Jesteśmy społecznością, która kocha książki

http://www.maobmaze.pl/2018/03/tamte-dni-tamte-noce-andre-aciman.html

Moim zdaniem to jest jedna z tych książek, które warto przeczytać, by wyrobić sobie własne zdanie na jej temat. Jest to pozycja, która część czytelników może zawieść i znudzić, a drugą część zachwycić. Ja jestem gdzieś pośrodku. Znalazłam zarówno dobre jak i słabe strony tej książki. Nie pochłonęła mnie bez reszty, ale również nie żałuję czasu z nią spędzonego. Dlatego, jeśli opis tej książki chociaż w małym stopniu Was zaintrygował i jesteście ciekawi tej historii- pełnej pożądania, wielkiej miłości i niesamowitej ludzkiej namiętności, to sięgnijcie po nią i przekonajcie się po której stronie staniecie.
A może tak jak ja będziecie gdzieś po środku?

http://www.maobmaze.pl/2018/03/tamte-dni-tamte-noce-andre-aciman.html

Moim zdaniem to jest jedna z tych książek, które warto przeczytać, by wyrobić sobie własne zdanie na jej temat. Jest to pozycja, która część czytelników może zawieść i znudzić, a drugą część zachwycić. Ja jestem gdzieś pośrodku. Znalazłam zarówno dobre jak i słabe strony tej książki. Nie pochłonęła mnie...

Neil Armstrong był człowiekiem głodnym wiedzy, pewnym siebie, wytrwałym, lojalnym, stanowczym, pomysłowym, samodzielnym, roztropnym... Jednym słowem był człowiekiem wybitnym, co udowadnia książka Pierwszy człowiek napisana przez Jamesa Hansena. Jednak w moim odczuciu jest to książka trudna w odbiorze, przynajmniej dla laików w tym temacie. Jest bardzo szczegółowa, momentami przegadana, a wiele zagadnień technicznych pozostało niewyjaśnionych przez co ta pozycja w wielu momentach będzie niezrozumiała dla osób, które nie znają tej tematyki.

https://www.maobmaze.pl/2018/11/pierwszy-czlowiek.html

Neil Armstrong był człowiekiem głodnym wiedzy, pewnym siebie, wytrwałym, lojalnym, stanowczym, pomysłowym, samodzielnym, roztropnym... Jednym słowem był człowiekiem wybitnym, co udowadnia książka Pierwszy człowiek napisana przez Jamesa Hansena. Jednak w moim odczuciu jest to książka trudna w odbiorze, przynajmniej dla laików w tym temacie. Jest bardzo szczegółowa, momentami...

Do tej pory spotkałam się z samymi pozytywnymi opiniami na temat tej książki. Uwielbiam thrillery i kryminały, więc nie mogłam obok tej pozycji, zwłaszcza, że jest tak zachwalana, przejść obojętnie. Po przeczytaniu Żmijowiska próbowałam znaleźć coś, cokolwiek, do czego mogłabym się przyczepić i w sumie nic szczególnego nie znalazłam. No może oprócz jednej rzeczy, w sumie szczegółu, który mi nie pasował. Niestety nie mogę napisać o co konkretnie mi chodzi, bo byłby to zbyt duży spoiler- ta sytuacja ma miejsce na ostatnich stronach tej powieści. Kolejnym małym minusem powieści są dłużyzny, które niestety czasami się pojawiały.

Autor w głównej mierze skupił się na odczuciach bohaterów, którzy, mniej lub bardziej, są powiązani z zaginioną dziewczyną. Chmielarz wykreował świetne postaci, zarówno pierwszo jak i drugoplanowe. Każda z nich jest inna, ale jednocześnie bardzo charakterystyczna. Kilka bohaterów wywołało u mnie negatywne emocje, a inne zdobyły moją sympatię przez kibicowałam im do ostatniej strony. Postaci w tej książce jest naprawdę dużo, jednak nie miałam z tym najmniejszego problemu- nic mi się nie myliło ani nie mieszało. Myślę, że spowodowane jest to tym jak świetnie zostali oni wykreowani- są do bólu prawdziwi.

Styl autora jest lekki i przystępny w odbiorze. Nie brakuje w książce dynamicznych i żywych dialogów, momentami przesyconych przekleństwami. Co akurat bardzo mi się podoba, zwłaszcza jeśli są tak idealnie, wręcz naturalnie wplecione w rozmowę. W pewnym momencie tak się wciągnęłam, że nie chciałam odłożyć tej pozycji nawet na chwilę. Z rozdziału na rozdział robiło się ciekawiej, wychodziły na jaw nowe fakty, które, chyba z dziesięć razy, zmieniały moje podejrzenie co do mordercy. Podejrzewałam praktycznie każdego- zaczynając od tych, którzy Adę znali bardzo dobrze, kończąc na tych, którzy nie mieli z nią praktycznie nic wspólnego. Fabuła jest zawiła i została zaplanowana dokładnie od początku do końca, tak by czytelnik zbierał na koniec szczękę z podłogi.

