Białystok. Biała siła, czarna pamięć

Miałam duże nadzieje względem tej książki no i niestety bardzo się rozczarowałam. Przede wszystkim jestem Białostoczanką od urodzenia i jak dla mnie dawno nie czytałam czegoś co było tak nie obiektywne.

Miałam duże nadzieje względem tej książki no i niestety bardzo się rozczarowałam. Przede wszystkim jestem Białostoczanką od urodzenia i jak dla mnie dawno nie czytałam czegoś co było tak nie obiektywne.

Pokaż mimo to

Zawsze myślałem, że chcę pojechać do Białegostoku i zobaczyć jak wygląda największe miasto na wschodzie Polski. Miasto, w którym zostało zostało urodzone pierwsze dziecko z in vitro. Miasto, w którym Ludwik Zamenhof wymyślił język esperanto. Po lekturze książki Marcina Kąckiego ta chęć nie jest już tak oczywista, właściwie Białystok wydaje się miejscem na mapie Polski, którego nie powinno być...

I właśnie taka jest ta książka. Czytając "Białą siłę, czarną pamięć" miałem wrażenie, że na początku powstała teza - Białystok jest złym miejscem, następnie autor robił wszystko żeby tę tezę potwierdzić.

Sama lektura jest jednak wstrząsająca. Marcin Kącki obnaża wszystko to, co w Białymstoku jest złe, nielogiczne i co po prostu nie powinno mieć miejsca. Z jednej strony to uczucie, że autor chce wytknąć wszystkie wady Białegostoku utrudniały lekturę. Z drugiej strony - podziwiałem Kąckiego za odwagę, aby przedstawić te wszystkie wydarzenia i zależności, układy panujące w stolicy Podlasia.

Liczyłem również, że będzie więcej odniesień do współczesności i dla mnie autor za bardzo skupiał się na historii miasta. Chociaż jak zastanawiam się nad tym po lekturze, to wydaje mi się, że może inaczej po prostu się nie dało i tylko dzięki temu pewne rzeczy dało się uwypuklić.

W każdym razie - "Białystok. Biała siła, czarna pamięć", to pozycja, którą polecam, bo na wiele rzeczy otwiera ona oczy i uzmysławia jak fatalnie funkcjonuje świat, w którym wszyscy przecież żyjemy.

Zawsze myślałem, że chcę pojechać do Białegostoku i zobaczyć jak wygląda największe miasto na wschodzie Polski. Miasto, w którym zostało zostało urodzone pierwsze dziecko z in vitro. Miasto, w którym Ludwik Zamenhof wymyślił język esperanto. Po lekturze książki Marcina Kąckiego ta chęć nie jest już tak oczywista, właściwie Białystok wydaje się miejscem na mapie Polski,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Białystok. Biała siła, czarna pamięć”
Marcin Kącki

Białystok – z czym kojarzy się to miasto osobom spoza Podlasia? Z żartami o białych niedźwiedziach pożerających listonoszy? Z pałacem Branickich? Z uczelniami? Co wiemy o jego historii – dawniejszej i najnowszej?

Okazuje się, że chyba niewiele. Z pewnością są chlubne wyjątki orientujące się w tym temacie, ale ogólnie… Kto wie, że miasto było niegdyś w zdecydowanej większości żydowskie (był czas, gdy ludność pochodzenia żydowskiego stanowiła w nim 70%)?

To właśnie tam narodziła się idea języka pokonującego bariery – esperanto. To tam żyli obok siebie – mniej lub bardziej zgodnie, ale jednak – przedstawiciele wielu kultur. Był to prawdziwy tygiel – Żydzi, Polacy, Białorusini, Litwini, Tatarzy… Wyznawcy judaizmu, katolicyzmu, prawosławia, islamu… Żyli i umierali, a gdzieś ponad ich głowami przerzucano granice. Kres temu położyła II wojna światowa. Żydzi zniknęli, wielu z nich pozostało na zawsze w niedalekim obozie Treblinka, niejeden jeszcze w drodze, podczas prób ucieczek. Wzdłuż torów można było znaleźć przez wiele lat te naprędce kopane i zasypywane groby, bo rosła na nich bujniejsza trawa.

