Horyzont

Ale to było dobre.
Nie dała zasnąć. Doskonale napisana.

Ale to było dobre.
Nie dała zasnąć. Doskonale napisana.

Pokaż mimo to

Niesamowita lecz kameralna opowieść o zmaganiach głównego bohatera z doświadczeniami przeżytymi na wojnie w Afganistanie. Jego życie było nijakie do momentu poznania Zuzy. Ich wspólna relacja pozwala na pokonanie demonów z przeszłości.

Książkę czyta się lekko mimo poruszanej ciężkiej tematyki. Małecki prowadzi nas przez proces odkrywania prawdy o innych i samych siebie.

Niesamowita lecz kameralna opowieść o zmaganiach głównego bohatera z doświadczeniami przeżytymi na wojnie w Afganistanie. Jego życie było nijakie do momentu poznania Zuzy. Ich wspólna relacja pozwala na pokonanie demonów z przeszłości.

Książkę czyta się lekko mimo poruszanej ciężkiej tematyki. Małecki prowadzi nas przez proces odkrywania prawdy o innych i samych siebie.

Pokaż mimo to

Książka napisana tak dobrze, że przeszukiwałam Internet, by sprawdzić, czy aby na pewno to fikcyjna historia.
Wartościowa proza, wciągająca, odważna i z przesłaniem. A przy tym wciąż zadziwiająco lekka i po prostu przyjemna. Szczerze polecam.

Książka napisana tak dobrze, że przeszukiwałam Internet, by sprawdzić, czy aby na pewno to fikcyjna historia.
Wartościowa proza, wciągająca, odważna i z przesłaniem. A przy tym wciąż zadziwiająco lekka i po prostu przyjemna. Szczerze polecam.

Pokaż mimo to

Mariusz i Zuza mieszkają po sąsiedzku w mikroskopijnej wielkości mieszkaniach w
Warszawie. Maniek to były żołnierz, saper, który był na misji w Afganistanie a teraz
stara spisać swoje wspomnienia z tej wyprawy, gdyż podpisał umowę z wydawnictwem
na wydanie jego książki. Jednak nie jest to proste zadanie. Zebranie wszystkich tych
wydarzeń, emocji jest zbyt przytłaczające...
Zuza dzieli swoje życie pomiędzy pracę w firmie tworzącej gry komputerowe oraz wizyty
u babci, która ma problemy z pamięcią. Przez przypadek odkrywa rodzinną tajemnicę,
która zaczyna ją dręczyć. W swoiste dochodzenie wciąga Mańka. Czy prawda wyjdzie na jaw?

„Dziadkowie, pradziadkowie i jeszcze dalej, czuję ich wszystkich, jak leżą w grobach i
poza grobami, z dokonanymi i zapomnianymi miłościami, z lękami, z radościami i
okrucieństwami, z dobrymi, złymi uczynkami, z decyzjami, tak różnymi od siebie i tak
do siebie podobnymi, bo łączy je to, że każda z nich została już podjęta. I teraz wszyscy
oni, nudziarze, bohaterowie, zdrajcy i ofiary zdrajców, kochankowie i szubrawcy, mężowie,
żony, synowie, ojcowie, bracia, matki, córki i siostry, wszyscy tkwią we mnie, każdym
wydarzeniem ze swojego życia podejmując za mnie decyzję o tym, że pociągam, pociągnąłem
za spust”
Jest to inna książka niż poprzednie utwory Małeckiego. Nie jestem specjalistą w jego
twórczości, gdyż czytałem poza wcześniej już wspomnianymi tylko „Rdzę”, ale wydaje
mi się, że autor do tej pory nie wychodził ze swojej strefy komfortu i serwował czytelnikom
te same (oczywiście niedosłownie) historie naszpikowane emocjami po same brzegi. I o ile
wielkim fanem „Rdzy” czy „Nikt nie idzie” nie jestem, to uważam, że „Horyzont” to już
lepszy kawałek prozy, choć chyba nadal nie jestem przekonany do powieściowego dorobku
Małeckiego. Nowość od Kuby mi się podoba, ale nie zachwyca. Brakuje tego czegoś, czego
się spodziewałem.

