Upiorny legat

Wokół Joanny zaczynają dziać się dziwne rzeczy. Jej kolega Marcin zwierza się, że z jego mieszkania zniknęła kolekcja rzadkich i drogich znaczków, które miał przechować na życzenie właściciela. Człowiek, któremu grozi niebezpieczeństwo dzwoni do niej w środku nocy, by powiadomić ją, iż zaraz zostanie zamordowany. Ktoś okrada ważnych graczy na czarnym rynku walutowym. Dzięki pewnym śledziom odnaleziono kontrabandę w jednej z paczek pocztowych. Narodowy Bank Polski dostaje przesyłki z dolarami od tajemniczego darczyńcy… Tymczasem Joanna jest tak zajęta riserczem do powieści s-f, że zbyt późno orientuje się, w jaki sposób to wszystko może być ze sobą powiązane i czemu ona została wplątana w sprawę morderstwa.
Joanny Chmielewskiej nikomu przedstawiać nie trzeba, nawet osobom, które nie przeczytały ani jednej jej książki. Powieści królowej polskiego kryminału cechuje specyficzny styl i charakterystyczne poczucie humoru, że o najczęściej dosyć osobliwych reakcjach jej bohaterów na obcowanie z trupami i śmiercią nie wspomnę. Jak to bywa z autorami, którzy wydali kilkadziesiąt powieści przed kilka dobrych dekad, nie wszystkie trzymają wysoki poziom. Bardziej obeznani ode mnie w twórczości pisarki czytelnicy zwykle najwyżej cenią powieści z czasów PRL-u, które oprócz bycia dobrymi kryminałami stanowią także satyryczny opis życia w tamtych czasach. „Upiorny legat” jest powieścią wydaną w 1977 roku, należy więc do tej właśnie fazy twórczości. Czy jednocześnie należy do najlepszych z najlepszych? Niekoniecznie, chociaż ma w sobie dużo uroku i można się przy niej nieźle bawić, jeśli się przymknie oko na formę i sposób poprowadzenia opowieści, które nie każdemu mogą przypaść do gustu.
Opowieść snuje Joanna Chmielewska, która usiłuje napisać książkę science-fiction. Do tego pilnie potrzebne jest jej rozwiązanie niezwykle istotnego problemu: wymyślenie takiego czegoś z denkiem, co mogłoby wyłapać jakieś promieniowanie. W związku z tym, iż w przeciwieństwie do wielu (szczególnie współczesnych, zarówno polskich, jak i zagranicznych) pisarzy Joanna rozumie, że nie powinna wymyślać sobie takich rzeczy z głowy, czyli z niczego, nagabuje ona wszelkich fizyków do jakich uda jej się dotrzeć różnymi kanałami, żeby powiedzieli jej, jak to coś wyglądać powinno i na jakiej zasadzie miałoby działać. Pisanie powieści w powieści ma w „Upiornym legacie” o tyle spore znaczenie, że stanowi doskonały pretekst do tego, by główna bohaterka gdzieś jeździła i nie zajmowała się tym, czym zająć się powinna po znalezieniu zwłok, usłyszeniu historii o znaczkach i zorientowania się, że jej znajomi zachowują się cokolwiek dziwnie. Zawsze, gdy akurat jest ona o krok od skojarzenia faktów/porozmawiania z właściwą osobą/wyciągnięcia wniosków, w tym momencie przypomina jej się, że ma przecież spotkanie z fizykiem X dotyczące jej powieści, więc kojarzenie/rozmowę/wyciąganie odkłada na później. Taka zabawa z czytelnikiem jest z jednej strony naprawdę zabawna, bo doskonale wiemy, o co chodzi (Joanna ma złożyć wszystko do tak zwanej kupy w odpowiednim momencie, nie wcześniej, wcześniej to my mamy rozeznać się w sytuacji), z drugiej – po którymś razie mamy ochotę powiedzieć Joannie „A zostaw w końcu to coś z denkiem i tych biednych fizyków, bierz się za sprawę!”. Tak, Joanna zostaje wplątana w ciąg dziwnych zdarzeń bez swojego udziału i ponosi tego konsekwencje w sposób jak najbardziej odczuwalny. Milicja ma podstawy, by uznać ją za podejrzaną morderstwa, jakieś ponure typy jeżdżą za nią samochodami, ktoś jej przebija opony. Czytelnik dowiaduje się tego z pierwszej ręki, w sposób nieco chaotyczny, z takoż momentami pokręconą chronologią. Jak to zwykle bywa w powieściach, gdy główny, nazwijmy to „detektyw” (w tym przypadku jest to określenie na wyrost) zajmuje się nie tym, co trzeba, co bardziej skupieni na sprawie czytelnicy mogą się zacząć niecierpliwić i nie chcieć już czytać o kotkach na drzewie czy innych tego typu wydarzeniach, choć wiele z nich odegra istotną rolę w intrydze (kotka na drzewie też). Tu pojawia się druga cecha tej historii – duże stężenie przypadków i zbiegów okoliczności, które kilka rzeczy pchną fabularnie do przodu. Dlatego też przed zabraniem się za tę powieść warto wiedzieć, w jakim stylu jest utrzymana i być świadomym, że nie czytamy o Poirocie na tropie, tylko oglądamy pewien wycinek z życia pewnej postaci, która nagle mierzy się z dziwnymi wydarzeniami, a przy tym w dalszym ciągu to swoje codzienne życie prowadzi. Rozwiązanie zagadki jest zarówno zaskakujące i ciekawe, jak i z gatunku tych, co to w świecie rzeczywistym nie mogłyby w żaden sposób wystąpić. Ponieważ jednak „Upiorny legat” to komedia kryminalna, to mimo wszystko wpasowuje się ono w konwencję i stanowi całkiem zgrabne zwieńczenie tej pogmatwanej historii. Poza tym wszystko jest na miejscu, jak to u Joanny Chmielewskiej – barwny i dowcipny język, nieco zwykłej (czasem mniej) prozy życia, żartobliwie oddane realia, kilka interesujących koncepcji w budowie intrygi.
Właściwie, to powieść można skwitować słowami „…i tylko trupa żal” – który to nieboszczyk zresztą mógłby być nieobecny w tej historii, udałoby się ją poprowadzić i bez niego. Książka nie spodoba się osobom, które sięgając po nią będą miały nadzieję na bardziej klasyczny kryminał. Dobrze bawić się będą ci, którzy lubią komedie kryminalne z niekoniecznie typową sprawą i zwyczajnym sposobem dochodzenia do jej rozwiązania, a także osoby ceniące styl autorki, jej pomysły na przestępstwa oraz opisy minionej rzeczywistości.

