Rozmowy z przyjaciółmi

Słaba książka, której nie dałam rady przeczytać do końca. Domyślam się, że próby poetyckich wstawek w opisach miały wprowadzać głębie, tworzyć świat pasujący do głównej bohaterki-pisarki, ale były bardzo wymuszone, tragiczne i niepotrzebne. W tym przypadku próba nadania literaturze sztucznej głębi doprowadziło do rozczarowania. Książka porusza kilka wątków, ale nie prowadzi do satysfakcjonującego finału.

Słaba książka, której nie dałam rady przeczytać do końca. Domyślam się, że próby poetyckich wstawek w opisach miały wprowadzać głębie, tworzyć świat pasujący do głównej bohaterki-pisarki, ale były bardzo wymuszone, tragiczne i niepotrzebne. W tym przypadku próba nadania literaturze sztucznej głębi doprowadziło do rozczarowania. Książka porusza kilka wątków, ale nie prowadzi...

Ostatnie zdanie coś we mnie ruszyło.
W tej chwili nie mam nic więcej do dodania.
Może jeszcze tu wrócę.

Ostatnie zdanie coś we mnie ruszyło.
W tej chwili nie mam nic więcej do dodania.
Może jeszcze tu wrócę.

„Możesz wierzyć, w co chcesz”.

Debiut Sally Rooney, czyli „Rozmowy z przyjaciółmi” odebrałam bez zachwytów, ale jako powieść intrygującą. Bo może właśnie po części tacy jesteśmy? Pełni słabości, tajemnic, rozdarci między poczuciem niezależności, a potrzebą bliskości. Jeśli do zawirowań życiowych dodamy oszukiwanie innych i podwójne życie, to trudno żywić sympatię do bohaterów powieści. Rooney potrafi opisywać emocje, jej zmysł obserwatorski pozwala nam przyglądać się z bliska życiu dwudziestojednoletniej Frances i jej przyjaciół, których łączą skomplikowane relacje. No cóż, „romanse z cudzymi mężami nie należą do najprostszych”. Przyznaję, że czasem zdarzało mi się przewracać oczami ze względu na irytujące zachowania bohaterów, ich nieporadność i zagubienie. Takie to było chwilami mocno dziecinne. Choć całość do mnie nie przemówiła, to byłam ciekawa tej książki i cieszę się, że ją przeczytałam.

„Możesz wierzyć, w co chcesz”.

Debiut Sally Rooney, czyli „Rozmowy z przyjaciółmi” odebrałam bez zachwytów, ale jako powieść intrygującą. Bo może właśnie po części tacy jesteśmy? Pełni słabości, tajemnic, rozdarci między poczuciem niezależności, a potrzebą bliskości. Jeśli do zawirowań życiowych dodamy oszukiwanie innych i podwójne życie, to trudno żywić sympatię do...

Czyta się bardzo szybko, skłania do paru przemyśleń; miejscami płytkie romansidło (co też niekoniecznie musi być wadą, trochę daje to odpocząć od poważniejszych fragmentów).

Czyta się bardzo szybko, skłania do paru przemyśleń; miejscami płytkie romansidło (co też niekoniecznie musi być wadą, trochę daje to odpocząć od poważniejszych fragmentów).

It took me a lot of time to finally decide what rating I want to give this book. After reading it I said to myself that it was really good written book. But I just couldn’t understand main characters. I was frustrated with Frances, I know she was young but still.. I feel like I acted like her when I was 13 years old and everything she did was childish and selfish. And I wouldn’t mind it, but at the end of the book she learnt nothing. Her character have no development at all. And that’s what is bothering me. This is next book of Sally Rooney that I had in my hands, first read to the end (I couldn’t get through Normal People) and I think it’s the end of our adventure. I just hate characters that she’s writing. And that’s a shame, because her writing style it’s amazing.
But I guess, goodbye Sally, at least for now.

It took me a lot of time to finally decide what rating I want to give this book. After reading it I said to myself that it was really good written book. But I just couldn’t understand main characters. I was frustrated with Frances, I know she was young but still.. I feel like I acted like her when I was 13 years old and everything she did was childish and selfish. And I...

