Książka o beznadziei i szeroko pojętym złu. Pada w niej wiele sądów, tych ciekawych, bo mocno kontrowersyjnych, ale też sporo z nich jest po prostu trafnych, choć dość bolesnych w swojej treści. Język na pewno w czasie wydania był przełomowy. Jest w niej coś ponadczasowego.

Książka o beznadziei i szeroko pojętym złu. Pada w niej wiele sądów, tych ciekawych, bo mocno kontrowersyjnych, ale też sporo z nich jest po prostu trafnych, choć dość bolesnych w swojej treści. Język na pewno w czasie wydania był przełomowy. Jest w niej coś ponadczasowego.

Podróż do kresu nocy nie pozostawia czytelnikowi złudzeń co do obrazu życia człowieka z nizin społecznych Francji z początku XX wieku. Realia były wtedy inne niż dziś, ale wciąż można dokonać wielu paraleli.
Życie, im dalej w nie brniemy coraz bardziej się przed nami obnaża, zapach stęchlizny, zepsucia, nasila się... aż w końcu widzimy kres... nagą prawdę... trupa!

Podróż do kresu nocy nie pozostawia czytelnikowi złudzeń co do obrazu życia człowieka z nizin społecznych Francji z początku XX wieku. Realia były wtedy inne niż dziś, ale wciąż można dokonać wielu paraleli.
Życie, im dalej w nie brniemy coraz bardziej się przed nami obnaża, zapach stęchlizny, zepsucia, nasila się... aż w końcu widzimy kres... nagą prawdę... trupa!

Bohater najpierw przebywa na froncie I wojny światowej, potem w afrykańskich koloniach, następnie w USA i najdłużej w podparyskich slumsach. Wszędzie jest w zasadzie tak samo: brud, smród i ubóstwo.
Na plus na pewno należy zaliczyć cyniczne i pesymistyczne, ale jednak błyskotliwe obserwacje oraz pewną odwagę autora (na pewno w latach trzydziestych XX wieku ta książka szokowała). Z drugiej strony można zadać sobie (współcześnie) pytanie: "no i w zasadzie co z tego?". Poza tym książka jest monotonna i zbyt długa.

Bohater najpierw przebywa na froncie I wojny światowej, potem w afrykańskich koloniach, następnie w USA i najdłużej w podparyskich slumsach. Wszędzie jest w zasadzie tak samo: brud, smród i ubóstwo.
Na plus na pewno należy zaliczyć cyniczne i pesymistyczne, ale jednak błyskotliwe obserwacje oraz pewną odwagę autora (na pewno w latach trzydziestych XX wieku ta książka...

Artystycznie wielkie dzieło, książka świetna, narracja znakomita, dialogi wyśmienite. Obrzydliwy autor napisał dobrą książkę.

Artystycznie wielkie dzieło, książka świetna, narracja znakomita, dialogi wyśmienite. Obrzydliwy autor napisał dobrą książkę.

Ferdynand Bardamu to mniej więcej dwudziestoletni młodzieniec, który pewnego dnia, siedząc wraz z przyjacielem w jednej z paryskich kawiarni, postanawia dołączyć do przechodzącego ulicami miasta pułku wojska i tym samym zasilić szeregi francuskiej armii w trakcie I Wojny światowej. Robi to z przekory, aby "sprawdzić jak to jest", gdyż w istocie bohater nasz sprzeciwia się wojnie, a dokładniej mówiąc gardzi nią, nie widząc w takowej sensu.
Tak oto rozpoczyna się fabuła jednej z najważniejszych powieści XX wieku.

Debiutancka, wydana w roku 1932 i w znacznej mierze autobiograficzna "Podróż do kresu nocy" opisuje kilkanaście lat z życia studenta medycyny - od wstąpienia do armii, po praktyki lekarskie w podparyskiej dzielnicy biedy. I choć po tym krótkim opisie mogłoby się wydawać, że taka to, ot książka jakich wiele, nic bardziej mylnego.
Celine, zwany też "enfant terrible świata literackiego" był pionierem egzystencjalizmu w literaturze, a zarazem jednym z ważniejszych autorów swoich czasów. Jego powieści, na czele z omawianą, szokowały odbiorców na wielu poziomach - od języka, po dość brutalne wnioski dotyczące ludzkiej natury. Niespotykanym było wówczas stosowanie tak ogromnej liczby kolokwializmów oraz wulgaryzmów, gdzie przykładowe zdanie w stylu: "Dymałem ją w każdej wolnej chwili", było u Francuza czymś normalnym, i wierzcie mi, że to jeden z lżejszych cytatów.
Nie inaczej sprawa miała się ze wspomnianym egzystencjalizmem i podejściem na zasadzie: ludzie są źli i głupi, życie nie ma najmniejszego sensu ani celu, a każdy z nas (wraz ze swymi czynami) prędzej czy później zostanie całkowicie zapomniany.

