Z mgły zrodzony

Moim zdaniem jest to jedna z lepszych serii fantasy jakie czytałem i z czystym sumieniem postawiłbym ją na jednej półce z "Grą o tron" Martina i "Wiedzminem" Sapkowskiego. Sanderson stworzył wiele wyrazistych postaci, sprawnie poprowadził fabułę w kolejnych częściach (właściwie, ciągle prowadzi) i przede wszystkim opowieść pozostała bardzo spójna. Wielu twórców z czasem, rozwijając swój świat wpada we własne pułapki i ograniczenia stworzone w pierwszych tomach. Sanderson, przynajmniej w serii "Ostatnie imperium" (za pozostałe serie zabieram się wkrótce) pozostał spójny do samego końca, w "Bohaterze wieków" byłem nawet zaskoczony w pewnym momencie jak wiele wątków prowadzonych od samego początku nawet tych małych pobocznych ułożyło się w świetny finał (mówię tu o pierwszej trylogii), unikając przy tym nieścisłości. Pozostaje tylko czekać na finał dalszych części.
Po tej cudownej serii, już wiem, że Brandon Sanderson jest jednym z moich ulubionych autorów. Polecam

Moim zdaniem jest to jedna z lepszych serii fantasy jakie czytałem i z czystym sumieniem postawiłbym ją na jednej półce z "Grą o tron" Martina i "Wiedzminem" Sapkowskiego. Sanderson stworzył wiele wyrazistych postaci, sprawnie poprowadził fabułę w kolejnych częściach (właściwie, ciągle prowadzi) i przede wszystkim opowieść pozostała bardzo spójna. Wielu twórców z czasem,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dobra, lecz zbyt rozległa. Czytałem lepsze książki fantasy

Dobra, lecz zbyt rozległa. Czytałem lepsze książki fantasy

Pokaż mimo to

Niezła, ale musiałam sobie zrobić przerwę po jej przeczytaniu-nie rwałam się do czytania kolejnej części-czyli nie była to lektura, którą czytałam z wypiekami na twarzy nie mogąc się oderwać choć na chwilę. Nie wiem czy chcę poznać dalsze losy bohaterów. Może jednak skłonię się ku innej powieści tego autora, bo na pewno go nie skreślam jako autora fantasy.

Niezła, ale musiałam sobie zrobić przerwę po jej przeczytaniu-nie rwałam się do czytania kolejnej części-czyli nie była to lektura, którą czytałam z wypiekami na twarzy nie mogąc się oderwać choć na chwilę. Nie wiem czy chcę poznać dalsze losy bohaterów. Może jednak skłonię się ku innej powieści tego autora, bo na pewno go nie skreślam jako autora fantasy.

Pokaż mimo to

Na początku chaotyczna, słabo się słuchało. Z czasem było lepiej. Ogólnie polecam :)

Na początku chaotyczna, słabo się słuchało. Z czasem było lepiej. Ogólnie polecam :)

Pokaż mimo to

Chyba nie rozumiem zachwytów nad tą książką... I na razie nad autorem również, ale być może dlatego, że to dopiero druga jego powieść, którą przeczytałam.
Całość (bohaterowie, akcja) wydała mi się takim zarysem, szkicem, który autor miał dopiero rozwinąć o emocje, charaktery postaci itd.

Chyba nie rozumiem zachwytów nad tą książką... I na razie nad autorem również, ale być może dlatego, że to dopiero druga jego powieść, którą przeczytałam.
Całość (bohaterowie, akcja) wydała mi się takim zarysem, szkicem, który autor miał dopiero rozwinąć o emocje, charaktery postaci itd.

