Podróż do kresu nocy

Początek, rozdziały poświęcone wojnie powalają językiem i sposobem ukazania konfliktu. Po jej zakończeniu poczucie bezsensu jedynie wzrasta, jakby bohater Celine'a nie mógł opuścić okopów w swojej głowie. A my towarzyszymy mu w tej wędrówce do kresu nadziei...

"I wystarczy juz tylko coś zjeśc, żeby było ciepło, no i spać ile tylko się da na tej drodze, która prowadzi donikąd".

"...losu nie da się pokonać... i tak trzeba upaść na samo dno, każdego wieczoru myśląc z lękiem o kolejnym, jeszcze bardziej niepewnym i dorażającym dniu".

Początek, rozdziały poświęcone wojnie powalają językiem i sposobem ukazania konfliktu. Po jej zakończeniu poczucie bezsensu jedynie wzrasta, jakby bohater Celine'a nie mógł opuścić okopów w swojej głowie. A my towarzyszymy mu w tej wędrówce do kresu nadziei...

"I wystarczy juz tylko coś zjeśc, żeby było ciepło, no i spać ile tylko się da na tej drodze, która prowadzi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mocna, nie daje o sobie zapomnieć i zmusza do refleksji nad życiem. Napisany pięknym, bogatym językiem. Bardzo mną poruszyła.

Mocna, nie daje o sobie zapomnieć i zmusza do refleksji nad życiem. Napisany pięknym, bogatym językiem. Bardzo mną poruszyła.

Pokaż mimo to

Tak, potrafię zrozumieć zachwyty nad tą książką (szczególnie te sprzed 70 lat), jednak ja w roku 2020 mieszkając we wschodniej części Europy po prostu nie jestem w stanie zrozumieć kontekstu społecznego i historycznego czasu, w którym ta powieść była pisana, ani tym bardziej jej zinterpretować. Styl Celine'a uważa się powszechnie za nowatorski i taki jest w istocie, jednak moim zdaniem jest on przeznaczony raczej dla językoznawców niż dla zwykłych czytelników. Dla mnie lektura tej książki była drogą przez mękę i trwała z przerwami 4 miesiące, ale chciałam przeczytać ją do końca i poznać jedną z najważniejszych pozycji literatury światowej. Moim zdaniem ta powieść nie przetrwała próby czasu, jednak nie chcę jej oceniać, bo mam za małą wiedzę o tamtym czasie i nie potrafię jej ujrzeć w kontekście historycznym.

Tak, potrafię zrozumieć zachwyty nad tą książką (szczególnie te sprzed 70 lat), jednak ja w roku 2020 mieszkając we wschodniej części Europy po prostu nie jestem w stanie zrozumieć kontekstu społecznego i historycznego czasu, w którym ta powieść była pisana, ani tym bardziej jej zinterpretować. Styl Celine'a uważa się powszechnie za nowatorski i taki jest w istocie, jednak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ciężko się to czyta. Wszędzie gdzie nasz bohater się nie pojawia to wszystko tapla się w gównie, obcieka uryną, a ludzie chodzą zawszeni, zawrzodzeni i nie ważne czy bohater jest w Afryce czy Ameryce. Po 300 stronach ma się dosyć, a jednocześnie człowiek wie, że reszta będzie w takiej samej stylistyce. Nie było by tak źle gdyby nie te opisy brudu i smrodu, ale z drugiej strony, bez tych opisów pozostałoby może ze 100 stron książki. Czasami jak autor kolejny raz zaczynał przedstwiać otaczający go świat jak i ludzi to odechciewało się nie tylko czytania, ale i żyć.

Ciężko się to czyta. Wszędzie gdzie nasz bohater się nie pojawia to wszystko tapla się w gównie, obcieka uryną, a ludzie chodzą zawszeni, zawrzodzeni i nie ważne czy bohater jest w Afryce czy Ameryce. Po 300 stronach ma się dosyć, a jednocześnie człowiek wie, że reszta będzie w takiej samej stylistyce. Nie było by tak źle gdyby nie te opisy brudu i smrodu, ale z drugiej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Celine trafia w serce celniej niż jakikolwiek inny autor. Oprócz prowokującej i pesymistycznej wymowy jest to rzecz świetnie i bardzo oryginalnie napisana, ze stylizacją na język potoczny, poszarpaną składnią, wyczuwalną nerwowością i napięciem. Lektura obowiązkowa

Celine trafia w serce celniej niż jakikolwiek inny autor. Oprócz prowokującej i pesymistycznej wymowy jest to rzecz świetnie i bardzo oryginalnie napisana, ze stylizacją na język potoczny, poszarpaną składnią, wyczuwalną nerwowością i napięciem. Lektura obowiązkowa

Pokaż mimo to

Wspaniale napisana! Powiem szczerze, ze nie poczułam jakoś tego pesymizmu, o którym wiele osób tutaj pisze. Dla mnie to była historia obojętnego na życie człowieka o cierpkim poczuciu humoru ... i nawet pewne momenty książki wprowadzały mnie w rozśmieszające zdziwienie. Dla mnie to historia trochę „napisana penisem” ... dużo męskiego ego, podkręconego jeszcze pisarskim talentem itp.
... ale podobała mi się :) i polecam!

Wspaniale napisana! Powiem szczerze, ze nie poczułam jakoś tego pesymizmu, o którym wiele osób tutaj pisze. Dla mnie to była historia obojętnego na życie człowieka o cierpkim poczuciu humoru ... i nawet pewne momenty książki wprowadzały mnie w rozśmieszające zdziwienie. Dla mnie to historia trochę „napisana penisem” ... dużo męskiego ego, podkręconego jeszcze pisarskim...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zdaję sobie sprawę, że to wybitna książka, ale jej - wówczas - nowatorski styl nie pozwalał mi zatopić się w lekturze. Sporo trafnych życiowych spostrzeżeń.

