Książka nie zachwyca. Język jest toporny, historie mało ciekawe, zapis dialogów tragiczny (proszę o wyjaśnienie takiego stanu rzeczy, bo nie ogarniam). I rozumiem, że nie o akcję tu chodzi, ale o więzi tworzące się między bohaterami. Problem polega na tym, że czyta się to szybko i zapomina jeszcze szybciej. Na szczęście zacząłem też oglądać serial i faktycznie, wszystko do mnie wracało. Na ekranie jednak lepiej odczytałem niuanse interpersonalne i smaczki emocjonalne, aniżeli w książce.

Książka nie zachwyca. Język jest toporny, historie mało ciekawe, zapis dialogów tragiczny (proszę o wyjaśnienie takiego stanu rzeczy, bo nie ogarniam). I rozumiem, że nie o akcję tu chodzi, ale o więzi tworzące się między bohaterami. Problem polega na tym, że czyta się to szybko i zapomina jeszcze szybciej. Na szczęście zacząłem też oglądać serial i faktycznie, wszystko do...

Książka napisana w niesamowicie infantylny sposób. Opisy postaci były dla mnie żenujące, tak samo jak główna bohaterka.

Książka napisana w niesamowicie infantylny sposób. Opisy postaci były dla mnie żenujące, tak samo jak główna bohaterka.

Książka nie wysokich lotów, ale jest ok dla lekkiego resetu i odpoczynku od czegoś ambitniejszego. Poza tym, dobrze że pokazuje perspektywę ze strony "kochanki", jej naiwność, i jak łatwo "kochankami" manipulują mężczyźni, udając przy tym niewiniątka. Doskonale pokazuje również stanowisko żony, która na tyle się nie szanuje, że jest w stanie wybaczyć mężowi i zrzucić całą winę na inną kobietę.

Książka nie wysokich lotów, ale jest ok dla lekkiego resetu i odpoczynku od czegoś ambitniejszego. Poza tym, dobrze że pokazuje perspektywę ze strony "kochanki", jej naiwność, i jak łatwo "kochankami" manipulują mężczyźni, udając przy tym niewiniątka. Doskonale pokazuje również stanowisko żony, która na tyle się nie szanuje, że jest w stanie wybaczyć mężowi i zrzucić całą...

Dobra książka, ale główna bohaterka jest okropna. Zerowa moralność, za grosz honoru. Nie pracuje, bo nie chce, utrzymuje ją ojciec, którym gardzi, wydzwania do niego z pretensjami kiedy ten spóźnia się z przelewem, ma romans z żonatym i pełno pretensji do jego żony. Koszmar. Mocno niestrawna postać.

Dobra książka, ale główna bohaterka jest okropna. Zerowa moralność, za grosz honoru. Nie pracuje, bo nie chce, utrzymuje ją ojciec, którym gardzi, wydzwania do niego z pretensjami kiedy ten spóźnia się z przelewem, ma romans z żonatym i pełno pretensji do jego żony. Koszmar. Mocno niestrawna postać.

Ciekawy temat, nie obyło się oczywiście bez komunistycznych wtrąceń, ale tutaj aż tak one nie rażą jak w pozostałych powieściach Rooney, choć jest ich chyba najwięcej.

Ciekawy temat, nie obyło się oczywiście bez komunistycznych wtrąceń, ale tutaj aż tak one nie rażą jak w pozostałych powieściach Rooney, choć jest ich chyba najwięcej.

Gdyby skrócić wątek podchodów prowadzących do ROMANSU Z PRZYSTOJNYM I STARSZYM AKTOREM to, to jest niezła książka. Może i jest to "harlequin dla hipsterów" (jak ktoś słusznie napisał poniżej) którego bohaterowie piszą wiersze, uprawiają przygodny seks, a między tymi czynnościami ucinają do nikąd prowadzące pogawędki o teorii lewicowej, Lacanie, Deleuz'zie itd.
Ale powieść nie narzuca nam oceny środowiska które przedstawia. Zresztą Francesca (narratorką) jest ewidentnie zaburzona, samookolecza się, ucieka od rzeczywistości w jakieś metafory i samooszustwa, zaś pod koniec książki przechodzi niemal chrześcijańskie nawrócenie tylko po to by dalej rzucić się w wir autodestrukcji (za scenę w kościele i przejście iluminacji którą się chwilę później zapomina w roztargnieniu (XD) +1 do oceny).

