Wspaniała książka niebanalna historia miłości na przestrzeni 70 lat, pełna uroczego humoru Nie można oderwać się od lektury .Polecam serdecznie....

Wspaniała książka niebanalna historia miłości na przestrzeni 70 lat, pełna uroczego humoru Nie można oderwać się od lektury .Polecam serdecznie....

Początek smutno-nudny; samobójstwo, ukryta miłość konkubencka z dwudziestoletnią różnicą wieku u partnerów (to pierwszy wątek o "miłości"). Drugi duży wątek zaczyna się w piątym rozdziale, w którym występuje kobieta, Fermina Daza, jako staruszka (wraz ze swoim równie starym mężem). Potem ukazują się kolejne relacje damsko-męskie. Za głównego bohatera scalającego fabułę traktuję doktora Juvenala Urbino, nawet po jego śmierci i uroczystym pogrzebie. Nie podobają mi się "miłości" z tej powieści. Tutaj jest dużo amoralności, zakrawającej nawet o pedofilię. Tytuł niezbyt mi pasuje do treści, bo nie ma tu prawdziwej miłości, a zaraza w postaci cholery pojawia się gdzieś zdawkowo oraz bezbarwnie kilka razy i na króciutki czas. Poza tym nie rozumiem zachwytu polskich czytelników twórczością Gabriela Garcii Marqueza. "Miłość w czasach zarazy" (z 1985 roku) jest przez niego lepiej napisana (jak widać, autor wraz z upływem kolejnych lat swojego życia, nabiera doświadczenia) od ponoć najsłynniejszej jego powieści zatytułowanej "Sto lat samotności" (z 1967 roku) również niedawno przeze mnie przeczytanej.

Początek smutno-nudny; samobójstwo, ukryta miłość konkubencka z dwudziestoletnią różnicą wieku u partnerów (to pierwszy wątek o "miłości"). Drugi duży wątek zaczyna się w piątym rozdziale, w którym występuje kobieta, Fermina Daza, jako staruszka (wraz ze swoim równie starym mężem). Potem ukazują się kolejne relacje damsko-męskie. Za głównego bohatera scalającego fabułę...

Narażę się tym wpisem wielu osobą. Podchodziłem do tej powieści 3 razy i.....
Przeczytałem ale nie porwała i nie wciągnęła mnie ta opowieść. Miłość, rozstanie na 50 lat i powrót do miłości życia. Czytając ww powieść nie czułem żadnych emocji.
Przeczytałem i na tym koniec.

Narażę się tym wpisem wielu osobą. Podchodziłem do tej powieści 3 razy i.....
Przeczytałem ale nie porwała i nie wciągnęła mnie ta opowieść. Miłość, rozstanie na 50 lat i powrót do miłości życia. Czytając ww powieść nie czułem żadnych emocji.
Przeczytałem i na tym koniec.

Dziwna ta miłość, niegdysiejsza, ale przez to ciekawa. Powieść to anatomia miłości trudnej. Z kolei Kolumbia opisana przez GGM, ze swoimi skomplikowanymi (do dzisiaj) problemami politycznymi i społecznymi, jest naprawdę mega ciekawa.

Dziwna ta miłość, niegdysiejsza, ale przez to ciekawa. Powieść to anatomia miłości trudnej. Z kolei Kolumbia opisana przez GGM, ze swoimi skomplikowanymi (do dzisiaj) problemami politycznymi i społecznymi, jest naprawdę mega ciekawa.

Marquez z przenikliwością geniusza igra z czytelnikiem, który zwiedziony tytułem jego powieści daremnie szuka w niej romantycznych uwikłań i wzniosłych czynów, podczas gdy on z właściwą sobie lekkością opowiada o tym co zwykłe, proste, brzydkie i przyziemne, dotykając jednocześnie naszych najgłębszych lęków. Miłość w czasach zarazy to przecież miłość niemożliwa do zrealizowania ostatecznie - taka na którą czyha niechybna śmierć, ale również taka, która przydarzyć się może podczas epidemii duchowego i moralnego zepsucia, podszyta konwenansami i unosząca się jeszcze w oparach osiemnastowiecznego obłędu. I to wszystko znajdujemy w tej powieści, pięknie przeplatane z głównym jej tematem – strachem przed samotnością, przemijaniem, starością i śmiercią.