Tak więc w dużym skrócie: Nie jest to pozycja dla wielbicieli pięknego języka i fikuśnych zdań (choć nie są to i prostackie popłuczyny!),za to bez problemu odnajdą się w lekturze urodzeni pesymiści, tacy jak choćby ja sam ;) Co prawda momentami książka potrafi nieco wymęczyć, jednak koniec końców bez dwóch zdań warto po nią sięgnąć.

Instagram: pisanepopijaku
Spotify: Podcast Po Pijaku

Ferdynand Bardamu to mniej więcej dwudziestoletni młodzieniec, który pewnego dnia, siedząc wraz z przyjacielem w jednej z paryskich kawiarni, postanawia dołączyć do przechodzącego ulicami miasta pułku wojska i tym samym zasilić szeregi francuskiej armii w trakcie I Wojny światowej. Robi to z przekory, aby "sprawdzić jak to jest", gdyż w istocie bohater nasz sprzeciwia się...

Opublikowana w 1932 roku "Podróż do kresu nocy" Louisa-Ferdinanda Celine'a jest oparta na wątkach autobiograficznych autora. Główny bohater, Bardamu, walczy w pierwszej wojnie światowej, zostaje urzędnikiem w afrykańskiej kolonii, wyjeżdża do Ameryki, leczy ludzi w podrzędnych francuskich miasteczkach. Powieść jest trochę nierówna. Przede wszystkim rewelacyjna jest część dotycząca "wielkiej wojny", bo odnajduję tam pewne porównania do "Odciętej ręki" Cendrarsa czy "Strachu" Chevalliera. Będący łącznikiem Bardamu stara się za wszelką cenę przeżyć wojnę. Zdaje sobie sprawę ze swojego beznadziejnego położenia, widzi ułomność oficerów, co oczywiście wyostrza czarny humor bohatera. Przy okazji autor nie boi się korzystać z życia, nawiązuje romanse, opisuje egzystencję na tyłach. W szerszym kontekście "Podróż do kresu nocy" pokazuje też samotność żołnierzy i brak ich zrozumienia przez społeczeństwo, a zwłaszcza przez kobiety, co również jest elementem, który pojawia się chociażby we wspomnieniach Gabriela Chevalliera. Później jest już trochę gorzej. Kiedy Bardamu trafia do Afryki, siłą rzeczy pojawiają się skojarzenia z "Jądrem Ciemności". Celine nie ukazuje jednak w wielkim stopniu nędzy kolonii, lecz skupia się na indywidualnym dramacie poszczególnych urzędników, którzy chorują na malarię i stopniowo popadają w obłęd. W końcu główny bohater osiada we Francji i staje się francuską wersją doktora Judyma. Mieszkając w małych mieścinach Bardamu leczy biedotę i trudno mu jest wiązać koniec z końcem, bo ciężko jest nawet egzekwować należność. U Celine'a każde miejsce jest brudne, szare i nędzne, a ludzie je zamieszkujący przeważnie źli i podli. Z tego też powodu czytelnik zdaje sobie sprawę, że wszystko prowadzi do wielkiego upadku. Książka jest przepełniona nihilizmem, pokazuje jednostkę zagubioną w obliczu świata pozbawionego wartości.

Opublikowana w 1932 roku "Podróż do kresu nocy" Louisa-Ferdinanda Celine'a jest oparta na wątkach autobiograficznych autora. Główny bohater, Bardamu, walczy w pierwszej wojnie światowej, zostaje urzędnikiem w afrykańskiej kolonii, wyjeżdża do Ameryki, leczy ludzi w podrzędnych francuskich miasteczkach. Powieść jest trochę nierówna. Przede wszystkim rewelacyjna jest część...

Oparta na wątkach autobiograficznych francuskiego autora z 1932 roku to historia Ferdynanda Bardamu, obejmująca kilkanaście lat jego życia, od młodzieńczych po dojrzałe, od wstąpienia do francuskiej armii, aż do praktyki lekarskiej w podparyskiej dzielnicy biedy. Autor ustami swego bohatera wyraża nieprzenikniony pesymizm w odniesieniu do natury ludzkiej , instytucji, społeczeństwa i życia w ogóle.