Książka intrygująca, dziwna i przykra. Trochę bez sensu, trochę o niczym. A jednak przeczytałam całość i przyznam, że skłania do kilku refleksji.
Dbajcie o swoją psychikę, bo tutaj bohaterowie mieli ze sobą wieczny problem.

Książka intrygująca, dziwna i przykra. Trochę bez sensu, trochę o niczym. A jednak przeczytałam całość i przyznam, że skłania do kilku refleksji.
Dbajcie o swoją psychikę, bo tutaj bohaterowie mieli ze sobą wieczny problem.

Świetna książka ukazująca wiele różnych rodzajów problemów zwykłych ludzi, tych bogatych, biednych, starszych i młodszych, pracujących czy studiujących.
Momentami może trochę zbyt podkoloryzowana, ale przyjemna i prosta do czytania. Płynie się przez nią, głównie dzięki ciekawemu zbiorowisku bohaterów, których niekoniecznie lubimy, ale na pewno chcemy czytać o nich więcej, niekoniecznie zgadzamy się z nimi, ale nie możemy się oprzeć żeby dowiedzieć się jakie będą konsekwencje ich - nie zawsze udanych - decyzji.
Jest to powieść opierająca się na relacjach romantyczno-miłosnych, ale nie takich idealizowanych, tylko takich bardziej realnych, trudnych, często niezdrowych i nietradycyjnych z różnymi społeczno-politycznymi aspektami w tle.

Świetna książka ukazująca wiele różnych rodzajów problemów zwykłych ludzi, tych bogatych, biednych, starszych i młodszych, pracujących czy studiujących.
Momentami może trochę zbyt podkoloryzowana, ale przyjemna i prosta do czytania. Płynie się przez nią, głównie dzięki ciekawemu zbiorowisku bohaterów, których niekoniecznie lubimy, ale na pewno chcemy czytać o nich więcej,...

Trudno ocenić książkę, której autorka zebrała ochy i achy jako olśniewająca debiutantka. Fakt, tę powieść czyta się łatwo i z pewną frajdą z tego płynącą - tak jak łatwo i z frajdą jest ślizgać się po zamarzniętym jeziorze. Tylko czasem jest lepiej, gdy nas coś zatrzyma i wpadniemy w głębię. Tutaj tej głębi nie ma i po przeczytaniu nic w nas nie zostaje.
Może jest to typowa beach novel, niezobowiązująca, lekka jak drink z parasolką, nie wiem. Historia studentki romansującej z żonatym mężczyzną, ich fascynacji, do tego fascynacja przyjaciółką-lesbijką i opis problemów psychicznych i zdrowotnych bohaterki. Brakuje pointy. Nic się nie kończy. Może tak jest w życiu, ale po co o tym pisać, skoro to tylko seria stopklatek z romansu?
W większości czytam po to, by coś sobie wziąć z książki, fabuły, sposoby narracji. Ta powieść jest pewną odskocznią od ambitnej, wymagającej literatury - a mnie przekonała, że - trudno! - muszę czytać tylko coś ambitniejszego.

Trudno ocenić książkę, której autorka zebrała ochy i achy jako olśniewająca debiutantka. Fakt, tę powieść czyta się łatwo i z pewną frajdą z tego płynącą - tak jak łatwo i z frajdą jest ślizgać się po zamarzniętym jeziorze. Tylko czasem jest lepiej, gdy nas coś zatrzyma i wpadniemy w głębię. Tutaj tej głębi nie ma i po przeczytaniu nic w nas nie zostaje.
Może jest to...

1 gwiazdka dlatego, że nie da się niżej.

No dobra, to będzie bardzo długi rant.
Ta książka to chyba najgorsze co przeczytałam w tym roku.

Bohaterka jest jakaś odrealniona, dziwi się np. długim czasem oczekiwania na termin wizyty u lekarza. Mimo, że ma 21 lat jest zdrowo odklejona od rzeczywistości i takie rzeczy musi jej tłumaczyć mama. Podejmuje kompletnie nielogiczne decyzje, zachowuje się jak głupia 14-latka.

Używanie przez nią i jej przyjaciółkę w zwykłej rozmowie "mądrze" brzmiących sformułowań typu "aksjomat egoizmu, praktyka dyskursywna, epistemiczny", wcale nie sprawia że są inteligentniejsze. Jedyne co, to stają się coraz bardziej nierzeczywiste dla czytelnika i jakby wyrwały się z czasopisma naukowego.