Główni bohaterowie, Maniek i Zuza, zmagają się z codziennością na swój sposób. Maniek
ma swoje utarte schematy, byleby tylko nie myśleć za dużo o Afganistanie. Wątek weterana
zmagającego się z traumę jest najmocniejszym elementem tej historii. Bo przecież jak można
powrócić do rzeczywistości, zwykłego życia po takim wydarzeniu? Wojna naznacza
człowieka już na zawsze. Świetnie widzimy, również w tej powieści, jak trudno powrócić
do normalnego świata, gdzie trzeba znaleźć zwyczajną pracę, mieć rodzinę, przyjaciół,
znajomych – utrzymywać z nimi typowe stosunki. Wszystko wydaje się banalne, płytkie,
nierealne, bo przecież tam wydarzyło się tyle zła, że teraz już nic nie będzie takie, jak teraz.
Ta niemożliwość odwrócenia pewnych spraw, zawrócenia czasu jest dojmująco przygnębiająca.
Maniek jednak stara się jakoś poradzić w świecie. Jakoś – to słowo klucz. Pracuje (przecież stara
się coś napisać), zajmuje się żółwiem, ma przyjaciółkę, w końcu spotyka się z
Miętowym – swoim kolegą z wojska. Miętowy to też swoisty artefakt przeszłości, gdyż prócz
żółwia, tylko on łączy teraźniejszość z przeszłością. Tylko on mu pozostał z kompanii – reszta
jest gdzieś w świecie lub nie żyje. Czuje się za niego odpowiedzialny, chce, by jakoś mu szło
w życiu. Ale łatwe to nie jest. Bo dla Mariusza Małeckiego (tak), nic nie jest już proste. A
wszystko z powodu pewnego wydarzenia, które już na zawsze zmieniło jego życie.
Historia Zuzy jest bardziej prozaiczna. Córka, wnuczka. Jej mam zginęła w wypadku pozostawiając
po sobie pewną tajemnicę, której nie zna tylko ona. Od babci, która nie pamięta już zbyt
wiele i potrzebuje stałej opieki, słyszy strzępek zdania, który powoduje, że Zuza łącząc z tymi
słowami inne, dziwne, wydarzenia dochodzi do pewnych zaskakujących wniosków. Historia
Zuzy wydaje mi się nie do końca zbalansowana, zwłaszcza jeśli porównamy ją z historią Mańka.
Jest przedstawiona nieco po łebkach i chyba jej zakończenie jest takie zbyt szybkie, nic z tego
nie płynie. Bo po prostu poznała rozwiązanie i...tyle. Musi się z tym pogodzić, bo innego wyjścia
nie ma. Czegoś mi tu zabrakło – jakiejś większej zawieruchy emocjonalnej, zaskoczenia. Od
początku przecież można się domyślić o co w tym wszystkim chodzi.
Ciekawym zabiegiem jest nadanie bohaterowi książki nazwiska Małecki, a bohaterowi książki
Mańka Małeckiego imienia Jakub Małecki. Co to miało na celu? Dlaczego akurat autor
(postać autoropodobna) miał być bohaterem książki Małeckiego Mariusza? Bardzo mnie to
interesuje i zastanawia...
Zastanawia mnie też to, dlaczego bohaterów połączyła miłość do bułgarskiego rapu. W
przypadku Mańka jest to dość (z naciskiem na dość) jasno wyjaśnione, to w przypadku Zuzy
już nie. I też jakim cudem AKURAT oni, ludzie zagubieni w wielkiej Warszawie, lubią
bułgarski rap i akurat się spotkali? Trochę to wszystko naciągane...
„Horyzont” pozostawia po sobie kilka pytań – jak żyć z traumą?, czy jest możliwy powrót do
normalnego życia po udziale w wojnie? W końcu co dalej? Jak żyć dalej po czymś takim? Czy
dostajemy odpowiedzi na najbardziej nurtujące nas kwestie – poniekąd tak, ale wydaje mi się,
że więcej musimy się domyślić, niż autor podaje nam na talerzu. Ale jest to ciekawe
doświadczenie, gdyż miałem wrażenie, że stykam się (poniekąd) z prawdziwymi
wspomnieniami, przeżyciami weterana wojennego.