Akcja rozgrywa się na dwóch płaszczyznach czasowych- przeszłość która dzieli się na wtedy i pomiędzy, oraz teraźniejszość. Może wydawać się to nieco pogmatwane, ale osobiście nie miałam żadnych problemów z odnalezieniem się w tej historii. Ostatnie rozdziały przeczytałam jak w transie. Nie potrafiłam odłożyć książki na bok, głównie przez złość i emocje jakie mną targały. Musiałam TU i TERAZ dowiedzieć się kto za tym wszystkim stoi. Zakończenie było zaskakujące, chociaż typowałam wiele morderców i na tę osobę również spadły moje podejrzenia. Jednak im dalej, tym moje typy się zmieniały, więc na koniec i tak byłam miło zaskoczona.

Czy polecam? Oczywiście! Żmijowisko uważam za świetne rozpoczęcie mojej przygody z twórczością Wojciecha Chmielarza. Następną jego książką po którą sięgnę będzie "Podpalacz". Mam nadzieję, że będzie równie dobra jak Żmijowisko.

Do tej pory spotkałam się z samymi pozytywnymi opiniami na temat tej książki. Uwielbiam thrillery i kryminały, więc nie mogłam obok tej pozycji, zwłaszcza, że jest tak zachwalana, przejść obojętnie. Po przeczytaniu Żmijowiska próbowałam znaleźć coś, cokolwiek, do czego mogłabym się przyczepić i w sumie nic szczególnego nie znalazłam. No może oprócz jednej rzeczy, w sumie...

https://www.maobmaze.pl/2018/06/bluszcz.html

Na początku muszę wspomnieć o tym do kogo, według mnie skierowana jest ta książka. Otóż w szczególności do kobiet dojrzałych, to zwłaszcza one odnajdą w tej pozycji coś dla siebie. Szczerze wierzę, że ta książka pomoże wielu kobietom odnaleźć w sobie wewnętrzną siłę do walki o godne i po prostu, szczęśliwe życie. Ogrom ważnych i trudnych tematów poruszonych w Bluszczu przeszedł moje najśmielsze oczekiwania. Przemoc, zarówno fizyczna jak i psychiczna, wartości wpajane w dzieciństwie, które w tym przypadku mają ogromny wpływ na dorosłe życie, samotność, wykorzystywanie, życiowe porażki i smutek. Po przeczytaniu poprzedniego zdania pewnie przyszło Wam na myśl, że jest to melancholijna powieść, ale nie, nie... Znajdziecie tu również bezgraniczną miłość, przyjaźń na śmierć i życie, siłę, odwagę i wdzięczność. Bluszcz to wulkan emocji, które odczujecie podczas czytania.

Jak zapewne większość z Was wie, jestem miłośniczką thrillerów i kryminałów. Intrygują mnie głównie ze względu zwroty akcji i element zaskoczenia, który pojawia się zazwyczaj na końcu. Sięgając po powieść obyczajową mam inne wymagania i oczekiwania, jednak miłym zaskoczeniem było to, że autorka wiele razy mnie zaskoczyła. Zakończenie nie było jakoś szczególnie szokujące i zaskakujące, ale fabuła została tak zaplanowana, że pojawiło się kilka elementów zaskoczenia i zwrotów akcji z jakimi w literaturze obyczajowej jeszcze się nie spotkałam.

Bohaterowie to kolejna mocna strona tej książki. Wszyscy zostali świetnie wykreowani. Postaci są barwne, ciekawe i bardzo charakterystyczne. Z pewnością na długo zapadną mi w pamięci, głównie dlatego, że wywoływali u mnie mnóstwo pozytywnych jak i negatywnych emocji. Julita, bardzo mądra, zaradna i pracowita kobieta, która dla dzieci i męża poświęciła (dosłownie) całe dotychczasowe życie. Kibicowałam jej do końca i cierpiałam razem z nią, gdy los rzucał jej kłody pod nogi. Chociaż muszę przyznać, że w pewnym momencie zaczęła mnie irytować, bo nie potrafiłam zrozumieć jej toku myślenia i decyzji na jakie się decydowała mimo dobrych rad jakie dawała jej Ela- jej przyjaciółka. Ale właśnie to lubię w książkach- gdy bohaterowie podejmują decyzje dalekie od moich oczekiwać, gdy wywołują emocje zarówno negatywne jak i pozytywne. To oznacza, że bohaterowie są prawdziwi, jakby byli z krwi i kości. Gerard, mąż Julity wywoływał u mnie wyłącznie negatywne emocje. Oh jak ja nienawidzę ludzi gburowatych, którzy wyżej sra..., przepraszam, którzy widzą tylko czubek swojego nosa i którzy mają tak wygórowane ego, że na samą myśl robi mi się niedobrze. Wspomnę jeszcze tylko o Eli, którą polubiłam od pierwszych stron. Wesoła, energiczna, mądra przesympatyczna. Jednak jak się potem okazało to wszystko co wcześniej napisałam to maska jaką codziennie ubierała. Ela tak naprawdę zmagała się z poważnym problemem, a wszystko to przez wartości wpajane jej w dzieciństwie. Musicie wiedzieć, że cała reszta bohaterów drugoplanowych również została świetnie wykreowana, jednak gdybym wszystkich ich opisała to pewnie umarlibyście z nudów, a do tego dopuścić nie mogę. Lepiej jak sięgnięcie po tę pozycję i sami poznacie wszystkich bohaterów.

