Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Schronisko które przestało istnieć" to świetna książka, napisana przez debiutanta na polskim rynku pisarskim - Sławka Gortycha.
Jest dla mnie przykładem, gdzie nie warto kierować się co poniektórymi opiniami (w sensie negatywnym) i zdać się na własną ocenę.
Szczerze mówiąc zaczęłam czytać w ślepo, znalazłam poza wątkiem kryminalnym: tajemnicę, wiele ciekawostek historycznych i olbrzymią wiedzę o Karkonoszach w pobliżu których mieszkam, może też stąd sentyment.
Jednak na najwyższą ocenę tej książki ma wpływ atmosfera jaką autorowi udało się wyczarować. Od czasu "Szczeliny" J.Kariki wciąż poszukuję podobnej, może to góry mają tę moc?
Polecam! Szczególnie osobom, które lubią książki niebanalne, które interesują się historią II wojny światowej i skarbów zrabowanych przez III Rzeszę. Osobom, które interesują góry i oczywiście tym którzy mieszkają na Dolnym Śląsku, bo to nasza historia.
"Wieczorem wszystkie strachy i problemy wydają się o wiele większe. Lepiej przeczekać noc, wyspać się i spojrzeć na wszystko w świetle nowego dnia".

"Schronisko które przestało istnieć" to świetna książka, napisana przez debiutanta na polskim rynku pisarskim - Sławka Gortycha.
Jest dla mnie przykładem, gdzie nie warto kierować się co poniektórymi opiniami (w sensie negatywnym) i zdać się na własną ocenę.
Szczerze mówiąc zaczęłam czytać w ślepo, znalazłam poza wątkiem kryminalnym: tajemnicę, wiele ciekawostek...

Malarstwo Olgi Boznańskiej poznałam ( wstyd przyznać stosunkowo niedawno). Jej obrazy mnie zahipnotyzowały, wyróżniają się spośród innych, jest w nich tajemnica. Kiedy ukazała się książka Angeliki Kuźniak: "Boznańska. Non finito " znalazła się oczywiście na mojej liście: chcę przeczytać, obecnie: przeczytane. Teraz mogę powiedzieć: poznałam Olgę Boznańską. Koronkowa praca autorki nad książką jest pełna pasji i zamiłowania do tematu. Dodatkowym walorem książki są fotografie, przytoczone listy itp. Teraz Olga Boznańska jawi mi się jak moja dobra znajoma, dobra dusza, choć nieco ekstrawagancka...cóż artystka. Polecam książkę, szczególnie miłośnikom sztuki Pani Olgi Boznańskiej.

Malarstwo Olgi Boznańskiej poznałam ( wstyd przyznać stosunkowo niedawno). Jej obrazy mnie zahipnotyzowały, wyróżniają się spośród innych, jest w nich tajemnica. Kiedy ukazała się książka Angeliki Kuźniak: "Boznańska. Non finito " znalazła się oczywiście na mojej liście: chcę przeczytać, obecnie: przeczytane. Teraz mogę powiedzieć: poznałam Olgę Boznańską. Koronkowa praca...

Z jakiegoś niewyjaśnionego powodu bardzo interesuje mnie historia Żydów, Holocaust, dzieje Warszawskiego Getta.
W tym roku miałam możliwość być w Warszawie, na Ziemi Getta, w Polin, na Tłomackie, na Nalewkach, na Gęsiej, na Umschlagplatz.
Nie mogłam poczuć tego, co wydaje mi się, że powinnam...ziemia przesiąknięta krwią, cierpieniem...ale i wesołą żydowską muzyką, zabawą dzieci, masą mniejszych i większych sklepików.
Ówczesne blokowisko nie powala na przeniesienie się w czasie.
Zaraz po powrocie przeczytałam powyższą książkę, przejrzałam bardzo dokładnie fotografie (niektóre jak radził niegdyś w swym dziele Olgierd Budrewicz przy użyciu lupy).
Jedne fotografie są współczesne, inne historyczne, ale ważne, że pokazują te same miejsca. Wspaniała praca Pana Marcina Dziedzica polegała na wpleceniu jednej w drugą - majstersztyk.
Wówczas mój pobyt na Ziemi Getta, plus jego dopełnienie książką "Teraz 43. Losy." nabrał barw. Fotografie są opatrzone bardzo ciekawym tekstem Pani Magdaleny Kicińskiej.
Polecam!

