Perfekcyjna niedoskonałość

Przemęczyłem, doczytałem i nawet nie umiem streścić. Czy ta książka jest aż tak mądra, że przeciętnemu czytelnikowi ciężko ją zrozumieć, czy też aż tak pozbawiona sensu? Jakieś kwantowe hipotezy na temat działania wszechświata, ale sklejane bez ładu i składu, jakby przez kogoś, kto nie ma bladego pojęcia, co próbuje napisać. Na wszelki wypadek nie stawiam gwiazdek. Może jestem za głupi, żeby to oceniać.

Przemęczyłem, doczytałem i nawet nie umiem streścić. Czy ta książka jest aż tak mądra, że przeciętnemu czytelnikowi ciężko ją zrozumieć, czy też aż tak pozbawiona sensu? Jakieś kwantowe hipotezy na temat działania wszechświata, ale sklejane bez ładu i składu, jakby przez kogoś, kto nie ma bladego pojęcia, co próbuje napisać. Na wszelki wypadek nie stawiam gwiazdek. Może...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka totalnie nie w moim guście. Przeczytałam, a raczej dobrnęłam do końca - niestety po wielu, wielu momentach zwątpienia – i od razu zapomniałam. Przedstawiony świat jest skomplikowany aż do granic absurdu, fabuła strasznie zakręcona i pogmatwana. Czytanie nie tylko nie sprawiało mi przyjemności, lecz było wprost udręką. Żadna postać nie przykuła mojej uwagi (nawet Adam Zamoyski). Liczyłam chociaż na zakończenie, a tu nawet tego nie dostałam. Niestety kupując książkę nie zauważyłam, że to pierwszy tom (mój błąd) – bo skończyłabym wtedy czytać na trzecim rozdziale. Na pewno nie sięgnę po kontynuację.

Książka totalnie nie w moim guście. Przeczytałam, a raczej dobrnęłam do końca - niestety po wielu, wielu momentach zwątpienia – i od razu zapomniałam. Przedstawiony świat jest skomplikowany aż do granic absurdu, fabuła strasznie zakręcona i pogmatwana. Czytanie nie tylko nie sprawiało mi przyjemności, lecz było wprost udręką. Żadna postać nie przykuła mojej uwagi (nawet...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jazda bez trzymanki w XXIX wieku po krzywej progresu homo sapiens z ciekawym towarzystwem równie zagubionego Adama Zamoyskiego. W mojej opinii książka wyprzedzająca swoje czasy, skomplikowana, wielowarstwowa, niejednoznaczna. Kapitalny pomysł na informatyczno-cybernetyczny rozwój ludzkości. Wciąż z utęsknieniem czekam na kolejny tom tej, zapowiedzianej przez autora trylogii. Jedna z niewielu książek, które przyciągają mnie jak magnes, kuszą możliwościami i zostawiają z poczuciem potrzeby dokształcenia. Polecam, ale wiele osób z pewnością się od niej odbije.

Jazda bez trzymanki w XXIX wieku po krzywej progresu homo sapiens z ciekawym towarzystwem równie zagubionego Adama Zamoyskiego. W mojej opinii książka wyprzedzająca swoje czasy, skomplikowana, wielowarstwowa, niejednoznaczna. Kapitalny pomysł na informatyczno-cybernetyczny rozwój ludzkości. Wciąż z utęsknieniem czekam na kolejny tom tej, zapowiedzianej przez autora...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To nie jest prosta książka. Wymagała od mojej wyobraźni jeszcze większego zaangażowania przy wizualizacji tej powieści, przez co jest to wymagająca ale i też wciągająca by dać wycisk swojemu mózgowi. Stylistycznie podszedł mi tekst ale czasami gubiłem się przy zwrotach nieoczywistych które dopiero po kilkudziesięciu stronach zostały wyjaśnione przez wstęp do rozdziału ale dużo one nie pomagały do zrozumienia słów. Dzięki temu zabiegowi to tworzyło swego rodzaju magię. Magię odkrywania świata, jak on jest skonstruowany, jak tworzą się te wszystkie światy, ludzie. Jak dla mnie jest to połączenie całego sci-fi do potęgi. I muszę też się przyznać, że jest to moja pierwsza książka o tej tematyce sci-fi i cieszę się, że rozpocząłem przygodę od tej książki.

To nie jest prosta książka. Wymagała od mojej wyobraźni jeszcze większego zaangażowania przy wizualizacji tej powieści, przez co jest to wymagająca ale i też wciągająca by dać wycisk swojemu mózgowi. Stylistycznie podszedł mi tekst ale czasami gubiłem się przy zwrotach nieoczywistych które dopiero po kilkudziesięciu stronach zostały wyjaśnione przez wstęp do rozdziału ale...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Byłoby 10 gdyby nie to że to pierwsza część nieistniejącej trylogii.

Byłoby 10 gdyby nie to że to pierwsza część nieistniejącej trylogii.