Wokół Joanny zaczynają dziać się dziwne rzeczy. Jej kolega Marcin zwierza się, że z jego mieszkania zniknęła kolekcja rzadkich i drogich znaczków, które miał przechować na życzenie właściciela. Człowiek, któremu grozi niebezpieczeństwo dzwoni do niej w środku nocy, by powiadomić ją, iż zaraz zostanie zamordowany. Ktoś okrada ważnych graczy na czarnym rynku walutowym. Dzięki...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To jedna z moich ulubionych książek Joanny Chmielewskiej. Świetny styl, autorka miała tak znakomite poczucie humoru, że śmiałam się w głos bez przerwy! Chmielewska miała wyjątkowo lekkie pióro, relacje międzyludzkie przedstawiała bezbłędnie i w sposób absolutnie naturalny - dokładnie tak, jak wyglądają one w prawdziwym życiu. Do tego komiczne pomyłki i sposób rozumowania bohaterów moim zdaniem całkowicie odpowiada rzeczywistości i to jest w tej książce najpiękniejsze. Co do samego legatu, czyli spadku, to aż do końca nie domysliłam się rozwiązania jego zagadki. Uwielbiam tę książkę i z całą pewnością jeszcze kiedyś ją przeczytam!

To jedna z moich ulubionych książek Joanny Chmielewskiej. Świetny styl, autorka miała tak znakomite poczucie humoru, że śmiałam się w głos bez przerwy! Chmielewska miała wyjątkowo lekkie pióro, relacje międzyludzkie przedstawiała bezbłędnie i w sposób absolutnie naturalny - dokładnie tak, jak wyglądają one w prawdziwym życiu. Do tego komiczne pomyłki i sposób rozumowania...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Fabuła / 9
Zwroty akcji / 8
Bohaterowie / 9
Humor / 9
Oryginalność / 9

Fabuła / 9
Zwroty akcji / 8
Bohaterowie / 9
Humor / 9
Oryginalność / 9

Pokaż mimo to

Myślicie, że nie ma niczego nudniejszego od znaczków pocztowych? Joanna Chmielewska wam udowodni, że się mylicie

Myślicie, że nie ma niczego nudniejszego od znaczków pocztowych? Joanna Chmielewska wam udowodni, że się mylicie

Pokaż mimo to

To już kolejna książka tej pisarki. Po raz kolejny zaczyna się nieciekawie, ale z każda kolejną stroną akcja się rozkręca. W mojej opinie książka może być.

