Nędznicy Tom 2

Niestety nie zachwyciła mnie ... może dlatego że przeczytałem dużo książek , ale nie jest zła . Trochę naiwna ...

Niestety nie zachwyciła mnie ... może dlatego że przeczytałem dużo książek , ale nie jest zła . Trochę naiwna ...

Pokaż mimo to

Książka, którą czytało mi się z lekkością, jednak z lekkim przymrużeniem oka. Czuć romantyzm w tej powieści, przemiana bohatera, nieszczęśliwa miłość Eponiny do Mariusza, jednak wszystko jest tutaj dość okrągłe i przerysowane (nieprawdopodobne zbiegi okoliczności). Mimo wszystko uważam tę książkę za ciekawą lekturę, nad którą miło spędziłam czas.

Książka, którą czytało mi się z lekkością, jednak z lekkim przymrużeniem oka. Czuć romantyzm w tej powieści, przemiana bohatera, nieszczęśliwa miłość Eponiny do Mariusza, jednak wszystko jest tutaj dość okrągłe i przerysowane (nieprawdopodobne zbiegi okoliczności). Mimo wszystko uważam tę książkę za ciekawą lekturę, nad którą miło spędziłam czas.

Pokaż mimo to

Niestety nie polubiłam się z panem Hugo.
Wzorując się na języku autora, książka jest dla mnie:
napisana z emfazą i manieryzmem,
egzaltowana,
pompatyczna,
napuszona,
pretensjonalna,
ckliwa,
przesadnie uwznioślona,
nadęta,
melodramatyczna,
teatralna,
afektowana,
epatująca nadmiernym patosem, 😉
patetyczna,
nienaturalna,
przesadna,
nadęta.

I te trudne do zniesienia zbiegi okoliczności.

Na koniec KOZETA:
Kiedyś widziałam program dokumentalny o mężczyźnie, który zakochał się w lalce. Lalka ta była rozmiarów normalnej kobiety, była jej doskonałą imitacją pod względem dotyku i wyglądu. Mężczyzna jadł z nią posiłki, oglądał telewizję, ubierał, zabierał na pikniki. Po prostu żył z nią jak z ukochana żoną.
Widziałam też film z Ryanem Goslingiem „Miłość Larsa”, który porusza tą samą tematykę.

Podobno opisane zachowania stają się coraz częstsze. Psychologowie szacują, że z czasem takich przypadków będzie coraz więcej. Znak naszych czasów.

I nie można powiedzieć by z tymi mężczyznami było coś nie w porządku, po prostu urodzili się zbyt późno. Jeszcze 150-200 lat temu, przez całe wieki, produkowano takie lalki seryjnie – zwłaszcza w dobrych domach.

Niestety nie polubiłam się z panem Hugo.
Wzorując się na języku autora, książka jest dla mnie:
napisana z emfazą i manieryzmem,
egzaltowana,
pompatyczna,
napuszona,
pretensjonalna,
ckliwa,
przesadnie uwznioślona,
nadęta,
melodramatyczna,
teatralna,
afektowana,
epatująca nadmiernym patosem, 😉
patetyczna,
nienaturalna,
przesadna,
nadęta.

I te trudne do zniesienia zbiegi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jeśli chodzi o "Nędzników", to zdecydowanie polecam czytanie pełnej wersji, czterotomowej, a nie tej okrojonej do dwóch tomów. Bo owszem, z jednej strony człowiek się momentami irytuje na przydługie opisy czy dygresje, ale z drugiej - dzięki nim jest w stanie uchwycić niesamowitego ducha opisywanej epoki i dostrzec Paryż takim, jakim widział go Hugo...

Drugi tom to kontynuacja losów byłego galernika i Kozety. Kolejna ucieczka, tułaczka, trud związany z odzyskaniem dziewczynki. Pojawia się również nowa postać, Mariusz, którego losy ściśle zwiążą się z losami wspomnianej dwójki. Intrygi, niegodziwe uczynki, zbrodnie, nędza. Ale również: współczucie, chęć niesienia pomocy, poczucie niesprawiedliwości, honor i lojalność. To wszystko jest w tej opowieści, która z każdym kolejnym tomem wciąga coraz bardziej.