Niebywałym zabiegiem, który Marquez czyni jest przeprowadzenie czytelnika przez bardzo trudny proces przejścia od początkowej sympatii do głównego bohatera jego powieści, po ostateczne poczucie głębokiego rozczarowania, a miejscami nawet zażenowania jego zachowaniem. Finalnie niemal go torturuje wikłając w ostatni romans, tak bardzo kontrowersyjny, rozprawiając się z jego moralnością i nie pozostawiając czytelnikowi już żadnych złudzeń.

Przez tę powieść się płynie, opisy są niezwykle bogate i eleganckie, pisane z lekkością i wnikliwością jednocześnie, co sprawia, że pochłania czytelnika całkowicie.

Marquez z przenikliwością geniusza igra z czytelnikiem, który zwiedziony tytułem jego powieści daremnie szuka w niej romantycznych uwikłań i wzniosłych czynów, podczas gdy on z właściwą sobie lekkością opowiada o tym co zwykłe, proste, brzydkie i przyziemne, dotykając jednocześnie naszych najgłębszych lęków. Miłość w czasach zarazy to przecież miłość niemożliwa do...

⚘️ "Ariza powiesił u siebie lustro w salonie, bynajmniej nie dla urody ramy, lecz dla jej wewnętrznej przestrzeni, którą przez dwie godziny zajmował ukochany wizerunek".
"Miłość w czasach zarazy" to miłosna opowieść o uczuciu zawieszonym w czasie. Młodzieńczą fascynację wyrażaną lirycznymi listami i serenedami granymi pod oknem zastępują nagłe odrzucenie i obojętność. Florentino Ariza nie poddaje się jednak, postanawia czekać, aż Fermina Daza będzie wolna. Długie oczekiwanie w istocie jest zapowiedzią ponurego przeznaczenia, nad którą rozpościera się całun śmierci - Fermina będzie wolna, gdy umrze jej mąż, szanowany doktor Urbino. Trzeba ponad pięćdziesięciu lat, by ten dzień nadszedł, a oczekiwanie na niego Ariza wypełnia wspinaniem się po szczeblach kariery Karaibskiego Towarzystwa Rzecznego i wypełnianiem tęsknoty za miłością przez obcowanie z licznymi kochankami. Fermina zaś prowadzi w tym czasie życie przykładnej (albo i nie) małżonki doktora. A związek ten, stanowiący efekt chłodnej kalkulacji jej ojca, początkowo witany przez nią z niechęcią, z czasem ustąpi miejsca przywiązaniu i przyzwyczajeniu. ⚘️ To opowieść o spóźnionych kochankach, wypełniona odważną erotyką, choć wyrażaną subtelnie i za pomocą specyficznego poczucia humoru, tętniąca upałem Karaibów i uciążliwościami pory deszczowej. Miłosne potyczki toczą się w bogatych wnętrzach kolonialnych willi, z podłogami w szachownicę, pod drzewami migdałowymi i mangowcami, pośród których skrzeczą złośliwe papugi. Z tej książki wyłania się krzepiące przesłanie, może trywialne w swej wymowie, ale niosące nadzieję. Starość to tylko powłoka zmęczonego ciała, w którym mocno bije wciąż kochające serce.

⚘️ "Ariza powiesił u siebie lustro w salonie, bynajmniej nie dla urody ramy, lecz dla jej wewnętrznej przestrzeni, którą przez dwie godziny zajmował ukochany wizerunek".
"Miłość w czasach zarazy" to miłosna opowieść o uczuciu zawieszonym w czasie. Młodzieńczą fascynację wyrażaną lirycznymi listami i serenedami granymi pod oknem zastępują nagłe odrzucenie i obojętność....

Nie wiem czy można bardziej poświęcić swoje życie dla miłości niż bohater tej książki. Z jednej strony to wzruszające, wzbudzające może nawet zazdrość, bo pewnie niewielu z nas doświadczyło takiego uczucia. Niesłabnącego z upływem lat zakrawającego niemal o szaleństwo, obsesję. Jednak czy warto? Przez większą część książki ciężko mi się było zdobyć na sympatię dla głównej bohaterki, wydającej się zupelnie niewzruszoną.

