Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Orbitowski świetny, Rudnicka zabawna, Ćwirlej klimatyczny, trochę mniej, ale wciąż nieźle - Szczygielski i Matyszczak. Cała reszta autorów rozczarowuje.

Jest to dla mnie kolejny dowód na to, że napisać udane opowiadanie jest bardzo trudno.

Orbitowski świetny, Rudnicka zabawna, Ćwirlej klimatyczny, trochę mniej, ale wciąż nieźle - Szczygielski i Matyszczak. Cała reszta autorów rozczarowuje.

Jest to dla mnie kolejny dowód na to, że napisać udane opowiadanie jest bardzo trudno.

Szalenie nierówny zbiór opowiadań. Zaskakujące, ale w moim odczuciu, zawodowcy wcale nie spisali się najlepiej. Równie zaskakujące jest to, że to futurystyczne teksty prezentują się najciekawiej.

Z profesjonalnych opowiadań zdecydowanie najlepsza jest pozycja napisana przez Annę Bińkowską, głównie dzięki nastrojowi i nie dającej się nie lubić zuchwałej bohaterce.

Spośród opowiadań amatorskich natomiast, po kolei, w kategorii retro wygrywa dobry, żywy i posiadający świetnie napisaną główną bohaterkę tekst Joanny Jędrusik; w kategorii współczesnej wygrywa starannie poprowadzony, wiarygodny, ciekawy i szorstki, choć bardzo klasyczny tekst Sebastiana Imielskiego; w futurystycznej, niekwestionowanym zwycięzcą jest dla mnie Maciej Koncman ze względu na pomysł i wykonanie, a także jakże polski klimat... no i niezłe wykorzystanie trudnej i ryzykownej formy drugoosobowej.

Większość pozostałych tekstów niestety oceniam już dużo gorzej; niektóre balansowały wręcz na skraju pretensjonalności. Odnoszę również wrażenie, że redakcja mogła się bardziej postarać.

Szalenie nierówny zbiór opowiadań. Zaskakujące, ale w moim odczuciu, zawodowcy wcale nie spisali się najlepiej. Równie zaskakujące jest to, że to futurystyczne teksty prezentują się najciekawiej.

Z profesjonalnych opowiadań zdecydowanie najlepsza jest pozycja napisana przez Annę Bińkowską, głównie dzięki nastrojowi i nie dającej się nie lubić zuchwałej bohaterce.

Spośród...

Wspaniałe odwrócenie zasady, że używanie bliźniąt w kryminale jest rzeczą karygodną. Wciągające, dobrze napisane, ze złożonymi postaciami, z których żadna nie jest bez skazy. Pani Olejnik jak zwykle nie zawiodła.

Wspaniałe odwrócenie zasady, że używanie bliźniąt w kryminale jest rzeczą karygodną. Wciągające, dobrze napisane, ze złożonymi postaciami, z których żadna nie jest bez skazy. Pani Olejnik jak zwykle nie zawiodła.

Zaczęte i porzucone. "Pierwszy kryminał Jadowskiej" nie jest wcale kryminałem. Tam, gdzie powinna tworzyć się intryga, mamy retrospekcje biograficzne głównych postaci. Tam, gdzie nadarza się okazja do ukazania procedur kryminalistycznych, mamy ich totalne (karalne!) pogwałcenie. Tam, gdzie powinien tworzyć się nastrój, mamy obojętność bohaterki na sytuację. Tam, gdzie powinny być postaci tworzące otoczkę dla zagadki kryminalnej, mamy manekiny o stereotypowym image'u.
Przykładem problemu tej książki jest lokal "Vincent": naprawdę nie jest potrzebne opisywanie tego, jak działa kawiarnia, niewiele wnosi do KRYMINAŁU; zasad działania tak nieskomplikowanej instytucji oraz tego, jak wygląda takie miejsce można się spokojnie domyślić bez kilku stron wykładu. Czasem pojawią się jakieś błyskotliwe metafory, ale większość jest toporna. W skrócie: Książka nie spełnia oczekiwań.

Zaczęte i porzucone. "Pierwszy kryminał Jadowskiej" nie jest wcale kryminałem. Tam, gdzie powinna tworzyć się intryga, mamy retrospekcje biograficzne głównych postaci. Tam, gdzie nadarza się okazja do ukazania procedur kryminalistycznych, mamy ich totalne (karalne!) pogwałcenie. Tam, gdzie powinien tworzyć się nastrój, mamy obojętność bohaterki na sytuację. Tam, gdzie...