Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wciągająca od początku do końca, ciężko się oderwać. Pochłonęłam w dwa wieczory :-) zdecydowanie polecam.

Wciągająca od początku do końca, ciężko się oderwać. Pochłonęłam w dwa wieczory :-) zdecydowanie polecam.

Uwielbiam powieści B.A.Paris - ta nie jest wyjątkiem. Bardzo dobrze się to czyta, super się bawiłam :)

Uwielbiam powieści B.A.Paris - ta nie jest wyjątkiem. Bardzo dobrze się to czyta, super się bawiłam :)

Colleen Hoover jak zwykle nie zawodzi. Uwielbiam książki tej Pani, zdecydowanie polecam :)

Colleen Hoover jak zwykle nie zawodzi. Uwielbiam książki tej Pani, zdecydowanie polecam :)

Lekka, niewymagająca lektura. Przeczytana szybko, pewnie równie szybko zostanie przeze mnie zapomniana. Ale jako guilty pleasure jest okej.

Lekka, niewymagająca lektura. Przeczytana szybko, pewnie równie szybko zostanie przeze mnie zapomniana. Ale jako guilty pleasure jest okej.

Mocna, wciągająca, bardzo dobrze napisana. Zdecydowanie warta uwagi i polecenia. Z pewnością sięgnę po inne książki pana Marcina :)

Mocna, wciągająca, bardzo dobrze napisana. Zdecydowanie warta uwagi i polecenia. Z pewnością sięgnę po inne książki pana Marcina :)

Świetna książka :)

Świetna książka :)

Świetnie się bawiłam przy tej książce. Wręcz nie mogłam się od niej oderwać. Pan Remigiusz Mróz jak zwykle nie zawodzi. Polecam :)

Świetnie się bawiłam przy tej książce. Wręcz nie mogłam się od niej oderwać. Pan Remigiusz Mróz jak zwykle nie zawodzi. Polecam :)

Bardzo dobra, trzymająca w napięciu lektura. Odejmuję gwiazdki, ponieważ w jej przypadku dużo wcześniej zdążyłam domyślić się zakończenia. Niemniej jednak, uważam ją za zdecydowanie godną polecenia :)

Bardzo dobra, trzymająca w napięciu lektura. Odejmuję gwiazdki, ponieważ w jej przypadku dużo wcześniej zdążyłam domyślić się zakończenia. Niemniej jednak, uważam ją za zdecydowanie godną polecenia :)

"Zapisane w wodzie" to idealny przykład dobrej książki. Nic wybitnego, ot ciekawa historia trzymająca w napięciu. Jednakże nie porwała mnie na tyle, abym nie była w stanie się od niej oderwać. Polecam przeczytać, ponieważ historia opowiedziana przez autorkę jest interesująca, choć sama na pewno do niej nie wrócę. Jednorazowe jej przeczytanie uważam za wystarczające.

"Zapisane w wodzie" to idealny przykład dobrej książki. Nic wybitnego, ot ciekawa historia trzymająca w napięciu. Jednakże nie porwała mnie na tyle, abym nie była w stanie się od niej oderwać. Polecam przeczytać, ponieważ historia opowiedziana przez autorkę jest interesująca, choć sama na pewno do niej nie wrócę. Jednorazowe jej przeczytanie uważam za wystarczające.

Powieści tej z początku nie czytało mi się łatwo, ponieważ rzadko sięgam po klasykę. Pierwsze trzydzieści stron szło mi opornie, jednakże po nich coś zaskoczyło, przez co historię czytałam z zapartym tchem. Jest to piękna, lecz zarazem przerażająca opowieść. Są w niej zawarte losy aż trzech pokoleń dwóch ziemiańskich rodzin. Stykamy się tutaj z postaciami pokrzywdzonymi przez życie, czasem przez samych siebie.
"Dobre serce upiększy twoją twarz, mój chłopcze, nawet jeśli będziesz całkiem czarny. A złość oszpeca i zohydza najpiękniejsze oblicza."

Jest to bardzo złożona powieść, która intryguje i urzeka wszystkim: począwszy na stylu pisania, a na fabule i bohaterach skończywszy.

Zdecydowanie polecam!

