Spoko książka, ale mocno romansidło. Czasem aż nie do wytrzymania. Mocno młodzieżowa.

Spoko książka, ale mocno romansidło. Czasem aż nie do wytrzymania. Mocno młodzieżowa.

czy ktoś mi wyjaśni dlaczego wszystkie główne bohaterki Sally Rooney są zrobione z jednego szablonu, są nieszczęśliwe, uważają się za nieatrakcyjne, prawdopodobnie mają przyjaciółkę, która jest popularniejsza w grupie znajomych oraz nie mają problemu z byciem poniżanymi przez mężczyzn.

książki Rooney emanują taką przyziemną a jednocześnie nieszczęśliwą energią, a ja jakoś nigdy nie jestem w stanie poczuć tej historii, bo bycie zagubionym w młodości to jedno, ale czuję, że bogate dziewczyny (lub niechcące pracować),które wchodzą w relacje z nieodpowiednimi ludźmi to nie zawsze jest coś co mam ochotę przeczytać.

i styl pisarki Rooney (zwłaszcza brak interpunkcji wskazującej na dialog) trochę utrudniają mi czytanie, jednak chociaż czuję, że żadnej z jej książek nie mogę nazwać moją historią (szczerze mówiąc Rozmowy były najlepszą jej książką z 3 przeze mnie przeczytanych dlatego dostała 3 gwiazdki),ale jestem w stanie zrozumieć dlaczego komuś się podobają.

czy ktoś mi wyjaśni dlaczego wszystkie główne bohaterki Sally Rooney są zrobione z jednego szablonu, są nieszczęśliwe, uważają się za nieatrakcyjne, prawdopodobnie mają przyjaciółkę, która jest popularniejsza w grupie znajomych oraz nie mają problemu z byciem poniżanymi przez mężczyzn.

książki Rooney emanują taką przyziemną a jednocześnie nieszczęśliwą energią, a ja jakoś...

Książki Sally Rooney są jak rollercoster, na początku zawsze dzieje się dobrze, z czasem zaczynają się wyboje. I to jest w nich fajne, odzwierciedlają życie. W życiu bohaterów dzieje się raz dobrze raz źle, mają głupie pomysły lub podejmują nie do końca rozsądne lub moralne decyzje, bo są po prostu ludźmi. Widać też motywy problemów z samoakceptacją, momentami gorszego stanu psychicznego, którego wynikiem bywają zachowania destrukcyjne. I chociaż czytając tę książkę momentami czułam się sfrustrowana zachowaniem bohaterów, to właśnie to mi się w tej książce podoba. Nie jest łatwa, ale momentami jest naprawdę przyjemna. Wzbudza różne emocje i skłania do przemyśleń.

Książki Sally Rooney są jak rollercoster, na początku zawsze dzieje się dobrze, z czasem zaczynają się wyboje. I to jest w nich fajne, odzwierciedlają życie. W życiu bohaterów dzieje się raz dobrze raz źle, mają głupie pomysły lub podejmują nie do końca rozsądne lub moralne decyzje, bo są po prostu ludźmi. Widać też motywy problemów z samoakceptacją, momentami gorszego...

Jest to książka, którą ciężko mi ocenić "zero-jedynkowo". Jest bardzo specyficzna. Dla niektórych będzie na swój sposób ujmująca, a dla innych po prostu nudna. Autorka wplotła wiele tematów, które mogły się niektórym wydać bardzo obce (mnie osobiście to wcale nie zachęcało do zgłębienia tematu, wręcz nużyło),a dla pasjonatów tych dziedzin czy przekonań takie wzmianki były zapewne czymś fascynującym.

Same postaci i wykreowany świat - ok. Wszystko realne, prawdziwe, po prostu życiowe. Głównych bohaterek niestety nie polubiłam. Historia? Na początku nie mogłam się w nią wkręcić, wręcz nie podobała mi się. Miałam wrażenie, że wszystko dzieje się za szybko, że "nie wiem gdzie jestem". Nie pomagał styl pisania autorki, który mi nie do końca podpasował (np. brak jasno wydzielonych dialogów).

Potem nieoczekiwanie fabuła zaczęła mi się podobać. Zrozumiałam wtedy, że nie jest to jakaś konkretna krótka historia, a opisane życie młodej dziewczyny. Wszystkie jej rozterki, problemy, wzloty i upadki. A skoro życie pisze różne historie, to można było się spodziewać dosłownie wszystkiego. Ta niepewność związana z dalszym losem bohaterów była ujmująca, zaciekawiła mnie. Zakończenie - moim zdaniem idealnie pasujące do całości koncepcji, proste, dające do myślenia.

Podsumowując, uważam, że nie jest to książka dla każdego. Dla mnie osobiście była to pozycja, która wprowadziła mnie w nieco inną literaturę, inny rodzaj pisania. W niektórych momentach mnie zaciekawiła i ujęła na swój sposób, ale patrząc na całość, nie jest to książka w moim guście. Było kilka plusów, ale także sporo minusów. Nic specjalnego.

Jest to książka, którą ciężko mi ocenić "zero-jedynkowo". Jest bardzo specyficzna. Dla niektórych będzie na swój sposób ujmująca, a dla innych po prostu nudna. Autorka wplotła wiele tematów, które mogły się niektórym wydać bardzo obce (mnie osobiście to wcale nie zachęcało do zgłębienia tematu, wręcz nużyło),a dla pasjonatów tych dziedzin czy przekonań takie wzmianki były...