Tom III raczej niedługo będzie czekał na przeczytanie (tym bardziej, że opowieść zakończyła się w najgorętszym momencie)...

Jeśli chodzi o "Nędzników", to zdecydowanie polecam czytanie pełnej wersji, czterotomowej, a nie tej okrojonej do dwóch tomów. Bo owszem, z jednej strony człowiek się momentami irytuje na przydługie opisy czy dygresje, ale z drugiej - dzięki nim jest w stanie uchwycić niesamowitego ducha opisywanej epoki i dostrzec Paryż takim, jakim widział go Hugo...

Drugi tom to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Odkupienie przez poświęcenie, jednocześnie bardziej buntownicza i rewolucyjna niż część pierwsza. Chociaż chyba czytałem wersję nie skracaną.

Odkupienie przez poświęcenie, jednocześnie bardziej buntownicza i rewolucyjna niż część pierwsza. Chociaż chyba czytałem wersję nie skracaną.

Pokaż mimo to

Wielkie dzieła mają to do siebie, że nie ważne jak bardzo wymagająca była podróż przez ich karty, to suma sumarum i tak zwalają z nóg.

"Nędznicy" wymęczyli mnie i to bardzo, momentami byłam wręcz zirytowana napakowaną patosem fabułą, z której Hugo zrobił po trosze telenowelę. Jednak okazało się, że ten okropny patos to właśnie człowieczeństwo w najpiękniejszym tego słowa znaczeniu. Jean Valjean lśni jak najjaśniejsza gwiazda, pokazując że prawdziwe piękno tkwi w szlachetności, poświęceniu, czystości, odwadze, ale przede wszystkim w miłosierdziu, zaś nędznikami są ludzie odwracający oczy od tych przymiotów. Po prostu bądźmy dla siebie dobrzy!

Wielkie dzieła mają to do siebie, że nie ważne jak bardzo wymagająca była podróż przez ich karty, to suma sumarum i tak zwalają z nóg.

"Nędznicy" wymęczyli mnie i to bardzo, momentami byłam wręcz zirytowana napakowaną patosem fabułą, z której Hugo zrobił po trosze telenowelę. Jednak okazało się, że ten okropny patos to właśnie człowieczeństwo w najpiękniejszym tego słowa...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ooo ! Rewolucja, barykady itp. Jeśli to ma być zaproszenie do socjalizmu, to tytuł jak najbardziej adekwatny. Co nie oznacza, że uważam opisane tu patologie za nieprawdziwe. Takie wojny budują pokój ? Oczywiście. Widać to szczególnie po XX wieku. 8/9 lat po publikacji - komuna paryska. Czerwony sztandar, towarzysze etc. Javert dymisjonuje się wobec Boga ? Jan/Jean Valjean - "święty" ? No oczywiście budzi sympatię. Wcześniej zaś walczy na barykadach, uwalnia Javerta i włóczy się po kanałach - co skądinąd jest całkiem ciekawe. Sprytna manipulacja - autor uprawia coś w rodzaju teofilantropii. Tym niemniej całość - tzn. opisane tu patologie i rewolucyjny zew, budzą moją odrazę.

Ooo ! Rewolucja, barykady itp. Jeśli to ma być zaproszenie do socjalizmu, to tytuł jak najbardziej adekwatny. Co nie oznacza, że uważam opisane tu patologie za nieprawdziwe. Takie wojny budują pokój ? Oczywiście. Widać to szczególnie po XX wieku. 8/9 lat po publikacji - komuna paryska. Czerwony sztandar, towarzysze etc. Javert dymisjonuje się wobec Boga ? Jan/Jean Valjean -...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„-Niczym jest umrzeć, ale okropnie jest nie żyć.”

Nie będę się rozpisywać, czym miała być ta powieść – i czym jest pod kątem historyczno – społeczno – naprawczym. To możecie znaleźć w lepszych źródłach niż domorosły krytyk. Wolę się skupić na fabule, jako takiej, bo jest genialna. To, co Wiktor Hugo robi z bohaterami… to, co on im robi… aż dreszcze przechodzą.

