Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dzisiaj o małej lekturze (no dobrze, objętościowo nie aż tak małej), którą udało mi „zaliczyć” na początku miesiąca. I zaliczyć jest tu nawet pasującym słowem, bo...liczyłam na coś lepszego.

Mowa o „Niewidzialnym życiu Addie LaRue” autorstwa Victorii Schwab. Z autorką miałam już wcześniej do czynienia przy okazji „Odcieni magii” i nie byłam szczególnie przekonana. Mimo to, z uwagi na sporą popularność ksiązki o Addie, zdecydowałam się dać tej lekturze szansę. Niestety, to ponad 600-stronicowe tomiszcze nie spełniło moich oczekiwać.

„Niewidzialne życie Addie LaRue” przenosi nas do roku 1714, do francuskiego miasteczka, gdzie mieszka tytułowa bohaterka. Addie ma zostać wydana za mąż wbrew swojej woli i nie potrafi tego zaakceptować. Dziewczyna marzy o wolności, miłości, podróżach. W dzień swojego ślubu niespodziewanie ucieka od zaplanowanego dla niej życia. Ukrywając się w lesie wznosi modły do pradawnych bogów i o dziwo dostaje odpowiedź. Nie spodziewa się jednak, że jej błagań wysłuchał nie kto inny, jak Lucyfer. Upadły anioł proponuje zdesperowanej dziewczynie pakt, na mocy którego Addie oddaje duszę za wolność i nieśmiertelność. Jak to jednak bywa z diabłem, nie jest tak łatwo,a pakt zawiera pewien haczyk. Od tej pory nikt nie jest w stanie zapamiętać Addie, włączając w to jej rodziców, którzy nie pamiętają już, że mieli córkę. Nasza bohaterka jest więc skazana na co prawda pełne wolności, ale i samotności życie.

Akcja książki przeskakuje między przeszłością, a rokiem 2014, kiedy to śledzimy życie Addie w Nowym Jorku. Bohaterka żyje już więc jakieś 300 lat, przez cały ten czas każda osoba, którą poznaję natychmiast o niej zapomina, co nie pozwala na nawiązanie jakiejkolwiek relacji. Wszystko się zmienia, kiedy Addie poznaje Henry'ego, który ku jej zaskoczeniu rozpoznaje ją i nic nie wskazuje, żeby miał wkrótce o dziewczynie zapomnieć. Nieśmiertelna postanawia w końcu podzielić się z chłopakiem swoim sekretem. Nie wie, że czeka ją nie lada zaskoczenie. Nowa relacja nie umknie też Lucyferowi, który musi troszkę zamieszać.

Fabuła brzmi naprawdę dobrze, niestety tylko brzmi. Głównym problemem książki...są jej bohaterowie. Addie jest postacią kompletnie nijaką. Zaczyna ciekawie – buntem na zaplanowane dla niej życie i małżeństwo bez miłości. Całą resztę historii dziewczyna trochę jednak snuje się po świecie. Autorka nie wykorzystała potencjału, jaki dawał jej motyw nieśmiertelności. LaRue teoretycznie była bowiem świadkiem wielu historycznych momentów, żyła chociażby w trakcie dwóch wojen światowych. Czy ma to jednak jakiś wpływ na narrację, wpływa na bohaterkę? Oczywiście, że nie. Addie ślizga się przez czas bez większych przeżyć i bez charakteru. Pojawia się jakaś wzmianka bodajże o Rewolucji Francuskiej, ale żadna ciekawa akcja z tego nie wynika. Bohaterka jest nam przedstawiana w jakichś nowych miejscach, sytuacjach, ale jest to koszmarnie powtarzalne i nudne. Co jakiś czas pojawia się Lucyfer, z którym w zasadzie odbywa taką samą rozmowę, nic większego.

Książkę ożywia trochę pojawienie się Henry'ego, chłopak zdaje się być postacią bardzo pozytywną i dającą naszej bohaterce energię do życia. Nie jest to postać szczególnie głęboka, tutaj autorka też się nie wysiliła, ale chociaż nie jest tak nużący jak Addie. Relacja między bohaterami jest powiedzmy akceptowalna. Ciężko jednak nie zauważyć, że nie parę łączą głównie podobne sytuacje, w których się znajdują, a nie jakieś większe zrozumienie, dopasowanie.