Tak jak pisałam wcześniej, jestem pewna, że ta książka przyniesie wiele dobra i pomoże nie jednej kobiecie. Być może Ty lub ktoś z Twojego otoczenia zdecyduje się na zakup czerwonej walizki. Nie napiszę Wam co konkretnie mam w tym momencie na myśli. Jeśli jesteście ciekawi o co chodzi z tą walizką to koniecznie sięgnijcie po Bluszcz.

https://www.maobmaze.pl/2018/06/bluszcz.html

Na początku muszę wspomnieć o tym do kogo, według mnie skierowana jest ta książka. Otóż w szczególności do kobiet dojrzałych, to zwłaszcza one odnajdą w tej pozycji coś dla siebie. Szczerze wierzę, że ta książka pomoże wielu kobietom odnaleźć w sobie wewnętrzną siłę do walki o godne i po prostu, szczęśliwe życie. Ogrom ważnych i...

Promyczek cieszy się naprawdę świetnymi opiniami. Głównie przez liczne zachwyty zdecydowałam się sięgnąć po tę książkę. Dzięki księgarni virtualo.pl w końcu ją przeczytałam. Spodziewałam się rewelacyjnej powieści i nie ukrywam, że ze względu na opinie z jakimi się spotkałam moje oczekiwania względem tej pozycji, wskoczyły na naprawdę wysoki poziom. Niestety za wysoki, bo czuje lekki niedosyt.

Kate jest niepoprawną optymistką, nie potrafi się gniewać, szybko wybacza, zawsze jest chętna do pomocy, nie przechodzi koło cudzej krzywdy obojętnie. Na pierwszym miejscu zawsze stawia innych, jest bardzo odważna i zabawna. Problem z jakim przyszło jej się zmierzyć odkryłam bardzo szybko. Niemal na samym początku autorka zdradziła za dużo i gdy wyszło na jaw co się dzieje, tak naprawdę nie zrobiło to na mnie wrażenia. Kate długo z tym problemem radziła sobie sama, bez wsparcia swoich przyjaciół, bo oni tak naprawdę nic nie wiedzieli. Wątpię, by ktoś w takiej sytuacji poradził sobie całkiem sam, jednocześnie będąc tak pełnym energii. Co tu dużo pisać, po prostu Kate jest za bardzo wyidealizowana.

Za to Keller i Gus są bohaterami, którzy przypadli mi do gustu o wiele bardziej. Przede wszystkim są prawdziwi.
Keller tak jak Kate skrywał tajemnice z którą praktycznie z nikim się nie podzielił. Jednak jego tajemnica była dla mnie zaskoczeniem i bardzo mnie zaciekawiła.

Najbardziej w tej książce irytowały mnie infantylne dialogi, oraz ciągle powtarzające się pewne zwroty. Od początku wywoływało to zgrzyty i jestem pewna, że Promyczka zapamiętam głównie ze względu na irytujące odzywki bohaterów, zwłaszcza Kate.

Plusem tej powieści jest narracja pierwszoosobowa, którą, krótko mówiąc uwielbiam. Dzięki niej tę historię poznajemy z dwóch perspektyw i możemy postawić się na miejscu bohaterów oraz dokładnie poznać ich myśli i uczucia.



Jedno muszę przyznać, historia wymyślona przez Kim Holden naprawdę chwyta za serce i daje do myślenia. Gdyby nie było tych okropnych dialogów, a główna bohaterka nie byłaby tak bardzo wyidealizowana, Promyczek spodobałby mi się bardziej. W recenzjach często spotykałam się ze stwierdzeniem, że zakończenie tej historii jest mocne, wyciska mnóstwo łez i na długo zostaje w pamięci. Niestety na mnie nie zrobiło aż tak piorunującego wrażenia i nie uroniłam ani jednej łzy.