Dziś Białystok to miasto, w którym niemal nikt nie protestuje przeciwko swastykom widniejącym na murach. Miejsce, gdzie władza idzie na kompromisy albo wręcz przyklaskuje ideom wyrażanym hasłami „White power”, „Polska dla Polaków” itp. Obecnie jeden z bohaterów reportażu, czarnoskóry prezenter pogody w miejscowej telewizji, woli nie wychodzić z domu po zmroku, mimo że mieszka w Białymstoku od trzech dekad. A gmina żydowska miasta składa się z jednej osoby, pani po pięćdziesiątce, która co dzień słyszy lub czyta, że jest żydowską suką i że powinna wypier… do Izraela. Obrywa się każdemu, kto nie spodoba się pewnym łysym młodzieńcom.

Lektura reportażu jest trudna emocjonalnie. Ale jeszcze trudniejsze jest pojęcie, na jakich zasadach skini i inni spod podobnych sztandarów jednocześnie wielbią Hitlera i nienawidzą Żydów, chociaż za jego czasów byliby dla swego idola takim samym podludzkim ścierwem.

„[Prokurator] Masłowski próbuje zdefiniować pojęcie skina.

«Jesteś skinem?» – pyta jednego z zatrzymanych.

«Tak».

«Co to jest?»

«Filozofia organizacji patriotyczno-faszystowskiej».

Masłowski widzi wytatuowane dłonie, prosi, by podwinął rękawy. Na jednym przedramieniu znak «Polski Walczącej», na drugim swastyka.

«Jak to godzisz?» – pyta.

Mężczyzna patrzy w sufit, zamyśla się i pozostaje w tym stanie”.

Też się zamyślam. Jak dziwacznie ukształtowaną trzeba mieć psychikę, jakie braki w umiejętności logicznego rozumowania, by nie widzieć tragikomizmu sytuacji, w której dzieci i wnukowie ofiar czynią inicjatora tych potworności swoim idolem, jednocześnie zwalczając dzieci i wnuków innych ofiar. W ogóle co trzeba mieć w głowie (lub czego w niej nie mieć), żeby nie odczuwać dysonansu, czcząc jednocześnie powstańczą „kotwicę” i nazistowską swastykę…

Lektura szczególnie godna polecenia w obliczu przemian w kraju trwających od 2015 roku. Pomaga w trzeźwej ocenie, nie wybiela nikogo…

„Białystok. Biała siła, czarna pamięć”
Marcin Kącki

Białystok – z czym kojarzy się to miasto osobom spoza Podlasia? Z żartami o białych niedźwiedziach pożerających listonoszy? Z pałacem Branickich? Z uczelniami? Co wiemy o jego historii – dawniejszej i najnowszej?

Okazuje się, że chyba niewiele. Z pewnością są chlubne wyjątki orientujące się w tym temacie, ale ogólnie…...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pierwsze reportaże - o holokauście. Nie tego się spodziewałam i już byłam blisko dołożenia, ale nagle...Potem współczesność - bardzo interesująca.

Pierwsze reportaże - o holokauście. Nie tego się spodziewałam i już byłam blisko dołożenia, ale nagle...Potem współczesność - bardzo interesująca.

Pokaż mimo to

Niesamowicie ważna i potrzebna książka. Pozycja obowiązkowa dla każdego mieszkańca Białostocczyzny.

Niesamowicie ważna i potrzebna książka. Pozycja obowiązkowa dla każdego mieszkańca Białostocczyzny.

