Książka wtórna w kontekście do "Dziewczynki w czerwonym płaszczyku". Po co napisana? Nie wiem, może na fali popularności poprzedniej. Owszem, losy bohaterki i jej matki są tragiczne - tego tragizmu doświadczyło całe pokolenie urodzonych przed II wojną, one dwie nie są wyjątkiem. Jednak pomysł wyciągania z szafy nieszczęśliwego życia własnej matki uważam za nieetyczny. Matka nie była postacią publiczną, celebrytką, aby o jej życiu informować cały świat, do tego w negatywnym świetle. Bardziej polubiłam Tosię niż Romę. Czytając między wierszami, Tosia bardzo kochała swoją córkę, choć ta była trudnym i roszczeniowym dzieckiem. Zapewniała jej opiekę, ochronę i byt, ale Roma tego nie doceniała. Rozumiem, dlaczego była dzieckiem trudnym, została w niej trauma po wojennych przeżyciach, rozumiała bym też , gdyby pamiętnik o swojej matce pisała jako dziecko. Ale książkę napisała dojrzała osoba i jest dla mnie wprost niesmaczne, jak szarga pamięcią matki. Im obu przydałby się dobry psycholog, choć chyba bardziej córce niż matce.

Książka wtórna w kontekście do "Dziewczynki w czerwonym płaszczyku". Po co napisana? Nie wiem, może na fali popularności poprzedniej. Owszem, losy bohaterki i jej matki są tragiczne - tego tragizmu doświadczyło całe pokolenie urodzonych przed II wojną, one dwie nie są wyjątkiem. Jednak pomysł wyciągania z szafy nieszczęśliwego życia własnej matki uważam za nieetyczny....

Krótko można opisać, że jest to książka "emocjonalna", czytałam jednym tchem. Drugie słowo, które mi przychodzi na myśl to-"klimatyczna", łatwo było wejść "do środka". Polecam.

Krótko można opisać, że jest to książka "emocjonalna", czytałam jednym tchem. Drugie słowo, które mi przychodzi na myśl to-"klimatyczna", łatwo było wejść "do środka". Polecam.

Nieczęsto zdarzało mnie się czytać biografię znanych osób czy pamiętniki. Niegdyś miałam okazję zapoznać się bliżej z biografią o pewnym zbrodniarzu Charlesie Mansonie. I, muszę przyznać, że to była dobra lektura, choć nie wybitna. Tymczasem do moich rąk dostał się pamiętnik pewnej Żydówki, która nazywała się Roma Ligocka. Sięgnęłam po tę pozycję bez głębszego namysłu...

"Dobre dziecko" to bardzo osobiste wyznanie żydowskiej dziewczynki, która nie miała zbyt wielu krewnych. Wychowywała ją matka, gdyż ojciec zginął w tragicznych okolicznościach. Roma Ligocka opisuje bardzo dokładnie relacje z matką a także z wujem, który spotykał się z jej matką. Wczesne dzieciństwo opisane przez dziewczynkę jest z pozoru zwyczajne i mdłe. Roma nie miała zbyt wielu przyjaciół, toteż nieraz żyła swoim zamkniętym świecie. Codzienne życie dziewczynki nieraz bywa nieprzyjemne a nawet przykre, co widać między innymi w relacjach z matką lub wujem. Jak można zauważyć, codzienne życie każdego człowieka nie jest usłane różami. Często los rzuca kłody pod nogi i bywa przewrotny. "Dobre dziecko" jest dobrym przykładem na to, iż samo życie może dostarczać różnych wyzwań.

