Zostawiam nieocenioną, ponieważ nie wiem czy mi się nie podobała, czy zwyczajnie jej nie zrozumiałam.

Zostawiam nieocenioną, ponieważ nie wiem czy mi się nie podobała, czy zwyczajnie jej nie zrozumiałam.

Miałam ochotę na coś sprawdzonego, poruszającego, z zimnem w tle. Tu zima gra pierwsze skrzypce, a wśród mieszkańców mroźnych wybrzeży Nowej Fundlandii główny bohater odnajduje przyjaciół o silnych charakterach i takich samych sercach. Piękna powieść do niespiesznego czytania. O ucieczce od złej przeszłości i drodze do jej naprawienia, o odnajdywaniu siebie, wspólnocie i sile przyjaźni. O matce naturze potrafiącej dawać schronienie, o jej niszczycielskiej sile jednoczącej ludzi i motywującej ich do działania. Annie Proulx uczy jak akceptować przemijanie i kochać życie takim jakie jest. "Kręcąca się na krawędzi moneta może upaść w jedną albo drugą stronę", "Wszyscy jesteśmy dziwni, choć udajemy, że nie". Pełno tu uniwersalnych prawd podanych w niebanalnej otoczce. Masa wzruszeń. Wspaniała.
.

Miałam ochotę na coś sprawdzonego, poruszającego, z zimnem w tle. Tu zima gra pierwsze skrzypce, a wśród mieszkańców mroźnych wybrzeży Nowej Fundlandii główny bohater odnajduje przyjaciół o silnych charakterach i takich samych sercach. Piękna powieść do niespiesznego czytania. O ucieczce od złej przeszłości i drodze do jej naprawienia, o odnajdywaniu siebie, wspólnocie i...

Piękna epicka opowieść o pokrytej śniegiem i skutej lodem Nowej Fundlandii oraz zamieszkujących ją ludzi czyli Annie Proulx z kultową powieścią Kroniki portowe w przekładzie Jędrzeja Polaka.



Dotychczasowe życie Quoyle'a trudno uznać za szczęśliwe. Dorastał pod okiem surowego ojca i znęcającego się nad nim bratem. Potem wyjechał do Stanów, gdzie również w pracy był uważany za ofermę losu i wreszcie nieodwzajemniona miłość do żony, Petal. Chociaż była kobietą okrutną, cyniczną i drapieżną, dała mu dwie córki, a jej śmierć stała się dla mężczyzny kolejną traumą. Wraz z wiadomością o śmierci ojca, wraca na Nową Fundlandię, gdzie wraz z córkami i ciotką zamierza zacząć wszystko od nowa.



Opowieść o mało inteligentnym Quoyle'u, jego rodzinie i mieszkańcach wyspy leżącej u wschodnich wybrzeży Ameryki Północnej nie jest zbyt łatwa do czytania. Wielość osób, wątków przeplatanych opisami surowej ziemi stanowić może pewne wyzwanie. Sama lektura daje mnóstwo satysfakcji, koi i daje nadzieję. Trzeba tylko wraz z bohaterami wyruszyć w podróż do rodzinnych stron. Oczywiście zaczęcie wszystkiego od zera wcale nie jest proste. Trzeba poznać rybacki styl życia, dostosować się do niełatwych warunków, sztormów, mrozu, codziennych zmagań z przyrodą i znów udowadniać sobie i innym swą przydatność. A owa rzeczywistość jest nieprzyjazna, naznaczona zdradą i śmiercią, samotnością, monotonią i licznymi problemami. To przy pomocy takich, a nie innych realiów krainy pełnej miejscowych legend, Annie Proulx kreśli swych bohaterów. Do jednych czujemy z początku antypatię, która z czasem przeradza się w obojętność, innych nie sposób nie pokochać. Każdy z osadników jest inny, ale wszyscy do perfekcji opanowali sztukę obserwowania przyrody, by przetrwać i wiedzieć na co, muszą się przygotować. Zewsząd zaś otacza morze, które daje i odbiera życie.



Kroniki portowe napisane są prostym, suchym językiem. Wyzute z emocji i jakiejkolwiek dramaturgii skupiają się na zwyczajnym życiu wyspy i rybaków. Ich tempo jest niespieszne, a o istocie pewnych wydarzeń uświadamiamy dopiero z czasem. Kolejne strony przemykają niezauważenie, a czytelnik coraz bardziej dopasowuje się w rytm życia Nowej Fundlandii. Zachwycają jej opisy przyrody, topografii, folkloru, a przede wszystkim podglądanie osadników. Nieustannie obserwujemy poszczególne, szybko zmieniające się niczym klatki filmowe obrazy. Tym samym rodzina Quoyle'a stanowi jedynie pretekst do przyjrzeniu się życiu wyspy, osadników i ich życiu.



Annie Proulx pod pozorem drobnych zdarzeń potrafi zajrzeć wgłąb ludzkiej duszy i wzruszyć czytelnika. W trakcie lektury przewijają się sceny mocno zapadające w pamięć i serce. Każdy może znaleźć coś swojego, uchwycić niedostrzegalną iskierkę szczęścia.



To opowieść idealną, aby na chwilę zatrzymać się w pędzie życia, wsłuchać się wewnętrzny rytm. Podnosi na duchu i otula swym pięknem w surowości, udowadniając, że zawsze można odciąć się od trudnej przeszłości i zacząć wszystko od początku.

