Białystok. Biała siła, czarna pamięć

W reportażach zawsze robi wrażenie ogrom pracy, czas włożony w zgłębianie tematów. Tutaj wydaje się to tym trudniejsze, bo większość osób, z którymi spotykał się Autor, traktowała go jak wścibskiego intruza.
Nie znałam wcześniej historii Białegostoku, ani obecnej, ani dawnej. A jest bardzo ciekawa. Choć przemilczana, zapomniana, często krępująca.

W reportażach zawsze robi wrażenie ogrom pracy, czas włożony w zgłębianie tematów. Tutaj wydaje się to tym trudniejsze, bo większość osób, z którymi spotykał się Autor, traktowała go jak wścibskiego intruza.
Nie znałam wcześniej historii Białegostoku, ani obecnej, ani dawnej. A jest bardzo ciekawa. Choć przemilczana, zapomniana, często krępująca.

Dzięki tej książce całkiem inaczej spojrzę na miasto Białystok chociaż byłem tam jedynie przejazdem. Książka w ciekawy sposób nawiązuje do samej historii miasta a z drugiej strony pokazuje całą sieć związków pomiędzy polityką miasta, wiarą a sytuacją na ulicy.

Dzięki tej książce całkiem inaczej spojrzę na miasto Białystok chociaż byłem tam jedynie przejazdem. Książka w ciekawy sposób nawiązuje do samej historii miasta a z drugiej strony pokazuje całą sieć związków pomiędzy polityką miasta, wiarą a sytuacją na ulicy.

Czekam na następne książki opisujące raczej sensacyjne informacje o miastach. Miasto założone przez Żydów gdzie śladów po nich trudno znaleźć. Miasto twórcy esperanto gdzie brak porozumienia między radykalnymi przedstawicielami prawicy a inaczej myślącymi. Pierwsze dziecko urodzone z in vitro a wielkie pieniądze miasta przeznaczane na działalność proreligijną. Cud w Sokółce i brak tolerancji dla obcych, słabych. Przeczytałam też książkę o Poznaniu gdzie m.in tematem jest katolicyzm i pedofilia w kościele. Obie książki polecam także mieszkańcom tych miast.

Czekam na następne książki opisujące raczej sensacyjne informacje o miastach. Miasto założone przez Żydów gdzie śladów po nich trudno znaleźć. Miasto twórcy esperanto gdzie brak porozumienia między radykalnymi przedstawicielami prawicy a inaczej myślącymi. Pierwsze dziecko urodzone z in vitro a wielkie pieniądze miasta przeznaczane na działalność proreligijną. Cud w...

Najpierw obejrzałam kapitalną sztukę "Biała siła, czarna pamięć" w reż. Piotra Ratajczaka. Minęło kilka lat i sięgnęłam po książkę. To nie jest, wbrew tytułowi, reportaż o Białymstoku (choć można się wiele o tym mieście dowiedzieć), ale o całym Podlasiu. Historia i teraźniejszość, Łapy, Hajnówka, Jedwabne... Ludwik Zamenhof, kibice Jagiellonii Białystok i oczywiście dyskoteki z disco polo. Cud w Sokółce i pierwszy zabieg in vitro. Może tylko za mało w tym reportażu kontrastów, przecież nie tylko brakiem tolerancji Podlasie żyje.

Najpierw obejrzałam kapitalną sztukę "Biała siła, czarna pamięć" w reż. Piotra Ratajczaka. Minęło kilka lat i sięgnęłam po książkę. To nie jest, wbrew tytułowi, reportaż o Białymstoku (choć można się wiele o tym mieście dowiedzieć), ale o całym Podlasiu. Historia i teraźniejszość, Łapy, Hajnówka, Jedwabne... Ludwik Zamenhof, kibice Jagiellonii Białystok i oczywiście...

Zabrakło mi w książce obiektywizmu, już od pierwszych stron znamy sympatie autora. I zdanie "źródeł jest bez liku", ale autor nie podaje żadnego.
Poznałam Podlasie od Sejn po Augustów i Siemiatycze i według mnie mieszkańcy są bardzo życzliwi - a nie mam typowo Słowiańskiej urody. Niemniej jednak pozycja ciekawa.