Książka przedstawia codzienne życie żydowskiej dziewczynki w czasach powojennych. Roma Ligocka przedstawia w sposób odważny całe dotyczasowe życie - od wczesnego dzieciństwa aż po dojrzałe lata. Po przeczytaniu t ej książki zauważyłam, iż nie wywarła na mnie zbyt wielkich emocji. Biografię przeczytałam w krótkim czasie i stwierdziłam, iż jest to książka dobra, lecz nie wybitna. Obok historii Żydówki nie sposób przejść obojętnie, lecz niestety zabrakło w tej biografii czegoś głębszego, czegoś, co wzbudziłoby większe emocje. Tematem tej książki jest osobiste życie Romy Ligockiej, która musiała dorastać w takim, a nie innym środowisku - sposób przedstawienia tej historii mógł być lepiej dopracowany, bardziej uporządkowany. Jednakże biografia ta skłania do głębszej refleksji - okazuje się , że nawet z pozoru zwyczajne życie może skrywać "drugie dno".

Książka być może nie zapadnie mi głęboko w pamięć, lecz z całą pewnością będę ją dobrze wspominać. Zdecydowanie dla osób interesujących się biografiami lub pamiętnikami. Do przeczytania w kilka dni i do refleksji.

Nieczęsto zdarzało mnie się czytać biografię znanych osób czy pamiętniki. Niegdyś miałam okazję zapoznać się bliżej z biografią o pewnym zbrodniarzu Charlesie Mansonie. I, muszę przyznać, że to była dobra lektura, choć nie wybitna. Tymczasem do moich rąk dostał się pamiętnik pewnej Żydówki, która nazywała się Roma Ligocka. Sięgnęłam po tę pozycję bez głębszego...

Pochłonęła mnie ta książka. Wniknęłam w jej klimat, emocje, wydarzenia...już tak dawno nie sięgnęłam po prozę pani Ligockiej i zapomniałam jakie wzbudza emocje. Jaki tworzy klimat. Jestem pełna szacunku i wdzięczności za jej szczerość, spokój i swoją dozę ekspresji. Tak mądre książki pozostają w sercu, emocje krążą nad głową...

Pochłonęła mnie ta książka. Wniknęłam w jej klimat, emocje, wydarzenia...już tak dawno nie sięgnęłam po prozę pani Ligockiej i zapomniałam jakie wzbudza emocje. Jaki tworzy klimat. Jestem pełna szacunku i wdzięczności za jej szczerość, spokój i swoją dozę ekspresji. Tak mądre książki pozostają w sercu, emocje krążą nad głową...

Jestem na tak! Czy lepsza od "Dziewczynki w czerwonym płaszczyku"? Nie umiem ocenić. Z pewnością mocniej skupia się wokół bohatera nastoletniego, w okresie dojrzewania i poznawania siebie a także innych. Obie czyta się z niezwykłym zaangażowaniem a także empatią do głównej postaci. Drugą ręką sięgam po część trzecią...

Jestem na tak! Czy lepsza od "Dziewczynki w czerwonym płaszczyku"? Nie umiem ocenić. Z pewnością mocniej skupia się wokół bohatera nastoletniego, w okresie dojrzewania i poznawania siebie a także innych. Obie czyta się z niezwykłym zaangażowaniem a także empatią do głównej postaci. Drugą ręką sięgam po część trzecią...

