Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Fantastyczna wyprawa po artefakt, western i postapokalipsa zombie - sporo grzybów w tym barszczu, ale to całkiem smaczny barszcz. Mam wrażenie, że zabrakło twardej redaktorskiej ręki, skreślającej słowa-śmiecie czy powtarzające się czy nic niewnoszące fragmenty. Plus za kreatywne połączenie znanych motywów i zrozumiałe poprowadzenie historii, minus za małozgrabne dialogi. Luźna wakacyjna powieść.

Fantastyczna wyprawa po artefakt, western i postapokalipsa zombie - sporo grzybów w tym barszczu, ale to całkiem smaczny barszcz. Mam wrażenie, że zabrakło twardej redaktorskiej ręki, skreślającej słowa-śmiecie czy powtarzające się czy nic niewnoszące fragmenty. Plus za kreatywne połączenie znanych motywów i zrozumiałe poprowadzenie historii, minus za małozgrabne dialogi....

Jak wygląda przyszłość roku 2079? Właściwie dość podobnie do roku 2010, a przynajmniej według wizji Autorki. Zmianom ulegnie jedynie geopolityka (ale i to bardziej w teorii niż w praktyce), angielski umiędzynarodowi się jeszcze bardziej, a no i medycyna z biotechnologią pójdą trochę do przodu. Ale cała reszta z niewielkimi, raczej kosmetycznymi wyjątkami, utkwiła gdzieś w początkach lat nastych XXI wieku. No niestety nie wypada to zbyt dobrze. Gdyby Autorka umieściła swoją wizję tak dziesięć-paręnaście lat wprzód, można by było przymknąć na to oko. W przypadku przyszłości za sześć dekad - no trudno w taki świat uwierzyć.

Główna bohaterka wypada ciekawie - sam pomysł genetycznie hodowanych żołnierzy-agentów wywiadu, choć może nie oryginalny, to fajny. Sanja jest kobietą z krwi i kości, wiarygodną, jej teraźniejszość wynika z przeszłości, ma swoje dylematy, problemy i pragnienia. To jak najbardziej na plus.

Reszta postaci - tu niestety jest problem. Jest ich po prostu za dużo. Już od drugiego rozdziału jesteśmy zarzuceni wszystkimi towarzyszami protagonistki. Ba! Nawet rodzinami owych towarzyszy. Bez rozrysowania pokrewieństw, koligacji i relacji, ani rusz. W efekcie połowa postaci mi się myliła, nie dbałem o ich los, a ostatecznie zgubiłem się w fabule. Szkoda, że tak wyszło. Po głównej bohaterce widać, że Autorka potrafi stworzyć fajną postać i jako czytelnik wolałbym kilka głębokich, charakterystycznych postaci, niż kilkanaście-dwadzieścia parę płytkich i bliźniaczo do siebie podobnych.

Dialogi RACZEJ na plus. Można dostrzec, że Autorka dbała o to, by brzmiały naturalnie. I zazwyczaj się to udawało. Było parę zgrzytów, czasem poddawałem w wątpliwość fakt, że ktoś rzeczywiście może tak mówić (i że będzie tak mówić za sześćdziesiąt lat). Niektóre kwestie brzmiały też niczym onelinery z filmu akcji czy komiksu - jednemu może się podobać, innemu nie.

Podsumowując: sam motyw przewodni był fajny, wizja przyszłości nietrafiona, ale sama konstrukcja bohaterki, zachęca, by śledzić karierę Autorki, bo coś ciekawego jeszcze spod jej pióra może wyjść. A czy warto już teraz sięgać po Dolinę Niesamowitości? Cóż, jeśli ktoś lubi powieści pełne akcji, pościgów, romansów i tajnych agentów - niech rozgrzewa własną pamięć lub szykuje notatnik do spisywania postaci i wątków pobocznych, i może dobrze się bawić. Ja niestety nie byłem na to gotów, a do tego spodziewałem się raczej sci-fi niż akcyjniaka - stąd taka ocena.

