Od razu w pierwszym zdaniu (gdyby ktoś nie podołał reszcie „opinii” 😉) zachęcam bardzo do sięgnięcia po te wspomnienia.
Szczególnie zachęcam tych, którzy lubią czytać wspomnienia, którzy lubią klimat dwudziestolecia międzywojennego i którzy chcą poznać losy, nastroje i postawy mieszkańców Warszawy we wrześniu 1939 roku i podczas okupacji.

Są to wspomnienia o Fryderyku Járosym, w każdym razie jemu dedykowane, ale jednocześnie jest to przede wszystkim barwny opis artystycznego życia międzywojnia i jego najjaśniejszych kabaretowych gwiazd.

Na szczególne uznanie zasługuje jednak to JAK Grodzieńska o tym wszystkim opowiada. Inteligentnie, z humorem, z empatią, z wielkim sentymentem i nostalgią do miejsc, ludzi i czasów, które trwały tak krótko. Za krótko.
Kolejna część wspomnień to świadectwo sierpnia i września 1939 roku oraz lat okupacyjnych.

Nawet nie chcę podjąć się opisu tych wszystkich wzruszeń jakie ta część wspomnień na mnie wywarła. Najlepiej przeczytać je samemu. Grodzieńska, w bardzo swoim stylu, ukrywa wojenny koszmar pod powłoką zabawnych wydarzeń, sytuacji, ciekawych postaci życia codziennego, niezwykłych zbiegów okoliczności, dlatego tragedie, do których dochodzi, tym boleśniej odciskają piętno na czytelniku.

Na początku, gdy zaczęłam czytać te wspomnienia, przeraził mnie chaos i dygresje, bałam się, że ja tych wszystkich wątków nie posplatam. Jednak bardzo szybko autorka zapanowała nad chronologią i ciągłością wydarzeń, tak, że kolejne „skoki w bok” traktowałam jako osobliwe przypisy. Zaś, jakoś od połowy książki towarzyszyło mi jedno pragnienie – Być jak Stefania Grodzieńska.

A gdyby ktoś mnie zapytał, co zrobiło na mnie największe wrażenie w tej całej opowieści, bez wahania odpowiedziałabym – łódka zrobiona z kawiarnianej serwetki.

Na piedestał z kategorii: wspomnienia, którym do tej pory niepodzielnie władał Józef Hen wspięła się od teraz i Stefania Grodzieńska.

WYZWANIE CZYTELNICZE X 2023
Przeczytam książkę autora, którego polecili mi inni czytelnicy
Polecił mi @Mister Oizo

Od razu w pierwszym zdaniu (gdyby ktoś nie podołał reszcie „opinii” 😉) zachęcam bardzo do sięgnięcia po te wspomnienia.
Szczególnie zachęcam tych, którzy lubią czytać wspomnienia, którzy lubią klimat dwudziestolecia międzywojennego i którzy chcą poznać losy, nastroje i postawy mieszkańców Warszawy we wrześniu 1939 roku i podczas okupacji.

Są to wspomnienia o Fryderyku...

Oto i jedna z najlepszych książek, jakie przeczytałem w tym roku. Stefanię Grodzieńską uwielbiam, a to najlepsza jej książka, jaką do tej pory przeczytałem. Opowieść nie tylko o konferansjerze konferansjerów, reżyserze i aktorze Fryderyku Járosym, ale o swoich i Jerzego Jurandota losach w magicznym dwudziestoleciu międzywojennym i w czasie drugiej wojny światowej. W ogóle mi nie przeszkadzały dygresje i manowce, na które schodziła autorka, ponieważ w tej książce każde słowo ma znaczenie. Każda opowieść nie o Járosym jest ciekawa, żywa, napisana tak plastycznym językiem, że wyobraźnia przenosi mnie w opisywane miejsce i czas. Grodzieńska bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła w tej książce. Jest świetną reportażystką, genialną biografką, a przy tym zachowuje swoje naturalne, dziko inteligentne poczucie humoru i klasę. Wybitnie oddała nastrój dwudziestolecia, czyli swoje i Jurandota początki kariery. Jeśli chodzi o ten okres historyczny, to zdecydowanie najlepsza książka, jaką kiedykolwiek w życiu czytałem. W genialny sposób oddała też autorka nastrój wojennej, okupacyjnej codzienności. Takiej książki o drugiej wojnie światowej nie było! Nie sposób było się od niej oderwać, tak wciągała; po zakończonym rozdziale czuło się niedosyt, chciało się jeszcze, jeszcze, i mimo klejących się oczu i późnej nocnej pory zabierałem się za rozdział kolejny.

Oto i jedna z najlepszych książek, jakie przeczytałem w tym roku. Stefanię Grodzieńską uwielbiam, a to najlepsza jej książka, jaką do tej pory przeczytałem. Opowieść nie tylko o konferansjerze konferansjerów, reżyserze i aktorze Fryderyku Járosym, ale o swoich i Jerzego Jurandota losach w magicznym dwudziestoleciu międzywojennym i w czasie drugiej wojny światowej. W ogóle...