Nowa powieść Jakuba Małeckiego to najlepszy kawałek dłuższej prozy jaki do tej pory czytałem
od tego autora. Nadal jest mnóstwo emocji i trudnych wydarzeń, wspomnień, wypadków, ale
mamy też coś więcej – bije z „Horyzontu” pewna prawdziwość, która zawsze będzie skarbem.
Oczywiście polecam każdemu, który szuka powieści wypełnionych po brzegi uczuciami.
Będzie też dobrą książką na rozpoczęcie przygody z twórczością tego autora. Już czekam na
kolejny utwór Kuby.

Mariusz i Zuza mieszkają po sąsiedzku w mikroskopijnej wielkości mieszkaniach w
Warszawie. Maniek to były żołnierz, saper, który był na misji w Afganistanie a teraz
stara spisać swoje wspomnienia z tej wyprawy, gdyż podpisał umowę z wydawnictwem
na wydanie jego książki. Jednak nie jest to proste zadanie. Zebranie wszystkich tych
wydarzeń, emocji jest zbyt...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Moje pierwsze spotkanie z autorem i nie ostatnie. Ciekawa historia dwojga ludzi, których nie łączy nic a jednak scala wiele. Oboje pełni są rozterek po doświadczeniach jakie przeżyli i nieufni wobec świata a co z tego wyniknie to musicie sami sprawdzić.
Książkę posłuchałam w czasie wieczornych spacerów z psem, w sam raz na odstresowanie przed snem.
Polecam.

Moje pierwsze spotkanie z autorem i nie ostatnie. Ciekawa historia dwojga ludzi, których nie łączy nic a jednak scala wiele. Oboje pełni są rozterek po doświadczeniach jakie przeżyli i nieufni wobec świata a co z tego wyniknie to musicie sami sprawdzić.
Książkę posłuchałam w czasie wieczornych spacerów z psem, w sam raz na odstresowanie przed snem.
Polecam.

Pokaż mimo to

Horyzont to kolejne świetne dzieło autorstwa Jakuba Małeckiego. Tak właściwie, to w tej książce nie dzieje się zbyt dużo, a potem okazuje się, że przemyśleń jest jednak sporo. Bardzo dobry pomysł na formę narracji i przeplatanie się historii, co jest motywem często powtarzającym się u tego autora. Historia Zuzy w porównaniu do przeżyć Mańka wydaje się być całkowicie błaha i przez to mniej istotna, chociaż w innych okolicznościach pewnie bardziej zainteresowałaby czytelnika. Przy świetnie napisanej postaci Mańka, Zuza niestety nie miała żadnych szans. Plus za pokazanie problemów żołnierzy wracających z zagranicznych misji, bo ta kwestia nie pojawia się zbyt często w literaturze, a jak wynika z tej powieści, temat jest złożony i niezrozumiany w społeczeństwie, nawet przez najbliższych takich osób. Opowieść napisana jest piękną polszczyzną, wszystko tam jest na swoim miejscu. Zdecydowanie warta polecenia lektura.

Horyzont to kolejne świetne dzieło autorstwa Jakuba Małeckiego. Tak właściwie, to w tej książce nie dzieje się zbyt dużo, a potem okazuje się, że przemyśleń jest jednak sporo. Bardzo dobry pomysł na formę narracji i przeplatanie się historii, co jest motywem często powtarzającym się u tego autora. Historia Zuzy w porównaniu do przeżyć Mańka wydaje się być całkowicie błaha i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo spodobał mi się rodzaj narracji, którą autor zastosował w swoim dziele. Daję to możliwość poznania wydarzeń oczami zarówno Mańka jak i Zuzy z ich punktu widzenia. Sama fabuła w moim odczuciu była w większości książki dosyć nudna i monotonna (możliwe, że to przez fakt iż sam nie jestem pasjonatem opisów z placu boju), ale do czasu, bo końcówkę książki przeczytałem z zapartym tchem.

Bardzo spodobał mi się rodzaj narracji, którą autor zastosował w swoim dziele. Daję to możliwość poznania wydarzeń oczami zarówno Mańka jak i Zuzy z ich punktu widzenia. Sama fabuła w moim odczuciu była w większości książki dosyć nudna i monotonna (możliwe, że to przez fakt iż sam nie jestem pasjonatem opisów z placu boju), ale do czasu, bo końcówkę książki przeczytałem z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Horyzontu” Jakuba Małeckiego się nie czyta, przez niego się płynie i go  przeżywa. 