Wszystkie postaci tutaj są niesamowicie irytujące. Każdy jest dla siebie tak wredny i niemiły, że aż mnie samej robiło się przykro czytając, jak się do siebie odzywają. Dużo gadają - ale ze sobą nie rozmawiają niestety. Gdyby mogli łaskawie ze sobą porozmawiać, książka miałaby 50-100 stron a nie 330.

Dlaczego ta książka to jeden wielki poem na temat ideologii (politycznych)? Komunizm, kapitalizm, faszyzm, nacjonalizm. Po co?? I to w takiej ilości! Przecież to książka z gatunku obyczajowej/literatury pięknej (chociaż z tym bym się kłóciła),to jest zupełnie niepotrzebne.

Dialogi są O K R O P N E. Sztuczne, nienaturalne. Nie da się tego swobodnie czytać, jest to wina niestety tłumaczenia.

Pomysł z nieoddzielaniem dialogów od opisów jest tragiczny. Nie umiem czytać tak napisanych książek, prędzej czy później się gubię. Czytam teraz dialog czy opis?? I tak w kółko...

Książka poniżej wszelkiej krytyki. Nie ma w niej żadnej znaczącej fabuły, jaki jest w ogóle jej cel? Chyba, żeby autorka mogła wygłaszać swoją miłość dla komunizmu... To zakończenie to już w ogóle śmiechu warte.

1 gwiazdka dlatego, że nie da się niżej.

No dobra, to będzie bardzo długi rant.
Ta książka to chyba najgorsze co przeczytałam w tym roku.

Bohaterka jest jakaś odrealniona, dziwi się np. długim czasem oczekiwania na termin wizyty u lekarza. Mimo, że ma 21 lat jest zdrowo odklejona od rzeczywistości i takie rzeczy musi jej tłumaczyć mama. Podejmuje kompletnie nielogiczne...

Mam wrażenie, że pozytywnych aspektów tej książki jest niewiele. O wiele łatwiej przychodzą mi na myśl te negatywne, choć skupię się tylko na tych najbardziej dla mnie irytujących:

Nie da się sympatyzować z bohaterami ani się z nimi utożsamić. Mimo poruszania całkiem normalnych problemów młodych ludzi (choć to za dużo powiedziane),ich wypowiedzi i decyzje wydają się bardzo odrealnione. Postacie są kreowane na inteligentne, oczytane i utalentowane, ale trudno w to uwierzyć, ponieważ ich działania i słowa zupełnie nie pasują do tych opisów.

Czytając tę książkę, od pierwszych rozdziałów miałam w głowie jedno słowo – "płaska". Nie da się dobrze poznać wszystkich postaci. Nie wiem, co bardziej nie jest rozwinięte – postacie czy wątki. Relacja z rodzicami jest potraktowana bardzo powierzchownie, a przecież byłoby to kluczowe dla zrozumienia zachowania głównej bohaterki. Wszystko jest jednowymiarowe. Podążamy za bohaterką, ale ma się wrażenie, że zmierzamy donikąd, a książka jest o niczym.

Jednakże, dostrzegam dwa pozytywne aspekty:

- książkę czyta się szybko, właściwie płynie się przez ten dziwny świat i można ją skończyć za jednym popołudniowym posiedzeniem
- chociaż rzadko, pojawiają się opisy pewnych myśli lub wyjaśnienia zachowań, w które jestem w stanie uwierzyć; ludzie robią i mówią jedno, ale myślą zupełnie coś innego, a ich intencje, zwłaszcza w wieku 21 lat, są po prostu takie, jakie są

Aby nie kończyć tak negatywnie, wezmę pod uwagę, że to debiut młodej osoby, która, sądząc po "Normalnych ludziach", już jakoś pracuje nad tym, czego brakuje w tej książce.

Mam wrażenie, że pozytywnych aspektów tej książki jest niewiele. O wiele łatwiej przychodzą mi na myśl te negatywne, choć skupię się tylko na tych najbardziej dla mnie irytujących:

Nie da się sympatyzować z bohaterami ani się z nimi utożsamić. Mimo poruszania całkiem normalnych problemów młodych ludzi (choć to za dużo powiedziane),ich wypowiedzi i decyzje wydają się...