Powieści tej z początku nie czytało mi się łatwo, ponieważ rzadko sięgam po klasykę. Pierwsze trzydzieści stron szło mi opornie, jednakże po nich coś zaskoczyło, przez co historię czytałam z zapartym tchem. Jest to piękna, lecz zarazem przerażająca opowieść. Są w niej zawarte losy aż trzech pokoleń dwóch ziemiańskich rodzin. Stykamy się tutaj z postaciami pokrzywdzonymi...

Dawno nie czytałam tak dobrej książki, w której nie dość, że pokochałam historię opowiedzianą przez autora, to także styl jego pisania i bohaterów. "Światło, którego nie widać" jest idealnym przykładem książki, która potrafi zachwycić czytelnika. Muszę przyznać, że Anthony Doerr wykonał kawał świetnej roboty! Pisał tę powieść bowiem przez dziesięć lat, jednakże według mnie, czas nad nią spędzony wykorzystał znakomicie.

Nie jestem wielką fanką książek o tematyce drugiej wojny światowej i na co dzień nie czytam tego typu literatury. Lecz pewne powieści po prostu trzeba przeczytać. Bardzo gorąco polecam!

Dawno nie czytałam tak dobrej książki, w której nie dość, że pokochałam historię opowiedzianą przez autora, to także styl jego pisania i bohaterów. "Światło, którego nie widać" jest idealnym przykładem książki, która potrafi zachwycić czytelnika. Muszę przyznać, że Anthony Doerr wykonał kawał świetnej roboty! Pisał tę powieść bowiem przez dziesięć lat, jednakże według mnie,...

Po książkę sięgnęłam zachęcona intrygującym opisem. Na plus zadziałał także fakt, iż lubię inne powieści autorstwa pani Katarzyny Bereniki Miszczuk.
Lekturę czytało mi się bardzo przyjemnie, jednakże... Zabrakło mi w niej "tego czegoś". Momentami miałam wrażenie, że czytam kolejną część przygód Wiktorii, bohaterki anielsko-diabelskiej trylogii również autorstwa pani Kasi. Infantylna, niezdarna. Myśląca schematycznie. Gosława Brzózka, nazywana przez innych Gosią, jedzie na praktyki do Szeptuchy. Musi je odbyć zanim zostanie lekarzem. Nie cierpi przyrody i kleszczy. Nie irytowała mnie swoim zachowaniem jakoś bardzo, jednakże na jej problemy reagowałam bardzo obojętnie.
Spodobała mi się fabuła powieści. Trzeba przyznać, że Polska, niechrześcijańska, ponieważ Mieszko I nie przyjął chrztu, brzmi ciekawie. Te wszystkie słowiańskie bóstwa, obrzędy, zabobony! Cieszę się, że mogłam dowiedzieć się czegoś więcej na ten temat. Dodatkowo bardzo polubiłam Sławę - przyjaciółkę głównej bohaterki. Jej podejście do życia wydawało mi się wręcz komiczne.
Jeśli chodzi o wątek miłosny, to raczej nie będę zbyt obiektywna, ponieważ po prostu pokochałam Mieszka.

No i na koniec: komu polecam tę powieść? Osobom, które nie szukają ambitnej literatury, tylko czegoś by móc oderwać się choć na chwilę od codziennego życia. Czy też po prostu spędzić miło wieczór lub popołudnie. ;)

Po książkę sięgnęłam zachęcona intrygującym opisem. Na plus zadziałał także fakt, iż lubię inne powieści autorstwa pani Katarzyny Bereniki Miszczuk.
Lekturę czytało mi się bardzo przyjemnie, jednakże... Zabrakło mi w niej "tego czegoś". Momentami miałam wrażenie, że czytam kolejną część przygód Wiktorii, bohaterki anielsko-diabelskiej trylogii również autorstwa pani...

"Trzeba tak przeżywać życie, żeby nie musieć za nic przepraszać."

Nie potrafię skleić sensownego zdania po przeczytaniu tej książki. Piękna historia. Nigdy nie zdarzyło mi się zaznaczyć w powieści tylu wspaniałych cytatów. Jak głosi opis z tyłu okładki: Violet, uczy się żyć od chłopaka, który pragnie umrzeć. To zdanie idealnie podsumowuje całą opowieść.

Jedyne co nie pasowało mi w tej powieści to imię głównej bohaterki. Violet? Nie dało się czegoś bardziej oryginalnego? Dobra, nie będę czepiać się szczegółów. :)

Godna polecenia historia.