Słowem prywaty, poznałam kiedyś kogoś takiego jak Florentino, melomana, niestrudzonego romantyka, na pozór szukającego miłości bo tak naprawdę już dawno ją odnalazł...

Nie wiem czy można bardziej poświęcić swoje życie dla miłości niż bohater tej książki. Z jednej strony to wzruszające, wzbudzające może nawet zazdrość, bo pewnie niewielu z nas doświadczyło takiego uczucia. Niesłabnącego z upływem lat zakrawającego niemal o szaleństwo, obsesję. Jednak czy warto? Przez większą część książki ciężko mi się było zdobyć na sympatię dla głównej...

O tym, czym może być miłość; o jej różnych formach, wymiarach i sposobach postrzegania. O dążeniu do miłości w jej jednym, utartym i wyidealizowanym kształcie, który po latach zmian okazuje się tylko zewnętrzną powłoką, ale której rdzeniem jest to samo uczucie. O starzeniu się, umieraniu i wielu innych rzeczach.

Proza jest elegancka, bogata, niewymuszona, płynna - być może najpiękniejsza, z jaką miałem do tej pory do czynienia. Potrafić tak pisać to dar.

Urzekająca, zabawna, nieoczywista. Prawdziwa literatura.

O tym, czym może być miłość; o jej różnych formach, wymiarach i sposobach postrzegania. O dążeniu do miłości w jej jednym, utartym i wyidealizowanym kształcie, który po latach zmian okazuje się tylko zewnętrzną powłoką, ale której rdzeniem jest to samo uczucie. O starzeniu się, umieraniu i wielu innych rzeczach.

Proza jest elegancka, bogata, niewymuszona, płynna - być...

Uwaga, recenzja zawiera spojlery. Niestety nie umiem opowiedzieć Wam o tej książce bez zdradzania fabuły.

Czytając "Miłość w czasach zarazy" nie mogłam opędzić się od porównań do "Wichrowych wzgórz". Szczerze? Wolałabym przeczytać kolejny raz powieść Emily Bronte niż męczyć się z tą książką.

Ale zacznijmy od początku. Już od pierwszych stron miałam problem ze stylem autora. Wiecie jak to jest- czasem trzeba dać sobie chwilę czasu aby się przyzwyczaić i wgryźć w powieść. No nie tym razem. Jeszcze byłabym to w stanie znieść gdyby nie do przesady długie zdania i skakanie na osi czasu wydarzeń. Nie zrozumcie mnie źle - lubię jak w powieściach są na przykład dwie linie czasowe, albo wtrącenia z wcześniejszych wydarzeń. Ale tutaj zostało to zrobione bardzo chaotycznie, w mojej opinii bez większego sensu, więc czytanie było męczące.

Przejdźmy do fabuły. Historia o miłości? Nie za bardzo. Jeszcze początek powieści nie zapowiadał tragedii. W sumie nie początek powieści, biorąc pod uwagę skakanie po wydarzeniach, tylko początek historii niby o miłości. Zanim w ogóle dowiadujemy się o co tak właściwie w tej książce chodzi to trochę trwa. Ale wracając - historia dwójki młodych ludzi, wymiana listów, przelotne spojrzenia, te sprawy. Zapowiadało się więc na miłosną opowieść. Ostatecznie, podobnie jak w już wspomnianych "Wichrowych wzgórzach", ja tam miłości nie widziałam. Chyba, że w najbardziej surowym i nieprzyjemnym wydaniu. Moja romantyczna dusza płacze czytając takie rzeczy.

Gdy zostało mi jakieś 100 stron, czytałam to na zasadzie - byle dotrwać do końca. Przecież gorzej nie będzie. Otóż myliłam się. Związek staruszka i 14-latki?! Poważnie?! Nawet jakby powieść choć trochę mi się podobała to w tym momencie miałam ochotę rzucić książką (czytałam na czytniku, ale rozumiecie o co chodzi).