Jak wygląda przyszłość roku 2079? Właściwie dość podobnie do roku 2010, a przynajmniej według wizji Autorki. Zmianom ulegnie jedynie geopolityka (ale i to bardziej w teorii niż w praktyce), angielski umiędzynarodowi się jeszcze bardziej, a no i medycyna z biotechnologią pójdą trochę do przodu. Ale cała reszta z niewielkimi, raczej kosmetycznymi wyjątkami, utkwiła gdzieś w...

Space-medieval opera
Niejeden raz mieliśmy kowbojów w kosmosie, mieliśmy samurajów, teraz mamy rycerzy.

Świat jest najmocniejszym atutem powieści. Połączenie feudalizmu, kosmicznego imperium i technologii rodem początku XXI wieku dało całkiem ciekawe wyniki. Po średniowiecznych bataliach częścią łupów są telefony komórkowe. Turnieje rycerskie współistnieją z mailami. A nobilitacja za osiągnięcia kulturalne zobowiązuje do stawienia się na polu walki.

Fabuła książki jest dobrze pomyślana, gdyż przeprowadza nas przez różne aspekty tego świata. Poznamy więc i uniwersytet, i klasztor, I życie wojenne, i życie domowe. Zarówno arystokrację, jaki i osoby z niższych warstw społecznych. Bogobojnych i typy spod ciemnej gwiazdy. Pełen przekrój, choć z naciskiem na rycerzy i ich zmagania wojenne.

Osią fabularną książki jest wojna, choć nie wiem, czy to już wystarczy by powieść podpiąć pod etykietę fantastyki militarnej. Mamy sporo terminów związanych z uzbrojeniem, nie zawsze mamy wyjaśnienia co do wyglądu takowego narzędzia śmierci, przez co czytelnik niezaznajomiony z tematem może czasem czuć się zagubiony. Przydałyby się jakieś wyjaśnienia w przypisach, albo chociaż jakiś słowniczek.

Muszę pochwalić samo wydanie książki - jest naprawdę piękne, a ilustracje aż proszą, by w przyszłości ukazała się komiksowa adaptacja przygód Fredegara i Hansa.

Sama redakcja jednak pozostawia nieco do życzenia. Zdarzyły się korektorskie przeoczenia, ale bardziej dają o sobie znać długaśne akapity, czasem wręcz ponadstronnicowe bloki tekstu z opisami walk. Przyznam, że z tych fragmentów zazwyczaj przyswajałem jedynie informację, że “nasi wygrali”. A wystarczyłoby powstawiać ten “enter” tu i ówdzie, i od razu lepiej by się to czytało.

Zwłaszcza na początku powieści postacie miały tendencję do przydługiego objaśniania zawiłości świata i opowiadania swoich osobistych historii. Z pewnością jest to ciekawe i buduje klimat, chociaż zastanowiłbym się, ile z tych informacji jest czytelnikowi potrzebne do cieszenia się głównym wątkiem, a ile mogłoby się znaleźć w słowniczku na końcu książki.

Książkę oceniam jako bardzo dobrą, ale z uwagą, że światotwórstwo podciągnęło nieco tę ocenę w górę. Debiut Piotra Nikolskiego świadczy o dużym potencjale autora, który wymaga jeszcze trochę większej uwagi od redakcji. Czekam na kolejne Przypadki…, bo to naprawdę dobrze zapowiadająca się seria.

Space-medieval opera
Niejeden raz mieliśmy kowbojów w kosmosie, mieliśmy samurajów, teraz mamy rycerzy.

Świat jest najmocniejszym atutem powieści. Połączenie feudalizmu, kosmicznego imperium i technologii rodem początku XXI wieku dało całkiem ciekawe wyniki. Po średniowiecznych bataliach częścią łupów są telefony komórkowe. Turnieje rycerskie współistnieją z mailami. A...