Czy polecam? Tak, bo historia jest naprawdę ciekawa i przede wszystkim napawa optymizmem. Jednak miejcie na uwadze, że język jakim posługują się bohaterowie nie każdemu może przypaść do gustu. Jeśli zdecydujecie się sięgnąć po Promyczka, to proszę, niech Wasze oczekiwania nie będą zbyt wysokie, bo możecie się rozczarować i czuć, tak jak ja, duży niedosyt po jej przeczytaniu.

https://www.maobmaze.pl/2018/02/promyczek-kim-holden.html

Promyczek cieszy się naprawdę świetnymi opiniami. Głównie przez liczne zachwyty zdecydowałam się sięgnąć po tę książkę. Dzięki księgarni virtualo.pl w końcu ją przeczytałam. Spodziewałam się rewelacyjnej powieści i nie ukrywam, że ze względu na opinie z jakimi się spotkałam moje oczekiwania względem tej pozycji, wskoczyły na naprawdę wysoki poziom. Niestety za wysoki, bo...

Nie od dziś wiadomo, że Wydawnictwo Literackie pięknie wydaje swoje pozycje, ale ta książka to po prostu mistrzostwo. Chciałabym by wszystkie moje książki były w ten sposób wydane. Dla "zwykłego" czytelnika może się to wydać dziwne, ale ja uwielbiam piękne okładki. Owszem, najważniejsza jest zawartość, ale chyba każdy przyzna, że o wiele przyjemniej trzymać w rękach pozycję, która zachwyca treścią jak i wydaniem. Twarda oprawa, piękna okładka, materiałowy grzbiet ze złotymi napisami i mnóstwo cudownych zdjęć sprawiają, że to jest jedna z najpiękniejszych książek w mojej kolekcji.

Pozachwycałam się wydaniem, to teraz przejdźmy do nieco ważniejszej rzeczy, jaką jest treść książki. Z ręką na sercu przyznaje, że jest równie dobra. Autor w sposób zrozumiały i przejrzysty dzieli się z czytelnikami swoją wiedzą. W żadnym momencie nie miałam wrażenia jakbym czytała podręcznik, tylko dobrze napisaną, ciekawą książkę, dzięki której mogę przyswoić masę różnych przydatnych informacji.

Pszczoły niestety nie są doceniane w takim stopniu jak powinny. Wiele ludzi nie zdaje sobie sprawy z tego jak te owady są ważne, dlatego uważam, że każdy po tę książkę powinien sięgnąć.Chociażby po to by dowiedzieć się jak pszczoły muszą się napracować, by zdobyć jedną, małą łyżeczkę miodu. Ta książka przede wszystkim pokazuje jak te owady są ważne dla ludzi i dzięki niej każdy spojrzy na pszczołę z innego punktu widzenia i z większym szacunkiem. Nie ukrywam, że boję się pszczół i os, chociaż jak się potem okazało, tak naprawdę bałam się os. Pszczoły nie latają koło naszego stołu latem, nie interesują je słodkości, owoce czy grillowane mięso. To osy zazwyczaj przeszkadzają nam podczas letniego wypoczynku na pikniku czy grillu.

Autor głównie skupia się na opisywaniu jak założyć i dbać o pasiekę, jednak pokazuje również inne metody pomagania tym owadom. Na przykład założenie ogrodu przyjaznego pszczołom- sadzenie i sianie roślin bogatych w pyłek i nektar, dzięki którym nasz ogród będzie tętnił życiem. Joachim Petterson nie zapomina o osobach mieszkających w blokach, które również mogą przyczynić się do pomocy pszczołom sadząc np. zioła. W książce znajduje się również spis roślin ogrodowych, ziół, drzew i krzewów ozdobnych oraz drzew i krzewów owocowych z podziałem na ilość nektaru i pyłku.

Mam nadzieję, że wystarczająco Was zachęciłam i chętnie sięgnięcie po tę pozycję.
"Pszczoły" to książka naprawdę warta uwagi! 🐝

http://www.maobmaze.pl/2018/04/pszczoly.html

Nie od dziś wiadomo, że Wydawnictwo Literackie pięknie wydaje swoje pozycje, ale ta książka to po prostu mistrzostwo. Chciałabym by wszystkie moje książki były w ten sposób wydane. Dla "zwykłego" czytelnika może się to wydać dziwne, ale ja uwielbiam piękne okładki. Owszem, najważniejsza jest zawartość, ale chyba każdy przyzna, że o wiele przyjemniej trzymać w rękach...

Za mną trzecia i do tej pory najlepsza część z serii Kwiat paproci. Chociaż nie ukrywam, że do pierwszej będę miała ogromny sentyment. W końcu Szeptucha rozpoczyna tę świetną serię i mamy w niej do czynienia z naprawdę ogromną dawką poczucia humoru. Jednak jeśli patrząc na bohaterów, akcję, napięcie i wydarzenia to zdecydowanie moim faworytem jest Żerca.