„Wszyscy jesteśmy przedziwną mieszaniną strachu, słabości, dobrych intencji i złych uczynków. Szczególnie kiedy tkwi w nas zadawniony, nieuświadomiony lęk” – Roma Ligocka – „Dobre Dziecko”.
.
Normalne życie w nienormalnych i trudnych relacjach pomiędzy matką a córką – tworzą niepowtarzalną psychoanalizę. Pytanie kto w tym układzie jest winny? Kto sprawia, że trauma i bolesna przeszłość, staje się „kością niezgody”, tak wielką, że blokuje myśli, przytłacza, rani i oskarża. Czasami miłość to nie wszystko. Trzeba wspólnego zrozumienia, akceptacji, poparcia. To nie są proste zadania, tego nie można się nauczyć, to nie przychodzi z automatu. To trzeba wspólnie przepracować, zrozumieć, i ustalić wspólne reguły gry. Gry zwanej życiem po Holokauście. Tak, aby wzajemnie nie bolało, nie raniło.
.
„Byłam tylko samotną dziewczynką w obcym świecie i chyba ciągle nią jestem. Dopiero jako dorosła kobieta zrozumiałam, że ta dziewczynka nie opuści mnie już nigdy”. Bo kiedy masz 12 lat, to wszystko wydaje Ci się inne, dziwne, trudne, skomplikowane. Nie rozumiesz upokorzenia ze strony otaczającego Cię świata – uciekasz wtedy w świat książek i malarstwa. Świata, który staje się twoim antidotum i azylem. Twoją tarczą obronną. W komunistycznej Polsce trudno odszukać bratnią duszę, zwłaszcza, jeśli borykasz się ze społecznym wykluczeniem w postaci – Jestem Żydem!.
.
Literacki walor, to inteligentnie „wkomponowany” w całość „Pamiętnik Anny Abrahamerówny” (babcia Romy),która w niepowtarzalny sposób opowiada o życiu (lata ok.1920),pokazuje nam świat minionej epoki, Kraków, społeczeństwo, lokalne obyczaje. Inne życie, czy banalne? Każdy z nas sam, musi go odpowiednio zinterpretować.

„Wszyscy jesteśmy przedziwną mieszaniną strachu, słabości, dobrych intencji i złych uczynków. Szczególnie kiedy tkwi w nas zadawniony, nieuświadomiony lęk” – Roma Ligocka – „Dobre Dziecko”.
.
Normalne życie w nienormalnych i trudnych relacjach pomiędzy matką a córką – tworzą niepowtarzalną psychoanalizę. Pytanie kto w tym układzie jest winny? Kto sprawia, że trauma i...

'' Dobre dziecko '' - to druga z trzech książek pani Romy Ligockiej którą zakupiłam i przeczytałam. Zakupiłam niejako bezmyślnie, zwiedziona bardzo dobrymi opiniami w internecie. Niestety mnie z panią Ligocką zupełnie nie po drodze. Omawiana powieść ma być '' biografią, autobiografią, pamiętnikiem ''. Owszem jest '' biografią - głównie matki pani Romy, pamiętnikiem głównie babki autorki ze strony matki, Anny Abrahamerowej, jak wynika z kart tego pamiętnika snobki do kwadratu. Jest też autobiografią , tylko jakąś niespecjalnie obszerną , autorka ma do powiedzenia zdecydowanie więcej o swojej matce, babce, kochanku matki i jego rodzinie niż o sobie samej. Ciągle '' biedna '' i ciągle pokrzywdzona Romeczka, która '' na złość matce odmrozi sobie uszy '' . W tym wypadku nie będzie jadła i już ! może zagłodzi się na śmierć i co jej zrobicie ?. Od strony technicznej książka jest niezła, można ją czytać bez zniechęcenia i zacięć, więc warsztatowo mogłabym ją ocenić jako dobrą gdybym miała ją oceniać w kategoriach literackiej fikcji, zmyślonej powieści. Jednak jeśli mam ją oceniać w kategoriach literatury faktu, to uważam że pani autorka powinna znaleźć sobie inną formę terapii niż szarganie imienia matki . Sama mam córkę i uczę ją że '' własne brudy '' pierzemy w swoim rodzinnym gronie, tak też uczyła mnie moja matka. Ale teraz widać taka moda że każdy sprzeda swoją prywatność za cenę sławy . I wszystko jest w porządku, chociaż jak dla mnie, moralnie dwuznaczne, dopóki wystawia się na widok publiczny SWOJĄ prywatność , nie jest w porządku kiedy robi się to z prywatnością cudzą , zwłaszcza kiedy ten ktoś już nie może się w żaden sposób bronić. Swoją drogą, ciekawa jestem co mama pani Ligockiej powiedziałaby na to że o jej romansie z żonatym i dzieciatym facetem wie cały kraj, co powiedziałby on sam i jego prawowita rodzina ?