Dobrnęłam do końca, licząc że końcu mnie czymś zaskoczy, porwie, ale cóż... myliłam się

Dobrnęłam do końca, licząc że końcu mnie czymś zaskoczy, porwie, ale cóż... myliłam się

„Kolor żółty wyraża pewność siebie. Poprawia nastrój oraz poczucie własnej wartości. Jest również kolorem o mniej optymistycznym wydźwięku z powodu utożsamiania go z zaburzeniami psychicznymi i szaleństwem, a także wspomnianą już zdradą i zazdrością. Zazwyczaj jednak odbierany jest pozytywnie”

Wszystkie książki Sally Rooney powinny mieć żółte okładki, albowiem wszystkie te komponenty znajdziemy w jej twórczości. Zarówno „normalni ludzie” jak i „rozmowy z przyjaciółmi” to wciągające i emocjonujące studium relacji damsko - męskiej, opartej na niedopowiedzeniach, niedomówieniach i kiepskich decyzjach w rozmokniętej scenerii Dublina. Ona nie wie czego chce a On się miota. Inne kobiety są fascynująco - zagrażające, matki zdystansowane, ojcowie nieobecni. Lena Dunham lubi to, a ja się zastanawiam, czemu znowu kończę książkę tak zirytowana. Czemu znowu historia nie kończy się, a urywa, czemu oni nie mogą po prostu usiąść i sobie WYJAŚNIĆ a nie bawić się w gry i gierki. Potem przypominam sobie, że nie każdy był w terapii, i że to przecież fikcja literacka. A może niektórzy ludzie tak żyją. Nie wiem, nigdy nie byłam w Irlandii.

Reasumując, książka jest wciągająca. Emocjonalne opisy przeżywanych wewnątrz dylematów brzmią dziwnie znajomo. Jednak zarówno w warstwie językowej, technicznej jak i w samej historii czegoś mi brakuje i coś mnie w tej książce uwiera, w zakończenie rozczarowuje. Irytuje i drażni. Do tego stopnia, że muszę o tym napisać, bo ciekawa jestem - czy tylko ja tak mam z panią Rooney?

„Kolor żółty wyraża pewność siebie. Poprawia nastrój oraz poczucie własnej wartości. Jest również kolorem o mniej optymistycznym wydźwięku z powodu utożsamiania go z zaburzeniami psychicznymi i szaleństwem, a także wspomnianą już zdradą i zazdrością. Zazwyczaj jednak odbierany jest pozytywnie”

Wszystkie książki Sally Rooney powinny mieć żółte okładki, albowiem wszystkie te...

Bohaterka dziecinna i zagubiona. A jej kochanek, który "kocha" żone i jednocześnie wpływa na bohaterke, ona tego nie zauważa.Żenująca, płytka i typowa historia. Ledwo dobrnęłam do konca, licząc na jakieś przebudzenie bohaterki. Nie doczekałam sie.

Bohaterka dziecinna i zagubiona. A jej kochanek, który "kocha" żone i jednocześnie wpływa na bohaterke, ona tego nie zauważa.Żenująca, płytka i typowa historia. Ledwo dobrnęłam do konca, licząc na jakieś przebudzenie bohaterki. Nie doczekałam sie.

Na początku brakowało mi czegoś w piórze autorki. Był dla mnie zbyt płaski, jednakże im dalej, tym bardziej wciągnęłam się w historię, a przede wszystkim w bohaterów, których głębia zrekompensowała mi język treści.

Bardzo niejednoznaczna i angażująca powieść. Ukazująca rzeczy takimi jakie są, czyli nie czarno-białymi. Stawiająca znak zapytania przy bezwarunkowym upieraniu się, czy coś jest kategorycznie dobre czy złe. Kreująca historię, w której my wiemy, co jest nie tak, widzimy co bohaterowie powinni zrobić inaczej, jednak rozumiemy też, gdy tego nie robią. Ich myślenie, motywy, uczucia są nam na tyle dobrze zobrazowane, że pozostaje nam tylko współczuć.

Najciekawsza myśl, która zrodziła się we mnie po skończeniu tej książki, to: czy my, jako ludzie, nie współistniejemy ze sobą jako paradoksalnie harmonijny kolektyw ludzi zranionych i raniących?
Nie chodzi mi tu o stosunek, że na jedną osobę raniącą przypada jedna osoba zraniona.
Jak bardzo byśmy się nie starali, żeby było inaczej. Jak szczere i dobre byłyby nasze intencje, to i tak każdy z nas jest obiema tymi osobami.

Na początku brakowało mi czegoś w piórze autorki. Był dla mnie zbyt płaski, jednakże im dalej, tym bardziej wciągnęłam się w historię, a przede wszystkim w bohaterów, których głębia zrekompensowała mi język treści.

Bardzo niejednoznaczna i angażująca powieść. Ukazująca rzeczy takimi jakie są, czyli nie czarno-białymi. Stawiająca znak zapytania przy bezwarunkowym upieraniu...

Styl pisarki absolutnie mi się nie spodobał.

Styl pisarki absolutnie mi się nie spodobał.

Frances jest złożoną postacią na którą wpływ miało jej dzieciństwo: rozwód rodziców, ojciec alkoholik. Ma potrzebę kontroli. I wtedy pojawia się Nick, który właściwie nie ma charakteru, bo od dzieciństwa robił to, co kazali mu rodzice. Zaczyna się romans, dość dziwny, ale czego się spodziewać po ludziach, którzy zostali skrzywdzeni jako dzieci, którzy ciągle mierzą się z traumą?

Frances jest złożoną postacią na którą wpływ miało jej dzieciństwo: rozwód rodziców, ojciec alkoholik. Ma potrzebę kontroli. I wtedy pojawia się Nick, który właściwie nie ma charakteru, bo od dzieciństwa robił to, co kazali mu rodzice. Zaczyna się romans, dość dziwny, ale czego się spodziewać po ludziach, którzy zostali skrzywdzeni jako dzieci, którzy ciągle mierzą się z...