Mieszko przepada bez śladu, a w wiosce pojawia się młody, całkiem apetyczny młody żerca. Bardzo polubiłam Witka i długo biłam się z myślami, którego darzę większą sympatią, Witka czy Mieszka (w czwartej części wszystko stało się dla mnie jasne ☺️). Jeśli chodzi o Babę Jagę i Gosię to nic się nie zmieniło, dalej są równymi babkami z poczuciem humoru, którego niejedna osoba mogłaby im pozazdrościć. Oczywiście wrodzone szczęście Gosławy do pakowania się w tarapaty, ani trochę się nie zmniejszyło.











W tej części ciągle coś się dzieje, akcja nie zwania tempa a napięcie momentami jest naprawdę ogromne. Zwłaszcza zakończenie, które jest zaskakujące i kończy się w takim momencie, że autorów powinny za to karać. Na szczęście po tę serię sięgnęłam, gdy już wszystkie cztery tomy zostały wydane, więc czym prędzej zabrałam się za Przesilenie, bo musiałam dowiedzieć się jak potoczyły się dalsze losy bohaterów.



Styl autorki jest niesamowicie lekki i przystępny, a mieszanka gatunków w jej wykonaniu to mistrzostwo świata! Romans, fantastyka, nutka kryminału w połączeniu ze słowiańskimi wierzeniami to w tym przypadku misz-masz idealny. Co najlepsze w Żercy jest dużo pogańskich obrzędów, mikstur i wiele dziwnych metod leczenia. Czyli to wszystko, czego nieco brakowało mi w Nocy Kupały. Katarzyna Berenika Miszczuk ma bardzo lekkie pióro i umiejętność tworzenia niesamowitego klimatu. Otwierając tę książkę przenosiłam się do Bielin i czułam się jakbym była w samym centrum wydarzeń.

www.maobmaze.pl

Za mną trzecia i do tej pory najlepsza część z serii Kwiat paproci. Chociaż nie ukrywam, że do pierwszej będę miała ogromny sentyment. W końcu Szeptucha rozpoczyna tę świetną serię i mamy w niej do czynienia z naprawdę ogromną dawką poczucia humoru. Jednak jeśli patrząc na bohaterów, akcję, napięcie i wydarzenia to zdecydowanie moim faworytem jest Żerca.

Mieszko przepada...

Styl autorki jest lekki i przyjemny, jej książki wręcz się pożera! Pomysł na fabułę tej serii moim zdaniem jest bardzo trafiony. Wykorzystanie słowiańskich wierzeń i stworzenie alternatywnego świata sprawiły, że gdy tylko sięgałam po tę książkę, po prostu się wyłączyłam, a historia głównej bohaterki wręcz mnie pochłonęła.

Bohaterowie są ciekawi i na długo zapadną mi w pamięci. Zwłaszcza Mieszko, Gosia i Baba Jaga. Polubiłam Gosię, która jest nieco niezdarna, panicznie boi się kleszczy i jest bardzo nowoczesna, co w połączeniu ze stażem jaki musi odbyć na wsi tworzy mieszankę wybuchowa. Mieszko, Mieszko, Mieszko... Co tu dużo pisać - nieziemsko przystojny, przy okazji również bardzo opiekuńczy, odpowiedzialny i odważny. Wielkim plusem jest również ogrom magicznych istot, które dokładnie zostały przez autorkę opisane i wielokrotnie pojawiały się w książce. Już same nazwy intrygują- ubożęta, rusałki, topielce, porońce, strzygi... Niejednokrotnie pojawiły się przepisy i składniki wielu mikstur czy maści, co jest kolejną zaletą tej pozycji.

Szeptucha to romans, z nutką szalenie ciekawej fantastyki i ogromnej dawki humoru. Klimat tej książki jest niesamowity- bardzo tajemniczy, szalenie wciągający i interesujący. Opisy nadprzyrodzonych istot, ziółek i mikstur z pewnością najbardziej się do tego przyczyniły. Ogromną zaletą tej pozycji jest również akcja. Tu ciągle się coś dzieje, nie ma czasu na nudę i na próżno szukać nudnych, długich opisów. Akcja jest wartka, dialogi dynamiczne i bardzo naturalne. Część przeczytałam, a część wysłuchałam dzięki audiobookowi z Czytam Pierwszy. Lektorka powinna dostać medal! Tak dobrego audiobooka, jeszcze nigdy nie słuchałam. Nawet, gdy sama czytałam książkę to w głowie rozbrzmiewał mi piękny głos lektorki.

Podsumowując, Szeptucha to lekka, przyjemna i wciągającą historia, okraszona dużą dawka humoru. Dzięki niej przeniesiecie się w całkowicie inny świat! Już nie mogę się doczekać aż poznam dalsze losy bohaterów!

https://www.maobmaze.pl/2018/08/szeptucha.html

Styl autorki jest lekki i przyjemny, jej książki wręcz się pożera! Pomysł na fabułę tej serii moim zdaniem jest bardzo trafiony. Wykorzystanie słowiańskich wierzeń i stworzenie alternatywnego świata sprawiły, że gdy tylko sięgałam po tę książkę, po prostu się wyłączyłam, a historia głównej bohaterki wręcz mnie pochłonęła.