'' Dobre dziecko '' - to druga z trzech książek pani Romy Ligockiej którą zakupiłam i przeczytałam. Zakupiłam niejako bezmyślnie, zwiedziona bardzo dobrymi opiniami w internecie. Niestety mnie z panią Ligocką zupełnie nie po drodze. Omawiana powieść ma być '' biografią, autobiografią, pamiętnikiem ''. Owszem jest '' biografią - głównie matki pani Romy, pamiętnikiem głównie...

Książka trudna, dla mnie chyba trudniejsza, niż Dziewczynka w czerwonym płaszczyku. Roma i jej matka przeżyły zagładę i próbują normalnie żyć, ale trauma wojny jest z nimi zawsze, widać ją w lękach i irracjonalnych czynach. Jak wygląda próba normalnego życia z takim bagażem doświadczeń wiedzą tylko ci, którzy tego doświadczyli. O ile w ogóle normalne życie było możliwe w powojennej, rządzonej przez komunistów rzeczywistości.
Pani Ligocka jest dzisiaj dojrzałą kobietą, ale zapewne do dzisiaj zmaga się ze swoim trudnym dzieciństwem i dorastaniem w niepełnym domu. Jednocześnie potrafi o tym pisać w bardzo prosty sposób. Jestem zachwycona jej siłą i mądrością życiową.

Książka trudna, dla mnie chyba trudniejsza, niż Dziewczynka w czerwonym płaszczyku. Roma i jej matka przeżyły zagładę i próbują normalnie żyć, ale trauma wojny jest z nimi zawsze, widać ją w lękach i irracjonalnych czynach. Jak wygląda próba normalnego życia z takim bagażem doświadczeń wiedzą tylko ci, którzy tego doświadczyli. O ile w ogóle normalne życie było możliwe w...

"Dobre dziecko" Romy Ligockiej to książka o poszukiwaniu własnej tożsamości, o szukaniu swojego miejsca na ziemi. To próba "rozliczenia się" autorki ze swoją przeszłością, nauczenia się z nią żyć. Ale "Dobre dziecko" to również pokazanie relacji matki z córką, często trudnych i bolesnych, ale zawsze pełnych miłości. Co więcej to również próba opowiedzenia o czasach powojennych i trudach odnalezienia się w otaczającej rzeczywistości. Podsumowując można by rzecz, że "Dobre dziecko" to opis codziennego życia autorki książki jako nastolatki, ale moim zdaniem to właśnie w tym tkwi moc tej opowieści: w prostocie i autentyczności.

"Dobre dziecko" Romy Ligockiej to książka o poszukiwaniu własnej tożsamości, o szukaniu swojego miejsca na ziemi. To próba "rozliczenia się" autorki ze swoją przeszłością, nauczenia się z nią żyć. Ale "Dobre dziecko" to również pokazanie relacji matki z córką, często trudnych i bolesnych, ale zawsze pełnych miłości. Co więcej to również próba opowiedzenia o czasach...

Balsam dla duszy. Kolejny. Książki Pani Romy tak właśnie odbieram, niezależnie od wieku. Sięgałam po nie kiedyś jako czterdziestolatka i dziś u progu emerytury - zawsze czerpię z nich spokój. A przecież pokazują też straszny czas, który znałam tylko z opowiadań rodziców i dziadków. Pisane sercem, duszą, wspomnieniami, życiem... dlatego dziesięć gwiazdek, zawsze, dla każdej...

Balsam dla duszy. Kolejny. Książki Pani Romy tak właśnie odbieram, niezależnie od wieku. Sięgałam po nie kiedyś jako czterdziestolatka i dziś u progu emerytury - zawsze czerpię z nich spokój. A przecież pokazują też straszny czas, który znałam tylko z opowiadań rodziców i dziadków. Pisane sercem, duszą, wspomnieniami, życiem... dlatego dziesięć gwiazdek, zawsze, dla każdej...