Gus

Po prostu bardzo piękna książka, bardzo mi się podobała, choć niektóre sytuacje niepotrzebne, ale reszta książki genialna.

Po prostu bardzo piękna książka, bardzo mi się podobała, choć niektóre sytuacje niepotrzebne, ale reszta książki genialna.

Pokaż mimo to

Gus nie potrafi się pozbierać po śmierci Kate, ból wypełnia go od stóp do głów nie pozwalając mu na normalne funkcjonowanie, ale kierując go po równi pochyłej w kierunku tragedii. Zamyka się w sobie nie chcąc przyjąć pomocy, coś się zaczyna zmieniać kiedy poznaje pewną dziewczynę, która zaczyna go intrygować i przyciągać do siebie niczym magnes.

„..Sądzę, że ludzie odnajdują się wtedy, gdy są na to gotowi. Kiedy najbardziej potrzebują siebie nawzajem. Najsilniejsze związki powstają właśnie z tej potrzeby...”

Każdy go stracił kogoś bliskiego inaczej przechodzi żałobę, tu nie ma złotego środka, grafika według którego się poruszamy. Być może Kim Holden przesadziła opisując rozpacz Gusa po śmierci przyjaciółki, być może nie, być może jej patetyczne stwierdzenia dla niektórych są męczące a nawet irytujące, ale ja należę do grupy osób, którym one zupełnie nie przeszkadzają.
„Gus” nie wycisnął ze mnie łez, nie piekło mnie gardło, nie próbowałam ciszej pociągać nosem żeby nie przeszkadzać mężowi, ale jest to książka tak ciepła i dobra, że czyta się ją z przyjemnością. Jest jak herbata w zimny dzień- rozgrzewa od środka. Oczywiście, że historia jest naciągana, oczywiście, że momentami jest aż nierealna w swoim pięknie, ale czy nie jest czasem lepiej przeczytać coś nierealnego, ale pięknego niż wręcz przeciwnie?
Książki Kim Holden w jakiś dziwny sposób dają nadzieję, wiarę w to, że kiedyś się poukłada a nasz los spoczywa w naszych rękach (i tak wiem, że to brzmi jak wróżba wyciągnięta z ciasteczka w chińskiej restauracji), mimo tego patosu i promieni słońca okalających tęcze i jednorożce „Gus” to kolejna dobra książka autorki, a ja zaczynam trzecią i ostatnią z cyklu.

„Teraz rozumiem, że moje szczęście, moje życie jest wyłącznie w moich rękach. Nikt o nie, nie zadba. Tylko ja mogę je budować lub niszczyć. To wybór. Wybór, który wymaga działania w zamian za nagrodę. Bezczynność i spoczywanie na laurach prowadzą do przeciętności. Czasami działanie jest cholernie ciężką walką, jednak właśnie wtedy opłaca się najbardziej. Właśnie wtedy dzieją się wielkie rzeczy. Nie rzeczy dobre… lecz legendarne. Zakochałem się w stwarzaniu legendy. To jedyny sposób na życie.”

Gus nie potrafi się pozbierać po śmierci Kate, ból wypełnia go od stóp do głów nie pozwalając mu na normalne funkcjonowanie, ale kierując go po równi pochyłej w kierunku tragedii. Zamyka się w sobie nie chcąc przyjąć pomocy, coś się zaczyna zmieniać kiedy poznaje pewną dziewczynę, która zaczyna go intrygować i przyciągać do siebie niczym magnes.

„..Sądzę, że ludzie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Druga cześć bestsellerowego Promyczka to historia Gusa. Wzrusza, koi i scala złamane serca. Polecam przeczytać.

Druga cześć bestsellerowego Promyczka to historia Gusa. Wzrusza, koi i scala złamane serca. Polecam przeczytać.

Pokaż mimo to

No naprawdę nie da się nie sięgnąć po tą książkę, jeśli się przeczytało Promyczka.
Zwłaszcza jak Gus jest bohaterem.
Nie będę pisać banalnych recencji, tylko powiem po ludzku, że mnie się podobało. Trochę mniej niż Promyczek, ale i tak bardzo.

No naprawdę nie da się nie sięgnąć po tą książkę, jeśli się przeczytało Promyczka.
Zwłaszcza jak Gus jest bohaterem.
Nie będę pisać banalnych recencji, tylko powiem po ludzku, że mnie się podobało. Trochę mniej niż Promyczek, ale i tak bardzo.

Pokaż mimo to

Już mi lepiej.Czy musiała się tak smutno zacząć ta seria?
Warto zarezerwować sobie czas na wszystkie 3........

Już mi lepiej.Czy musiała się tak smutno zacząć ta seria?
Warto zarezerwować sobie czas na wszystkie 3........

Pokaż mimo to

Jest to książka pisana z perspektywy Gusa, najlepszego przyjaciela Promyczka i dzieje się od razu po wydarzeniach, które zakończyły pierwszą część. Mamy tutaj jeszcze historię Scout, której życie zetknie się z życiem Gusa. Oboje mają swoje tajemnice. Oboje dużo wycierpieli. W tej książce sprawdzamy, czy mogą sobie jakoś nawzajem pomóc.