Bohaterowie są ciekawi i na długo zapadną mi w...

Sięgając po "Gdyby nie ty", nie spodziewałam się, że dostanę aż taki ładunek emocjonalny. Zwłaszcza, że ta książka jest niewielkich rozmiarów- zaledwie 240, co jest rewelacyjnym dowodem na to, że nie trzeba napisać opasłej powieści, by wywołać ogrom emocji u czytelników. Bez wątpienia jest to jedna z lepszych książek przeczytanych przeze mnie w tym roku. Styl autorki bardzo mi odpowiada. Monika Sawicka ma niebywały talent do bardzo realnego, wręcz namacalnego opisywania zdarzeń. Przyznam szczerze, że, zwłaszcza na początku, musiałam na chwilę odkładać książkę. Autorka w tak rzeczywisty sposób opisała wydarzenia rozgrywające się w tej powieści, że wręcz czułam ból bohaterów. Wow, wow i jeszcze raz wow! Kilka razy popłynęły łzy i to nie ze wzruszenia, lecz z bezsilności i piekła jakie się rozgrywało w tej historii. Tej książki na pewno nigdy nie zapomnę. Nie tylko ze względu na smutek i negatywne emocje jakie we mnie wywołała, ale również przez bezgraniczną miłość, która daje nadzieję na lepsze jutro.

"Gdyby nie ty" zaskakuje niemal na każdym kroku. Byłam pewna, że uda mi się tę książkę przeczytać w jeden dzień- w końcu to zaledwie 240 stron. Jednak nie było takiej opcji. Ta książka jest cholernie mocna i wstrząsająca. Okładka wielu osobom może kojarzyć się z książką lekką i przyjemną. Nic bardziej mylnego- książka jest trudna, głównie ze względu na rozgrywające się w niej piekło. Do przyjemnych również nie należy, bo czytając tę pozycję nie ma mowy o odpoczynku czy odprężeniu się. Jednak uważam, że każdy powinien po nią sięgnąć. Autorka poruszyła w tej pozycji bardzo trudne tematy, o których niestety mówi się stanowczo za mało- przemoc fizyczna, psychiczna, wykorzystywanie seksualne czy znęcanie się.

Główna bohaterka, Eliza, na pewno na długo zapadnie mi w pamięci. Jest kobietą niezwykle silną i odważną. Myślę, że niejedna osoba, nie podołałaby okrucieństwom jakie spotkały tę kobietę. Szczerze przyznam, że ja wolałabym chyba umrzeć niż mieć takie życie... Z drugiej strony, ta historia pokazuje, że po deszczu zawsze wychodzi słońce i nie warto tracić nadziei, bo na naszej drodze może pojawić się osoba, która odmieni całe nasze życie.

Podsumowując, POLECAM! Jednak nie nastawiajcie się na przyjemną i lekką historię. Wręcz przeciwnie- przygotujcie się na łzy smutku, na ogrom emocji jakie będą wami targały i na mnóstwo przemyśleń i refleksji do których zmusi was ta książka.

Sięgając po "Gdyby nie ty", nie spodziewałam się, że dostanę aż taki ładunek emocjonalny. Zwłaszcza, że ta książka jest niewielkich rozmiarów- zaledwie 240, co jest rewelacyjnym dowodem na to, że nie trzeba napisać opasłej powieści, by wywołać ogrom emocji u czytelników. Bez wątpienia jest to jedna z lepszych książek przeczytanych przeze mnie w tym roku. Styl autorki bardzo...

Zdaje sobie sprawę z tego, że piszę to zawsze przy okazji recenzji książek tego autora, ale... Ja naprawdę myślałam, że Thomas Arnold już niczym mnie nie zaskoczy! A zaskoczył i to z rozmachem. Najpierw Horyzont umysłu, gdzie akcja pędziła na łeb na szyję, później książka 33 dni prawdy, przez którą zbierałam szczękę z podłogi przez dobre kilka godzin, następnie Efektor, w którym pomysł na fabułę i wylewający się z każdej strony czarny humor mnie zachwycił i na koniec Tetragon, którego fabuła została zaplanowana w każdym, nawet najmniejszym stopniu, a zakończenie jak zawsze mnie zszokowało. I oto jest- najnowsza (prawie, bo w tym samym czasie zostało wydane Mauzoleum) książka Thomasa Arnolda- Legendy Archeonu. Strach stary i nowy, którą miałam ogromną przyjemność objąć patronatem medialnym. Do tej pory autor napisał same thrillery, więc Legendy są małym eksperymentem, które ku mojej uciesze, rozpoczynają trylogię. Legendy Archeonu to kawał mocnej, brutalnej i mrocznej fantastyki, z którą do tej pory nie miałam do czynienia w książkach i, cholera, ja chcę więcej! Jestem w 100% pewna, że miłośnicy fantastyki będą zachwyceni tą pozycją!

