To takie jeszcze chyba próby literackie. Potem się nam Dorotka rozkręciła. Ciekawe, ale jak dla mnie tylko 6/10.

To takie jeszcze chyba próby literackie. Potem się nam Dorotka rozkręciła. Ciekawe, ale jak dla mnie tylko 6/10.

Trochę ciekawe, ale troche bardziej neurotyczne.

Trochę ciekawe, ale troche bardziej neurotyczne.

Audiobook.
Dorota Kotas to moje największe odkrycie w ostatnich tygodniach. P. Dorota pisze pięknie, jej lektury są pełne nietypowych przemyśleń i oryginalności.
Autorka jest tu również lektorem i muszę przyznać że świetnie czyta.
Pustostany to jak dla mnie wybitna lektura, uwielbiam jak jakiś pisarz ma dobre pomysły i potrafi to przelać na papier ale wyobraźnia Kotas i lekkość w pisaniu jest wręcz niesamowita i mogę się tylko zachwycać nad stylem autorki.
Gorąco polecam.

Audiobook.
Dorota Kotas to moje największe odkrycie w ostatnich tygodniach. P. Dorota pisze pięknie, jej lektury są pełne nietypowych przemyśleń i oryginalności.
Autorka jest tu również lektorem i muszę przyznać że świetnie czyta.
Pustostany to jak dla mnie wybitna lektura, uwielbiam jak jakiś pisarz ma dobre pomysły i potrafi to przelać na papier ale wyobraźnia Kotas i...

Ironiczno-chaotyczny strumień świadomości, który wydaje się czasami nie trafiać w pożądane miejsce. Interesujące obserwacje mieszają się z na siłę błyskotliwymi zdaniami. W ogólnym rozrachunku nie można odebrać książce wartości, ale nieco męcząca narracja nie zawsze zachęca do kontynuowania.

Ironiczno-chaotyczny strumień świadomości, który wydaje się czasami nie trafiać w pożądane miejsce. Interesujące obserwacje mieszają się z na siłę błyskotliwymi zdaniami. W ogólnym rozrachunku nie można odebrać książce wartości, ale nieco męcząca narracja nie zawsze zachęca do kontynuowania.

Bardzo ciekawa, mocno przerysowana wizja wyobrażonej rzeczywistości osoby z niesamowitą wyobraźnią, bardzo spostrzegawczej i odważnie wyciągającej wnioski. Napisana lekko, wciąga i maluje bardzo ciekawe obrazy, groteskowe i zabawne.
Audiobook czytany przez samą autorkę - nadal nie mam przekonania czy to jego mocna czy słaba strona. Ale i tak polecam.

Bardzo ciekawa, mocno przerysowana wizja wyobrażonej rzeczywistości osoby z niesamowitą wyobraźnią, bardzo spostrzegawczej i odważnie wyciągającej wnioski. Napisana lekko, wciąga i maluje bardzo ciekawe obrazy, groteskowe i zabawne.
Audiobook czytany przez samą autorkę - nadal nie mam przekonania czy to jego mocna czy słaba strona. Ale i tak polecam.

Nie do brzebrniecia, miało chyba być ekscentrycznie i energicznie w formie (krótkie, szczekające zdania) pomimo nieenergicznej treści, ale w efekcie jest neurotycznie i nie wiadomo, o czym i po co

Nie do brzebrniecia, miało chyba być ekscentrycznie i energicznie w formie (krótkie, szczekające zdania) pomimo nieenergicznej treści, ale w efekcie jest neurotycznie i nie wiadomo, o czym i po co

Ileż pełni w pustostanach, zabawności w depresji, życia w martwocie! Jakby autorka weszła w szczeliny codzienności, znajdując w nich subwersywno-regresywne źródła wszelkiej kreatywności. Piękne, wzruszające zmurszałą ścianę naszych językowych i życiowych przyzwyczajeń, i przede wszystkim uspokajające - skoro, jak głosi okładkowy opis: "Można kupić i czytać zamiast żyć - świetny pomysł na każdą porę roku".

Ileż pełni w pustostanach, zabawności w depresji, życia w martwocie! Jakby autorka weszła w szczeliny codzienności, znajdując w nich subwersywno-regresywne źródła wszelkiej kreatywności. Piękne, wzruszające zmurszałą ścianę naszych językowych i życiowych przyzwyczajeń, i przede wszystkim uspokajające - skoro, jak głosi okładkowy opis: "Można kupić i czytać zamiast żyć -...

Po raz pierwszy spotkałam się z twórczością Doroty Kotas w zeszłym roku. Na festiwalu kupiłam „Cukry” zachęcona ciekawym opisem i nie zawiodłam się. Nie dość, że książka mi się spodobała (bardzo doceniam jej humor i lekkość),to jeszcze wpłynęła na podjęcie przeze mnie ważnej decyzji — o przejście przez diagnozę autyzmu.