Gdyby skrócić wątek podchodów prowadzących do ROMANSU Z PRZYSTOJNYM I STARSZYM AKTOREM to, to jest niezła książka. Może i jest to "harlequin dla hipsterów" (jak ktoś słusznie napisał poniżej) którego bohaterowie piszą wiersze, uprawiają przygodny seks, a między tymi czynnościami ucinają do nikąd prowadzące pogawędki o teorii lewicowej, Lacanie, Deleuz'zie itd.
Ale powieść...

W „Rozmowach z Przyjaciółmi” autorka pokazuje normalne codzienne życie, nie tylko piękne i kolorowe jego momenty, ale opisuje to z czym większość z nas boryka się na codzień, a o czym nie mówimy głośno. Przywołuje fakt, że życie to wynik wielu składowych: Osób które poznajemy, którymi się otaczamy, których kochamy, naszych oraz ich poglądów. Że czasami wszystko się sypie jedno po drugim i ciężko nam utrzymać wszystko w rękach i siebie w garści. Mówi też o rozmowie z innymi. Jak czasami ciężko się otworzyć, nawet przed najbliższymi i opowiadać o tym co się z nami dzieje, co nam zalega w sercu. Że potem te emocje i uczucia nas przygniatają i często kończy się to wybuchami albo załamaniem. Niektórzy lepiej sobie radzą, inni gorzej. Pokazuje, że każdy z nas chciałby mieć osobę w życiu której może opowiedzieć o wszystkim o swoich lękach, problemach i nadziejach. Bez osądzania. Bo czasami przyjaciele się rozpędzają i osądzają nas, myśląc że znają nas najlepiej i są z nami blisko i mają do tego prawo .
Autorka pokazuje też, że każda przyjaźń i relacje międzyludzkie mają swoje wzloty i upadki.

W dodatku fajnie było czytać te wszystkie nazwy ulic, które znam na codzień, którymi sama krążę po Dublinie. Przez to czułam się jakbym szła obok bohaterki, jakbym jej cały czas towarzyszyła.

W „Rozmowach z Przyjaciółmi” autorka pokazuje normalne codzienne życie, nie tylko piękne i kolorowe jego momenty, ale opisuje to z czym większość z nas boryka się na codzień, a o czym nie mówimy głośno. Przywołuje fakt, że życie to wynik wielu składowych: Osób które poznajemy, którymi się otaczamy, których kochamy, naszych oraz ich poglądów. Że czasami wszystko się sypie...

Po „Normalnych ludziach” nie miałam ochoty sięgać po cokolwiek innego Sally Rooney, jednocześnie trafiłam na wiele opinii, że „Rozmowy z przyjaciółmi” są dużo lepsze, więc ostatecznie się przemogłam. I fakt debiut prozatorski miała lepszy (choć niewiele imho),jednocześnie mam dziwne wrażenie, że te dwa tytuły to tak naprawdę jedna i ta sama książka, z pewnymi zmianami kosmetycznymi. Tak fabuła jest inna, ale w moim odczuciu autorka korzysta w obu historiach z podobnych motywów i schematów, tylko nieco inaczej rozegranych i zaakcentowanych (choć niektóre sceny dosłownie się powtarzają). I nie chodzi mi o to, że widać jakąś myśl przewodnią czy ulubione tematy, które łączą różne książki danej pisarki, bo to jest naturalne, mam po prostu wrażenie, że „Normalni ludzie” i „Rozmowy z przyjaciółmi” to są dwie wersje wywodzące się z tego samego pomysłu na powieść.