Nie będę mówić nic więcej, bo musiałabym w dużym stopniu zaspojlerować pierwszą część, a naprawdę lepiej odkrywać ją samą. Postać Gusa uwielbiałam już w "Promyczku", więc świetnie czytało mi się dalsze wydarzenia z jego perspektywy i odczuwało razem z nim tę mnogość emocji, która aż biła z tej książki. Nie polubiłam tylko jakoś Scout. Nie czułam tej chemii między nimi.

W tej książce, podobnie jak w pierwszej części, jest poruszone dużo ważnych społecznie tematów, co czyni tę książkę jeszcze bardziej wartościową i wartą poznania.

"Gus" nie zrobił na mnie aż tak dużego wrażenia jak "Promyczek", ale myślę, że jest całkiem przyjemną kontynuacją. Jeśli kochacie "Promyczka", to sięgnijcie.

https://niezwykle-slowa.blogspot.com/2020/04/200-gus.html

Jest to książka pisana z perspektywy Gusa, najlepszego przyjaciela Promyczka i dzieje się od razu po wydarzeniach, które zakończyły pierwszą część. Mamy tutaj jeszcze historię Scout, której życie zetknie się z życiem Gusa. Oboje mają swoje tajemnice. Oboje dużo wycierpieli. W tej książce sprawdzamy, czy mogą sobie jakoś nawzajem pomóc.

Nie będę mówić nic więcej, bo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pozycja ta podobała mi się bardziej niż poprzednia część. Głównie za sprawą tego, że nie mieliśmy tutaj irytującej bohaterki. Problemów i poważnych tematów też jest trochę więcej, jednak trochę wkurzał mnie styl pisania autorki. To ciągłe "mamuś" mówione przez bohatera doprowadzało mnie do szału.

Książka mogła być o wiele krótsza, jednak mimo to dość szybko i przyjemnie mi się ją czytało.

Pozycja ta podobała mi się bardziej niż poprzednia część. Głównie za sprawą tego, że nie mieliśmy tutaj irytującej bohaterki. Problemów i poważnych tematów też jest trochę więcej, jednak trochę wkurzał mnie styl pisania autorki. To ciągłe "mamuś" mówione przez bohatera doprowadzało mnie do szału.

Książka mogła być o wiele krótsza, jednak mimo to dość szybko i przyjemnie mi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W pierwszej części Gus był dla mnie mężczyzna idealnym przystojny o dobrym sercu i do tego gwiazda rocka. Tutaj poznajemy go z innej strony kiedy jego duch się załamuje. Jego walka trwa właściwie przez całą książkę. Dla mnie jego relacja ze Scout jest taka trochę na siłę, bo nikt nie może zastąpić Promyczka, ale może tylko ja mam takie wrażenie.

W pierwszej części Gus był dla mnie mężczyzna idealnym przystojny o dobrym sercu i do tego gwiazda rocka. Tutaj poznajemy go z innej strony kiedy jego duch się załamuje. Jego walka trwa właściwie przez całą książkę. Dla mnie jego relacja ze Scout jest taka trochę na siłę, bo nikt nie może zastąpić Promyczka, ale może tylko ja mam takie wrażenie.

Pokaż mimo to

Świetna kontynuacja Promyczka. Autorka nie zapomniała w niej o Katie co bardzo mi się podoba. Mimo że ta część jest poświęcona Gusowi to odczuć można że jest to po prostu dalsza historia. Zaczyna się dokładnie tam gdzie kończy się Promyczek. Sporo w niej emocji. Nikogo tutaj nie brakuje.
Wahałam się czy ją przeczytać ale wiem że jest nieodzowną częścią serii.
Polecam

Świetna kontynuacja Promyczka. Autorka nie zapomniała w niej o Katie co bardzo mi się podoba. Mimo że ta część jest poświęcona Gusowi to odczuć można że jest to po prostu dalsza historia. Zaczyna się dokładnie tam gdzie kończy się Promyczek. Sporo w niej emocji. Nikogo tutaj nie brakuje.
Wahałam się czy ją przeczytać ale wiem że jest nieodzowną częścią serii.
Polecam

Pokaż mimo to

Słabe 7. Ale ogólnie dobra książka. Trochę sceptycznie podchodziłam do tej powieści, bo niekoniecznie lubię jakieś kontynuacje, tym bardziej po tym jak zakończył się Promyczek. Ale przy Gusie było to pozytywne zaskoczenie. Takie dopełnienie historii, autorka spisała się na medal.
Na plus jest to, że nie był to głównie lament głównego bohatera jak mu jest ciężko, owszem na początku może i tak było ale nie utrzymywało się to przez całą książkę, później była już odrębna opowieść o nim.
Druga część trylogii trzyma poziom, zobaczymy co będzie w 3.
Polecam.

Słabe 7. Ale ogólnie dobra książka. Trochę sceptycznie podchodziłam do tej powieści, bo niekoniecznie lubię jakieś kontynuacje, tym bardziej po tym jak zakończył się Promyczek. Ale przy Gusie było to pozytywne zaskoczenie. Takie dopełnienie historii, autorka spisała się na medal.
Na plus jest to, że nie był to głównie lament głównego bohatera jak mu jest ciężko, owszem na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to