Bohaterów ani trochę nie polubiłam. Tak skrótowo: Fermina Daza, która prawie zaręcza się z Florentinem Arizą, ale ostatecznie go porzuca, bo okazuje się, że zbyt go idealizowała, a po ponownym spotkaniu nie spodobał się jej wizualnie.

Wyszła za mąż za doktora Juvenala Urbino, który swoją drogą zdradził ją podczas trwania małżeństwa. Wspomniany wyżej Florentino Ariza pielęgnuje w sobie rzekomą miłość do Ferminy Dazy przez pół wieku, tyle że prowadząc przy tym tak rozwiązły tryb życia, że choroby weneryczne nie są mu obce. To właśnie on wszedł w związek z 14-latką. Gdy doktor Juvenal Urbino umiera, Florentino Ariza porzuca młodą dziewczynę i biegnie do Ferminy Dazy. Oświadcza się od razu w noc po pogrzebie. Nie chcę zdradzać Wam wszystkiego, chciałam tylko podkreślić poziom absurdu tej powieści. Nie podobała mi się, nie polecam. Jeśli ktoś ją lubi to przykro mi, nie miałam zamiaru nikogo urazić swoją opinią. Nie spodziewałam się, że literatura klasyczna wywoła u mnie taki niesmak. Szkoda.

Uwaga, recenzja zawiera spojlery. Niestety nie umiem opowiedzieć Wam o tej książce bez zdradzania fabuły.

Czytając "Miłość w czasach zarazy" nie mogłam opędzić się od porównań do "Wichrowych wzgórz". Szczerze? Wolałabym przeczytać kolejny raz powieść Emily Bronte niż męczyć się z tą książką.

Ale zacznijmy od początku. Już od pierwszych stron miałam problem ze stylem...

Przez sporą część książki zastanawiałam się czy słowo "miłość" jest właściwym dla określenia uczucia, jakie pokładał w Ferminie Daza Florentino Ariza. Jednak jak dobrze wiemy, niejedno ma ono imię. Dwoje młodych ludzi, których znajomość przez większość czasu zawierała się w listach. Uczucie marzycielskie, zuchwałe a zarazem nierealne, stwarzające wręcz pozory obsesji, zostaje zerwane przez twardo stąpającą, rozsądniejszą Ferminę. Kiedy jakiś czas później Fermina poślubia doktora Juvenala Urbino, Florentino Ariza postanawia czekać na nią, jak się okazuje ponad 50 lat, by po tym czasie na nowo spróbować ożywić uczucie, które kiedyś się między nimi nawiązało.

Autor sprawnie porusza się w meandrach myśli, momentami rozlewnie opisując dane sceny, co może niektórych odstraszyć, choć w moim odczuciu czyni to sprawnie, wręcz z czułością, realizmem i w tak przyjemny sposób, że nawet, gdy mam poczucie, że oddalamy się od brzegu, to podoba mi się ta zawiła opowieść. Docenić też należy płynność zmiany tematu wypowiedzi na innego z bohaterów, by dokładnie móc ich poznać.

Z jednej strony śledzimy cierpliwość w oczekiwaniu na odwzajemnienie uczucia oraz losy Florentina Arizo, z drugiej Ferminy Daza, która bardziej z rozsądku niż miłości, wychodzi za mąż by obserwować jak pomału między małżonkami zawiązuje się więź. W obu przypadkach, co nieuchronne obserwujemy upływ lat oraz nadchodzącą starość.

Może nie zaliczę się do grona osób stojących za tym, że to jedna z piękniejszych historii o miłości, choć doceniam jej piękno. Co by jednak nie powiedzieć jest to powieść, którą warto poznać chociażby dla samego poczucia z jakim autor operuje słowem.

Przez sporą część książki zastanawiałam się czy słowo "miłość" jest właściwym dla określenia uczucia, jakie pokładał w Ferminie Daza Florentino Ariza. Jednak jak dobrze wiemy, niejedno ma ono imię. Dwoje młodych ludzi, których znajomość przez większość czasu zawierała się w listach. Uczucie marzycielskie, zuchwałe a zarazem nierealne, stwarzające wręcz pozory obsesji,...