Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niestety, książka mnie rozczarowała. Przykro mi to pisać, bo rzadko wystawiam tak niskie oceny, ale odniosłam wrażenie, że autorka potraktowała główny temat powieści - poczęcie nowego życia - bardzo po macoszemu, po łebkach. Trochę to smutne, bo pomysł dobry.

Przemyślenia przedstawione na kartach książki bardzo spłycone, bohaterki - ich portrety psychologiczne ledwie naszkicowane (zresztą, jak na ważkość tematu powieść jest bardzo krótka, jak dla mnie to raczej zbiór opowiadań). Można było pokusić się o inne skonstruowanie tej opowieści, takie, które oddałoby jej głębie, niuanse.

A propos bohaterek... W tym przypadku Natalia Rogińska bardzo często sięga po krzywdzące dla pewnych środowisk stereotypy i to również jest bardzo smutne, bo jednocześnie łączy się z nadmierną ideologią wyzierającą z kart "Pokalanych poczęć". Autorka narzuca wręcz nam, co powinniśmy myśleć o każdej z postaci. Stereotyp goni stereotyp. Czarne jest czarne, białe jest białe. Może parę przykładów: Honorata - ofiara swojego męża tyrana - jakże by inaczej - katolika - zmuszającego ją do rodzenia dzieci w myśl zasady "co rok prorok", w pewnym momencie nawet wymuszającego na niej współżycie, wiecznie nieobecnego w domu. Serio? To ma być przykład rodziny wielodzietnej? Rodzina wielodzietna = patologiczna? I stereotyp męża katolika - męża tyrana? Oj, pojechała po bandzie autorka. Bardzo jest to przykre, bo jeszcze bardziej utwierdza niektórych w przekonaniu, że im więcej dzieci tym gorzej. A, i że to mąż zmusza do tej szalonej prokreacji. Ja rozumiem, powieść pisana jest w pewnej konwencji, dość prześmiewczej, staram się też zrozumieć intencję autorki, iż chciała podejść do tematu mniej poważnie, na inny sposób, lecz efekty - w mojej ocenie słabe. I kolejny przykład - Beata - matka - wariatka - jakże by inaczej, odbierana jako religijna fanatyczka...

Podsumowując, to książka nie z mojej bajki. Oczywiście, kontrowersyjna, lecz nadmiernie spłycona, a ponadto powielająca wiele różnych stereotypów.

Niestety, książka mnie rozczarowała. Przykro mi to pisać, bo rzadko wystawiam tak niskie oceny, ale odniosłam wrażenie, że autorka potraktowała główny temat powieści - poczęcie nowego życia - bardzo po macoszemu, po łebkach. Trochę to smutne, bo pomysł dobry.

Przemyślenia przedstawione na kartach książki bardzo spłycone, bohaterki - ich portrety psychologiczne ledwie...

Opinie o tej sztuce są skrajnie różne . Co do mnie, jestem zadowolona, a nawet szczęśliwa, że mogłam powrócić do tego ukochanego świata mojego dzieciństwa. Jestem szczęśliwa, bo mimo że bohaterowie zmienili się, a szalone niekiedy pomysły autorów i tempo akcji mnie zaskakiwały, to odnalazłam w gruncie rzeczy to, czego szukałam. Odnalazłam to, co stanowiło największą wartość powieści o Harrym Potterze - ponadczasową siłę przyjaźni i miłości. Bo to najpotężniejsza magia. I za tę magię dziękuję autorom.

Opinie o tej sztuce są skrajnie różne . Co do mnie, jestem zadowolona, a nawet szczęśliwa, że mogłam powrócić do tego ukochanego świata mojego dzieciństwa. Jestem szczęśliwa, bo mimo że bohaterowie zmienili się, a szalone niekiedy pomysły autorów i tempo akcji mnie zaskakiwały, to odnalazłam w gruncie rzeczy to, czego szukałam. Odnalazłam to, co stanowiło największą...