Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zazwyczaj kończę raz zaczęte książki, nawet jeśli niezbyt mi się podobają. Niestety, w tym wypadku nie dałam rady, dobrnęłam tylko pod połowy. Uwielbiam post-apokaliptyczne powieści, ale "Metro 2034" dłużyło mi się niemiłosiernie, chociaż nie mam nic przeciwko wewnętrznym monologom bohaterów, to tutaj irytowały mnie niesamowicie. Denerwujące były przede wszystkim postacie, zupełnie pozbawione charakteru czy prawdopodobieństwa psychologicznego, sztampowe kukły, zbudowane na dwóch, góra trzech cechach. Homer - jest leciwym pisarzem o romantycznym zacięciu, Hunter - burkliwym, oszpeconym super - żołnierzem, który skrywa jakąś tajemnicę, z kolei Sasza to dziewczyna do bólu naiwna, a także niewinna (ogólnie wszystkie kobiety zostają odmalowane z typowym rosyjskim fatalizmem, są zbyt uczuciowe, nieporadne i zależne od mężczyzn). Wszyscy oni nadają się bardziej na bohaterów XIX-wiecznej sagi niż na jednych z ostatnich ocalałych po atomowej apokalipsie ludzi, kryjących się w czeluściach moskiewskiego metra. Akcja rozwija się powoli i jest do bólu przewidywalna. Książkę ratują jedynie umiejętne opisane, ciemne korytarze, zmurszałe wagony pociągów i kryjące się w nich przerażające mutanty.

Zazwyczaj kończę raz zaczęte książki, nawet jeśli niezbyt mi się podobają. Niestety, w tym wypadku nie dałam rady, dobrnęłam tylko pod połowy. Uwielbiam post-apokaliptyczne powieści, ale "Metro 2034" dłużyło mi się niemiłosiernie, chociaż nie mam nic przeciwko wewnętrznym monologom bohaterów, to tutaj irytowały mnie niesamowicie. Denerwujące były przede wszystkim...