Już na samym początku mogłam się przekonać, że warsztat Hugo i tu stoi na najwyższym poziomie. „Nędznicy” od samego początku zachwycają językiem i wciągają. Najpierw śmiechem i świetną kreacją biskupa Myriel (mistrzostwo świata) i jego otoczenia. Można odnieść wrażenie, że autor posiada jednak zacięcie do pisania komedii. Potem zaś przychodzi oburzenie, gdy głodny człowiek za kradzież bochenka chleba dla dzieci zostaje skazany na kilka lat galer i zrównany do poziomu morderców i innych ludzi, których lepiej nie spotykać samotnie w ciemnej alejce.

Główną osią fabularną określiłabym swego rodzaju „pojedynek” pomiędzy Janem Valjeanem, a Javertem. Co prawda Javert nie jest bohaterem pierwszoplanowym jednak to jego „relacja” z Janem Valjeanem zdaje się napędzać powieść. Z jednej strony mamy galernika, przestępcę pogardzanego przez społeczeństwo, walczącego z dwiema stronami swojej natury. Z drugiej twardą rękę prawa (kwestia sprawiedliwości jest tu dyskusyjna), psa gończego, który gdy raz trafi na trop już nie odpuści dopóki nie złapie ofiary, lojalnego, obowiązkowego i honorowego.

To moje ulubione postacie. Fragmentów im poświęconym nie mogłam się doczekać. Czy Jan Valjean się podda swoim demonom? Czy uda mu się uciec? Czy to, czego dokonał pozwoli mu na rehabilitację w oczach społeczeństwa? Czy zostanie zdemaskowany? Czy Javert go wysłucha? Czy Javert złamie swoje zasady? Czy sam upadnie? To tylko kilka pytań, jakie sobie zadawałam. Każde kolejne wydarzenie rodziło nowe i sprawiało, że zamiast spać przewracałam kolejną stronę.

Tragiczna historia Fantyny wzbudza żal. Czytelnik śledząc jej losy czuje niemal fizyczny ból. Zwłaszcza, gdy sam zmaga się ze swoimi ósemkami (kto przeczyta, ten zrozumie aluzję). Za każdym razem, gdy już wszystko wskazuje na to, że będzie dobrze i bohaterka wyjdzie na prostą autor zasadza jej takiego kopniaka, że rodzi się w czytelniku wewnętrzny bunt i poczucie niesprawiedliwości.

Gdy na scenę wkraczył Thénardier wraz z rodziną miałam ochotę zacisnąć ręce na jego gardle i mocno ścisnąć. Przy nim najbardziej daje się odczuć tytuł powieści. Choć oczywiście w całej historii przeplatają się różnego rodzaju nędznicy i czasami nie od razu widać, kto na takie miano zasługuje.

Jedynie Kozeta nie budziła moich większych uczuć. Pomijając jej smutny początek, to, gdy jej losy złączyły się z Janem Valjeanem stała się zbyt infantylna, pusta i miałam wrażenie, że zbyt zapatrzona na samą siebie. Niewidząca trzymającego ją za rękę chodzącego cierpienia.

Autor po mistrzowsku połączył ze sobą z pozoru niemające ze sobą nic wspólnego wątki. Wyciągnął z nich przy tym wszystko, co miały z w sobie najlepszego, tak, aby czytelnikiem targało na wszystkie strony. Historia jest spójna, nie ma w niej dziur fabularnych, a bohaterowie są wielowymiarowi i potrafią swoim postępowaniem wzbudzać skrajne emocje.
(...)
Oczywiście jest kilka fragmentów, które mogą być mniej porywające. Mnie wymęczyły szczególnie dwa. Jeden opisujący bitwę pod Waterloo, a drugi kanały paryskie. Jednak uważam, że warto je przetrwać. Bo przy całej reszcie są w pełni wybaczalne i nie umniejszają w niczym powieści. Na swój sposób nawet podnoszą jej wartość.
(...)
W pełni zdaję sobie sprawę z niedoskonałości tego, co napisałam. Nie potrafię znaleźć wystarczająco godnych słów, aby oddać genialność tej powieści. Po takiej lekturze nic nie będzie dobre. Ale mam nadzieję, że choć jedna osoba więcej sięgnie po tą powieść. „Nędznicy” to książka ponadczasowa, aktualna nawet dziś, ciekawa, z wartką akcją i żywymi, wielowymiarowymi bohaterami z krwi i kości. Polecam śmiało każdemu bez względu na upodobania literackie. Nie należy się bać ani języka, jakim jest napisana, ani jej rozmiaru. Prawie 1900 stron wydaje się gigantyczną ilością, lecz wierzcie mi – warto!