Z jakiegoś niewyjaśnionego powodu bardzo interesuje mnie historia Żydów, Holocaust, dzieje Warszawskiego Getta.
W tym roku miałam możliwość być w Warszawie, na Ziemi Getta, w Polin, na Tłomackie, na Nalewkach, na Gęsiej, na Umschlagplatz.
Nie mogłam poczuć tego, co wydaje mi się, że powinnam...ziemia przesiąknięta krwią, cierpieniem...ale i wesołą żydowską muzyką, zabawą...

Historia Janiny David wywołała we mnie tak wiele rożnych i silnych emocji, że ciężko je opisać i ubrać w słowa: żal, smutek, bezsilność, złość...momentami chciałoby się krzyknąć, ostrzec, powiedzieć do czego zmierza ta bestialska machina, gdzie się bezpiecznie ukryć, gdzie przeczekać, ale czasu nie da się cofnąć.
Autorka opowiada o własnych dziecięcych losach wojennych, a jej całą "winą" jest jej żydowskie pochodzenie.Relacja jest dokładna, rzeczowa, prosta...ale tak smutna. Kilka momentów książki bardzo mocno zakotwiczyło się w mojej pamięci i mimo tego, że nie powinno dziwić, bo znam tematykę Holocaustu...dziwiło.
Trzeba jeszcze dodać, że Janina David mimo tematyki podjętej w swoim dziele posługuje się tak pięknym językiem literackim, że aż żal, iż nie pokusiła się o napisanie innych dzieł.
Uważam, że "Skrawek nieba" jest pozycją godną polecenia, szczególnie osobom interesującym się tematyką Holocaustu. Sądzę nawet, że książka powinna być lekturą szkolną, mnie w każdym razie mała Jasia Dawidowicz wiele nauczyła.
Polecam!

Historia Janiny David wywołała we mnie tak wiele rożnych i silnych emocji, że ciężko je opisać i ubrać w słowa: żal, smutek, bezsilność, złość...momentami chciałoby się krzyknąć, ostrzec, powiedzieć do czego zmierza ta bestialska machina, gdzie się bezpiecznie ukryć, gdzie przeczekać, ale czasu nie da się cofnąć.
Autorka opowiada o własnych dziecięcych losach wojennych, a...

Po albumie spodziewałam się, że "przeniesie" mnie do Warszawy międzywojennej, jednak w przedstawionych fotografiach odnalazłam perełkę - Warszawę Stanisława Wokulskiego, co natchnęło mnie do ponownego przeczytania "Lalki".
Większość fotografii to unikaty, które ukazują stolicę z przełomu XIX i XX w.,co z kolei wiąże się z początkiem fotografii na ziemiach polskich.
Fotosy, które same w sobie są historią i takową pokazują, opatrzone są pięknym komentarzem Olgierda Budrewicza, który zapamiętał urok Warszawy przedwojennej, atmosferę i klimat Paryża północy - jak nazywano niegdyś Naszą stolicę, zrównaną z ziemią podczas II wojny światowej.
Książka według mnie jest jednym wielkim cytatem, ale jeden pozwolę sobie w tym miejscu przytoczyć: "Turyści ze świata, wśród nich Niemcy, oczy przecierają: "Ci ludzie z Warszawy i Pompeje by wskrzesili".
Polecam miłośnikom historii i starej Warszawy!

Po albumie spodziewałam się, że "przeniesie" mnie do Warszawy międzywojennej, jednak w przedstawionych fotografiach odnalazłam perełkę - Warszawę Stanisława Wokulskiego, co natchnęło mnie do ponownego przeczytania "Lalki".
Większość fotografii to unikaty, które ukazują stolicę z przełomu XIX i XX w.,co z kolei wiąże się z początkiem fotografii na ziemiach polskich.
Fotosy,...