Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Miałam okazję poznać i polubić wszystkie wcześniej wydane książki Reginy Brett. Każda zawiera błyskotliwe myśli i poruszające historie. W kolejnym zbiorze felietonów zwanych lekcjami, "Mów własnym głosem", autorka daje się lepiej poznać z nieco innej strony- jako pisarka i dziennikarka. Dzieli się z czytelnikiem tajnikami swojego zawodu i wskazówkami, jak zacząć pisać czy występować publicznie. Książka wydaje się trochę mniej uniwersalna niż poprzednie, ponieważ sporo lekcji jest poświęcone pisaniu właśnie, a prawdopodobnie nie wszyscy jej czytelnicy mają tego typu ambicje. W trakcie lektury autorka przekonuje jednak, że każdy nosi ze sobą historię, którą powinien podzielić się ze światem, każdy ma tytułowy własny głos i warto, aby wybrzmiał.
Oczarowała mnie bijąca z każdej strony miłość do literatury. Pojawiło się wiele zachwytów nad cytatami z dzieł różnych autorów, niekoniecznie popularnych w Polsce. Poczułam się zachęcona do zapoznania się z pozycjami, o których nigdy wcześniej nie słyszałam. A pod częścią o bibliotekach mogłabym się podpisać rękami i nogami.
Regina Brett jak zwykle przypomina, jak wiele rzeczy jest w zasięgu ręki. A właściwie w nas samych.

Miałam okazję poznać i polubić wszystkie wcześniej wydane książki Reginy Brett. Każda zawiera błyskotliwe myśli i poruszające historie. W kolejnym zbiorze felietonów zwanych lekcjami, "Mów własnym głosem", autorka daje się lepiej poznać z nieco innej strony- jako pisarka i dziennikarka. Dzieli się z czytelnikiem tajnikami swojego zawodu i wskazówkami, jak zacząć pisać czy...

Mówi się, że żyje się tylko raz. Każdy otrzymuje jedną szansę (być może koty mają ich dziewięć, ale raczej się nie podzielą), x dni do zagospodarowania, w trakcie których nie sposób ustrzec się od wypadków, porażek czy rozczarowań. Nie brakuje też szczęśliwych, pełnych radości dni jak i chwil refleksji nad minionymi wydarzeniami. Często rozważamy niektóre decyzje z przeszłości, zastanawiając się, dokąd doprowadziłyby nas inne, niewybrane ścieżki. Mówi się, że nie możemy cofnąć czasu, naprawić starych błędów, zacząć życia jeszcze raz. I tak jest, ale nie dotyczy to wszystkich.

Niezwykłą szansę otrzymuje Ursula Todd, która w pewną śnieżną noc 1910 roku przychodzi na świat i umiera. A potem znowu się rodzi. I tak wielokrotnie. Okoliczności jej narodzin nie zmieniają się, ale dalsze jej życia toczą się za każdym razem w inny sposób. „Jej wszystkie życia” osadzone są w ogarniętej wojną Europie, głównie w bombardowanej Anglii. Poznajemy te czasy z punktu widzenia cywili. Śledzimy ich próby radzenia sobie z okrutną rzeczywistością, a także tragedie rodzin żołnierzy, na których wojna odcisnęła trwałe piętno. Mimo smutnych realiów, książka skupia się bardziej na codziennym, rodzinnym życiu. Kate Atkinson świetnie zarysowuje wiejski krajobraz, a posiadłość Fox Corner wypełnia roześmianymi dziećmi, pełną wigoru służbą, wszędobylskimi zwierzętami, rozważaniami o literaturze i dużą dozą miłości. Powieść pokazuje piękno ulotnych, wykradanych wojnie chwil, stawia na pierwszym planie ludzi i relacje między nimi.

Ursula nie jest świadoma faktu posiadania tak wyjątkowego daru, przeczuwa jednak, że różni się od innych osób. Często miewa przebłyski myśli, których nie potrafi w żaden sposób wyjaśnić. Czyni ją to postacią ciekawą, oryginalną, nieco zagubioną w rzeczywistości. Można się z nią identyfikować, bo jak wszyscy podejmuje decyzje i popełnia błędy, czasami zdaje się na intuicję albo szósty zmysł. Mamy okazję śledzić jej losy na różnych etapach i poznawać konsekwencje jej wyborów, jak również ich alternatyw. Po zapoznaniu się z licznymi wersjami przekonujemy się, że życie, choć potrafi być piękne i barwne, nigdy nie jest idealne, a złoty środek nie istnieje. Dzięki temu książka, pomimo wątku nadnaturalnych zdolności, wydaje się bardzo realistyczna. Autorka nie faworyzuje żadnej z opcji, tylko jak dyskretny obserwator relacjonuje przebieg wydarzeń i jest przy tym bardzo uważna oraz cierpliwa.

„Jej wszystkie życia” zachwycają przede wszystkim detalami. Niektóre sceny pojawiają się wielokrotnie, mimo to każdy ich opis zawiera coś nowego. Poszczególne wersje życia Ursuli posiadają czasem tylko drobne różnice- niewielkie, a zarazem kluczowe. W tekście pojawiają się szczegóły, które są jak mrugnięcie okiem do czytelnika. Pozornie nieistotne małe rzeczy składają się w spójną, pasjonującą całość. Bardzo podobały mi się także liczne odniesienia do literatury- bohaterowie powieści, będący miłośnikami książek nieodmiennie wzbudzają mój entuzjazm, a pojawienie się w tekście znajomego nazwiska wywołuje radość.

