Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Realnie oceniłabym tę książkę na 8 gwiazdek, ale to pierwszy raz, kiedy tak grubą książkę przeczytałam w tak krótkim czasie. Niezwykle wciągająca. Świetnie napisana.

Kilka wątków, które choć oklepane - przecież kochamy. Bohaterowie, których kupiłam. Nie wszystkie decyzje fabularne popieram, ale wszystkie rozumiem.

Nie mogę się doczekać kolejnych części!

Realnie oceniłabym tę książkę na 8 gwiazdek, ale to pierwszy raz, kiedy tak grubą książkę przeczytałam w tak krótkim czasie. Niezwykle wciągająca. Świetnie napisana.

Kilka wątków, które choć oklepane - przecież kochamy. Bohaterowie, których kupiłam. Nie wszystkie decyzje fabularne popieram, ale wszystkie rozumiem.

Nie mogę się doczekać kolejnych części!

Rewelacyjna! Taylor Jenkis Reid tworzy fikcję jak żywą. I można się na to frustrować, ale moim zdaniem należy ją za to docenić. Jeśli coś jest kiepsko napisane - nie możemy się wkręcić, uwierzyć w to, denerwuje nas nierzeczywistość. W przypadku tej autorki chcielibyśmy zobaczyć zdjęcia artystów, chcemy posłuchać utworów, o których pisze a nawet pójść na koncert Daisy Jones & The Six. Jest to wyjątkowe, świadomość fikcyjności biografii nie wyłącza czytelnika z zaangażowania i silnych emocji, które przekładają się na mój (i nie tylko mój) zachwyt tą książką.

Rewelacyjna! Taylor Jenkis Reid tworzy fikcję jak żywą. I można się na to frustrować, ale moim zdaniem należy ją za to docenić. Jeśli coś jest kiepsko napisane - nie możemy się wkręcić, uwierzyć w to, denerwuje nas nierzeczywistość. W przypadku tej autorki chcielibyśmy zobaczyć zdjęcia artystów, chcemy posłuchać utworów, o których pisze a nawet pójść na koncert Daisy Jones...

Ta książka smakuje jak gorzka czekolada z pomarańczą. Spodziewasz się słodkiego smaku, ale jest go w całości tylko troszeczkę. Ostatecznie to przecież gorzka czekolada.

Znienawidziłam bohaterów tej powieści, ale nie mogłam dać im odejść. Wiedziałam, że moja złość, to nie ich wina, że tak naprawdę nienawidzę konwenansów świata, w którym musieli żyć - czasów, kraju i mentalności z którą musieli się mierzyć.
Nie wiem, ile osób podzieli moje zdanie, ale najwięcej zarzutów mam do Toma. I chociaż nie rozumiem większości postaci (w sensie: wiem jak to jest, postąpiłabym tak samo) to dzięki świetnemu pióru Bethan Roberts ROZUMIEM wszystkie. Autorka ukazała sposoby myślenia, motywacje a także przyczynki postaw, nawet jeśli dany bohater nie dostał osobnej narracji.

Ta książka otwiera oczy na to jak RÓŻNIE mogą postrzegać świat ludzie, którzy teoretycznie nie różnią się od siebie drastyczne. Dlatego warto przeczytać tę książkę.

Obecność osób LGBTQ+ w moim życiu jest dla mnie taką oczywistością, że czytając nie mogłam znieść postawy Marion czy innych postaci. Drażniła mnie, nie mogłam pojąć JAK MOŻESZ ZNAĆ CZŁOWIEKA I WCIĄŻ OCENIAĆ GO PRZEZ PRYZMAT JEGO ORIENTACJI. Najbardziej przerażająca była myśl, że chociaż świat od lat 50-60 zmienił się tak bardzo - myślenie wielu ludzi, pozostało takie samo.

Ta książka smakuje jak gorzka czekolada z pomarańczą. Spodziewasz się słodkiego smaku, ale jest go w całości tylko troszeczkę. Ostatecznie to przecież gorzka czekolada.

Znienawidziłam bohaterów tej powieści, ale nie mogłam dać im odejść. Wiedziałam, że moja złość, to nie ich wina, że tak naprawdę nienawidzę konwenansów świata, w którym musieli żyć - czasów, kraju i...

