Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Co może zawierać damska, niewielka torebka? Zdarza się, że jest dosłownie kapsułą czasu.
"Czarna torebka" Agaty Tuszyńskiej to niedługa książka, ale bezcenna w ogrodzie wspomnień autorki o jej żydowskiej babci Deli.
Powyższa książka jest bardzo ciekawie skonstruowana, pełna fotografii, w tym oryginalnych listów.
Każdy, kogo interesuje literatura Holocaustu, lub kto czyta książki Pani Agaty będzie wiedział, że trzyma w rękach majstersztyk.

Co może zawierać damska, niewielka torebka? Zdarza się, że jest dosłownie kapsułą czasu.
"Czarna torebka" Agaty Tuszyńskiej to niedługa książka, ale bezcenna w ogrodzie wspomnień autorki o jej żydowskiej babci Deli.
Powyższa książka jest bardzo ciekawie skonstruowana, pełna fotografii, w tym oryginalnych listów.
Każdy, kogo interesuje literatura Holocaustu, lub kto czyta...

"Dziady i dybuki".
W książce Pana Jarosława Kurskiego jest wszystko to co lubię: historia, biografia, wspomnienia, stare fotografie, piękny język...
Mieć żydowskich przodków to dla mnie wielka nobilitacja. Posiadam jakiś niewyjaśniony sentyment do Tego Narodu.
Przeczytałam kiedyś w jednej z książek takie mniej więcej zdanie: "żydowscy rodzice kładli duży nacisk na wykształcenie dzieci, naukę języków oraz podróże". Coś w tym jest. Żydowscy przodkowie Pana Jarosława to ludzie nietuzinkowi. Ich historia przedstawiona przez autora nie dość że ciekawa to jeszcze wzbogaca o dużą porcję szerokiej wiedzy.
Podziw dla autora również za trud jaki zadał sobie szukając informacji o historii przodków - koronkowa praca detektywistyczna.
Cieszę się, że trafiłam na tę książkę.
Polecam!

"Dziady i dybuki".
W książce Pana Jarosława Kurskiego jest wszystko to co lubię: historia, biografia, wspomnienia, stare fotografie, piękny język...
Mieć żydowskich przodków to dla mnie wielka nobilitacja. Posiadam jakiś niewyjaśniony sentyment do Tego Narodu.
Przeczytałam kiedyś w jednej z książek takie mniej więcej zdanie: "żydowscy rodzice kładli duży nacisk na...

Książka pełna wspomnień.
Jest to relacja nie tylko rodzinnych historii Joanny Olczak-Ronikier z domu Mortkowicz, ale także przekrój dziejów państwa polskiego od zaborów, poprzez niepodległą Polskę międzywojenną i okrutną II wojnę światową, aż po czasy komunistycznego terroru.
Autorka nie wybiela faktów, nie każdym przodkiem mogła się poszczycić, niektóre postaci, czy poglądy członków rodziny są kontrowersyjne, ale osoba samej Joanny Olczak, współzałożycielki Piwnicy pod Baranami która w swoim życiu tak wiele przeżyła (Holocaust) i tak dużo ciekawych ludzi spotkała (była m.in. małą pacjentką Janusza Korczaka)zasługuje na zapoznanie się z jej historią. Wspomnienia wzbogacone licznymi fotografiami, dokumentami, listami...polecam!

Książka pełna wspomnień.
Jest to relacja nie tylko rodzinnych historii Joanny Olczak-Ronikier z domu Mortkowicz, ale także przekrój dziejów państwa polskiego od zaborów, poprzez niepodległą Polskę międzywojenną i okrutną II wojnę światową, aż po czasy komunistycznego terroru.
Autorka nie wybiela faktów, nie każdym przodkiem mogła się poszczycić, niektóre postaci, czy...

Piękna.
To pierwsze słowo jakie ciśnie mi się na usta po przeczytaniu książki:"Ziele na kraterze". Wirtuoz słowa Melchior Wańkowicz stworzył arcydzieło, które czytałam z rozkoszą, delektując się każdym zdaniem.Przy czym do tej lektury dorosłam dopiero teraz. Kiedyś, dawno zaczęłam czytać, przerwałam, nie ten czas? Teraz natomiast wiem, że nie jest to moja pierwsza i ostatnia przygoda z tą książką. Myślę, że do pokochania tej książki wniosła duży wkład Krysia - ziele na kraterze.
"Między tym wszystkim....rosło sześć głowin nie podejrzewających, że przyszły do życia na pęknięciu świata".

Piękna.
To pierwsze słowo jakie ciśnie mi się na usta po przeczytaniu książki:"Ziele na kraterze". Wirtuoz słowa Melchior Wańkowicz stworzył arcydzieło, które czytałam z rozkoszą, delektując się każdym zdaniem.Przy czym do tej lektury dorosłam dopiero teraz. Kiedyś, dawno zaczęłam czytać, przerwałam, nie ten czas? Teraz natomiast wiem, że nie jest to moja pierwsza i...