Mi pozostaje jedynie zachwalać i trwać ze swoim bólem pewnej części ciała pochodzącym ze świadomości, że tak genialny autor niczego więcej nie stworzy…
(...)
Pełna recenzja na: https://erapapieru.home.blog/2019/09/24/nedznicy-wiktor-hugo/

„-Niczym jest umrzeć, ale okropnie jest nie żyć.”

Nie będę się rozpisywać, czym miała być ta powieść – i czym jest pod kątem historyczno – społeczno – naprawczym. To możecie znaleźć w lepszych źródłach niż domorosły krytyk. Wolę się skupić na fabule, jako takiej, bo jest genialna. To, co Wiktor Hugo robi z bohaterami… to, co on im robi… aż dreszcze przechodzą.

Już na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Stało się! Postanowił być w pełni samodzielny, ganiając za marzeniami. Mariusz wyrusza w ciężką podróż zwaną dorosłością. Chociaż Paryż tętni życiem, om sam traci je z każdym kolejnym dniem. Nie pracuje, popada w nędze i jest najzwyczajniej zakochany. Chociaż pierwsze miłostki są zazwyczaj krótkie, to ta może się skończyć tylko w jeden sposób. Wzajemnym zaspokojeniem uczuć. Akurat tak się złożyło, że Thenardier jest w to wszystko nieco zamieszany. A skoro on, to i Jean Valjean oraz Kozeta. Co wyniknie z tego niespodziewanego podziału ról?

Oba tomy tworzą nierozerwalną jedność. Wspólnie tworzą piękny obraz ludzi, z których każdy może zostać nazwany Nędznikiem. Główni bohaterowie są najsilniejszym atutem powieści. Po poznaniu Jeana Valjeana oraz Kozety dostajemy dawkę młodzieńczego wybuchu w postaci Mariusza. Sposób jego myślenia, podejmowania decyzji i realizowania działań są całkowicie odwrotne od starszego pana.

Ewidentnie jest to klasyk, który na długo zapadnie w mojej pamięci. Książka jako całość genialnie kreuje człowieka w sposób trudny do odnalezienia w innych powieściach. Bycie zwykłym śmiertelnikiem wydaje się być proste i trudne zarazem. Jednakże świadomość bycia nędzarzem jest o stokroć bardziej niezrozumiała. Bo każdy z nas ma coś do ukrycia

recenzjedevi

Stało się! Postanowił być w pełni samodzielny, ganiając za marzeniami. Mariusz wyrusza w ciężką podróż zwaną dorosłością. Chociaż Paryż tętni życiem, om sam traci je z każdym kolejnym dniem. Nie pracuje, popada w nędze i jest najzwyczajniej zakochany. Chociaż pierwsze miłostki są zazwyczaj krótkie, to ta może się skończyć tylko w jeden sposób. Wzajemnym zaspokojeniem uczuć....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przemęczyłam drugi tom. Moim zdaniem zbyt dużo dygresji autor wprowadza w treść książki. Ciągną się one przez wiele stron. Tak naprawdę cała akcja zawarta jest w opisie książki na stronie lubimy czytać. Akcja urywa się na końcu, czytelnik zostaje bez zakończenia, także sięgnę kiedyś po trzeci tom, na razie jednak robię sobie przerwę.

Przemęczyłam drugi tom. Moim zdaniem zbyt dużo dygresji autor wprowadza w treść książki. Ciągną się one przez wiele stron. Tak naprawdę cała akcja zawarta jest w opisie książki na stronie lubimy czytać. Akcja urywa się na końcu, czytelnik zostaje bez zakończenia, także sięgnę kiedyś po trzeci tom, na razie jednak robię sobie przerwę.

Pokaż mimo to