Białystok. Biała siła, czarna pamięć

Ten, komu Białystok wydaje się pięknym miastem i chciałby je odwiedzić, zdecydowanie nie powinien czytać tej książki. Po jej przeczytaniu stwierdziłam, że nigdy, ale to nigdy tam nie pojadę. Może i dobrze, bo to zupełnie na drugim końcu Polski...zaś brak jakichkolwiek pamiątek świadczących o dawnej wielokulturowości, tylko mnie przekonał, że nic dla siebie bym tam nie znalazła. Za to dowiedziałam się, że mogłabym oberwać od jakiegoś wiernego kibica lokalnego klubu lub dowiedzieć się, że wierzę źle i zupełnie nie tak, jak trzeba. Książkę polecam, bo piękna i mądra... tylko bardzo smutna.

Ten, komu Białystok wydaje się pięknym miastem i chciałby je odwiedzić, zdecydowanie nie powinien czytać tej książki. Po jej przeczytaniu stwierdziłam, że nigdy, ale to nigdy tam nie pojadę. Może i dobrze, bo to zupełnie na drugim końcu Polski...zaś brak jakichkolwiek pamiątek świadczących o dawnej wielokulturowości, tylko mnie przekonał, że nic dla siebie bym tam nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka, moim zdaniem, kontrowersyjna. Wydaje mi się, że ostatecznie przedstawia miasto i region w negatywnym świetle. To co mnie zastanawia, to mimo wszystko, spora ilość bohaterów pozytywnych, których postaci jednak bledną w zestawieniu z tymi negatywnymi. Zadziwia stwierdzenie z 4str okładki o jednym z lepszych miejsc do życia, biorąc pod uwagę treść.
Ostatecznie, mimo że czytałam ją z zaciekawieniem, pozostał mi pewien niesmak.

Książka, moim zdaniem, kontrowersyjna. Wydaje mi się, że ostatecznie przedstawia miasto i region w negatywnym świetle. To co mnie zastanawia, to mimo wszystko, spora ilość bohaterów pozytywnych, których postaci jednak bledną w zestawieniu z tymi negatywnymi. Zadziwia stwierdzenie z 4str okładki o jednym z lepszych miejsc do życia, biorąc pod uwagę treść.
Ostatecznie,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jestem w ogromnym szoku, zawsze wydawało mi się, że Białystok, to jedno z nielicznych miejsc w Polsce, gdzie współżyją ze sobą mniejszości narodowe: Białorusini, Tatarzy, Rosjanie, różne religie, kultury, że obecność cudzoziemców to element tradycji, tożsamości miasta...

Obraz, jaki wyłania się z tego reportażu, jest przerażający: rasizm, nienawiść, wyższość jednej rasy nad innymi, hasła Bóg, Honor, Ojczyzna, które budzą mój niesmak i oburzenie, bo zostały wykorzystane do obrzydliwej walki politycznej oraz do usprawiedliwiania gnębienia innych. Miasto, które powinno pielęgnować wielokulturowość, szukać dawnych tradycji, śladów pogmatwanych losów jego mieszkańców, często o tym zapomina.

"Idea Zamenhofa, by ludzie żyli w zgodzie, zawarta symbolicznie w języku esperanto, została w 1977 roku wyryta na złotej płytce i umieszczona w sondzie Voyager, z pozdrowieniami dla obcej cywilizacji. Sonda minęła Układ Słoneczny, jest dwadzieścia miliardów kilometrów od Białegostoku i ciągle się oddala..."

Żal i ogromna szkoda.

Jestem w ogromnym szoku, zawsze wydawało mi się, że Białystok, to jedno z nielicznych miejsc w Polsce, gdzie współżyją ze sobą mniejszości narodowe: Białorusini, Tatarzy, Rosjanie, różne religie, kultury, że obecność cudzoziemców to element tradycji, tożsamości miasta...

Obraz, jaki wyłania się z tego reportażu, jest przerażający: rasizm, nienawiść, wyższość jednej rasy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Miałam duże nadzieje względem tej książki no i niestety bardzo się rozczarowałam. Przede wszystkim jestem Białostoczanką od urodzenia i jak dla mnie dawno nie czytałam czegoś co było tak nie obiektywne.

Miałam duże nadzieje względem tej książki no i niestety bardzo się rozczarowałam. Przede wszystkim jestem Białostoczanką od urodzenia i jak dla mnie dawno nie czytałam czegoś co było tak nie obiektywne.