Celine opowiada o bezsensie istnienia, pokazuje, że życie to daremna walka, drwina z naszych ideałów, aspiracji i ambicji. Co najważniejsze, służy jako przypomnienie, że nie ma wyższego znaczenia ani celu w życiu. Nie ma wyższego powodu, dla którego istniejemy. Wszyscy umrzemy, a nasze czyny, dobre lub złe, ostatecznie będą bez znaczenia. W najlepszym razie możemy oczekiwać, że odnajdziemy radość w krótkich chwilach naszego życia.

W przeciwieństwie do ‘’Dżumy’’ Camusa, ta historia nie zapewnia komfortu, który towarzyszy pogodzeniu się ze swoim przeznaczeniem. Jednym z najbardziej przekonujących aspektów tej opowieści jest brak optymizmu. '' Życie to jest właśnie to, trochę światła kończącego się w mroku.''

Oparta na wątkach autobiograficznych francuskiego autora z 1932 roku to historia Ferdynanda Bardamu, obejmująca kilkanaście lat jego życia, od młodzieńczych po dojrzałe, od wstąpienia do francuskiej armii, aż do praktyki lekarskiej w podparyskiej dzielnicy biedy. Autor ustami swego bohatera wyraża nieprzenikniony pesymizm w odniesieniu do natury ludzkiej , instytucji,...

„Cały świat jest ogromnym przedsięwzięciem, którego jedynym celem jest zrobienie wszystkich na szaro”

„Podróż do kresu nocy” to opublikowana w 1932 roku debiutancka powieść Louisa-Ferdinanda Céline'a. Narratorem i głównym bohaterem książki jest niejaki Ferdynand Bardamu. Śledzimy jego losy podczas I Wojny Światowej, i później w trakcie podróży do Afryki i Stanów Zjednoczonych, aż do powrotu do Francji, gdzie praktykuje jako lekarz. Bardamu po wszystkich życiowych doświadczeniach nie lubi ludzi, nie wierzy w instytucje ani wzniosłe ideały. Widzi za to kłamstwa, niskie pobudki i wszechobecną beznadzieję.

Pesymistyczna w swojej wymowie powieść, stała się sensacją ze względu na nowatorski język. Céline posługuje się brutalnym, potocznym francuskim, co nie miało precedensu i sprawiło, że „Podróż...” stała się jednym z najważniejszych dzieł początku dwudziestego wieku, swoistym punktem odniesienia dla całej rzeszy pisarzy – inspirując między innymi francuskich egzystencjalistów i amerykańskich beatników.
Autor bezpardonowo krytykuje ludzi i społeczeństwo oraz nie szczędzi czytelnikom tragedii, podłości i brudu opisując kolejno wojnę, kolonializm, amerykański kapitalizm oraz praktykę lekarską w rodzinnej Francji. Ta obszerna objętościowo, niełatwa lektura jest wręcz napakowana celnymi spostrzeżeniami i zręcznymi cytatami oraz podlana czarnym humorem z dużym dodatkiem szyderstwa i ironii.

https://www.instagram.com/p/Chb5XceswDy/

„Cały świat jest ogromnym przedsięwzięciem, którego jedynym celem jest zrobienie wszystkich na szaro”

„Podróż do kresu nocy” to opublikowana w 1932 roku debiutancka powieść Louisa-Ferdinanda Céline'a. Narratorem i głównym bohaterem książki jest niejaki Ferdynand Bardamu. Śledzimy jego losy podczas I Wojny Światowej, i później w trakcie podróży do Afryki i Stanów...

Dobra, przeczytane. Hajp większy od wartości dzieła.

Dobra, przeczytane. Hajp większy od wartości dzieła.

Straszna sprawa, okropna i wielokrotnie (właściwie bez przerwy) budząca obrzydzenie, ta książka, ale strasznie mocno to człowiekiem trzepie, że tak powiem, i trochę się trudno pozbierać, bo to jest okrutnie mocna rzecz, bardzo o człowieku, więc wiadomo, że mocna.

Straszna sprawa, okropna i wielokrotnie (właściwie bez przerwy) budząca obrzydzenie, ta książka, ale strasznie mocno to człowiekiem trzepie, że tak powiem, i trochę się trudno pozbierać, bo to jest okrutnie mocna rzecz, bardzo o człowieku, więc wiadomo, że mocna.