Zdaję sobie sprawę, że to wybitna książka, ale jej - wówczas - nowatorski styl nie pozwalał mi zatopić się w lekturze. Sporo trafnych życiowych spostrzeżeń.

Pokaż mimo to

Zawsze chciałem to przeczytac i wreszcie udało sie.
Ksiazka interesujaca stylistycznie ale miejscami nudnawa i rozwlekła.
Co interesujace autor mogłby byc kims na miare Becketta czy ewentualnie Bukowskiego ale zajał sie zydami.
Pomimo ponurej atmosfery i sceptycznego nastwaienia tej ksiazki
wydaje sie ze autor kochał zycie, szczegolnie tancerki jak fikaja tymi przykrótkimi nózkami w ponczoszkach, napełniało go to ideą.

Zawsze chciałem to przeczytac i wreszcie udało sie.
Ksiazka interesujaca stylistycznie ale miejscami nudnawa i rozwlekła.
Co interesujace autor mogłby byc kims na miare Becketta czy ewentualnie Bukowskiego ale zajał sie zydami.
Pomimo ponurej atmosfery i sceptycznego nastwaienia tej ksiazki
wydaje sie ze autor kochał zycie, szczegolnie tancerki jak fikaja tymi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wspaniale spisana prawda o banalnym, w gruncie rzeczy, życiu.

Mocna, autentyczna, brutalna relacja, bez owijania w bawełnę z pełnej brudu, podejrzliwości, zwłaszcza nieszczerości, płytkich pobudek, ogólnej bezcelowości ludzkiej egzystencji dopóki sami nie ułożymy własnego planu, dla którego warto żyć i go realizować. Jestem zachwycony.

Chociaż w posłowiu, jego autor - tłumacz Oskar Hedemann - napisał, że w świecie Céline'a "wszystko zmierza do upadku, żadnej nadziei, znikąd pomocy". Tu bym się nie zgodził, bo chociaż świat jest urządzony jak graciarnia - od zawsze i na wieki wieków (amen) - to jednak w całym tym bałaganie zawsze znajdzie się wysepka, do której można i trzeba dążyć. I w tej książce również są takie przykłady. Podejrzewam, że gdyby w tym oceanie życia, w którym się pławimy nie dryfowały takie wysepki to jakakolwiek egzystencja nie miałaby sensu. Ale ma, są te punkty zaczepienia i da się żyć, czasem całkiem szczęśliwie. Małe latarenki na drodze do kresu nocy.

Wydaje mi się, że zawsze trzeba szukać szczerości i miłości. A gdy się je już spotka to trzeba znaleźć w sobie cholernie wiele odwagi i siły, by się ich kurczowo chwycić i dać wyciągnąć z błota, w którym z wiekiem zapadamy się coraz głębiej (sąsiadom z kałuż obok może się nie spodobać nasza decyzja i trzeba być gotowym na obelgi). By je świadomie odrzucić też trzeba mieć sporo charakteru.

Dawno już nie zdarzyło mi się zaznaczyć tyle fragmentów w książce podczas lektury, zostawić tyle karteczek dla pamięci.

PS. - jak ktoś zna tytuły podobne w wymowie to proszę o namiary. Będę wdzięczny.

Wspaniale spisana prawda o banalnym, w gruncie rzeczy, życiu.

Mocna, autentyczna, brutalna relacja, bez owijania w bawełnę z pełnej brudu, podejrzliwości, zwłaszcza nieszczerości, płytkich pobudek, ogólnej bezcelowości ludzkiej egzystencji dopóki sami nie ułożymy własnego planu, dla którego warto żyć i go realizować. Jestem zachwycony.

Chociaż w posłowiu, jego autor -...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dwa lata leżała na półce w salonie. Wielokrotnie sięgałam po nią i czytałam, ale tylko kilka pierwszych zdań. Moralitet bez morału – huczało gdzieś z tyły głowy. Znałam tę historię z opowieści innych, interpretacji od prawej do lewej strony i chyba dlatego nie mogłam zacząć. Było to dla mnie dzieło przegadane. Poza tym dość długo szukałam w literaturze wytchnienia, a "Podróż do kresu nocy", jak przekonywał mnie pewien bufon i snob w jakiejś parszywej knajpie na Podhalu, to rzecz o tym, że w ciemności nie ma światła. Dostatecznie często rzygam rzeczywistością w realu bez pomocy arcypesymistów i ich czarnych diagnoz, dlatego odłożyłam lekturę na nieokreślone kiedyś.
The world is changing . Jakaż byłam głupia!
Bufon się nie mylił, nie dodał jednak, że rzecz ma swój wyjątkowy urok w języku, który, według mnie, jest największą zaletą książki. Ależ się sunie przez te zdania, potoki słów , tyrady, opisy syfu, cierpienia i zła. Cudowne przeżycie prowadzące prosto w odurzający mrok. Gdy skończysz, chcesz być jak Lula, głupcem z umysłowością jak z "Petit Journala".

Dwa lata leżała na półce w salonie. Wielokrotnie sięgałam po nią i czytałam, ale tylko kilka pierwszych zdań. Moralitet bez morału – huczało gdzieś z tyły głowy. Znałam tę historię z opowieści innych, interpretacji od prawej do lewej strony i chyba dlatego nie mogłam zacząć. Było to dla mnie dzieło przegadane. Poza tym dość długo szukałam w literaturze wytchnienia, a ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to