"Trzeba tak przeżywać życie, żeby nie musieć za nic przepraszać."

Nie potrafię skleić sensownego zdania po przeczytaniu tej książki. Piękna historia. Nigdy nie zdarzyło mi się zaznaczyć w powieści tylu wspaniałych cytatów. Jak głosi opis z tyłu okładki: Violet, uczy się żyć od chłopaka, który pragnie umrzeć. To zdanie idealnie podsumowuje całą opowieść.

Jedyne co nie...

Świetna, aczkolwiek zdecydowanie za krótka. Uważam, że autorka nie wykorzystała w pełni potencjału historii. Podczas czytania miałam wrażenie, że akcja powieści za bardzo skupia się na uczuciach i miłości naszych głównych bohaterów, przez co kataklizm i wszystko co z nim związane pozostawało w tle, na drugim planie. Mimo tego książka umiliła mi jeden wieczór. Czytało mi się ją bardzo szybko, styl pisania pani Morgan wyjątkowo przypadł mi do gustu.

Wiem, że sporo osób porównując powieść z serialem ("The 100"), uważa serial za lepszy. Również jestem fanką serialu i mogę z powiedzieć, że mimo, iż zawartość książki się z nim nie pokrywa, to powieść mi się podobała.

Nie mogę doczekać się, aż sięgnę po drugi tom tej serii, czyli "Dzień 21". ;)

Świetna, aczkolwiek zdecydowanie za krótka. Uważam, że autorka nie wykorzystała w pełni potencjału historii. Podczas czytania miałam wrażenie, że akcja powieści za bardzo skupia się na uczuciach i miłości naszych głównych bohaterów, przez co kataklizm i wszystko co z nim związane pozostawało w tle, na drugim planie. Mimo tego książka umiliła mi jeden wieczór. Czytało mi się...

„Prawdziwym wyzwaniem nie jest życie, gdy wszystko idzie po twojej myśli. Wyzwaniem jest poradzić sobie z tym, co mogłoby cię zniszczyć, jeśli na to pozwolisz.”

Sięgając po tę powieść spodziewałam się kolejnego kiczowatego romansidła. I pomimo tego, że miejscami historia ocierała się o banał, pochłonęłam ją szybko i świetnie się przy niej bawiłam. Momentami płakałam ze śmiechu. Humor i lekkie pióro autorki sprawiły, że nie mogłam oderwać się od lektury.
Nie pokochałam głównych bohaterów, jednak uważam Poppy za bardzo sympatyczną.
Jeśli miałabym wskazać ulubioną postać bez chwili wahania odpowiedziałabym, że jest nią Lizzie. Uwielbiam ją za jej poglądy oraz komiczną wręcz nieumiejętność dochowania tajemnicy.

Zdecydowanie polecam, szczególnie jeśli chcecie zapomnieć o otaczającym Was świecie. ;)

„Prawdziwym wyzwaniem nie jest życie, gdy wszystko idzie po twojej myśli. Wyzwaniem jest poradzić sobie z tym, co mogłoby cię zniszczyć, jeśli na to pozwolisz.”

Sięgając po tę powieść spodziewałam się kolejnego kiczowatego romansidła. I pomimo tego, że miejscami historia ocierała się o banał, pochłonęłam ją szybko i świetnie się przy niej bawiłam. Momentami płakałam ze...

Pierwsze strony książki były dla mnie nużące. Naprawdę ciężko było mi wciągnąć się w tę historię. Gdy już miałam się poddać coś we mnie zaskoczyło. I cieszę się, że tak się stało, ponieważ gdybym nie przeczytała tej powieści do końca, nie nazwałabym jej nawet przeciętną.

Polecam szczególnie na jesienne/zimowe wieczory! :)

Pierwsze strony książki były dla mnie nużące. Naprawdę ciężko było mi wciągnąć się w tę historię. Gdy już miałam się poddać coś we mnie zaskoczyło. I cieszę się, że tak się stało, ponieważ gdybym nie przeczytała tej powieści do końca, nie nazwałabym jej nawet przeciętną.