Piękna epicka opowieść o pokrytej śniegiem i skutej lodem Nowej Fundlandii oraz zamieszkujących ją ludzi czyli Annie Proulx z kultową powieścią Kroniki portowe w przekładzie Jędrzeja Polaka.



Dotychczasowe życie Quoyle'a trudno uznać za szczęśliwe. Dorastał pod okiem surowego ojca i znęcającego się nad nim bratem. Potem wyjechał do Stanów, gdzie również w pracy był...

Film mi się bardziej spodobał...

Film mi się bardziej spodobał...

Niezwykle powiązana dramatycznie, węzłowa narracja osnuta wokół nietypowych postaci. Nie wciąga aż tak bardzo, lecz z pewnością warto przeczytać. Plusik za podejście do motywów żeglarskich

Niezwykle powiązana dramatycznie, węzłowa narracja osnuta wokół nietypowych postaci. Nie wciąga aż tak bardzo, lecz z pewnością warto przeczytać. Plusik za podejście do motywów żeglarskich

Dobra "mokra i zimna" niespieszna proza, ze wspaniałym klimatem Nowej Fundlandii.
Niestety tłumaczenie tego wydania pozostawia wiele do życzenia.
Książka warta przeczytania.

Dobra "mokra i zimna" niespieszna proza, ze wspaniałym klimatem Nowej Fundlandii.
Niestety tłumaczenie tego wydania pozostawia wiele do życzenia.
Książka warta przeczytania.

Powieść jak życie. Szaro-mglista, prozaiczna w tematyce, momentami nudnawa, a mimo to wciągająca na maksa.

Powieść jak życie. Szaro-mglista, prozaiczna w tematyce, momentami nudnawa, a mimo to wciągająca na maksa.

nie przebrnełam, chyba więc nie polecę

nie przebrnełam, chyba więc nie polecę

Kolejny przykład na to, że film może być lepszy niż książka. Nieporównywalnie lepszy. Nie wiem od czego to zależy, ale jestem pod wrażeniem, że z gniota można było zrobić naprawdę dobre kino. Jeśli chodzi o książkę, to wydała mi się tak potwornie frustrująca, że aż trudno było to czytać. Raz, że była dla mnie rozwleczona i przegadana, a dwa, że bohater - nieudacznik i "dupa wołowa" - drażnił mnie swoją bylejakością i niezaradnością. Wiem, że są tacy ludzie i to drażni jeszcze bardziej. Zabrakło mi też klimatu z filmu, tego czegoś, co mimo wszystko sprawiało, że można było poczuć empatię, nadzieję czy cokolwiek innego. Książka jest dla mnie idealnym wyzwalaczem depresji, ponura, brzydka, zniechęcająca. Do czegokolwiek. Czuję się po niej chora. Potrzebuję detoksu.

Kolejny przykład na to, że film może być lepszy niż książka. Nieporównywalnie lepszy. Nie wiem od czego to zależy, ale jestem pod wrażeniem, że z gniota można było zrobić naprawdę dobre kino. Jeśli chodzi o książkę, to wydała mi się tak potwornie frustrująca, że aż trudno było to czytać. Raz, że była dla mnie rozwleczona i przegadana, a dwa, że bohater - nieudacznik i...

Bardzo pozytywnie mnie ta powieść zaskoczyła a początek wcale na to nie wskazywał. Obawiałem się, że mam przed sobą płaczliwą, ckliwą, niesamowicie łzawą historię życiowego niedorajdy i popychadła, którego w życiu spotyka jedynie wszystko co złe i podłe. Na szczęście okazało się, że w pewnym momencie fabuła bierze ostry zakręt i zaczyna się robić naprawdę ciekawie.

To dość uniwersalna historia człowieka, który nagle i niespodziewanie dostaje od losu drugą szansę i ta szansa uskrzydla go, jest niczym przysłowiowy wiatr w żagle. Wywraca całe dotychczasowe życie a nawet okazuje się, że jest dopiero początkiem nowego życia, bowiem to, co było przedtem to nic innego jak powolna wegetacja, imitacja życia, pełna marazmu i nieszczęścia. Annie Proulx bardzo wiarygodnie, szczerze, prostolinijnie stworzyła historię życia Quoyla, głównego bohatera, skupiając się po krótce na nieszczęściach by potem przejść do rewelacyjnej części powieści, w której w niesamowity sposób opisuje swoiste przeobrażenie Quoyla. A robi to w sposób fenomenalny. Osadza akcję w jakiejś mieścinie gdzieś na końcu świata, pełnej intrygujących oryginałów, jakimi okazują się mieszkańcy owej mieściny. Na całe szczęście autorka jest w tym subtelna, nie ma tu przerysowania ani fałszywych tonów, jest tu sporo czułości względem bohaterów ale też potrafi być bezczelnie dosadna. W tym cały urok powieści.

Bardzo dobra powieść, nie spodziewałem się, że tak mi się spodoba.

Bardzo pozytywnie mnie ta powieść zaskoczyła a początek wcale na to nie wskazywał. Obawiałem się, że mam przed sobą płaczliwą, ckliwą, niesamowicie łzawą historię życiowego niedorajdy i popychadła, którego w życiu spotyka jedynie wszystko co złe i podłe. Na szczęście okazało się, że w pewnym momencie fabuła bierze ostry zakręt i zaczyna się robić naprawdę ciekawie.

To dość...