Pokaż mimo to

zbyt prosty język, dramatyczna redakcja, niespójne rozwiazanie fabuły

zbyt prosty język, dramatyczna redakcja, niespójne rozwiazanie fabuły

Pokaż mimo to

Czytałem już kilka książek z Cosmere, jednak to tą czytało mi się najpłynniej. Może to przez nieskomplikowaną, ale angażującą akcję, może przez gromadkę barwnych, różnorodnych bohaterów, może przez klimat heist book, a może przez niesamowity w swoim działaniu system magiczny. Sanderson jest mistrzem fantastyki i po raz kolejny dał mi tego przykład. Co więcej, moim zdaniem to od tej książki warto zacząć przygodę z tym autorem, polecam! :)

Czytałem już kilka książek z Cosmere, jednak to tą czytało mi się najpłynniej. Może to przez nieskomplikowaną, ale angażującą akcję, może przez gromadkę barwnych, różnorodnych bohaterów, może przez klimat heist book, a może przez niesamowity w swoim działaniu system magiczny. Sanderson jest mistrzem fantastyki i po raz kolejny dał mi tego przykład. Co więcej, moim zdaniem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Vin, która jest złodziejką, porzuconą przez zamordowanego brata, nie wie co to zaufanie. Nie potrafi sobie wyobrazić szajki, która pracuje w oparciu o zaufanie. Jest to dla niej coś niewyobrażalnego. Do tej pory, to szef zarzucał swój punkt widzenia i wszyscy robili co im zagrano, albo dostawali baty. Wszystko się jednak zmienia. Vin dołącza do szajki Kelsiera, której zadaniem jest obalenie Ostatniego Cesarza.

W powietrzu wisi rebelia skaa. Jednak stłamszona część społeczeństwa, którymi dodatkowo rządzą Uspokajacze niezbyt chce się buntować. Dodatkowo nie każdy szlachcic okazuje się być morderczym człowiekiem, którego nie obchodzą losy poddanych.

Czy Vin i Kelsier wygrają rebelię? Czy Ostatniego Cesarza, który jest Bogiem uda się pokonać? Czy Z Mgły Zrodzeni odniosą sukces?

Walka będzie wymagała ostatecznego poświęcenia...

Sanderson buduje świat z rozmachem. Wszystkie wydarzenia mają idealnie opisane tło jeśli chodzi o świat i kontekst krajobrazowy. Głębia i brak zieleni powodują, że czasami ciężko jest sobie wyobrazić ten wyimaginowany przez autora świat, ale wspomnienia ludzi pomagają. Kelsier stanowi idealnego bohatera tragicznego, a Vin idealnego bohatera, który rozwija swoje umiejętności przez cały czas trwania historii. Jest to doskonale przemyślane dzieło fantasy, dlatego nie mam oporów sięgając po drugi z tomów.

Vin, która jest złodziejką, porzuconą przez zamordowanego brata, nie wie co to zaufanie. Nie potrafi sobie wyobrazić szajki, która pracuje w oparciu o zaufanie. Jest to dla niej coś niewyobrażalnego. Do tej pory, to szef zarzucał swój punkt widzenia i wszyscy robili co im zagrano, albo dostawali baty. Wszystko się jednak zmienia. Vin dołącza do szajki Kelsiera, której...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Uwielbiam tę książkę i jednocześnie jej nienawidzę. Uwielbiam za ciekawy świat i za Kelsiera, a nienawidzę za zakończenie.
Są w tej powieści aspekty, które zasługują na 10, ale są i takie, które należałoby ocenić na 2. Pomysł na świat i zasady jego funkcjonowania są świetne, ale postaci już niekoniecznie. Jedynie Kelsier jest postacią wspaniałą, ale reszta jego ekipy ma po jednej cesze osobowości (może jeszcze Sazeda można nazwać interesującym). Dockson jest dobrze zorganizowany, Breeze dystyngowany itd. Vin jest tak odstręczająca, że przez sceny z jej udziałem trudno przebrnąć, a im dalej tym gorzej. Właściwie czytając kolejne powieści Sandersona zaczynam zauważać, że z postaciami kobiecymi jest coś nie tak. Albo są z gruntu złe lub głupie, albo tak nijakie, że nie można ich zdzierżyć.
Z jednej strony mamy w książce zaskakujące zwroty akcji, ale z drugiej w nieskończoność ciągną się opisy narad i starć, których wynik jest z góry wiadomy. Kolejna sprzeczność to fakt, że autor opisuje traumatyczne przeżycia bohaterów jednocześnie odzierając ich z emocji. Rozumiem założenie surowej, męskiej przyjaźni opartej na docinkach, ale niektóre reakcje bohaterów są wręcz idiotyczne.