Polecam szczególnie na jesienne/zimowe wieczory! :)

Książka opowiada o dwóch braciach. Młodszy z nich - Mikołaj w dziwny sposób trafia w wir wydarzeń powstania warszawskiego. Wojtek decyduje się na podróż, aby go odszukać. Powieść ukazuje początkowo dość trudną relację pomiędzy nimi, ale również przedstawia motywy takie jak miłość, przyjaźń, odwaga czy męstwo. Podobały mi się także rozdziały pisane z perspektywy bohaterów drugoplanowych. Dzięki temu mogłam lepiej poznać oraz wczuć się w ich historię.
Autorka posługiwała się prawdziwymi zdarzeniami, lecz akcja tocząca się na kartach tej powieści bynajmniej nie była nudna. Nie są to "suche fakty" i daty, które przedstawiają nam nauczyciele historii.

Mogę z czystym sumieniem polecić tę książkę każdemu. :)

Książka opowiada o dwóch braciach. Młodszy z nich - Mikołaj w dziwny sposób trafia w wir wydarzeń powstania warszawskiego. Wojtek decyduje się na podróż, aby go odszukać. Powieść ukazuje początkowo dość trudną relację pomiędzy nimi, ale również przedstawia motywy takie jak miłość, przyjaźń, odwaga czy męstwo. Podobały mi się także rozdziały pisane z perspektywy bohaterów...

Pani Miszczuk obaliła moją tezę jakoby nie warto sięgać po powieści pióra polskich autorów. Jedyne, czego żałuję, to że nie sięgnęłam po nią wcześniej. Humor zawarty na jej kartach spodobał mi się piekielnie! ;) Nie mogłam się od niej oderwać! MUSIAŁAM wiedzieć co będzie dalej!

Ciekawa fabuła + dobry styl pisania autorki + Beleth = O RANY!

Minusem, który niestety rzuca się w oczy, jest nadmierne używanie znaków interpunkcyjnych (!!!, ???, ......), czego raczej nie potrafię uznać za wyrażanie emocji. Dodatkowo miejscami odnosiłam wrażenie, że główna bohaterka zachowuje się naprawdę infantylnie jak na swój wiek. Niemniej jednak zalety zdecydowanie przeważają nad wadami.

Książka godna polecenia!

Pani Miszczuk obaliła moją tezę jakoby nie warto sięgać po powieści pióra polskich autorów. Jedyne, czego żałuję, to że nie sięgnęłam po nią wcześniej. Humor zawarty na jej kartach spodobał mi się piekielnie! ;) Nie mogłam się od niej oderwać! MUSIAŁAM wiedzieć co będzie dalej!

Ciekawa fabuła + dobry styl pisania autorki + Beleth = O RANY!

Minusem, który niestety...

„Nie podchodźcie do życia zbyt poważnie. Dajcie mu w pysk, kiedy na to zasługuje. Śmiejcie się z niego.”

Muszę przyznać, że naprawdę mile zaskoczył mnie ten tytuł. Historia jest naprawdę piękna, a przede wszystkim ciekawie opowiedziana. Jak to mówią - apetyt rośnie w miarę jedzenia. W tym przypadku było podobnie... Bo ja po prostu pochłonęłam tę książkę. Naprawdę nie wiem dlaczego ta opowieść tak bardzo przypadła mi do gustu. Może to za sprawą stylu pisania autorki. Możliwe. Zresztą nieważne. Stała się ona bliska mojemu sercu i wprost nie mogę doczekać się, aż przeczytam tom drugi, czyli „Nieprzekraczalną granicę”.

„Nie podchodźcie do życia zbyt poważnie. Dajcie mu w pysk, kiedy na to zasługuje. Śmiejcie się z niego.”

Muszę przyznać, że naprawdę mile zaskoczył mnie ten tytuł. Historia jest naprawdę piękna, a przede wszystkim ciekawie opowiedziana. Jak to mówią - apetyt rośnie w miarę jedzenia. W tym przypadku było podobnie... Bo ja po prostu pochłonęłam tę książkę. Naprawdę nie wiem...

Po raz pierwszy po prostu brak mi słów. Książka tak mnie wciągnęła, że przeczytałam ją w niecałe 2 godziny. Piękna, wartościowa. Pokazująca jakim kruchym darem jest życie.

Zdecydowanie godna polecenia.

Po raz pierwszy po prostu brak mi słów. Książka tak mnie wciągnęła, że przeczytałam ją w niecałe 2 godziny. Piękna, wartościowa. Pokazująca jakim kruchym darem jest życie.

Zdecydowanie godna polecenia.