Pokaż mimo to

Zawsze myślałem, że chcę pojechać do Białegostoku i zobaczyć jak wygląda największe miasto na wschodzie Polski. Miasto, w którym zostało zostało urodzone pierwsze dziecko z in vitro. Miasto, w którym Ludwik Zamenhof wymyślił język esperanto. Po lekturze książki Marcina Kąckiego ta chęć nie jest już tak oczywista, właściwie Białystok wydaje się miejscem na mapie Polski, którego nie powinno być...

I właśnie taka jest ta książka. Czytając "Białą siłę, czarną pamięć" miałem wrażenie, że na początku powstała teza - Białystok jest złym miejscem, następnie autor robił wszystko żeby tę tezę potwierdzić.

Sama lektura jest jednak wstrząsająca. Marcin Kącki obnaża wszystko to, co w Białymstoku jest złe, nielogiczne i co po prostu nie powinno mieć miejsca. Z jednej strony to uczucie, że autor chce wytknąć wszystkie wady Białegostoku utrudniały lekturę. Z drugiej strony - podziwiałem Kąckiego za odwagę, aby przedstawić te wszystkie wydarzenia i zależności, układy panujące w stolicy Podlasia.

Liczyłem również, że będzie więcej odniesień do współczesności i dla mnie autor za bardzo skupiał się na historii miasta. Chociaż jak zastanawiam się nad tym po lekturze, to wydaje mi się, że może inaczej po prostu się nie dało i tylko dzięki temu pewne rzeczy dało się uwypuklić.

W każdym razie - "Białystok. Biała siła, czarna pamięć", to pozycja, którą polecam, bo na wiele rzeczy otwiera ona oczy i uzmysławia jak fatalnie funkcjonuje świat, w którym wszyscy przecież żyjemy.

Zawsze myślałem, że chcę pojechać do Białegostoku i zobaczyć jak wygląda największe miasto na wschodzie Polski. Miasto, w którym zostało zostało urodzone pierwsze dziecko z in vitro. Miasto, w którym Ludwik Zamenhof wymyślił język esperanto. Po lekturze książki Marcina Kąckiego ta chęć nie jest już tak oczywista, właściwie Białystok wydaje się miejscem na mapie Polski,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Białystok. Biała siła, czarna pamięć”
Marcin Kącki

Białystok – z czym kojarzy się to miasto osobom spoza Podlasia? Z żartami o białych niedźwiedziach pożerających listonoszy? Z pałacem Branickich? Z uczelniami? Co wiemy o jego historii – dawniejszej i najnowszej?

Okazuje się, że chyba niewiele. Z pewnością są chlubne wyjątki orientujące się w tym temacie, ale ogólnie… Kto wie, że miasto było niegdyś w zdecydowanej większości żydowskie (był czas, gdy ludność pochodzenia żydowskiego stanowiła w nim 70%)?

To właśnie tam narodziła się idea języka pokonującego bariery – esperanto. To tam żyli obok siebie – mniej lub bardziej zgodnie, ale jednak – przedstawiciele wielu kultur. Był to prawdziwy tygiel – Żydzi, Polacy, Białorusini, Litwini, Tatarzy… Wyznawcy judaizmu, katolicyzmu, prawosławia, islamu… Żyli i umierali, a gdzieś ponad ich głowami przerzucano granice. Kres temu położyła II wojna światowa. Żydzi zniknęli, wielu z nich pozostało na zawsze w niedalekim obozie Treblinka, niejeden jeszcze w drodze, podczas prób ucieczek. Wzdłuż torów można było znaleźć przez wiele lat te naprędce kopane i zasypywane groby, bo rosła na nich bujniejsza trawa.

Dziś Białystok to miasto, w którym niemal nikt nie protestuje przeciwko swastykom widniejącym na murach. Miejsce, gdzie władza idzie na kompromisy albo wręcz przyklaskuje ideom wyrażanym hasłami „White power”, „Polska dla Polaków” itp. Obecnie jeden z bohaterów reportażu, czarnoskóry prezenter pogody w miejscowej telewizji, woli nie wychodzić z domu po zmroku, mimo że mieszka w Białymstoku od trzech dekad. A gmina żydowska miasta składa się z jednej osoby, pani po pięćdziesiątce, która co dzień słyszy lub czyta, że jest żydowską suką i że powinna wypier… do Izraela. Obrywa się każdemu, kto nie spodoba się pewnym łysym młodzieńcom.