UWAGA SPOJLER



Kelsier traci brata, patrzy na jego odarte ze skóry, zmasakrowane zwłoki. Otwarcie mówi, że został zraniony tam, gdzie zabolało najbardziej, a jego przyjaciele kompletnie to ignorują. On wychodzi w mgłę i znika na dwa dni, a jego przyjaciele zachowują się radośnie, rozważając co zwariowanego tym razem zrobi Kelsier i najbardziej przejmują się tym, że siedzą w zakurzonej piwnicy i jest im niewygodnie. Bardzo brakowało mi w tym momencie jakiejś interakcji, no chociaż durna Vin mogłaby okazać odrobinę współczucia.
Druga straszliwa i niewybaczalna zbrodnia to zakończenie. Śmierć Kelsiera to moment, w którym losy Ostatniego Imperium przestały mnie obchodzić. Autor zdecydowanie osiągnął cel, bo taki obrót sprawy mną wstrząsnął i dwa dni później dalej jestem wściekła. Jeszcze żadne zakończenie książki mnie tak nie przeczołgało i nie okazało się tak niesprawiedliwe. To jest właśnie mistrzostwo Sandersona, która potrafi namieszać w uczuciach czytelnika, choć tym razem trochę przesadził. Nie zamierzam czytać kolejnych tomów, bo losy Vin i Elenda kompletnie mnie nie obchodzą. W pierwszym tomie autor wykreował jednego wartego uwagi bohatera i go uśmiercił, po czym postanowił ciągnąć kolejne dwa tomy z najgłupszymi postaciami, które nie budzą nawet odrobiny sympatii. Byłabym zachwycana, gdyby Kelsier najpierw zabił Elenda, a potem poświęcił Vin, aby obalić Ostatniego Imperatora.

Uwielbiam tę książkę i jednocześnie jej nienawidzę. Uwielbiam za ciekawy świat i za Kelsiera, a nienawidzę za zakończenie.
Są w tej powieści aspekty, które zasługują na 10, ale są i takie, które należałoby ocenić na 2. Pomysł na świat i zasady jego funkcjonowania są świetne, ale postaci już niekoniecznie. Jedynie Kelsier jest postacią wspaniałą, ale reszta jego ekipy ma...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zacząłem słuchać tę powieść, po odkryciu Brandona Sandersona i jego " Archiwum Burzowego Światła". Pomysł stworzenia magii za pomocą spalania metali jest nietuzinkowy i interesujący. W skrócie to poznajemy tu grupę skaa, którzy wykorzystując allomancję chcą obalić Ostatniego Imperatora. Rożni ludzie, ciekawe charaktery - skrywający swoje bolesne tajemnice. Przez dużą część książki opisywana jest organizacja i przygotowania do realizacji celu. W dalszej części akcja zdecydowanie przyśpiesza. Całość nasuwa mi podobieństwa z XVIII - wieczną arystokracją i Rewolucją Francuską. Zaznaczę też, że przez długi czas przyzwyczajałem się do narracji Marcina Popczyńskiego.

Zacząłem słuchać tę powieść, po odkryciu Brandona Sandersona i jego " Archiwum Burzowego Światła". Pomysł stworzenia magii za pomocą spalania metali jest nietuzinkowy i interesujący. W skrócie to poznajemy tu grupę skaa, którzy wykorzystując allomancję chcą obalić Ostatniego Imperatora. Rożni ludzie, ciekawe charaktery - skrywający swoje bolesne tajemnice. Przez dużą...

więcej

mniej

Pokaż mimo to