Zabrakło mi w książce obiektywizmu, już od pierwszych stron znamy sympatie autora. I zdanie "źródeł jest bez liku", ale autor nie podaje żadnego.
Poznałam Podlasie od Sejn po Augustów i Siemiatycze i według mnie mieszkańcy są bardzo życzliwi - a nie mam typowo Słowiańskiej urody. Niemniej jednak pozycja ciekawa.

Mieszkam w Białymstoku kilka lat, ale stąd nie pochodzę. To, co Kącki napisał to prawda, to jest zapyziałe, zakompleksione miasto, nietolerancyjne, udające, że nie dzieje się w nim to, co się dzieje.

Mieszkam w Białymstoku kilka lat, ale stąd nie pochodzę. To, co Kącki napisał to prawda, to jest zapyziałe, zakompleksione miasto, nietolerancyjne, udające, że nie dzieje się w nim to, co się dzieje.

W czasach, gdy społeczeństwo jest podzielone, na granicy kryzys to lektura tej książki to koszmar i gwarantowany wnerw (żeby nie użyć dobitniejszego słowa). Opowieść o mieście, które straciło swoją pamięć i próbuje ją budować na własnych kompleksach. Taka Polska w pigułce. Podzielona, mocno uprzedzona, ale widząca siebie w jak najlepszym świetle.
Książka przybliża sytuację społeczną, odkrywa tkankę miasta. Próbuje się to robić obiektywnie, opisuje się inicjatywy z lewej i prawej strony. Teoretycznie nie ma oceniania w tej książce, ale można wyczuć, że autorowi bliżej do lewej strony.
Całość czyta się dobrze. Jest to poprawny reportaż, niewybitny, ale też nie ma czego się czepiać. Wywołuje emocje, skłania do myślenia, a czasami do pokręcenia głową jaka ta rzeczywistość jest niezrozumiała. Lektura smutna i wywołująca gniew, bardzo uwypukla nasze problemy narodowe. Polecam, żeby przypadkiem ktoś nie popadł w zachwyt jakim to wspaniałym narodem jesteśmy.

W czasach, gdy społeczeństwo jest podzielone, na granicy kryzys to lektura tej książki to koszmar i gwarantowany wnerw (żeby nie użyć dobitniejszego słowa). Opowieść o mieście, które straciło swoją pamięć i próbuje ją budować na własnych kompleksach. Taka Polska w pigułce. Podzielona, mocno uprzedzona, ale widząca siebie w jak najlepszym świetle.
Książka przybliża sytuację...

Białystok kryje w sobie wiele tajemnic, o których nie przeczytacie w przeciętnym przewodniku turystycznym. Miasto ma swój wyjątkowy charakter, gwarę, tradycje kulinarne, a wiele miejsc i wydarzeń z jego historii na stałe zapisało się w pamięci mieszkańców i przekazywanych z pokolenia na pokolenie opowieściach. Część z nich usłyszałam będąc niedawno na trzydniowej wycieczce na Podlasiu, o części dowiedziałam się czytając powyższą pozycję.

Autor w poszukiwaniu prawdy o wydarzeniach historycznych mających miejsce w Białymstoku i okolicach przemierza 200 km. linią kolejową wybudowaną jeszcze za cara. Zaledwie 200 km. od Warszawy a jakże inny świat stoi u jego stóp.

Przeprowadza wywiad z wieloma osobami. Danuta Skibko, działaczka Łapskiego Towarzystwa Regionalnego, Zbigniew Siwiński naoczny świadek wydarzeń z II wojny światowej, Mieczysław Bartłomiejczuk, najstarszy mieszkaniec Szapietowa-Janówki. To bliżej nam raczej nieznane osoby, ot zwykli mieszkańcy Podlasia, którzy mają wiele do powiedzenia, wiele widzieli, wiele pamiętają.

Tu na miejscu autor dowiaduje się, że historia Żydów mało znana jest mieszkańcom, a przecież jest tak ważna. W końcu kiedyś Białystok głównie zamieszkiwali Żydzi.