To już kolejna książka tej pisarki. Po raz kolejny zaczyna się nieciekawie, ale z każda kolejną stroną akcja się rozkręca. W mojej opinie książka może być.

Pokaż mimo to

Kto uslyszawszy w sluchawce glos czlowieka mowiacego: "Ratunku, zamorduja mnie, adres taki-i-taki" nie polecialby w te pedy pod wskazany adres? Kto, znalazlszy zwloki obcego czlowieka, ktory ma zapisany nasz numer telefonu, nie probowalby wyjasnic sprawy?

Intryga goni intryge, nikt nie wie, o co chodzi, zloczyncy dokonuja kradziezy dla dobra panstwa, kotek na drzewie jest symptomem konca swiata...

A to dopiero poczatek.

Kto uslyszawszy w sluchawce glos czlowieka mowiacego: "Ratunku, zamorduja mnie, adres taki-i-taki" nie polecialby w te pedy pod wskazany adres? Kto, znalazlszy zwloki obcego czlowieka, ktory ma zapisany nasz numer telefonu, nie probowalby wyjasnic sprawy?

Intryga goni intryge, nikt nie wie, o co chodzi, zloczyncy dokonuja kradziezy dla dobra panstwa, kotek na drzewie jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tak już mam z twórczością Chmielewskiej, że jak już się dorwę do jej książek, to czytam je hurtowo do przesytu. Dlatego od razu po przeczytaniu “Bocznych dróg” wzięłam do ręki “Upiornego legata”.

Tym razem Joanna zostaje wplątana aż w dwie intrygi: tajemnicze morderstwo i kradzież cennej kolekcji znaczków. Czy te zbrodnie są powiązane? Jeśli tak, to w jaki sposób? Współpracując z milicją główna bohaterka próbuje rozwikłać te zagadki.

Nie podobał mi się sposób prowadzenia fabuły. Miałam wrażenie, że czytam pocięty pamiętnik głównej bohaterki. Cała książka to po prostu zbiór sytuacji o schemacie “Joanna załatwia swoje sprawy na mieście i przy okazji coś widzi”. Brakowało mi w tym jakiegoś powiązania w postaci ciągu przyczynowo-skutkowego, który pokazałby, że to wszystko do czegoś prowadzi. Zamiast tego dostałam kilka losowych urywek z życia Joanny i pojawiający się znikąd punkt kulminacyjny i rozwiązanie sprawy. Nie satysfakcjonuje mnie to.

Niestety motyw afery ze znaczkami nie wzbudził we mnie jakiś większych emocji. Może to dlatego, że niespecjalnie się tym interesuję. Sprawa morderstwa też mnie nie wciągnęła. O ile “Boczne drogi” były dla mnie przykładem na to, że nie potrzeba trupa do dobrej intrygi, tak “Upiorny legat” udowadnia, że jeden zimny trup nie jest w stanie uratować nudnej fabuły. Myślę nawet, że sprawę zabójstwa można by było spokojnie wyciąć z tej historii i niewiele by ona na tym ucierpiała.

O postaciach pobocznych mało mogę powiedzieć, nie pamiętam ich. Pojawiali się rozmyci gdzieś tam w tle albo w przemyśleniach Joanny. Raczej niewiele mają interakcji z główną bohaterką.

Jedyną rzeczą, którą mogę pochwalić w “Upiornym legacie” jest humor sytuacyjny. W książce pojawia się wiele śmiesznych momentów, przy których można się dobrze bawić.
Niestety dla mnie to trochę mało. Jakbym chciała się pośmiać z kilku losowych sytuacji, to równie dobrze mogłam sobie włączyć jakieś śmieszne filmiki w necie. Wyszłoby mi na to samo.

“Upiorny legat” rozczarował mnie bardzo, dawno nie czytałam tak nudnej książki. Na razie jest to najgorsza książka Chmielewskiej, z jaką się zetknęłam i na pewno bym jej nikomu nie poleciła.

Tak już mam z twórczością Chmielewskiej, że jak już się dorwę do jej książek, to czytam je hurtowo do przesytu. Dlatego od razu po przeczytaniu “Bocznych dróg” wzięłam do ręki “Upiornego legata”.