Najlepszymi elementami książki są jej początek i koniec. Koncept jest naprawdę ciekawe, ale większość treści nadaje się do wyrzucenia, bo zwyczajnie nic nie wnosi. Na koniec autorka pokusiła się o kilka naprawdę niezłych plot-twistów, które jednak lekko wyciągają tę historię. Szkoda, że „Niewidzialne życie Addie LaRue” nie jest o połowę krótsze i nie wykorzystuje wcześniej zagrań, podobnych do tych końcowych. Jakiś potencjał zdaje się mieć też relacja Addie i Lucyfera. Szatan ma na jej puncie pewną obsesję, może jakieś uczucia. Oczywiście nie jest to relacja zdrowa, ciężko też zrozumieć co Lucek widzi w nijakiej dziewczynie bez charakteru, mimo to pogłębienie tego wątku zdecydowanie poprawiłoby mój odbiór książki.

Po lekturze oceniłam książkę 5/10, ale mam wrażenie, że to za wysoko, ciężko znaleźć mi pozytywy tej lektury. Na pochwałę zasługuje na pewno piękne wydanie powieści Schwab, jeśli kolekcjonujecie więc książki dla estetyki, to jak najbardziej polecam.

Więcej recenzji na ig popcloudture

Dzisiaj o małej lekturze (no dobrze, objętościowo nie aż tak małej), którą udało mi „zaliczyć” na początku miesiąca. I zaliczyć jest tu nawet pasującym słowem, bo...liczyłam na coś lepszego.

Mowa o „Niewidzialnym życiu Addie LaRue” autorstwa Victorii Schwab. Z autorką miałam już wcześniej do czynienia przy okazji „Odcieni magii” i nie byłam szczególnie przekonana. Mimo to,...

Jestem wielką fanką trylogii Igrzysk Śmierci i nie ukrywam, że bardzo ucieszyła mnie informacja o kolejnej książce z serii. Jednak tematyka...trochę mnie rozczarowała. Wolałabym dowiedzieć się więcej o historii Finnicka, Johanny czy Haymitcha. Snow nie okazał się być aż tak ciekawą postacią. Co więcej, nie wydaje mi się żeby jego losy odpowiednio uzasadniły to, jakim tyranem się stał. Mimo wszystko książkę czytało się szybko i przyjemnie, tak jak przy poprzednich częściach.

Jestem wielką fanką trylogii Igrzysk Śmierci i nie ukrywam, że bardzo ucieszyła mnie informacja o kolejnej książce z serii. Jednak tematyka...trochę mnie rozczarowała. Wolałabym dowiedzieć się więcej o historii Finnicka, Johanny czy Haymitcha. Snow nie okazał się być aż tak ciekawą postacią. Co więcej, nie wydaje mi się żeby jego losy odpowiednio uzasadniły to, jakim...

Skuszona ,,Sztuką obsługi penisa'' , którą przeczytałam bardzo szybko i chętnie, czekałam na podobna książkę o kobietach. Niestety, ,, Sztuka kobiecości'' nie była tym, na co liczyłam. Pomijam to, że w książce nie ma wiele kwestii dotyczących seksualności i że skupia się ona raczej na sferze emocjonalnej, tutaj nie dostajemy w końcu ,,Sztuki obsługi łechtaczki''. Miałam jednak problemy z dokończeniem tej książki ze względu na poglądy pani seksuolog. Mam wrażenie, że mimo swojego zawodu spotkała chyba w życiu niewiele ludzi i nie zdaje sobie sprawy jak bardzo mogą się oni miedzy sobą różnić. Poglądy doktor Wróbel są dla mnie miejscami ograniczone, może staroświeckie. Liczyłam znaleźć w tej kwestii odrobinę bardziej otwarte podejście do kwestii seksualności. Niestety się nie udało.

Skuszona ,,Sztuką obsługi penisa'' , którą przeczytałam bardzo szybko i chętnie, czekałam na podobna książkę o kobietach. Niestety, ,, Sztuka kobiecości'' nie była tym, na co liczyłam. Pomijam to, że w książce nie ma wiele kwestii dotyczących seksualności i że skupia się ona raczej na sferze emocjonalnej, tutaj nie dostajemy w końcu ,,Sztuki obsługi łechtaczki''. Miałam...