Nędznicy Tom 2

Emocjonalna, wzruszająca, piękna.

Emocjonalna, wzruszająca, piękna.

Drugi tom w sumie dla mnie był trochę męczący, miałem wrażenie że nie ma akcji i tak trochę jałowo się czytało, oczywiście w porównaniu do pierwszego tomu.

Drugi tom w sumie dla mnie był trochę męczący, miałem wrażenie że nie ma akcji i tak trochę jałowo się czytało, oczywiście w porównaniu do pierwszego tomu.

Tę część czytało mi się dużo przyjemniej niż tom 1. Wynika to z wielu powodów, jednym z nich jest tłumaczenie.

Wersja skrócona „Nędzników” z wydawnictwa MG jest dużo przystępniejsza niż wersja pełna od Prószyńskiego i Spółki. Uznałam, że wystarczająco zapoznałam się ze stylem Hugo i nie potrzebuję znać wszystkich jego dygresji (plus moja biblioteka nie miała tomu II od Prószyńskiego), dlatego też zostałam przy wydaniu MG i jestem zadowolona. Duży plus za sporą ilość światła na stronie.

Kolejną zaletą tomu II jest to, że postacie nie są tu tak czarno-białe i jednowymiarowe, jakie były w pierwszym. Pojawiają się niejednoznaczne postacie, takie jak dziadek Gillenormand, Courfeyac czy wreszcie! Javert. Pogłębia się tutaj jego psychika, podobnie też innych postaci, zwłaszcza Mariusza. Postacie kobiet pozostają jednopłaszczyznowe, a gdy pojawiają się na stronie opisana jest ich brzydota (z wyjątkiem pięknej Kozety), ale już wiemy, że Hugo jest seksistą. Jest tutaj dokładnie jedna pozytywna damska postać, Kozeta, i brak jej głębszych przemyśleń czy choćby charakteru. Na ten moment dziejowy nie oczekuję jednak od mężczyzn niczego.

Podobała mi się postać Gavroche’a.

Ogromnym plusem tej książki było jej zakończenie. Cała księga piąta uderzała w emocjonalne tomy; podobała mi się fabuła rewolucji i ostateczne połączenie wątków wszystkich postaci. Było to bardzo ładne i sprawiło, że nie żałowałam swojej podróży przez te ~1300 stron. Uważam, że sama historia Nędzników jest piękna, natomiast nie mam równie pozytywnych myśli dotyczących przydługich przemyśleń Victora Hugo. Warto zapoznać się z historią Jeana Valjeana, Kozety i Mariusza w postaci filmu, który usunąłby seksistowskie myśli Hugo i jego rozwodzenie się nad niekompetencją Burbonów i ogółem systemie politycznym XIX-wiecznej Francji. Losy postaci chwytają za serce, natomiast dla współczesnego czytelnika sam styl ich napisania jest trochę za ciężki i przepełniony odniesieniami do tworów kultury tamtego okresu. Ogółem - jestem pełna mieszanych uczuć, ale ostatecznie nie żałuję przeczytania tej książki.

Tę część czytało mi się dużo przyjemniej niż tom 1. Wynika to z wielu powodów, jednym z nich jest tłumaczenie.

Wersja skrócona „Nędzników” z wydawnictwa MG jest dużo przystępniejsza niż wersja pełna od Prószyńskiego i Spółki. Uznałam, że wystarczająco zapoznałam się ze stylem Hugo i nie potrzebuję znać wszystkich jego dygresji (plus moja biblioteka nie miała tomu II od...

Niestety nie zachwyciła mnie ... może dlatego że przeczytałem dużo książek , ale nie jest zła . Trochę naiwna ...

Niestety nie zachwyciła mnie ... może dlatego że przeczytałem dużo książek , ale nie jest zła . Trochę naiwna ...

Książka, którą czytało mi się z lekkością, jednak z lekkim przymrużeniem oka. Czuć romantyzm w tej powieści, przemiana bohatera, nieszczęśliwa miłość Eponiny do Mariusza, jednak wszystko jest tutaj dość okrągłe i przerysowane (nieprawdopodobne zbiegi okoliczności). Mimo wszystko uważam tę książkę za ciekawą lekturę, nad którą miło spędziłam czas.