Książka rewelacyjna!
Stefania Grodzieńska nie tylko przybliżyła w niej postać Fryderyka Jarosego, ale także pozwoliła przenieść się w czasy dwudziestolecia międzywojennego...lektura niesamowicie oddająca atmosferę tych pięknych dni.
Przyznaję, że do przeczytania dzieła podeszłam raczej sceptycznie, sięgnęłam po nie ze względu na autorkę - Stefanię Grodzieńską. Jednak już po pierwszych przeczytanych zdaniach nie mogłam się dosłownie oderwać. Mało tego książka zainspirowała mnie do ponownego obejrzenia wielu filmów przedwojennych, po to aby poczuć atmosferę, którą tak składnie opisuje autorka.

Książka rewelacyjna!
Stefania Grodzieńska nie tylko przybliżyła w niej postać Fryderyka Jarosego, ale także pozwoliła przenieść się w czasy dwudziestolecia międzywojennego...lektura niesamowicie oddająca atmosferę tych pięknych dni.
Przyznaję, że do przeczytania dzieła podeszłam raczej sceptycznie, sięgnęłam po nie ze względu na autorkę - Stefanię Grodzieńską. Jednak już...

Historia Janiny David wywołała we mnie tak wiele rożnych i silnych emocji, że ciężko je opisać i ubrać w słowa: żal, smutek, bezsilność, złość...momentami chciałoby się krzyknąć, ostrzec, powiedzieć do czego zmierza ta bestialska machina, gdzie się bezpiecznie ukryć, gdzie przeczekać, ale czasu nie da się cofnąć.
Autorka opowiada o własnych dziecięcych losach wojennych, a jej całą "winą" jest jej żydowskie pochodzenie.Relacja jest dokładna, rzeczowa, prosta...ale tak smutna. Kilka momentów książki bardzo mocno zakotwiczyło się w mojej pamięci i mimo tego, że nie powinno dziwić, bo znam tematykę Holocaustu...dziwiło.
Trzeba jeszcze dodać, że Janina David mimo tematyki podjętej w swoim dziele posługuje się tak pięknym językiem literackim, że aż żal, iż nie pokusiła się o napisanie innych dzieł.
Uważam, że "Skrawek nieba" jest pozycją godną polecenia, szczególnie osobom interesującym się tematyką Holocaustu. Sądzę nawet, że książka powinna być lekturą szkolną, mnie w każdym razie mała Jasia Dawidowicz wiele nauczyła.
Polecam!

Historia Janiny David wywołała we mnie tak wiele rożnych i silnych emocji, że ciężko je opisać i ubrać w słowa: żal, smutek, bezsilność, złość...momentami chciałoby się krzyknąć, ostrzec, powiedzieć do czego zmierza ta bestialska machina, gdzie się bezpiecznie ukryć, gdzie przeczekać, ale czasu nie da się cofnąć.
Autorka opowiada o własnych dziecięcych losach wojennych, a...

Wiem, że jest to miejsce na opinię, ale mimo to nie napiszę jej, liczba gwiazdek na nią wskazuje, zwrócę się natomiast do autorki.
Pani Romo!
Zawsze uważałam, że my pokolenie, któremu DO TEJ PORY los oszczędził wojny, przenikającego zimna i przeraźliwego głodu nie możemy oceniać zachowania ludzi, którzy żyli i doświadczyli ekstremalnych warunków getta i obozów koncentracyjnych.
Pani tato był niewinny, co udowodniła Pani z wielkim poświęceniem, przeżywając od nowa traumę wojny i czasów stalinowskich.
Jednak, czy można powiedzieć, że ktoś był winny kiedy cała jego rodzina szła do gazu, kiedy dorosły człowiek ważył 25 kilo i męczyła go uporczywa, wycieńczająca biegunka, kiedy chłód nie dawał żyć, a wszy nie pozwalały na odrobinę snu?
Ale Pani to wszystko wie. Nie wiedział za to pismak, który "rzucił kamieniem", bo uznał, że tak może.
Pani natomiast mimo przebytej traumy, nie tylko tej wojennej jest jak oszlifowany diament dla czytelników Pani książek i felietonów, dla koneserów Pani malarstwa, oraz miłośników sztuk teatralnych z Pani udziałem, jako scenografa, dramaturga, twórcy kostiumów.
Jednak przede wszystkim jest Pani niezwykle wartościowym człowiekiem o dobrej i wrażliwej duszy.

Wiem, że jest to miejsce na opinię, ale mimo to nie napiszę jej, liczba gwiazdek na nią wskazuje, zwrócę się natomiast do autorki.
Pani Romo!
Zawsze uważałam, że my pokolenie, któremu DO TEJ PORY los oszczędził wojny, przenikającego zimna i przeraźliwego głodu nie możemy oceniać zachowania ludzi, którzy żyli i doświadczyli ekstremalnych warunków getta i obozów...