Pokaż mimo to

efekciarstwo & piwniczarstwo

efekciarstwo & piwniczarstwo

Pokaż mimo to

Ja mam tylko jedno pytanie - kiedy kolejny tom?? Genialne, ale ile można czekać!? ;)

Ja mam tylko jedno pytanie - kiedy kolejny tom?? Genialne, ale ile można czekać!? ;)

Pokaż mimo to

Jak to Dukaj – niezwykłe, magiczne, nierealne, i technicznie skomplikowane. Do tego fantastyczne, wizjonerskie i głębokie.
Opowieść o kimś kto został wskrzeszony po wielu latach bycia martwym. Podoba mi się słowo „zmartwychwstaniec” które poznałem w tej opowieści. Zagadką jest tam wszystko...jedna strona jest zagadką której nie rozwiązuje żadna z kolejnych...i tak przez całą książkę. To takie „dukajowskie” takie niezwykłe, magiczne, nierealne….

Jak to Dukaj – niezwykłe, magiczne, nierealne, i technicznie skomplikowane. Do tego fantastyczne, wizjonerskie i głębokie.
Opowieść o kimś kto został wskrzeszony po wielu latach bycia martwym. Podoba mi się słowo „zmartwychwstaniec” które poznałem w tej opowieści. Zagadką jest tam wszystko...jedna strona jest zagadką której nie rozwiązuje żadna z kolejnych...i tak przez...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po drugim przeczytaniu zmieniam ocenę na osiem gwiazdek, w pełni ustatysfakcjonowanam, poza jednym szczegółem - gdzie kolejne tomy trylogii? Ach, ściska w sercu z żalu, bo świat wykreowany przez J. D. jak zwykle wspaniały i oszałamiająco inny od wizji innych pisarzy s-f/hard s-f. Zabieg z wyciągiem z "encyklopedii" przed rozdziałem, który dodatkowo swoją kolejnością popycha do kolejnego czytania, jest po prostu mistrzowski. Na linii Progresu Pisarzy pan Jacek plasuje się niewątpliwie nie na poziomie stahsa, a wyższym może niż phoebe. ;)

Po drugim przeczytaniu zmieniam ocenę na osiem gwiazdek, w pełni ustatysfakcjonowanam, poza jednym szczegółem - gdzie kolejne tomy trylogii? Ach, ściska w sercu z żalu, bo świat wykreowany przez J. D. jak zwykle wspaniały i oszałamiająco inny od wizji innych pisarzy s-f/hard s-f. Zabieg z wyciągiem z "encyklopedii" przed rozdziałem, który dodatkowo swoją kolejnością popycha...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przyznam szczerze - nie wszystko zrozumiałem, szczególnie zasad całej nowej meta-fizyki wykreowanej przez Dukaja. Ale - po pierwsze - intuicyjnie, organoleptycznie wyczuwam, że ona ma jakiś sens. A - po drugie - to wcale nie przeszkodziło w czytaniu, bo autor potrafi konstruować akcję na poziomie pojedynczej sceny, odpowiednio puentuje rozdziały, po prostu UMIE W DRAMATURGIĘ, rozumie ją. A jednocześnie nie jest to banalna historyjka, odmierzona od strukturalnej linijki. Dukaj wydaje się rozumieć konsekwencje wykreowanego przez siebie świata i to one narzucają przebieg fabularny. Nie jest tak, że autor nagina zasady świata, żeby opowiedzieć zgrabną historyjkę. A jednocześnie udaje mu się przemycić wszystkie strukuralne fundamenty jakie trzeba - przemiany bohatera, etc. Dlatego fabuła płynie. Bohaterowie - na ile to możliwe w świecie transhumanizmu - ludzcy. Książka działa, szczególnie we fragmentach które skupiają się na opisie XXIX-wiecznej kultury, socjologii, obyczajów i emocjonalności. To znakomity portret mentalu istot trans-humanistycznych. Na tym tle intryga wypada w porządku, choć już nie błyszczy. Paradoksalnie gatunek thrilleru/kryminału wydaje się być tu jedynie pretekstem by przedstawić koncepcję świata, w którym charakter człowieka (post-człowieka) jest kwestią wyboru.

Początek jest trudny, trzeba się przebić. Ale autor sprytnie dawkuje informacje i gdy trzeba - utrzymuje zainteresowanie czytelnika zręcznym clifhangerem. Nie zapodaje informacyjnych, technicznych piguł.
Rozwinięcie jest znakomite.
Zakończenie lekko siada - im bliżej do puenty, tym bardziej oczywista staje się intryga, tym mniej zaskakuje. Czytelnikowi towarzyszy też wrażenie pośpiechu - jakby autor starał się na ostatnich kilkudziesięciu stronach spiąć wszystkie wątki. I spiął. Ale w pośpiechu. A wcześniej się nie spieszył.

Niesamowite, że książka powstała w 2004 roku, w czasach gdy Harari nie wbił się jeszcze szturmem do powszechnej świadomości. To naprawdę świadczy o wizjonerstwie Dukaja i wydaje się, że z czasem odbiór "Perfekcyjnej niedoskonałości" może jeszcze dojrzeć.

Przyznam szczerze - nie wszystko zrozumiałem, szczególnie zasad całej nowej meta-fizyki wykreowanej przez Dukaja. Ale - po pierwsze - intuicyjnie, organoleptycznie wyczuwam, że ona ma jakiś sens. A - po drugie - to wcale nie przeszkodziło w czytaniu, bo autor potrafi konstruować akcję na poziomie pojedynczej sceny, odpowiednio puentuje rozdziały, po prostu UMIE W...

więcej

mniej

Pokaż mimo to