Książka, którą czytało mi się z lekkością, jednak z lekkim przymrużeniem oka. Czuć romantyzm w tej powieści, przemiana bohatera, nieszczęśliwa miłość Eponiny do Mariusza, jednak wszystko jest tutaj dość okrągłe i przerysowane (nieprawdopodobne zbiegi okoliczności). Mimo wszystko uważam tę książkę za ciekawą lekturę, nad którą miło spędziłam czas.

Niestety nie polubiłam się z panem Hugo.
Wzorując się na języku autora, książka jest dla mnie:
napisana z emfazą i manieryzmem,
egzaltowana,
pompatyczna,
napuszona,
pretensjonalna,
ckliwa,
przesadnie uwznioślona,
nadęta,
melodramatyczna,
teatralna,
afektowana,
epatująca nadmiernym patosem, 😉
patetyczna,
nienaturalna,
przesadna,
nadęta.

I te trudne do zniesienia zbiegi okoliczności.

Na koniec KOZETA:
Kiedyś widziałam program dokumentalny o mężczyźnie, który zakochał się w lalce. Lalka ta była rozmiarów normalnej kobiety, była jej doskonałą imitacją pod względem dotyku i wyglądu. Mężczyzna jadł z nią posiłki, oglądał telewizję, ubierał, zabierał na pikniki. Po prostu żył z nią jak z ukochana żoną.
Widziałam też film z Ryanem Goslingiem „Miłość Larsa”, który porusza tą samą tematykę.

Podobno opisane zachowania stają się coraz częstsze. Psychologowie szacują, że z czasem takich przypadków będzie coraz więcej. Znak naszych czasów.

I nie można powiedzieć by z tymi mężczyznami było coś nie w porządku, po prostu urodzili się zbyt późno. Jeszcze 150-200 lat temu, przez całe wieki, produkowano takie lalki seryjnie – zwłaszcza w dobrych domach.

Niestety nie polubiłam się z panem Hugo.
Wzorując się na języku autora, książka jest dla mnie:
napisana z emfazą i manieryzmem,
egzaltowana,
pompatyczna,
napuszona,
pretensjonalna,
ckliwa,
przesadnie uwznioślona,
nadęta,
melodramatyczna,
teatralna,
afektowana,
epatująca nadmiernym patosem, 😉
patetyczna,
nienaturalna,
przesadna,
nadęta.

I te trudne do zniesienia zbiegi...

Obszerna książka, jak dla mnie niektóre opisy zbyt długie, ale pomimo to warto przeczytać, jak dla mnie najważniejszym przesłaniem tej książki jest to, aby być po prostu dobrym dla drugiego człowieka, tylko tyle i aż tyle

Obszerna książka, jak dla mnie niektóre opisy zbyt długie, ale pomimo to warto przeczytać, jak dla mnie najważniejszym przesłaniem tej książki jest to, aby być po prostu dobrym dla drugiego człowieka, tylko tyle i aż tyle

To jedna z tych książek, od których nie mogłam się oderwać a jednocześnie miałam potrzebę czytania jej wolniej, by ta chwila trwała jak najdłużej. Piękny język, znakomita fabuła, bohaterowie przyciągający uwagę i zapadający w pamięci na dłużej.
Arcydzieło!

To jedna z tych książek, od których nie mogłam się oderwać a jednocześnie miałam potrzebę czytania jej wolniej, by ta chwila trwała jak najdłużej. Piękny język, znakomita fabuła, bohaterowie przyciągający uwagę i zapadający w pamięci na dłużej.
Arcydzieło!

Ano prawda - arcydzieło.

Ano prawda - arcydzieło.

Wspaniała.
Niezmiernie mnie zadziwia jak autor znajduje balans pomiędzy zsyłaniem cierpienia i szczęścia na bohaterów. To komu i kiedy jest pisana śmierć, jest życiową zagadką.
Momentami przydługie dygresje autora są nawet ciekawe.

Wspaniała.
Niezmiernie mnie zadziwia jak autor znajduje balans pomiędzy zsyłaniem cierpienia i szczęścia na bohaterów. To komu i kiedy jest pisana śmierć, jest życiową zagadką.
Momentami przydługie dygresje autora są nawet ciekawe.