Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niby prosta historia, ale dawno nie czytałam czegoś tak dobrego. Wzruszająca, miejscami śmieszna. Bardzo ludzka.

Niby prosta historia, ale dawno nie czytałam czegoś tak dobrego. Wzruszająca, miejscami śmieszna. Bardzo ludzka.

Trochę za dużo lania wody, ale poza tym trzeźwe, choć niepozbawione ironii nazywanie po imieniu sytuacji politycznej w Polsce, szkodliwej roli Kościoła katolickiego, przeważającej na portalach społecznościowych i informacyjnych narracji (hejtu) i działających na nas mechanizmów psychologicznych/manipulacji. Pewnie spodoba się przeciwnikom neoliberalizmu i krytykom transformacji ustrojowej.

Trochę za dużo lania wody, ale poza tym trzeźwe, choć niepozbawione ironii nazywanie po imieniu sytuacji politycznej w Polsce, szkodliwej roli Kościoła katolickiego, przeważającej na portalach społecznościowych i informacyjnych narracji (hejtu) i działających na nas mechanizmów psychologicznych/manipulacji. Pewnie spodoba się przeciwnikom neoliberalizmu i krytykom...

Dość naiwne, infantylne refleksje autorki i styl godny szkolnego wypracowania. Nie ma szans, żeby dorosła, 40-letnia kobieta, która nie potrafi zapytać, czy może poczęstować się ciastkiem stała się moim autorytetem. Nie polecam.

Dość naiwne, infantylne refleksje autorki i styl godny szkolnego wypracowania. Nie ma szans, żeby dorosła, 40-letnia kobieta, która nie potrafi zapytać, czy może poczęstować się ciastkiem stała się moim autorytetem. Nie polecam.

Przeczytałam w oryginale, bo obydwa polskie tłumaczenia są przestarzałe i zbyt ugrzecznione (po prostu nie da się tego czytać) i nie oddają tak klimatu zagubienia głównego bohatera, jego rozkmin, osamotnienia, zdegustowania światem dorosłych. Czytałam po polsku jako nastolatka i książka zupełnie do mnie nie trafiła. Teraz i po angielsku - owszem. Pozostawia wiele pytań, pewnie teraz zupełnie innych niż kiedy Salinger ją pisał, np. o rolę rodziców jako empatycznych (sic!) towarzyszy dziecka podczas dorastania. W powieści są przedstawieni bardzo zdawkowo, jako w zasadzie obojętni, niezainteresowani, dalecy emocjonalnie ludzie, którzy jedynie stawiają wymagania ("Ojciec cię zabije!"), a nie wspierają, nie tłumaczą świata, nie uczą szacunku, w tym do samego siebie, asertywności i empatii. A tu bym upatrywała źródła niedostosowania i cierpienia głównego bohatera, który - jak się okazuje - nie może liczyć na nikogo dorosłego i ze swoimi problemami mierzy się zupełnie sam. O ile lata temu mnie irytował, teraz mu współczuję.

Przeczytałam w oryginale, bo obydwa polskie tłumaczenia są przestarzałe i zbyt ugrzecznione (po prostu nie da się tego czytać) i nie oddają tak klimatu zagubienia głównego bohatera, jego rozkmin, osamotnienia, zdegustowania światem dorosłych. Czytałam po polsku jako nastolatka i książka zupełnie do mnie nie trafiła. Teraz i po angielsku - owszem. Pozostawia wiele pytań,...

Zdarzają się uogólnienia, ale to dobry, sensowny poradnik. Raczej dla młodych osób albo takich przed lub w trakcie psychoterapii, inaczej to same oczywistości ;) Ale ważne oczywistości.

Zdarzają się uogólnienia, ale to dobry, sensowny poradnik. Raczej dla młodych osób albo takich przed lub w trakcie psychoterapii, inaczej to same oczywistości ;) Ale ważne oczywistości.