Pokaż mimo to

Książkę można przeczytać bo język dostępny, tezy i problemy bardzo ważne o nienawiści między ludźmi, religiami, kolorem skóry ale w wielu miejscach autor ewidentnie odleciał z realizmem.W wielu miejscach czuć na milę poglądy i sympatie autora i brak obiektywizmu. Zbrodnie jego oponentów wyraźnie dla Kąckiego są gorsze od zbrodni ludzi jemu podobnych światopoglądowo.

Książkę można przeczytać bo język dostępny, tezy i problemy bardzo ważne o nienawiści między ludźmi, religiami, kolorem skóry ale w wielu miejscach autor ewidentnie odleciał z realizmem.W wielu miejscach czuć na milę poglądy i sympatie autora i brak obiektywizmu. Zbrodnie jego oponentów wyraźnie dla Kąckiego są gorsze od zbrodni ludzi jemu podobnych światopoglądowo.

Pokaż mimo to

Znakomita, odważna książka! Kącki musiał wiedzieć, że po tym dziele będzie w Białymstoku i może nawet całej Polsce znienawidzony i przeklęty - jak każdy, kto mówi niewygodną prawdę.

Ale prawda niewygodna jest i taka, że miejscami książka jest przeszarżowana (rozmowa z panią profesor od najświętszego cudu niemaryjnego w Sokółce jest przefajnowana na pewno).
Świetny jest finał.

Znakomita, odważna książka! Kącki musiał wiedzieć, że po tym dziele będzie w Białymstoku i może nawet całej Polsce znienawidzony i przeklęty - jak każdy, kto mówi niewygodną prawdę.

Ale prawda niewygodna jest i taka, że miejscami książka jest przeszarżowana (rozmowa z panią profesor od najświętszego cudu niemaryjnego w Sokółce jest przefajnowana na pewno).
Świetny jest finał.

Pokaż mimo to

Wielokulturowy Białystok. Miejsce gdzie obok siebie żyli Polacy, Ukraińcy, Białorusini, Żydzi, Tatarzy.
Miasto, które nazywa siebie europejską stolicą kultury. Tylko piękne słowa.

Jak doszło do tego, że w medialnym przekazie dominują płonące mieszkania, swastyki na murach, antysemityzm, rasizm i kibolskie porachunki?
Marcin Kącki szuka śladów wymordowanych sąsiadów, przygląda się krwawiącej hostii z Sokółki, czyta tablice pamiątkowe i akta prokuratorskie. Rozmawia ze społecznikami, z przedstawicielami władzy i Kościoła, z mieszkańcami wsi i bloków, z młodymi neofaszystami. Z tego wielogłosu wyłania się złożona historia „miasta bez pamięci”. Mocna książka pisana w bezlitosnym świetle reporterskich reflektorów, bez taryfy ulgowej, ale i bez jednoznacznych ocen.- opis od wydawcy.

Książka z 2015 r ale cały czas aktualny rasizm, ksenofobia, brak tolerancji.
Jeśli myślisz, że nacjonalizm jest niegroźny to obowiązkowo przeczytaj tą książkę.

Wielokulturowy Białystok. Miejsce gdzie obok siebie żyli Polacy, Ukraińcy, Białorusini, Żydzi, Tatarzy.
Miasto, które nazywa siebie europejską stolicą kultury. Tylko piękne słowa.

Jak doszło do tego, że w medialnym przekazie dominują płonące mieszkania, swastyki na murach, antysemityzm, rasizm i kibolskie porachunki?
Marcin Kącki szuka śladów wymordowanych sąsiadów,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ważna i smutna książka. Smutna, bo pokazuje jak wiele jeszcze w Polsce jest do zrobienia jeśli chodzi o rozliczenia z przeszłością i tolerancję dla odmienności - otwartości na różnorodność pochodzenia, opinii, poglądów etc. Białystok był miastem wielokulturowym, losy Polaków, Żydów i prawosławnych były maksymalnie splątane, co jeszcze dzisiaj odbija się czkawką w wielu umysłach. Dobra próba dziennikarska, wiele różnych punktów widzenia; od prześladowanych obcokrajowców, przez młodocianych neofaszystów, lokalnych baronów disco-polo, powiązanych z nimi polityków, lekarkę patomorfologa stwierdzającą cudowne przemienie opłatka w serce Jezusa z Sokółki (swoją drogą rewelacyjnie opisana rozmowa - nie pozostawia wątpliwości co do naukowej bezstronności kobiety), po księży i lekarza przeprowadzającego in-vitro.