Narratorami tej opowieści są Zuza i Maniek. 

On – trzydziestosześcioletni saper na emeryturze, niedawno wrócił z misji w Afganistanie, cierpi na zespół stresu pourazowego. 

Ona – atrakcyjna, dwudziestoczterolatka pracująca w firmie tworzącej gry komputerowe. Opiekuje się schorowaną babcią. Odkrywa, że ojciec nie był jedynym mężczyzną w życiu jej tragicznie zmarłej matki. 

Przeżycia wojenne sprawiają, że dotychczasowy obraz świata Mańka rozpadł się na tysiące kawałków i musi na nowo go poskładać. Podobnie jest z Zuzą. Odkrycie rodzinnej tajemnicy stawia ją przed koniecznością konfrontacji wyidealizowanego obrazu matki, jaki do tej pory tworzyła z nowo nabytą wiedzą. Mieszkają po sąsiedzku i wieczorami, przy wódce, słuchając bułgarskiego rapu próbują stawić czoła nowej rzeczywistości. Prowadzą rozmowy, które pozwalają im uporządkować własne myśli, uczucia i emocje. Dzięki nim i wzajemnemu wsparciu rozprawiają się z przeszłością, a to pozwala im iść na przód. 

W świecie Małeckiego nie ma przypadków. Wybór drużyny, do której dołączy się, aby rozegrać mecz piłki nożnej w dzieciństwie ma wpływ na dalsze życiowe wybory. Przeszłość rodziców kładzie się cieniem na teraźniejszości ich dzieci. 

Podoba mi się sposób w jaki autor przedstawia wojnę. Bez zbędnego patosu. Wojna jest wojną, walką o przetrwanie. Albo my, albo oni. „Spać, jeść, nie dać się zabić – wszystko kręciło się wokół tego.” Jednoczeście pokazuje, że równolegle z działaniami wojennymi w bazie wojskowej toczy się zwyczajne życie. Żołnierze produkują bimber, gotują rosół, adorują pielęgniarki, śmieją się i żartują. 

Mam wrażene, że Małecki pisze obrazami. Nie używa wyrafinowego języka, wręcz przeciwnie jest prosto i zwyczajnie, a mimo to poetycko i sugestywnie. 

„Horyzont” to książka poruszająca do głębi, skłaniająca do refleksji, niezwykle emocjonalna. Ta historia wciąż we mnie żyje. Im częściej o niej myślę tym większej nabiera głębi, tym lepiej ją rozumiem i odkrywam jej kolejne warstwy.  

Czytajcie. Gorąco Was do tego namawiam.

„Horyzontu” Jakuba Małeckiego się nie czyta, przez niego się płynie i go  przeżywa. 

Narratorami tej opowieści są Zuza i Maniek. 

On – trzydziestosześcioletni saper na emeryturze, niedawno wrócił z misji w Afganistanie, cierpi na zespół stresu pourazowego. 

Ona – atrakcyjna, dwudziestoczterolatka pracująca w firmie tworzącej gry komputerowe. Opiekuje się schorowaną...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka do posłuchania/poczytania w wolnym czasie czy tez z psem na spacerze. Lekka, przyjemna, zdecydowanie lepsza część książki to wspomnienia Mańka, historia Zuzy nudna z mojej perspektywy.

Książka do posłuchania/poczytania w wolnym czasie czy tez z psem na spacerze. Lekka, przyjemna, zdecydowanie lepsza część książki to wspomnienia Mańka, historia Zuzy nudna z mojej perspektywy.

Pokaż mimo to

Maniek i Zuza to moi sąsiedzi, spotykam ich czasami w korytarzu, pogadamy czasami o codzienności, napijemy się czasami wódki, czasami słyszę bułgarski rap za ścianą... Już tam nie mieszkam ale czasami zastanawiam się co tam u nich słychać... Dobrze ich wspominam... czasami...

Maniek i Zuza to moi sąsiedzi, spotykam ich czasami w korytarzu, pogadamy czasami o codzienności, napijemy się czasami wódki, czasami słyszę bułgarski rap za ścianą... Już tam nie mieszkam ale czasami zastanawiam się co tam u nich słychać... Dobrze ich wspominam... czasami...

Pokaż mimo to