„Gdzie śpiewają raki” sprawiła, że myślę inaczej o moralności, uprzedzeniach, miłości i życiowych wyborach. 🙏🏻

Zdanie „Z punktu widzenia biologii dobro i zło mają tę samą barwę” zostało ze mną, bo pięknie koresponduje z treścią powieści, którą charakteryzują malownicze akapity, fascynująca główna bohaterka i trudne tematy.

Do tej powieści przyciągnęła mnie piosenka Taylor Swift. „Carolina” wciąga, jest piękna a jednocześnie ma w sobie coś paskudnego. Idealnie współbrzmi z książką Delii Owens, którą właściwie mogłabym opisać tymi samymi słowami. Wydawać by się mogło, że wiadomo o czym jest ta książka, gdy obejrzy się zwiastun filmu, przeczyta krótki opis z okładki albo jedynie pierwsze rozdziały. Nic bardziej mylnego. Dlatego polecam przeczytać, dać się wciągnąć w wir refleksji, gdy historia Kyi dobiegnie końca. Podobnie jak mokradła, powieść Owens skrywa więcej, niż myślisz.

„Gdzie śpiewają raki” sprawiła, że myślę inaczej o moralności, uprzedzeniach, miłości i życiowych wyborach. 🙏🏻

Zdanie „Z punktu widzenia biologii dobro i zło mają tę samą barwę” zostało ze mną, bo pięknie koresponduje z treścią powieści, którą charakteryzują malownicze akapity, fascynująca główna bohaterka i trudne tematy.

Do tej powieści przyciągnęła mnie piosenka...

Reinterpretacja mitu to trudna sztuka wymagająca odwagi. Autor z pewnością ma świadomość, że poziom wiedzy historycznej czytelników może być wysoki, a odbiorca jest wyposażony w pewne kompetencje kulturowe, które sprawiają, że z jednej strony książka może osiągnąć komercyjny sukces – przecież przyciąga nas to co znamy - z drugiej zaś, jest to trudniejsze, bo wystarczą drobne pęknięcia czy kilka nieścisłości, żebyśmy jako odbiorcy okrzyknęli takie dzieło „marną próbą”, czy „podróbką”. Zadanie szalenie trudne: stanąć oko w oko z powszechnie znaną historią, zmierzyć się z nią i wyjść z tego zwycięsko. Autorce „Pani Labiryntu” z pewnością to się udało. W jej książce nie znalazłam pęknięć, chociaż przyznam się, że niejednokrotnie weryfikowałam podawane przez nią informacje. Tak świetnie i rzetelnie przedstawiony świat starożytnej Grecji to jeden z powodów dla których ta powieść WARTA waszego czasu i uwagi.

Jestem wymagająca w stosunku do reinterpretacji, ponieważ chcę widzieć sens w oparciu się o znaną opowieść. Uważam, że autor nie powinien marnować potencjału jaki daje odniesienie do utworu zakorzenionego w kulturze. Retelling to potężna broń, którą nie wszyscy potrafią się posługiwać. Zbyt wiele przeczytałam kiepskich propozycji czerpania z mitologicznymi motywami, by nie zdawać sobie z tego sprawy. Autorzy często wpadają w pułapkę, myśląc, że to zadanie będzie proste - ponieważ (w zależności, co zechcą wykorzystać) mają już dużą część historii wymyśloną, spójną z innymi elementami i zakorzenioną w zbiorowej pamięci, dzięki czemu przewidują przychylność odbiorców. Doświadczony czytelnik szybko wychwyci, czy autor sięgnął po mit, baśń czy inną kanoniczną opowieść, dlatego, że nie miał wystarczająco pokładów twórczości własnej czy po to, by wykorzystać jej siłę, do konkretnego przekazu. Nie mam najmniejszej wątpliwości, że autorka sięgnęła po mit, z którego wywodzi się frazeologizm „nić Ariadny”, świadomie, by oddać głos tym, którzy wcześniej go nie mieli i rzucić nowe światło na historie postaci mitologicznych – Ariadny, Dedala, Europy, Pezyfae, Tezeusza i innych.

