Tango

Uwielbiam! Trafna, ostra, pełna śmieszno-strasznych cytatów.

Uwielbiam! Trafna, ostra, pełna śmieszno-strasznych cytatów.

Chociaż że jest trochę dziwna, to mi się bardzo spodobała.

Chociaż że jest trochę dziwna, to mi się bardzo spodobała.

Ten dramat jest NAPRAWDĘ DZIWNY 🤨
"Tango" jest przedstawicielem teatru absurdu.
I ja zgadzam się z tym. W dramacie, głównymi bohaterami są członkowie rodziny, która jest......... społeczeństwem.
👩‍❤️‍👨 Eleonora i Stomil- rodzice młodego Artura, babcia Eugenia 👵 i jej partnerzy Eugeniusz i Edek, właśnie sam Artur 👨🏼‍🦰 i jego narzeczona 👰‍♂️ i kuzynka Ala. W domu panuje chaos, na jakiego wszystkim wszystko jedno, tylko jeden Artur chce zrobić z tym porządek.

Czytając, ja ledwo zrozumiałem o co chodzi w tym dramacie na trzy akty. Już będąc po środku ja zacząłem myśleć 🤔 ( nie byłem pewien czy dobrze myśle ‼️) że chodzi o kłótniach między pokoleniami, tylko że młody nasz bohater Artur walczy za społeczeństwo, gdzie surowo się dotrzymuje tradycji, wtedy jak inni chcą żyć dalej jak żyli. Ta książka zostawiła u mnie naprawdę dziwne wrażenia. Z ciekawości zerknąłem w Internet, aby przeczytać opinie krytyków o tej książce. I ja tutaj taki 🤯 bo jak się okazało- tutaj chodziło o tym, że Artur chciał pokończyć ten chaos w swoim domie ‼️

Ten dramat jest NAPRAWDĘ DZIWNY 🤨
"Tango" jest przedstawicielem teatru absurdu.
I ja zgadzam się z tym. W dramacie, głównymi bohaterami są członkowie rodziny, która jest......... społeczeństwem.
👩‍❤️‍👨 Eleonora i Stomil- rodzice młodego Artura, babcia Eugenia 👵 i jej partnerzy Eugeniusz i Edek, właśnie sam Artur 👨🏼‍🦰 i jego narzeczona 👰‍♂️ i kuzynka Ala. W domu panuje...

Dziwna, ale bardzo interesująca lektura. Prosta w czytaniu.

Dziwna, ale bardzo interesująca lektura. Prosta w czytaniu.

Przyjemnie się czytało. Lekka, zabawna, momentami niewygodna i nieprzyjemna. Jeśli mam być szczera niezbyt rozumiem fenomen Tanga. Być może trzeba dorosnąć do tego tytułu na tyle, by go docenić. ja jednak nie znalazłam w tym nic co by do mnie przemówiło.

Przyjemnie się czytało. Lekka, zabawna, momentami niewygodna i nieprzyjemna. Jeśli mam być szczera niezbyt rozumiem fenomen Tanga. Być może trzeba dorosnąć do tego tytułu na tyle, by go docenić. ja jednak nie znalazłam w tym nic co by do mnie przemówiło.

XD co

XD co

Portret rodzinny we wnętrzu (nie licząc Edka).

Trzypokoleniowa rodzina ze sfer inteligenckich plus jeden (nie bójmy się tego słowa) prostak. Wnętrze zaniedbane, zawalone starymi sprzętami (na przykład - wózek dziecięcy Artura, obecnie studenta),jak również od dawna nienoszonymi ciuchami (na przykład – suknia ślubna Eleonory).

Z dramatu „Tango” Sławomira Mrożka wynika, że najważniejszy w cywilizacji człowieka jest postęp. Warto przy tej okazji przypomnieć definicję postępu, spopularyzowaną przez Edka. Otóż twierdził on, że postęp jest nie wtedy, gdy przód podąża do przodu, ale dopiero wtedy, kiedy do przodu podążają przód i tył jednocześnie. Nietrudno zauważyć, że przy takim jednoczesnym podążaniu do przodu, zanika różnica między przodem a tyłem.

Członkowie sportretowanej inteligenckiej rodziny zachwycali się prymitywem i prostakiem Edkiem, że taki prawdziwy, taki naturalny, że „siedzi, jak samo siedzenie”. Natomiast Edek, który swoje wiedział, po cichu się tym zachwytom trochę dziwił, koniec końców jednak wszystkich zachwycających się nim naiwniaków, wziął za twarz.

Portret rodzinny we wnętrzu (nie licząc Edka).

Trzypokoleniowa rodzina ze sfer inteligenckich plus jeden (nie bójmy się tego słowa) prostak. Wnętrze zaniedbane, zawalone starymi sprzętami (na przykład - wózek dziecięcy Artura, obecnie studenta),jak również od dawna nienoszonymi ciuchami (na przykład – suknia ślubna Eleonory).

Z dramatu „Tango” Sławomira Mrożka wynika,...

Sławomir eM podczas swojego pobytu w Paryżu roku pewnego spotkał się z Samuelem Beckettem, a właściwie został spotkany. W sensie doprowadzono do jego spotkania z noblistą czemu sam mocno się dziwił i nie potrafił odpowiedzieć na pytanie dlaczego komuś zależało żeby się poznali? Otóż ja po lekturze jego najsłynniejszego dramatu się nie dziwię, tak wcale a wcale. Abstrahując od jakości samego dzieła, które równać się może w moich oczach jeno z dramatami wspomnianego Samuela Be i Janusza Głowackiego, znajduje się tutaj podobny do dramatów Becketta poziom niebanalnej ironii, absurdu. Całość skrzy się jakością, pomysłowością, niebanalnością, ilorazem. Naprawdę klasa. Przeczytałem z wielką przyjemnością i polecam każdemu.

Sławomir eM podczas swojego pobytu w Paryżu roku pewnego spotkał się z Samuelem Beckettem, a właściwie został spotkany. W sensie doprowadzono do jego spotkania z noblistą czemu sam mocno się dziwił i nie potrafił odpowiedzieć na pytanie dlaczego komuś zależało żeby się poznali? Otóż ja po lekturze jego najsłynniejszego dramatu się nie dziwię, tak wcale a wcale. Abstrahując...

Podejrzewam, że gdyby nie tegoroczna matura z języka polskiego to nie zajrzałabym do tej książki. Utwór w pewnych momentach niewymuszenie mnie rozbawił. Skłonił również do refleksji odnośnie życia i człowieka. Dobrze wspominam tę lekturę.

Podejrzewam, że gdyby nie tegoroczna matura z języka polskiego to nie zajrzałabym do tej książki. Utwór w pewnych momentach niewymuszenie mnie rozbawił. Skłonił również do refleksji odnośnie życia i człowieka. Dobrze wspominam tę lekturę.

Niezwykły dramat autorstwa Sławomira Mrożka, tak prześmiewczy i przerysowany, ale jednocześnie tak prawdziwy oraz prezentujący prawdy uniwersalne. Majstersztyk - najlepsza, polska lektura licealna.

Niezwykły dramat autorstwa Sławomira Mrożka, tak prześmiewczy i przerysowany, ale jednocześnie tak prawdziwy oraz prezentujący prawdy uniwersalne. Majstersztyk - najlepsza, polska lektura licealna.