Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ci, którzy znają mnie od dawna, wiedzą, że dawno temu czytywałam powieści duetu Chrisitina Lauren. Udało mi się przeżyć (to chyba najlepsze określenie) cykl "Piękny..." i nie postradać przy okazji zmysłów. Później na długo zapomniałam o tych autorkach (z korzyścią dla mojego zdrowia psychicznego), ale w ciągu ostatnich dwóch-trzech lat ich nowe romanse zaczęły zdobywać sporą popularność. Na tyle dużą, że postanowiłam się złamać i spróbować raz jeszcze.

Uczucia mam mieszane. Z pewnością autorki się nieco wyrobiły - bohaterowie mają większą osobowość (choć bez przesady, dostali po prostu o jedną cechę charakteru więcej niż wcześniej), momentami bywa zabawnie, a fabuła nawet ma sens. Jednakże widać, że w pewnym momencie kończą im się pomysły (czy to kwestia tego, że "Idealnie sparowani" są niemal dwa razy dłużsi od "Pięknych"?) i druga połowa ciągnie się jak flaki z olejem.

Za ten brak pomysłów obrywa się także bohaterom. Protagoniści kręcą się w kółko, nie rozwijają się, ich konflikty są przedziwne, a relacje idą w dziwnym kierunku. Dochodzi nawet do tego, że o ile wcześniej bohaterowie są nijacy, o tyle mniej więcej w połowie stają się denerwujący. A mimo stawki w ogóle nie czuć konfliktu, co sprawia, że pod koniec wzruszałam ramionami, dlaczego ma mnie w zasadzie obchodzić wynik tego reality show?

Ponoć "Wzór na miłość" jest tym lepszym tomem, z ciężkim sercem zatem spróbuję tej części. Aczkolwiek podejrzewam, że te zachwyty nad pisarskim duo zaprowadzą mnie znowu do króliczej nory i zgrzytania zębami.

Ci, którzy znają mnie od dawna, wiedzą, że dawno temu czytywałam powieści duetu Chrisitina Lauren. Udało mi się przeżyć (to chyba najlepsze określenie) cykl "Piękny..." i nie postradać przy okazji zmysłów. Później na długo zapomniałam o tych autorkach (z korzyścią dla mojego zdr...

Rozwiń

Zwiń

Trzeba mieć niezły tupet, żeby wziąć "Autobiografię" Chmielewskiej, powyciągać z niej losowe fragmenty i sfabularyzować je według własnego uznania. Całość wzbogaca infantylna narracja i wnioski brane chyba z fusów. Gdyby nie to, że mnie wynudziła ta książka, to chyba by mi się ciśnienie podniosło.

Trzeba mieć niezły tupet, żeby wziąć "Autobiografię" Chmielewskiej, powyciągać z niej losowe fragmenty i sfabularyzować je według własnego uznania. Całość wzbogaca infantylna narracja i wnioski brane chyba z fusów. Gdyby nie to, że mnie wynudziła ta książka, to chyba by mi się ci...

Rozwiń

Zwiń

Ciekawa (fabularnie, ale też stylistycznie i językowo), ale niestety się od niej odbiłam. Momentami niespójność i ogólna degrengolada powoduje niepotrzebny chaos, ale na szczęście starsze pokolenie - tych, którzy budują Nową Hutę - broni historii. Nie rozumiem wszystkich decyzji Cieplak, ale niektórymi jestem zaintrygowana.

Ciekawa (fabularnie, ale też stylistycznie i językowo), ale niestety się od niej odbiłam. Momentami niespójność i ogólna degrengolada powoduje niepotrzebny chaos, ale na szczęście starsze pokolenie - tych, którzy budują Nową Hutę - broni historii. Nie rozumiem wszystkich decyzji Cieplak, a...

Rozwiń

Zwiń

Dobrze się to czytało. Chociaż autorka zdecydowanie przesadziła, jeśli chodzi o nieszczęścia, które spotykają bohaterkę (jakby z wielką radością dorzucała jej kolejne kłody pod nogi), to bohaterowie ratowali całość. Efekt nieco psuje zakończenie - ostatnie 50 stron książki można byłoby wyrzucić do kosza i wyszłoby to "Ostatniemu listowi" na lepsze.

Dobrze się to czytało. Chociaż autorka zdecydowanie przesadziła, jeśli chodzi o nieszczęścia, które spotykają bohaterkę (jakby z wielką radością dorzucała jej kolejne kłody pod nogi), to bohaterowie ratowali całość. Efekt nieco psuje zakończenie - ostatnie 50 stron książki można byłoby wyr...

Rozwiń

Zwiń

Bawiłam się przy tym dobrze, aczkolwiek liczyłam na coś więcej. Nieco wytraca prędkość w drugiej połowie, zaś sama zagadka jest dość prosta do odkrycia, ale jest to przyjemna historia. Całości wyszło by lepiej, gdyby "Dywan z wkładką" był opowiadaniem, a nie pełnoprawną powieścią.

Bawiłam się przy tym dobrze, aczkolwiek liczyłam na coś więcej. Nieco wytraca prędkość w drugiej połowie, zaś sama zagadka jest dość prosta do odkrycia, ale jest to przyjemna historia. Całości wyszło by lepiej, gdyby "Dywan z wkładką" był opowiadaniem, a nie pełnoprawną powieścią...

Rozwiń

Zwiń

Powoli zaczynam tracić jakiekolwiek nadzieje, jakie mi jeszcze zostały dla tej serii. Bohaterowie są niemrawi, totalnie pozbawieni rozumu, a ich plan ma dziury jak szwajcarski ser. Jedna gwiazdka za Dianę, bo jej uporczywe działania, by ubrać swojego przyszłego męża w jak najbrzydsze ubrania, były zabawne.

Powoli zaczynam tracić jakiekolwiek nadzieje, jakie mi jeszcze zostały dla tej serii. Bohaterowie są niemrawi, totalnie pozbawieni rozumu, a ich plan ma dziury jak szwajcarski ser. Jedna gwiazdka za Dianę, bo jej uporczywe działania, by ubrać swojego przyszłego męża w jak najbrzydsze ubran...

Rozwiń

Zwiń