Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na książkach pana Faszczy, ostatnio jednego z moich ulubionych autorów prac naukowych, jeszcze się nie zawiodłem, i tak też jest tym razem. „Bunty” poruszają bardzo ciekawy i raczej mało znany wątek historii rzymskiej wojskowości ukazując go w „świeżym” świetle. Praca ta wykazuje jak mylne może być nasze tradycyjne wyobrażenie o stosunkach w rzymskiej armii na linii wódz-żołnierze. Zwraca uwagę ile naprawdę, w danej sytuacji, mogły znaczyć dla wojska wizja zysków, poczucie lojalności, braterstwo broni, sytuacja strategiczna oraz kompetencje i autorytet wodza. Opisywane zjawisko daje również pewien pogląd na proces uzawodowienia armii i stanowi w pewnym stopniu odbicie tego, co działo się w rzymskim-obywatelskim społeczeństwie burzliwej doby schyłku republiki.
Co znamienne, autor na początku swojej pracy, oprócz kwestii społeczno-politycznych i ekonomicznych, poświęca sporo miejsca kwestiom prawnym związanym z opisywanym zjawiskiem. Same bunty wojsk z lat 88-30 podzielone są na cztery podokresy : 88-78, 77-50, 49-45 i 44-30 przed. Chr. Moją jedyną uwagą jest przy tym iż ostatnie seditio legionów Antoniusza z roku 30 pod Aleksandrią zostało w tekście jedynie wzmiankowane, nie zostało zaś rozwinięte i omówione w osobnym podrozdziale tak jak pozostałe.
Praca zawiera tradycyjnie indeksy osobowy i geograficzny oraz zadowalającą bibliografię. Poza tym w tekście zawarto dwie ilustracje. Mapek brak. Poza drobnymi błędami drukarskimi książka jest wydana solidnie i polecam ją każdemu zainteresowanemu pogłębieniem swojej wiedzy z zakresu historii Rzymu i rzymskiej wojskowości.

Na książkach pana Faszczy, ostatnio jednego z moich ulubionych autorów prac naukowych, jeszcze się nie zawiodłem, i tak też jest tym razem. „Bunty” poruszają bardzo ciekawy i raczej mało znany wątek historii rzymskiej wojskowości ukazując go w „świeżym” świetle. Praca ta wykazuje jak mylne może być nasze tradycyjne wyobrażenie o stosunkach w rzymskiej armii na linii...