Aneta Prymaka-Oniszk

Napisać, że ta xiążka kipi od emocji to za mało. Emocje wylewają się z niej niczym lawa z wulkanu. No, ale to zrozumiałe gdyż Prymaka-Oniszk pisze o swoich najbliższych. O dziadku, który został zamordowany, o Białorusinach, a sama jest Białorusinką, o prawosławnych, a sama jest prawosławna. Jej emocje są jak najbardziej uprawnione. Akurat autorka ma do nich pełne prawo. Jednak gdy spojrzeć na tę xiążkę jak na obiektywny reportaż to widać mankamenty. Prymaka-Oniszk wszystkie wątpliwości interpretuje na korzyść "swoich". Zarzuca przeinaczanie faktów i brak obiektywizmu polsko-katolickiej większości, a tymczasem sama nie jest od tego wolna. Zapamiętałem jeden przykład gdy oburzyło ją przekazanie przez powojenne władze cerkwi/kościoła katolikom chociaż powinna należeć do prawosławnych bo założył ją unita. Przecież unita to defakto katolik. No i ta końcówka, gdy autorka opisuje jak to "karma wróciła" do morderców jej dziadka. To już nie reportaż, to prawie baśń. Mimo to xiążka ważna, opisująca nieznane szerzej polsko-katolickiej większości wydarzenia. A na dodatek bardzo ciekawa. Właśnie takie xiążki należy pisać i czytać a nie podniecać się wymyślonymi historiami jak w prozie takiego na przykład Jakuba Małeckiego.