Lektura reportażu jest trudna emocjonalnie. Ale jeszcze trudniejsze jest pojęcie, na jakich zasadach skini i inni spod podobnych sztandarów jednocześnie wielbią Hitlera i nienawidzą Żydów, chociaż za jego czasów byliby dla swego idola takim samym podludzkim ścierwem.

„[Prokurator] Masłowski próbuje zdefiniować pojęcie skina.

«Jesteś skinem?» – pyta jednego z zatrzymanych.

«Tak».

«Co to jest?»

«Filozofia organizacji patriotyczno-faszystowskiej».

Masłowski widzi wytatuowane dłonie, prosi, by podwinął rękawy. Na jednym przedramieniu znak «Polski Walczącej», na drugim swastyka.

«Jak to godzisz?» – pyta.

Mężczyzna patrzy w sufit, zamyśla się i pozostaje w tym stanie”.

Też się zamyślam. Jak dziwacznie ukształtowaną trzeba mieć psychikę, jakie braki w umiejętności logicznego rozumowania, by nie widzieć tragikomizmu sytuacji, w której dzieci i wnukowie ofiar czynią inicjatora tych potworności swoim idolem, jednocześnie zwalczając dzieci i wnuków innych ofiar. W ogóle co trzeba mieć w głowie (lub czego w niej nie mieć), żeby nie odczuwać dysonansu, czcząc jednocześnie powstańczą „kotwicę” i nazistowską swastykę…

Lektura szczególnie godna polecenia w obliczu przemian w kraju trwających od 2015 roku. Pomaga w trzeźwej ocenie, nie wybiela nikogo…

„Białystok. Biała siła, czarna pamięć”
Marcin Kącki

Białystok – z czym kojarzy się to miasto osobom spoza Podlasia? Z żartami o białych niedźwiedziach pożerających listonoszy? Z pałacem Branickich? Z uczelniami? Co wiemy o jego historii – dawniejszej i najnowszej?

Okazuje się, że chyba niewiele. Z pewnością są chlubne wyjątki orientujące się w tym temacie, ale ogólnie…...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pierwsze reportaże - o holokauście. Nie tego się spodziewałam i już byłam blisko dołożenia, ale nagle...Potem współczesność - bardzo interesująca.

Pierwsze reportaże - o holokauście. Nie tego się spodziewałam i już byłam blisko dołożenia, ale nagle...Potem współczesność - bardzo interesująca.

Pokaż mimo to

Niesamowicie ważna i potrzebna książka. Pozycja obowiązkowa dla każdego mieszkańca Białostocczyzny.

Niesamowicie ważna i potrzebna książka. Pozycja obowiązkowa dla każdego mieszkańca Białostocczyzny.

Pokaż mimo to

Książkę można przeczytać bo język dostępny, tezy i problemy bardzo ważne o nienawiści między ludźmi, religiami, kolorem skóry ale w wielu miejscach autor ewidentnie odleciał z realizmem.W wielu miejscach czuć na milę poglądy i sympatie autora i brak obiektywizmu. Zbrodnie jego oponentów wyraźnie dla Kąckiego są gorsze od zbrodni ludzi jemu podobnych światopoglądowo.

Książkę można przeczytać bo język dostępny, tezy i problemy bardzo ważne o nienawiści między ludźmi, religiami, kolorem skóry ale w wielu miejscach autor ewidentnie odleciał z realizmem.W wielu miejscach czuć na milę poglądy i sympatie autora i brak obiektywizmu. Zbrodnie jego oponentów wyraźnie dla Kąckiego są gorsze od zbrodni ludzi jemu podobnych światopoglądowo.

Pokaż mimo to

Znakomita, odważna książka! Kącki musiał wiedzieć, że po tym dziele będzie w Białymstoku i może nawet całej Polsce znienawidzony i przeklęty - jak każdy, kto mówi niewygodną prawdę.

Ale prawda niewygodna jest i taka, że miejscami książka jest przeszarżowana (rozmowa z panią profesor od najświętszego cudu niemaryjnego w Sokółce jest przefajnowana na pewno).
Świetny jest finał.

Znakomita, odważna książka! Kącki musiał wiedzieć, że po tym dziele będzie w Białymstoku i może nawet całej Polsce znienawidzony i przeklęty - jak każdy, kto mówi niewygodną prawdę.

Ale prawda niewygodna jest i taka, że miejscami książka jest przeszarżowana (rozmowa z panią profesor od najświętszego cudu niemaryjnego w Sokółce jest przefajnowana na pewno).
Świetny jest finał.

Pokaż mimo to