Otwarcie też przyznam, że mi chyba coś w pisarstwie Rooney umyka. Ogólnie warsztatowo nie jest źle (jednocześnie nie uważam, żeby była aż tak rewelacyjną literatką, jak sądzą co niektórzy),ale mam olbrzymi problem z tym jak pisze swoich bohaterów. Ja naprawdę lubię dostawać postacie, które ciężko lubić. Nie mam najmniejszego problemu ze śledzeniem losów bohaterów niedoskonałych i zagubionych, którzy nawet na końcu swojej drogi nic się nie uczą, bo literacko to jest coś co można rewelacyjnie ograć i tyle dzięki nim opowiedzieć. Niestety po kartach powieści Rooney biegają jakieś karykatury. Czytam o nudnych jak flaki z olejem perypetiach pretensjonalnych, niedojrzałych i mających ewidentne problemy z komunikacją nowobogackich buców i cały czas zastanawiam się: po co? Że to niby wnikliwe ukazanie psychiki pokolenia 20-30 latków? Złożoności (a może miałkości) relacji w które wchodzą? Komentarz społeczny, a może satyra? Dla mnie właściwie nic, bo nic tu porządnie nie wybrzmiewa. Wszystko takie to syntetyczne, fałszywie autoironiczne, płaskie i przez to żadne. Co najśmieszniejsze dużo tematów, które Sally podejmuje w swoich powieściach to coś co teoretycznie powinno ze mną super rezonować. Począwszy od traum (i ogólnie zaburzeń psychicznych),różnic klasowych, poprzez trudności w budowaniu relacji, samotności, autodestrukcyjnych zachowaniach na emocjonalnej wiwisekcji kończąc, tylko u niej wszystko jest płytkie i traktowane po prostu jak rekwizyt – żeby tylko wrzucić w fabułę, by nadać jej sztucznej głębi.

Na koniec powieści narratorka twierdzi, że „niektóre rzeczy trzeba przeżyć, zanim się je zrozumie. Nie zawsze można przyjąć perspektywę analityczną.” - emocjonalnie się w to wszystko nie zaangażowałam, czyli nie przeżyłam i może dlatego nie rozumiem. I to była moja ostatnia próba zrozumienia. Ja po prostu nie jestem grupą docelową tych książek. Nauczę się z tym żyć.

Po „Normalnych ludziach” nie miałam ochoty sięgać po cokolwiek innego Sally Rooney, jednocześnie trafiłam na wiele opinii, że „Rozmowy z przyjaciółmi” są dużo lepsze, więc ostatecznie się przemogłam. I fakt debiut prozatorski miała lepszy (choć niewiele imho),jednocześnie mam dziwne wrażenie, że te dwa tytuły to tak naprawdę jedna i ta sama książka, z pewnymi zmianami...

Główna bohaterka jest KOSZMARNA.

Główna bohaterka jest KOSZMARNA.

Od razu przyznaję, że nie jest to moja książka. Nie utożsamiłam się z nią w żaden sposób, chociaż skłoniła mnie do refleksji na temat związków. Zaczęłam o tym intensywniej myśleć, stawiając siebie w różnych sytuacjach zastanawiając się jakbym się zachowała i jaki miałoby to wpływ. W tym przypadku uważam, że książka spełniła swą rolę. Co do przewijających się w książce poglądów, każdy ma swoje. W niczym to nie przeszkadza, można spojrzeć na niektóre sprawy z innej perspektywy.

Od razu przyznaję, że nie jest to moja książka. Nie utożsamiłam się z nią w żaden sposób, chociaż skłoniła mnie do refleksji na temat związków. Zaczęłam o tym intensywniej myśleć, stawiając siebie w różnych sytuacjach zastanawiając się jakbym się zachowała i jaki miałoby to wpływ. W tym przypadku uważam, że książka spełniła swą rolę. Co do przewijających się w książce...