytatach) podkreślał też że Hitler zrobił wiele dla klasy pracującej. Z chęcią dowiedziałbym się więcej na temat tego co skłoniło Celine’a do stanięcia po stronie nazizmu. Tymczasem myślę że sięgnę jeszcze po inne jego książki, ciekawe co w nich znajdę i jak będą się różniły od „Podróży do kresu nocy”, czy pojawi się jakaś ewolucja w sposobie myślenia pisarza i jego bohaterów.

„Podróż do kresu nocy” faktycznie zawiera w sobie wiele gorzkich refleksji. Niewiara w człowieka momentami jest przerażająca, aż czytelnik sam zaczyna czuć się tym przytłoczony. I ludzie są skazani na wszystkie te wady, do pewnego stopnia też przynajmniej osamotnieni w swojej bezsilności. Miejscami uderza absurd zdarzeń które ludzie uznają za najważniejsze – jak wojna. Z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zaczyna się od frontu pierwszej wojny światowej, na którym z każdym dniem i z każdym doświadczeniem główny bohater i narrator Ferdinand Bardamu traci coraz bardziej swoje młodzieńcze złudzenia co do świata i co do ludzi. Razem z nim rozpoczynamy tytułową podróż do kresu nocy, czyli tam, gdzie brutalność i nędza świata oraz jego nieliczne uciechy prezentują się w stanie czystym, nieprzesłoniętym przez naiwne wyobrażenia. Wyprawa ta prowadzi z frontu do szpitala dla rannych, następnie do francuskich kolonii w Afryce, gdzie Bardamu ma nadzieję zdobyć trochę funduszy, a gdy to się nie powodzi, do Ameryki, która również okazuje się jednym wielkim rozczarowaniem. Ostatecznie bohater osiada z powrotem we Francji, gdzie rozpoczyna, zgodnie z wyuczonym zawodem, praktykę lekarską. Zajęcie to, chyba jak żadne inne, daje mu kolejną okazję do tego, żeby zetknąć się z flakami życia i obojętnieć na nie coraz bardziej. Stąd czarny humor książki, który czyni w ogóle możliwą tą lekturę.

Zaczyna się od frontu pierwszej wojny światowej, na którym z każdym dniem i z każdym doświadczeniem główny bohater i narrator Ferdinand Bardamu traci coraz bardziej swoje młodzieńcze złudzenia co do świata i co do ludzi. Razem z nim rozpoczynamy tytułową podróż do kresu nocy, czyli tam, gdzie brutalność i nędza świata oraz jego nieliczne uciechy prezentują się w stanie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to