https://www.maobmaze.pl/2018/12/legendy-archeonu.html

Zdaje sobie sprawę z tego, że piszę to zawsze przy okazji recenzji książek tego autora, ale... Ja naprawdę myślałam, że Thomas Arnold już niczym mnie nie zaskoczy! A zaskoczył i to z rozmachem. Najpierw Horyzont umysłu, gdzie akcja pędziła na łeb na szyję, później książka 33 dni prawdy, przez którą zbierałam szczękę z podłogi przez dobre kilka godzin, następnie Efektor, w...

Kolejna rewelacyjna książka Thomasa Arnolda za mną i mimo że skończyłam ją jakiś czas temu, to dalej nie umiem wyjść z podziwu. Mauzoleum to po prostu majstersztyk pod każdym względem. Znajdziecie tu wszystko co thriller powinien posiadać - intrygujących bohaterów, rewelacyjną fabułę, mnóstwo wątków, wiele mylnych tropów, ogromne napięcie, akcję momentami pędzącą na łeb na szyje oraz zakończenie które wbija w fotel i sprawia, że czytelnik szczękę zbiera z podłogi jeszcze długi czas po skończeniu tej historii. Czy to nie jest świetna zachęta do sięgnięcia po tę pozycję?! Autor znakomicie buduje napięcie, czasami emocji w jego książkach jest tak dużo, że zaczynam się martwić o moje zdrowie- kilka razy prawie zawału dostałam ☺️ Jeśli chodzi o Mauzoleum, to zdarzyło mi się odłożyć książkę, po kilku mocniejszych fragmentach, bo po prostu musiałam ochłonąć. Thomas Arnold jak nikt inny potrafi wywołać u czytelnika mnóstwo emocji i sprawić, że przejście po domu pogrążonym ciemnością przyprawia o gęsią skórkę.

Kolejna rewelacyjna książka Thomasa Arnolda za mną i mimo że skończyłam ją jakiś czas temu, to dalej nie umiem wyjść z podziwu. Mauzoleum to po prostu majstersztyk pod każdym względem. Znajdziecie tu wszystko co thriller powinien posiadać - intrygujących bohaterów, rewelacyjną fabułę, mnóstwo wątków, wiele mylnych tropów, ogromne napięcie, akcję momentami pędzącą na łeb na...

https://www.maobmaze.pl/2018/12/cud-grudniowej-nocy.html

Jeśli macie ochotę na książkę świąteczną, która porusza wiele trudnych tematów, to myślę, że 'Cud grudniowej nocy' wam się spodoba. Nie spodziewajcie się jednak niesamowitej świątecznej atmosfery i odprężającej historii. W tej powieści zmierzycie się ze stratą dziecka, z rodzinną rywalizacją, problemami małżeńskimi, z ogromną chęcią spędzenia Świąt w gronie całej rodziny, żałobą, świątecznym "przesyceniem" i pragnieniem sprawiania pozorów w mediach społecznościowych szczęśliwej i kochającej się rodziny.

https://www.maobmaze.pl/2018/12/cud-grudniowej-nocy.html

Jeśli macie ochotę na książkę świąteczną, która porusza wiele trudnych tematów, to myślę, że 'Cud grudniowej nocy' wam się spodoba. Nie spodziewajcie się jednak niesamowitej świątecznej atmosfery i odprężającej historii. W tej powieści zmierzycie się ze stratą dziecka, z rodzinną rywalizacją, problemami małżeńskimi,...

https://www.maobmaze.pl/2018/12/magia-grudniowej-nocy.html

"Magia grudniowej nocy" to moje pierwsze spotkanie z twórczością Gabrieli Gargaś i jakże udane! Wiem, że ta książka jest trzecią częścią cyklu, jednak zaryzykowałam i zaczęłam czytać właśnie od tej i nie żałuję. Nie było żadnych zgrzytów czy niedomówień, które mogłyby wynikać z nieznajomości poprzednich części. Oczywiście, zdaje sobie sprawę, że w pozostałych tomach poznam drogę bohaterów do miejsca w jakim znaleźli się w trzeciej części, ale mi to nie przeszkadza. Najważniejsze, że płynnie przebrnęłam przez "Magię grudniowej nocy" i świetnie się przy niej bawiłam!