Wspomnienia niezrównanej komentatorki rzeczywistości, przedwojennej tancerki i aktorki kabaretowej, powojennej felietonistki m. in. "Szpilek" i "Przekroju". Z moich wspomnień Grodzieńska wyłania się jako przemiła, ciepła, ujmująca starsza pani, spokojnym, niskim głosem opowiadająca gdzieś w radiu czy telewizji o zamierzchłej (jak dla moich ówczesnych nastu lat) przeszłości.

Tu czytelnik dostaje solidną dawkę tejże przeszłości, przefiltrowaną przez wspomnienia autorki, jej męża Jerzego Jurandota oraz redaktorów pomocniczych w osobie żyjących bliskich autorce. Tytułowy urodzony przez "Niebieskiego Ptaka" to Fryderyk Járosy, znakomity przedwojenny reżyser, dyrektor kolejnych warszawskich kabaretów i konferansjer. Przy czym, pisząc: kabaretów, od razu zastrzegam: przedwojennych literacko-muzycznych scen kabaretowych, bo dziś kabaret bardzo się spauperyzował...

Fryderyk Járosy. Węgier z pochodzenia, Polak z wyboru. Po jego życiorys odsyłam do źródeł, bo książka opiera się wyłącznie na zestawieniu legendy przystojnego i charyzmatycznego gwiazdora z osobistą relacją, jaką połączyły go z autorką czasy wojenne. To wspólne ukrywanie się, wspólnie przeżywane niebezpieczeństwa, wzajemna troska, a przede wszystkim wspólne sposoby na przeżycie tego trudnego czasu owocnie, twórczo, optymistycznie i rozrywkowo. Grodzieńska wraz z Jurandotem i Járosym stworzyli paczkę przyjaciół na dobre i złe - a okres wojny tę przyjaźń zweryfikował i scementował. Przetrwała okupację i emigrację, aż do śmierci Járosy'ego w 1960 r.

Najpiękniejszy jest tu humor - niezrównana komentatorka rzeczywistości wojennej potrafi tak przedstawić najtrudniejsze nawet przeżycia, że czytelnik wybucha śmiechem w niespodziewanych momentach. To historia z kaloszami przy wizycie w siedzibie gestapo, Sikiewicz z masłem, program kabaretowy rozwijany w pokoiku za szafą, Leszki Białe i gotowanie bigosu "wyglądającego zupełnie jakby był z mięsem". Przy czym autorka zastrzega, że może mówić o niektórych sprawach lekko, bo to jej najpiękniejsze, omówione wielokrotnie z mężem wspomnienia. Przy czym (zastrzeżenie drugie) nie zawsze jest zabawnie. Wzruszająca historia śpiewaczki Heleny i jej malutkiej córeczki naprawdę wyciska łzy... Ha, historia jak wiele wojennych, a niezwykła jak każda z nich...

Grodzieńska bardzo się stara, aby to nie była książka o niej, dlatego dostajemy też piękne wspomnienia przedwojenne: z czasów, kiedy w kabaretach śpiewała Ordonka, piosenki pisali Tuwim i Hemar do muzyki Własta, Warszawa zachwycała się jeszcze Igo Symem, a na scenach modne były występy tak zwanych girlsów. Przepiękny kawał świata, którego już nie ma. Wszystko opisane bez pretensji, bez sensacji, delikatnie, z wyczuciem, z klasą. I z humorem.

Wspomnienia niezrównanej komentatorki rzeczywistości, przedwojennej tancerki i aktorki kabaretowej, powojennej felietonistki m. in. "Szpilek" i "Przekroju". Z moich wspomnień Grodzieńska wyłania się jako przemiła, ciepła, ujmująca starsza pani, spokojnym, niskim głosem opowiadająca gdzieś w radiu czy telewizji o zamierzchłej (jak dla moich ówczesnych nastu lat)...

Pięknie opisana historia przyjaźni ze słynnym reżyserem na tle okupowanej Warszawy. Polecam

Pięknie opisana historia przyjaźni ze słynnym reżyserem na tle okupowanej Warszawy. Polecam

Uwielbiam Stefanię Grodzieńską za jej pogodę, poczucie humoru i charakter. W tej, na poły autobiograficznej książce autorka przybliża sylwetkę Fryderyka Jarosy, gwiazdę polskiej estrady w latach międzywojennych i zarazem opowiada o począkach swojej kariery. Mimo szalenie trudnych realiów czasów wojny, prześladowań, łapanek, egzekucji, czyhającej zewsząd śmierci, z książki wydobywa się obraz pięknych, radosnych chwil, wyraziste postaci.

Uwielbiam Stefanię Grodzieńską za jej pogodę, poczucie humoru i charakter. W tej, na poły autobiograficznej książce autorka przybliża sylwetkę Fryderyka Jarosy, gwiazdę polskiej estrady w latach międzywojennych i zarazem opowiada o począkach swojej kariery. Mimo szalenie trudnych realiów czasów wojny, prześladowań, łapanek, egzekucji, czyhającej zewsząd śmierci, z książki...