„Pustostany” nie są jak „Cukry” memuarem, a powieścią złożoną z krótkich rozdziałów opartych na wybranym motywie przewodnim. Książka nie ma wyraźnie zarysowanej fabuły. „Pustostany” opisują codzienność młodej kobiety mieszka w starej kamienicy na warszawskim Grochowie. Składają się na nią wycieczki na pocztę lub bazarek, długie dni spędzane z psem w domu, grzebanie w rzeczach pozostałych po zmarłych sąsiadach, czy praca w kiosku Ruchu. Szarą codzienność przerywają zaskakujące wstawki, które wprowadzają do powieści elementy absurdu i realizmu magicznego.

Debiut Kotas podobał mi się mniej od „Cukrów”, ale nie żałuję, że po niego sięgnęłam. To proza ekscentryczna: pozbawiona dialogów i fabuły, zawierająca nietypowe elementy, które zderzają się z opisami zwykłego, miejskiego życia. Na początku nie mogłam się w nią „wbić”, ten zwykło-dziwny świat przedstawiony nie do końca mnie przekonywał. Im dalej jednak, tym bardziej przekonywałam się do niego, by końcu go polubić. Gawędziarska maniera narratorki wciągała mnie i dzięki niej dość szybko przeczytałam „Pustostany”. Zdarzały się momenty zabawne, w których głośno się śmiałam, a przy książkach rzadko mi się to zdarza. Pewna powtarzalność motywów sprawiała natomiast, że dawkowałam sobie lekturę — przy zbyt dużej dawce, proza ta potrafi nieco nużyć.

Warto wspomnieć o tym, że narratorka powieści brzmi niemal identycznie jak Kotas we własnej osobie w „Cukrach”. Jako że polubiłam cukrową Dorotę (w końcu mamy zbliżony neurotyp),fakt ten mi nie przeszkadzał. Zastanawiam się jednak, jak autorka poradziłaby sobie z bohaterxx, którx mocno się od niej różni. Może kiedyś będzie mi dane się tego dowiedzieć.

https://www.instagram.com/kiczcock/

Po raz pierwszy spotkałam się z twórczością Doroty Kotas w zeszłym roku. Na festiwalu kupiłam „Cukry” zachęcona ciekawym opisem i nie zawiodłam się. Nie dość, że książka mi się spodobała (bardzo doceniam jej humor i lekkość),to jeszcze wpłynęła na podjęcie przeze mnie ważnej decyzji — o przejście przez diagnozę autyzmu.

„Pustostany” nie są jak „Cukry” memuarem, a...

CV autorki zamieszczone na końcu książki jest imponujące! Ileż prac wykonywanych od 6 roku życia, jaka różnorodność– może przyprawić o zawrót głowy. Od miodobrania po renowację sztukaterii. Po tylu zajęciach nie pozostaje nic innego jak realizacja marzenia, którym jest pisanie. I dobrze, bo pisarka znajduje oryginalny sposób na wyrażenie siebie. Surrealistyczna wizja przenika narrację pierwszoosobową, odrealnia narratorkę i obserwowane osoby – specyficznych mieszkańców Grochowa. Nie ma tu fabuły. To historie o nieżyjących już właścicielach i miejscach przez nich opuszczonych, naznaczonych ich brakiem oraz o osieroconych przedmiotach. Autorka snuje fantazję o sąsiadach, żyje z nimi i obok nich. Jednak to obserwacje o życiu w Polsce są najciekawsze. Pisze o uwolnieniu z więzów kapitalizmu, wyzwoleniu spod jarzma kompulsywnego gromadzenia czegokolwiek, dlatego mieszka w opuszczonych lokalach i żyje życiem zmarłych. Świadomie rezygnuje z szukania sensu. Wystarczy ograniczać się do wykonania jednej rzeczy dziennie, a potem tylko odpoczywać i zanurzać się w poznawaniu zastanej rzeczywistości. Absolutne minimum nie rozczarowuje, ale czy wyzwala w niej szczęście? Patrzę na nią z niedowierzaniem. Dobrze się czyta ten strumień świadomości, tę niewielkich rozmiarów powieść o niczym, ale świadomą rezygnację z codziennych przyjemności postrzegam jako perwersję, a nie nonszalancję. Ciekawy debiut.

CV autorki zamieszczone na końcu książki jest imponujące! Ileż prac wykonywanych od 6 roku życia, jaka różnorodność– może przyprawić o zawrót głowy. Od miodobrania po renowację sztukaterii. Po tylu zajęciach nie pozostaje nic innego jak realizacja marzenia, którym jest pisanie. I dobrze, bo pisarka znajduje oryginalny sposób na wyrażenie siebie. Surrealistyczna wizja...

Książka niezła, miejscami dość zabawna. Klimacik Grochowski dla koneserów. Autorce na pewno nie brakuje talentu, ale moim zdaniem przydałoby się więcej dyscypliny - dobry kurs pisania może.

Książka niezła, miejscami dość zabawna. Klimacik Grochowski dla koneserów. Autorce na pewno nie brakuje talentu, ale moim zdaniem przydałoby się więcej dyscypliny - dobry kurs pisania może.