Ważna i smutna książka. Smutna, bo pokazuje jak wiele jeszcze w Polsce jest do zrobienia jeśli chodzi o rozliczenia z przeszłością i tolerancję dla odmienności - otwartości na różnorodność pochodzenia, opinii, poglądów etc. Białystok był miastem wielokulturowym, losy Polaków, Żydów i prawosławnych były maksymalnie splątane, co jeszcze dzisiaj odbija się czkawką w wielu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Oczywiście, że wstyd, że w Białymstoku co jakiś czas mają miejsce przykre incydenty na tle rasistowskim i antysemickim. O tym, że w Białymstoku było tyle społeczności żydowskiej dowiedziałam zaskoczona się dopiero na studiach na wykładzie monograficznym. Oczywiście, że komentarz Pani z Łap, która twierdzi, że Żydzi oddali przed wyjazdem swoje domy i mieszkania za darmo z wdzięczności jest kompromitujący, tak samo żenująca jest historia gangstera, który pożal się Boże, przed każdą akcją wybiera się pomodlić do kościoła. Oczywiście, że wojna zamieniła życie w piekło nie tylko mniejszościom narodowym i wyznaniowym ale wszystkim mieszkańcom Polski. Oczywiście, że różnice kulturowe są wieczną kością niezgody i prowokują wiele scysji, na przełomie wieków dawne nieporozumienia i konflikty narastają w siłę tworząc wzajemną niechęć. Właśnie dlatego świat nie jest w żadnym miejscu na ziemi czarno-biały i nie ma ludzi złych lub dobrych. Postępowanie wielu osób powinno być skrytykowane ale bez złośliwości, czy naigrywania się z niewykształconych lub pokrzywdzonych. Sam autor, na pytanie jak zachowałby się w czasie wojny odpowiada, że może rzuciłby wszystko i wyjechał. To jest właśnie wspomniana różnica mentalna; poza tym, że większość nie miała takiej możliwości, ludzie zostali i walczyli przeciwko nazizmowi oraz innym złym wpływom, wśród nich byli również źli ludzie, co wie każdy, tak tragiczne czasy niestety zabijają w innych często człowieczeństwo. Warto przypomnieć sobie cytat Szymborskiej "Na tyle nas samych znamy na ile nas wypróbowano". Nie spodobała mi się postawa autora, który sam będąc, często słusznie, jednak wciąż bardzo subiektywny i pełen krytyki, sam prowokuje ludzi będących w sprzecznej wobec niego racji, wypytując Gromko o jego prawosławną matkę, wypytując wszędzie w Łapach o tożsamość kobiety, która ewidentnie chciałaby pozostać anonimowa wręcz nie życzy sobie nawet przeprowadzić krótkiej rozmowy. Wychowałam się w Białymstoku i muszę przyznać, że widziałam wiele niechęci wobec Żydów lub bardzo rzadko ale nawet wobec osób prawosławnych, tak jak i widziałam niestety te zjawisko w całej Polsce. Książka nie zjednała sobie mojej sympatii będąc bardzo jednostronną i sugestywną.

Oczywiście, że wstyd, że w Białymstoku co jakiś czas mają miejsce przykre incydenty na tle rasistowskim i antysemickim. O tym, że w Białymstoku było tyle społeczności żydowskiej dowiedziałam zaskoczona się dopiero na studiach na wykładzie monograficznym. Oczywiście, że komentarz Pani z Łap, która twierdzi, że Żydzi oddali przed wyjazdem swoje domy i mieszkania za darmo z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to