„Pani Labiryntu” to oczywiście powieść, ale odnajdziemy w niej również cechy dystynktywne mitu, co wpływa niesamowicie na klimat i "adekwatność" tej reinterpretacji. Autorka wyciągnęła kilka ważnych motywów i udźwignęła zaproponowany przez siebie temat. Strategicznie obracała, pogłębiała i żonglowała wątkami oraz postaciami z mitologii greckiej wykorzystując je do snucia opowieści z przesłaniem. Wyszła poza mit i stworzyła niezwykłą powieść, pozostającą w ścisłym związku z tą prostą formą storytellingową.

Najbardziej w stylu Magdy Knedler zaskakiwało mnie połączenie rzeczy pozornie sprzecznych. Czasem zatrzymywałam się i podziwiałam poszczególne zdania, próbując zrozumieć, jak można snuć zdania jednocześnie tak malownicze i konkretne za razem. „Pani Labiryntu” jest przepięknie napisana. Jednak to, co po lekturze stanowi dla mnie jeden z największych atutów tej książki w pierwszej chwili mnie trochę odstraszało.
Nie wierzyłam, że „Pani Labiryntu” mnie wciągnie - mgliście pamiętam moją reakcje na pierwsze dwa rozdziały, ale zanotowałam, że początek był przegadany, oparty na „tell” zamiast „show”. Mnóstwo informacji, które nie wypływały z tego, co się działo w scenie. Martwiłam się, że książka napisana w tym stylu, nie będzie mnie satysfakcjonować. Obawiałam się nawet, że narracja będzie mnie męczyć. Zamiast śledzić historię myślałam sobie „kurde, ile tell!” i "czy naprawdę muszę się tego dowiedzieć w tym momencie?". Ku mojej wielkiej radości okazało się, że był to początek, który wprowadzał czytelnika, nie dawał mu złudzeń, nie obiecywał, że wydarzenia zewnętrzne będą ważniejsze od wewnętrznej podróży bohaterki. To początek, który zaciekawi odbiorcę obeznanego z lekturą mitów, które zwykle rozpoczynają się od przedstawienia rodziny, opisu istotnych kolekcji, tak jak pierwszy rozdział „Pani Labiryntu”. Początek, który zapowiada, że intelekt i rozwój bohaterki będą równie ważne, a może nawet ważniejsze, od zdarzeń fabularnych. Szybko zrozumiałam, że to nie jest przegadana książka - co mi się podoba, chociaż przyznaję, zostałam zaskoczona. Często się to zdarza w powieściach, które nie wykorzystują podróży Campbella a świadomie lub nie sięgają po Murdock czy Hudson. W historii Ariadny to się nie wydarza - mamy wspaniałą i pełną podróż bohaterki, przy równocześnie angażującej i ciekawej akcji.

Autorka wykonała wspaniałą robotę. Do pewnego momentu wiedziałam czego się spodziewać. Przekonana unikatowym językiem, świetnie wykreowanymi bohaterami, koneksjami pomiędzy różnymi mitami oraz niezwykłą spójnością faktów i fikcji, czytałam dalej. Dostrzegałam kolejne lekcje, które wyciąga Ariadna ze spotkań i kolejnych zdarzeń, dostrzegałam jak wiele wraz z nią może uczyć się czytelnik, dostrzegałam ile ja się uczę i chciałam wciąż „więcej”. Towarzystwo wartości oceniam na plus dla tej książki, nie trzeba było czekać na zakończenie, by czerpać z powieści Knedler coś więcej niż rozrywkę. Kończąc praktycznie każdy rozdział, wciąż byłam ciekawa, co autorka zgotowała na kolejnych stronach. Przyciągały mnie przemyślenia Ariadny a także zdarzenia fabularne. Ponieważ w pewnym momencie czytelnika intryguje to, że doświadcza jednak knedlerowej wizji, nie ma pewności na ile autorka zechce trzymać się struktury mitu a na ile zdecyduje się od niej odbiec. W micie jest zbyt mało informacji, by mieć pewność, co do następnych zdarzeń w książce. Poza tym świadomość, że to jest reinterpretacja, dała autorce możliwość swobody fabularnej, świadomy tego czytelnik, wie, że nie wie - czego ma się spodziewać. Zachwycało mnie to, do tego stopnia, że nie mogłam przestać czytać. Czytałam w tramwajach, w kolejkach a nawet na przejściach dla pieszych, gdy stałam na czerwonym. Jedna z najbardziej wciągających książek, które czytałam w tym roku.