Mae West twierdziła: „Żyje się tylko raz, ale jeśli zrobisz to właściwie, to jeden raz wystarczy...”. Kate Atkinson udowadnia, że można dobrze żyć wiele razy, a także dobrze o tym napisać. Autorka świetnie operuje słowem. Oferuje historię kompletną, wciągającą i barwną. Książka wcale nie przytłacza swoim rozmiarem, przeciwnie, zapowiada słowną ucztę, a zarazem ciekawe studium ludzkiej natury. Dialogi bohaterów są błyskotliwe i można się z nich wiele dowiedzieć na temat moralności, istoty życia czy umierania. Przykład Ursuli zachęca do poznawania oraz akceptacji samego siebie, a przede wszystkim do ciągłego próbowania, dawania sobie nowych szans. Nie trzeba mieć przed sobą wielu żyć, by zacząć od początku i spróbować w pełni wykorzystać to jedno, które przypadło nam w udziale. Jeśli zaczniemy od przeczytania tej pozycji- nie będzie to strata czasu.

Mówi się, że żyje się tylko raz. Każdy otrzymuje jedną szansę (być może koty mają ich dziewięć, ale raczej się nie podzielą), x dni do zagospodarowania, w trakcie których nie sposób ustrzec się od wypadków, porażek czy rozczarowań. Nie brakuje też szczęśliwych, pełnych radości dni jak i chwil refleksji nad minionymi wydarzeniami. Często rozważamy niektóre decyzje z...

Wielka Brytania 1976, wyjątkowo upalne lato. Żar leje się z nieba, od wielu dni nie spadła nawet kropla deszczu. Woda staje się towarem trudno dostępnym, a nawet przedmiotem kradzieży. Mieszkańcom miasta niełatwo jest znaleźć wytchnienie. W takich temperaturach trudno się funkcjonuje i wykonuje swoje obowiązki, jest duszno, nie ma czym oddychać.

W rodzinie irlandzkich emigrantów- Riordanów robi się jeszcze duszniej, gdy emerytowany nestor rodu, Robert, wychodzi pewnego letniego poranka z domu- bez słowa i bez śniadania -i już nie wraca. Zarówno jego żona, Gretta, jak i dorosłe już dzieci nie spodziewały się po nim takiego kroku. W domu rodzinnym stawia się cała trójka pociech: Michael Francis, Monica i Aoife. Każde z nich ma własne poglądy na życie i odmienną koncepcję na poszukiwania zaginionego ojca. Wszyscy skrywają też sekrety, którymi nie podzielą się zbyt chętnie z pozostałymi.

Z rodziną Riordanów nie sposób się nudzić. Ich skrajnie różne charaktery i prawdziwie irlandzki temperament urzekają; nawet pełne napięcia sprzeczki w ich wykonaniu wydają się ujmujące. Każda z opisywanych osób ma coś do powiedzenia, posiada własną wyjątkową historię, zaś poszczególnych bohaterów łączą skomplikowane relacje, pełne niedopowiedzeń. Postaci są barwne, świetnie zarysowane i pełne życia. Historię tej rodziny śledzi się z prawdziwym zainteresowaniem; trochę tak, jakby się było jej członkiem- pewnie którąś z licznych kuzynek, taką, która dobrze życzy krewnym i liczy na szczęśliwe zakończenie.

Czytanie „Zaleceń na wypadek upałów” przypomina oglądanie filmu w spowolnionym tempie, klatka po klatce. Maggie O’Farrell, której twórczością miałam już okazję się zachwycić dzięki lekturze rewelacyjnego „Kiedy odszedłeś” („After You'd Gone”) tym razem również nie zawodzi. Oszczędnie dawkuje czytelnikowi kluczowe informacje. Skupia się bardziej na z pozoru nic nie wnoszących opisach wykonywanych przez bohaterów czynności lub luźnych wspomnieniach. Obraz tworzony przez autorkę jest bardzo realistyczny i sugestywny, pozwala z łatwością wczuć się w opisywaną sytuację. Spokojna, leniwa wręcz narracja powoli prowadzi do celu i świetnie oddaje klimat upalnego lata, w trakcie którego wiele rzeczy może pójść źle, ale właściwie to jest zbyt gorąco, by się nad tym zastanawiać.

Maggie O’Farrell w posłowiu zdradziła kulisy powstania książki. Zbierała materiały do innej powieści, ale nie potrafiła uwolnić się od obrazu jakiejś kłócącej się przy stole rodziny. Mieli sporo do powiedzenia i domagali się jej uwagi. Chcąc nie chcąc, zarzuciła poprzedni projekt i zaczęła pisać „Zalecenia…” Właśnie tak to z tymi Riordanami jest- gdy raz pojawią się na horyzoncie, pochłaniają całą uwagę i trudno się od nich oderwać. Warto więc po zaopatrzeniu się w tę pozycję zarezerwować sobie trochę czasu. Dobrze jest zaszyć się w jakimś miłym, klimatyzowanym miejscu i dać się zaczarować tą piękną, ciepłą książką. Polecam, nie tylko na wypadek upałów.

Wielka Brytania 1976, wyjątkowo upalne lato. Żar leje się z nieba, od wielu dni nie spadła nawet kropla deszczu. Woda staje się towarem trudno dostępnym, a nawet przedmiotem kradzieży. Mieszkańcom miasta niełatwo jest znaleźć wytchnienie. W takich temperaturach trudno się funkcjonuje i wykonuje swoje obowiązki, jest duszno, nie ma czym oddychać.

W rodzinie irlandzkich...