Książka opisuje życie przedwojennej i wojennej Warszawy na podstawie losów Fryderyka Jarose'go i "jego" aktorów. Książkę czyta się z wielką przyjemnością.

Książka opisuje życie przedwojennej i wojennej Warszawy na podstawie losów Fryderyka Jarose'go i "jego" aktorów. Książkę czyta się z wielką przyjemnością.

Nie ma chyba lepszej książki dla osób, które chciałyby dowiedzieć się więcej o międzywojniu w Polsce, a ich wiedza jest praktycznie znikoma.
To nie jest opowieść tylko i wyłącznie o Jarosym, genialnym przedwojennym konferansjerze. To opowieść o czasach, które mimo wielu wad miały swój niepowtarzalny urok i które minęły bezpowrotnie.
Polecam.
Dłuższa opinia tutaj: --> https://czechozydek.wordpress.com/2015/08/21/watek-zydowski-stefania-grodzienska-urodzil-go-niebieski-ptak/

Nie ma chyba lepszej książki dla osób, które chciałyby dowiedzieć się więcej o międzywojniu w Polsce, a ich wiedza jest praktycznie znikoma.
To nie jest opowieść tylko i wyłącznie o Jarosym, genialnym przedwojennym konferansjerze. To opowieść o czasach, które mimo wielu wad miały swój niepowtarzalny urok i które minęły bezpowrotnie.
Polecam.
Dłuższa opinia tutaj: -->...

Fascynująca opowieść o Fryderyku Járosym, konferansjerze, reżyserze, aktorze i kabareciarzu węgierskiego pochodzenia, który był jedną z najbarwniejszych postaci przedwojennej Warszawy. Czyta się to jak dobrą powieść, bo osoba i przeżycia artysty były barwne i pełne niesamowitych "zwrotów akcji". Stefania Grodzieńska przy okazji pisze też wiele o sobie i o swoim mężu - Jerzym Jurandocie, ale mi nie przeszkadzało to odejście od osoby głównego bohatera, autorka uczciwie odsłoniła przed czytelnikami obraz życia artystycznego przedwojennej Warszawy i życia artystów w czasie samej wojny. Relacja czasu okupacji i późniejszych wydarzeń ma charakter niemal przygodowy, autorka skupiła się raczej na ciepłym wspomnieniu pojawiających się tam osób niż na szczegółowych opisach ich smutnej śmierci. Konwencja, powiedziałabym, rzadko spotykana w polskiej literaturze, akcentująca raczej to, co było dobre, niż dramatyzm przeżyć wojennych (a przecież i takie, i takie relacje są nam potrzebne). Natknęłam się na tę książkę przypadkowo, wcześniej w ogóle nie wiedziałam, że istniał ktoś taki jak Fryderyk Járosy. Cieszę się, że dzięki Stefanii Grodzieńskiej mogłam go choć trochę poznać.

Fascynująca opowieść o Fryderyku Járosym, konferansjerze, reżyserze, aktorze i kabareciarzu węgierskiego pochodzenia, który był jedną z najbarwniejszych postaci przedwojennej Warszawy. Czyta się to jak dobrą powieść, bo osoba i przeżycia artysty były barwne i pełne niesamowitych "zwrotów akcji". Stefania Grodzieńska przy okazji pisze też wiele o sobie i o swoim mężu -...

Książka rewelacyjna!
Stefania Grodzieńska nie tylko przybliżyła w niej postać Fryderyka Jarosego, ale także pozwoliła przenieść się w czasy dwudziestolecia międzywojennego...lektura niesamowicie oddająca atmosferę tych pięknych dni.
Przyznaję, że do przeczytania dzieła podeszłam raczej sceptycznie, sięgnęłam po nie ze względu na autorkę - Stefanię Grodzieńską. Jednak już po pierwszych przeczytanych zdaniach nie mogłam się dosłownie oderwać. Mało tego książka zainspirowała mnie do ponownego obejrzenia wielu filmów przedwojennych, po to aby poczuć atmosferę, którą tak składnie opisuje autorka.

Książka rewelacyjna!
Stefania Grodzieńska nie tylko przybliżyła w niej postać Fryderyka Jarosego, ale także pozwoliła przenieść się w czasy dwudziestolecia międzywojennego...lektura niesamowicie oddająca atmosferę tych pięknych dni.
Przyznaję, że do przeczytania dzieła podeszłam raczej sceptycznie, sięgnęłam po nie ze względu na autorkę - Stefanię Grodzieńską. Jednak już...

Stefanię Grodzieńską uwielbiam- za humor, kindersztubę i klasę. Książka opowiada o początkach jej kariery i jej mężu Jerzym Jurandocie a przede wszystkim o Fryderyku Jarosym, konferansjerze wszechczasów, reżyserze i mistrzu ówczesnych sław kabaretowych. Polecam

Stefanię Grodzieńską uwielbiam- za humor, kindersztubę i klasę. Książka opowiada o początkach jej kariery i jej mężu Jerzym Jurandocie a przede wszystkim o Fryderyku Jarosym, konferansjerze wszechczasów, reżyserze i mistrzu ówczesnych sław kabaretowych. Polecam