Tym razem Joanna zostaje wplątana aż w dwie intrygi: tajemnicze morderstwo i kradzież cennej kolekcji znaczków. Czy te zbrodnie są powiązane? Jeśli tak, to w jaki sposób?...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Upiorny legat” to jedna z powieści do których nie pałam entuzjazmem. Czytałem kilkakrotnie jak i inne powieści Chmielewskiej łudząc się, że może kiedyś coś zaskoczy, tak jak w przypadku „Całego zdania nieboszczyka”. Przeczytałem po raz enty i nadal nie zaskakuje. Niestety.

Fabularnie jest jak na Chmielewską przystało – intryga pełna samych niewiadomych, chwilami jest absurdalnie, chwilami niedorzecznie, chwilami bardzo zabawnie ale tak jest praktycznie w każdej książce Chmielewskiej i zdążyłem się już do tego przyzwyczaić. To takie „środowisko naturalne” w jej powieściach. Tutaj natomiast nie zadziałała w moim przypadku intryga oparta na kantach i kradzieżach znaczków pocztowych i obcych walut. Nie zrobiło to na mnie wrażenia stąd też i odczucia mam takie jakie mam.

Nie potrafię się do końca zgrać z „Upiornym legatem”. Ma co prawda dość sporo naprawdę niezłych i zabawnych momentów jak np. scena z kotką Kasią na drzewie, rolmopsy wysyłane pocztą dla Alicji, pościgi za żółtym oplem czy polowanie na zbrodniczy element, który rżnął Joannie opony no ale nawet takie perełki nie uratowały całości.

Fanom rzecz jasna polecam, w końcu to Chmielewska. Ale nie radzę zaczynać przygody z tą autorką właśnie od tej książki.

„Upiorny legat” to jedna z powieści do których nie pałam entuzjazmem. Czytałem kilkakrotnie jak i inne powieści Chmielewskiej łudząc się, że może kiedyś coś zaskoczy, tak jak w przypadku „Całego zdania nieboszczyka”. Przeczytałem po raz enty i nadal nie zaskakuje. Niestety.

Fabularnie jest jak na Chmielewską przystało – intryga pełna samych niewiadomych, chwilami jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Moje pierwsze spotkanie z twórczością Chmielewskiej. Do dziś pamiętam te napady niekontrolowanego śmiechu i dziwne spojrzenia rodziców. Głównej bohaterce, Joannie prace nad książką przerywa trup, którego znajduje. Dopiero wdedy zaczyna sobie uświadamiać że już od jakiegoś czasu dzieją się wokoł niej dziwne rzeczy.

Moje pierwsze spotkanie z twórczością Chmielewskiej. Do dziś pamiętam te napady niekontrolowanego śmiechu i dziwne spojrzenia rodziców. Głównej bohaterce, Joannie prace nad książką przerywa trup, którego znajduje. Dopiero wdedy zaczyna sobie uświadamiać że już od jakiegoś czasu dzieją się wokoł niej dziwne rzeczy.

Pokaż mimo to

Zakręcona opowieść o czasach, gdy handlarz walutą kojarzył się często z typem, którego lepiej nie spotkać w ciemnej uliczce. Ale co ma to wspólnego z owym ,,legatem"? Przez długi czas trudno się tego domyślić, bo fabuła uskutecznia dzikie wręcz akrobacje. Prawdziwe cuda, niewidy: porządni ludzie napadają bandytów, podejrzani pytają policję o rady, nie ma przestępstwa - a jest trup... Zanim dotarłem do końca, byłem już gotów na każdy możliwy scenariusz. Absurdu dodaje postać głównej bohaterki-narratorki, która zupełnie nie pasuje do tego wszystkiego (chociaż w ogólnej koncepcji, odnajduje się doskonale). Na szczęście, ten radosny absurd czyta się znośnie. Tempo skacze w zupełnie losowych momentach, a logiki nie ma w tym za grosz, więc może to być dobra alternatywa dla czytelników znudzonych tradycyjnymi kryminałami. Z drugiej strony, muszę jednak przyznać, że dla najlepszych książek Chmielowskiej ta pozycja nie stanowi żadnej konkurencji. Podsumowując – tylko dla fanów autorki.

Zakręcona opowieść o czasach, gdy handlarz walutą kojarzył się często z typem, którego lepiej nie spotkać w ciemnej uliczce. Ale co ma to wspólnego z owym ,,legatem"? Przez długi czas trudno się tego domyślić, bo fabuła uskutecznia dzikie wręcz akrobacje. Prawdziwe cuda, niewidy: porządni ludzie napadają bandytów, podejrzani pytają policję o rady, nie ma przestępstwa - a...

więcej

mniej

Pokaż mimo to