W pewnym momencie dzieje się rzecz, której się nie spodziewałam i bałam się - jak to będzie. Miałam wiele pytań, pewne rzeczy były dla mnie przyjemne niejasne - na tyle, że czułam się zaintrygowana, ale nie głupia lub zmanipulowana przez dawkującą informacjami autorkę. Magda Knedler zostawia czytelnikowi nici, by mógł samodzielnie je powiązać, zanim ona to zrobi w postaci sceny. Dzięki temu uznałam tę powieść za angażującą, ale nie męczącą. Wspaniała robota.

Uważam, że ta powieść jest bardzo dobrym retellingiem dlatego, że ja nie tylko uwierzyłam autorce, że „tak mogło być” - narracja wzbudziła moje zaufanie i wciągnęła mnie do tego świata - więcej: JA CHCIAŁAM ŻEBY TAK BYŁO. Czyli jako czytelniczka nie tylko przyjęłam pewną fikcję literacką, tylko ta fikcja jest dla mnie tak realna i sensowna, że ja bardzo bym chciała, by ten sens miał odzwierciedlenie w rzeczywistości. Sens i logika to cechy tylko dobrej literatury, dobrze napisanego retellingu. Chciałabym ten sens i logikę przełożyć na prawdę. Co oczywiście nie jest możliwe. Choćby autor przekopał wszystkie źródła - nie był w tym miejscu i czasie, by poświadczyć, że tak właśnie było. To niemożliwe i dobrze, że pozostaje niemożliwym, bo własne tutaj wkracza fikcja, którą tak kochamy i której wszyscy (choć w rożnym stopniu) potrzebujemy.

Podczas czytania książki Magdy Knedler zapominałam o bożym świecie. Opowieść wciągnęła mnie do tego stopnia, że nie zdawałam sobie sprawy z upływającego czasu i właściwie było mi obojętne, że przemija - losy Ariadny były wtedy ważniejsze nóż cokolwiek innego. Jest to dla mnie tym bardziej niesamowite, że żyję dosyć szybko i intensywnie, teoretycznie nie mam czasu na pochłonięcie przez fikcję, a jednak, "Pani Labiryntu" sprawiła, że czytanie nie było dla mnie czynnością, nie było czytaniem, tylko immersyjnym doświadczeniem, portalem do przeszłości, przenośnikiem do rzeczywistości z mitów greckich.

Czuję, że ta wielowymiarowa historia dla każdego może być o czymś innym. Dla mnie to była historia o dążeniu do prawdy, o sile pozorów i legend, które tworzą ludzie. Odbyłam dzięki niej lekcje o kobiecości, relacjach, naszym wpływie na innych, nasz świat i naszą planetę. Długo by wymieniać ile myśli budziło się we mnie dzięki tej książce.
KAŻDY może się z niej wiele nauczyć. Słowa Magdy Knedler wciągają nas do niesamowitego labiryntu i prowokują do refleksji. Chylę czoła i polecam Wam tę powieść.

Reinterpretacja mitu to trudna sztuka wymagająca odwagi. Autor z pewnością ma świadomość, że poziom wiedzy historycznej czytelników może być wysoki, a odbiorca jest wyposażony w pewne kompetencje kulturowe, które sprawiają, że z jednej strony książka może osiągnąć komercyjny sukces – przecież przyciąga nas to co znamy - z drugiej zaś, jest to trudniejsze, bo wystarczą...

Zachwycająca, niebanalna i soczysta. Jestem pełna podziwu dla narracji, fabuły i bohaterów, których wykreowała Maas. Podziwiam jej sprytne wykorzystanie motywów z "Pięknej i bestii", dialog z nimi i kreatywne modyfikacje. Najbardziej inspirująca lektura tego roku. Polecam z czystym sumieniem.

Zachwycająca, niebanalna i soczysta. Jestem pełna podziwu dla narracji, fabuły i bohaterów, których wykreowała Maas. Podziwiam jej sprytne wykorzystanie motywów z "Pięknej i bestii", dialog z nimi i kreatywne modyfikacje. Najbardziej inspirująca lektura tego roku. Polecam z czystym sumieniem.

Retelling w najlepszym wydaniu. Wdzięczność za wiedzę i wrażliwość Madeline Miller. POLECAM.