„Żydzi byli w Białymstoku, Żydzi byli Białymstokiem”

Historia często bolesna, wyparta, niechciana, nie przekazywana z pokolenia na pokolenie, , nie podlegająca dyskusji, traktowana jako niechciany element historii.
„Białystok ma problem z tożsamością, bo po wojnie napisał historię od nowa. Bez menory i mezuzy”

Autor bardzo ciekawie przekazuje kolejne ciekawostki regionalne, historyczne dotycząc Podlasia. Opowiada o ludziach wielkich, a niestety często zapomnianych jak Ludwik Zamenhof twórcy języka esperanto.
Przytacza wywiady jakie przeprowadził z różnymi mieszkańcami tych rejonów, jak na przykład z biznesmenem, obecnie prezesem PZPN-u Cezarym Kuleszą, prezydentem Białegostoku Tadeuszem Truskolaskim. Opowiada o przestępczości panującej w mieście, o porachunkach kiboli z Jagielonii Białystok, cudzie z Sokółki, pierwszym zabiegu in vitro dokonanym właśnie tuta,j w tym mieście i wielu innych ciekawych wydarzeniach.

Książka trudna, poruszająca bardzo przykre tematy w tym głównie problem tolerancji. Jednak mam wrażenie, że chyba zbyt mocno przesadzona… nie jestem ekspertem w tych sprawach, ale podczas swojego pobytu na Podlasiu spotkałam się z jakby zupełnie innym światem niż tu opisanym w tej książce. Tak wiem to tylko trzy dni, nie mieszkam tam na co dzień, więc rzeczywistość może być inna. Mam za to znajomych, którzy twierdzą, że nie chcieliby mieszkać gdzie indziej niż w Białymstoku. Zadaję sobie więc pytanie, czy gdyby rzeczywiście było tak źle jak pisze autor, czy nie mówili by inaczej ?

Białystok kryje w sobie wiele tajemnic, o których nie przeczytacie w przeciętnym przewodniku turystycznym. Miasto ma swój wyjątkowy charakter, gwarę, tradycje kulinarne, a wiele miejsc i wydarzeń z jego historii na stałe zapisało się w pamięci mieszkańców i przekazywanych z pokolenia na pokolenie opowieściach. Część z nich usłyszałam będąc niedawno na trzydniowej wycieczce...

Smutna i prawdziwa opowieść o naszych złych cechach. Lata mijają, a rasizm i ksenofobia ma się coraz lepiej

Smutna i prawdziwa opowieść o naszych złych cechach. Lata mijają, a rasizm i ksenofobia ma się coraz lepiej

Książki nie przeczytałam do końca, choć odnoszę wrażenie, że dalsza lektura nie wniosłaby wiele nowego. Nie spodziewałam się kolejnej książki o Żydach, ale nie to było powodem mojego zarzucenia dalszej lektury, a zdanie: "II wojna świa­to­wa to dla nich (Białorusinów) kilka za­gu­bio­nych na nie­bie bomb." W rzeczywistości podczas II wojny mogło zginąć nawet 30% obywateli Białoruskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej. W żadnym innym kraju na świecie nie było tak wielu ofiar. Nie wyobrażam sobie jak autor reportażu może sobie pozwolić na takie przekłamanie, jednocześnie litując się nad losem innej grupy etnicznej. Takie traktowanie prawdy historycznej jest niestety standardem wschodnioeuropejskim w najgorszym wydaniu i w mojej ocenie wydawca książki powinien przeprosić Białorusinów za sprowadzenie ich narodowej tragedii do burd z żołnierzami wyklętymi. Sama mam przodków pochodzących z Kresów, którzy z Lwowa uciekli dzięki pomocy Żyda, ale odnoszę wrażenie, że gdyby autor opisywał równie "wiarygodnie" tą historię, to okazałoby się, że nigdy nie miała miejsca lub była obraźliwa.

Książki nie przeczytałam do końca, choć odnoszę wrażenie, że dalsza lektura nie wniosłaby wiele nowego. Nie spodziewałam się kolejnej książki o Żydach, ale nie to było powodem mojego zarzucenia dalszej lektury, a zdanie: "II wojna świa­to­wa to dla nich (Białorusinów) kilka za­gu­bio­nych na nie­bie bomb." W rzeczywistości podczas II wojny mogło zginąć nawet 30% obywateli...