Retelling w najlepszym wydaniu. Wdzięczność za wiedzę i wrażliwość Madeline Miller. POLECAM.

Książka, która przez lata kurzyła się u mnie na półce, aż do ubiegłego weekendu, kiedy to wraz z przyjaciółkami otworzyłam ją w zaciszu miłej sercu kawiarni i przepadłam. Wspólne czytanie to fantastyczne doświadczenie, ale mam wrażenie, że gdyby nie odpowiednia książka - skończyło by się na gadaniu. Jednak fabuła "Szóstki wron" już od pierwszych rozdziałów pochłonęła nas na tyle, żebyśmy z zapartym tchem przekładały kolejne strony. Fenomenalnie wykreowane postaci. Z jednej strony - niewątpliwie fascynujące, z drugiej - w jakimś sensie rzeczywiste, ze swoimi traumami i wadami. Lektura tej powieści była czystą przyjemnością. Chylę czoła przed autorką, która nie zanudzała ani przez chwilę, wciąż podnosiła stawkę i rozegrała strukturę opowieści tak, że mimo iż wydaje mi się, że dostrzegam schematy zawsze i wszędzie, tu nie. Chłonęłam kolejne sceny jako laik, czytelnik, bez wiedzy teoretycznej. Było to wspaniałe doświadczenie. POLECAM GORĄCO!

Książka, która przez lata kurzyła się u mnie na półce, aż do ubiegłego weekendu, kiedy to wraz z przyjaciółkami otworzyłam ją w zaciszu miłej sercu kawiarni i przepadłam. Wspólne czytanie to fantastyczne doświadczenie, ale mam wrażenie, że gdyby nie odpowiednia książka - skończyło by się na gadaniu. Jednak fabuła "Szóstki wron" już od pierwszych rozdziałów pochłonęła nas na...

Czule nieczuła, słodko-kwaśna, pełna refleksji wartych uwagi i godna polecenia. Dodaję na półkę "ulubione". Wspaniała.

Czule nieczuła, słodko-kwaśna, pełna refleksji wartych uwagi i godna polecenia. Dodaję na półkę "ulubione". Wspaniała.

Historia, która zupełnie mnie pochłonęła. Bohaterowie, tak realni, że pozwoliłam sobie uwierzyć, że to wszystko zdarzyło się naprawdę. Książka piękna, trudna i w moim odczuciu - bardzo prawdziwa - o świecie i ludziach, którzy nigdy nie są czarno-biali.

Historia, która zupełnie mnie pochłonęła. Bohaterowie, tak realni, że pozwoliłam sobie uwierzyć, że to wszystko zdarzyło się naprawdę. Książka piękna, trudna i w moim odczuciu - bardzo prawdziwa - o świecie i ludziach, którzy nigdy nie są czarno-biali.

UWIELBIAM. Aneta Jadowska pisze w taki sposób, że mogłabym jej uwierzyć we wszystko. Z n a k o m i t a polska autorka. Szalenie się cieszę, że rozpoczęłam podróż z Dorą Wilk, które - po tym tomie - znalazła się wśród nielicznego grona moich ulubionych postaci kobiecych. Mam świadomość, że nie każdemu podejdzie ta lektura, sposób bycia bohaterów, język czy świat przedstawionych - ale ja to kupuję, dla mnie - strzał w 10! :)

UWIELBIAM. Aneta Jadowska pisze w taki sposób, że mogłabym jej uwierzyć we wszystko. Z n a k o m i t a polska autorka. Szalenie się cieszę, że rozpoczęłam podróż z Dorą Wilk, które - po tym tomie - znalazła się wśród nielicznego grona moich ulubionych postaci kobiecych. Mam świadomość, że nie każdemu podejdzie ta lektura, sposób bycia bohaterów, język czy świat...

Książka napisana tak dobrze, że przeszukiwałam Internet, by sprawdzić, czy aby na pewno to fikcyjna historia.
Wartościowa proza, wciągająca, odważna i z przesłaniem. A przy tym wciąż zadziwiająco lekka i po prostu przyjemna. Szczerze polecam.

Książka napisana tak dobrze, że przeszukiwałam Internet, by sprawdzić, czy aby na pewno to fikcyjna historia.
Wartościowa proza, wciągająca, odważna i z przesłaniem. A przy tym wciąż zadziwiająco lekka i po prostu przyjemna. Szczerze polecam.

Pomoc nieoceniona, warto mieć na półce - i w pamięci.

Pomoc nieoceniona, warto mieć na półce - i w pamięci.

Książka pełna uroku. Bohaterowie jednocześnie tak rzeczywiści, że mogłabym ich spotkać przypadkiem i tak niebanalni, że chciałabym się z nimi przyjaźnić.
Świetne dialogi, dzięki, którym książkę się pochłania z wielką przyjemnością i znaczącym uśmieszkiem na ustach.
Julia Biel - autorka na którą (jako fani literatury młodzieżowej) czekaliśmy, ale nie byliśmy tego świadomi.
Szczerze polecam!


PS Jonasz skradł moje serce już na pierwszych stronach. Nie musi oddawać.

Książka pełna uroku. Bohaterowie jednocześnie tak rzeczywiści, że mogłabym ich spotkać przypadkiem i tak niebanalni, że chciałabym się z nimi przyjaźnić.
Świetne dialogi, dzięki, którym książkę się pochłania z wielką przyjemnością i znaczącym uśmieszkiem na ustach.
Julia Biel - autorka na którą (jako fani literatury młodzieżowej) czekaliśmy, ale nie byliśmy tego...

Niesamowita narracja. Ta historia, być może mogłaby być opowiedziana inaczej. Ale nie zawsze chodzi jedynie o historię.

Niesamowita narracja. Ta historia, być może mogłaby być opowiedziana inaczej. Ale nie zawsze chodzi jedynie o historię.

Z czystym sumieniem dodaję na półkę "Ulubione".
To jedna z tych książek, o których myślisz intensywnie, chociaż już przeczytałeś ostatnie zdanie.
Cieszę się, że autor oddał głos tylko Benowi. Cały czas czułam, że właśnie tak ta historia powinna być opowiedziana. I niczego mi nie zabrakło. Wiem, że "Pomiędzy nami góry" zapadnie mi w pamięć, choć jestem prawie pewna, że fabuła rozmyje się we wspomnieniach dość szybko. Ale to jedna z tych książek, w której wcale nie chodziło o fabułę. Wbrew pozorom. SZCZERZE POLECAM.

Z czystym sumieniem dodaję na półkę "Ulubione".
To jedna z tych książek, o których myślisz intensywnie, chociaż już przeczytałeś ostatnie zdanie.
Cieszę się, że autor oddał głos tylko Benowi. Cały czas czułam, że właśnie tak ta historia powinna być opowiedziana. I niczego mi nie zabrakło. Wiem, że "Pomiędzy nami góry" zapadnie mi w pamięć, choć jestem prawie pewna, że...

KIM HOLDEN JEST WSPANIAŁA. Żadne poradniki nie inspirują tak bardzo jak myśli jej bohaterów. Czytałam z przyjemnością kontynuację Promyczka. Czekam na kolejne tomy <3

KIM HOLDEN JEST WSPANIAŁA. Żadne poradniki nie inspirują tak bardzo jak myśli jej bohaterów. Czytałam z przyjemnością kontynuację Promyczka. Czekam na kolejne tomy <3

Treść, która trafiła w moje serce. Inspirująca, pouczająca i wyjątkowa. To jedna z tych książek, która zawołała mnie z empikowej półki - bardzo się cieszę, że to zrobiła.

Treść, która trafiła w moje serce. Inspirująca, pouczająca i wyjątkowa. To jedna z tych książek, która zawołała mnie z empikowej półki - bardzo się cieszę, że to zrobiła.

Dawno nie dodałam nowej książki do półki Ulubione, jednak w przypadku Promyczka nie mogło być inaczej. Najbardziej inspirująca książkowa bohaterka, najbardziej fascynujące relacje między Kate a Gusem i Kellerem, najbardziej motywująca historia. Gratuluję Kim Holden i dziękuję jej za Promyczka.

Dawno nie dodałam nowej książki do półki Ulubione, jednak w przypadku Promyczka nie mogło być inaczej. Najbardziej inspirująca książkowa bohaterka, najbardziej fascynujące relacje między Kate a Gusem i Kellerem, najbardziej motywująca historia. Gratuluję Kim Holden i dziękuję jej za Promyczka.