https://www.maobmaze.pl/2018/12/magia-grudniowej-nocy.html

"Magia grudniowej nocy" to moje pierwsze spotkanie z twórczością Gabrieli Gargaś i jakże udane! Wiem, że ta książka jest trzecią częścią cyklu, jednak zaryzykowałam i zaczęłam czytać właśnie od tej i nie żałuję. Nie było żadnych zgrzytów czy niedomówień, które mogłyby wynikać z nieznajomości poprzednich części....

https://www.maobmaze.pl/2018/12/bez-zludzen.html

Bez złudzeń to historia o miłości trudnej, jednocześnie przynoszącej ukojenie. To opowieść o demonach przeszłości i o tym jak ogromny wpływ na dorosłe życie, mają wydarzenia mające miejsce w dzieciństwie oraz wpajane wtedy wartości. To historia dwojga młodych ludzi, którym dorośli w dzieciństwie stworzyli piekło na ziemi. Zmieszali ich z błotem, zdusili w zarodku jakąkolwiek pewność siebie i na każdym kroku krzywdzili w obrzydliwy i wstrząsający sposób. To historia brutalna, momentami straszna, ale również chwytająca za serce i zapierająca dech w piersi. Polecam, naprawdę polecam! :)

https://www.maobmaze.pl/2018/12/bez-zludzen.html

Bez złudzeń to historia o miłości trudnej, jednocześnie przynoszącej ukojenie. To opowieść o demonach przeszłości i o tym jak ogromny wpływ na dorosłe życie, mają wydarzenia mające miejsce w dzieciństwie oraz wpajane wtedy wartości. To historia dwojga młodych ludzi, którym dorośli w dzieciństwie stworzyli piekło na ziemi....

Niestety muszę przyznać, że z trzech książek Croft, jakie do tej pory przeczytałam Nigdy nie zapomnisz jest najsłabszą. Autorka bardzo wysoko podniosła sobie wcześniej poprzeczkę- ciągłe zwroty akcji, ogromne napięcie, świetne pomysły na fabułę. Jednak tym razem, w moim odczuciu, poszło coś nie tak. Mimo że zakończenie było zaskakujące, to niestety przy okazji przekombinowane. Patrząc na całokształt, ta książka była po prostu nudna i momentami irytująca. Nie było ogromnego napięcia do którego Kathryn Croft wcześniej przyzwyczaiła swoich czytelników.

Dużym plusem jest to, że akcja toczyła się na dwóch płaszczyznach czasowych- teraz i kilkanaście lat wcześniej. Uwielbiam tak poprowadzoną akcję, bo wydarzenia i wątki powoli się zazębiają, co daje coraz lepszy obraz na zachowanie głównych bohaterów. W tym przypadku na zachowanie Leah, która przez cały czas użala się nad sobą. Na każdym roku powtarza jak jej życie jest nudne, bez sensu i pozbawione barw- na swoje życzenie tak poza tym. Wątek prześladowania również pozostawia wiele do życzenia. Jest mało prawdopodobny, a wyjaśnienia, że główna bohaterka była młoda, dlatego nie postąpiła inaczej (jeśli przeczytacie tę książkę, to będziecie wiedzieć o co mi konkretnie chodzi) po prostu nie kupuję. Tak samo jak tego, że pozostałe osoby przyklaskiwały dziejącym się rzeczom. No kiepsko to wyszło moim zdaniem. Jak wspomniałam zaskoczenie jest zaskakujące i absolutnie nie spodziewałam tego jak ta historia się skończy. Jednak 3/4 książki były tak nudne, nijakie, że to zakończenie nie zrobiło na mnie dużego wrażenia. Niemniej jednak nie żałuję, że sięgnęłam po tę książkę, bo Kathryn Croft jest jedną z moich ulubionych zagranicznych autorek i jedna słabsza pozycja tego nie zmieni. Ile ludzi tyle opinii- mnie zachwyciło Nie ufaj nikomu i Tylko jedno kłamstwo, a innym się nie podobały te książki. Tak samo może być z Nigdy nie zapomnisz.

Jeśli jesteście fanami Kathryn Croft to sięgnijcie po tę książkę, jednak nie nastawiajcie się na zawrotne tempo do jakiego przyzwyczaiła nas autorka. Jeśli natomiast nie czytaliście jeszcze żadnej jej książki, to absolutnie nie zaczynajcie swojej przygody z jej twórczością od tej pozycji. Zdecydowanie bardziej polecam Tylko jedno kłamstwo i Nie ufaj nikomu.

https://www.maobmaze.pl/2018/12/nigdy-nie-zapomnisz.html

Niestety muszę przyznać, że z trzech książek Croft, jakie do tej pory przeczytałam Nigdy nie zapomnisz jest najsłabszą. Autorka bardzo wysoko podniosła sobie wcześniej poprzeczkę- ciągłe zwroty akcji, ogromne napięcie, świetne pomysły na fabułę. Jednak tym razem, w moim odczuciu, poszło coś nie tak. Mimo że zakończenie było zaskakujące, to niestety przy okazji...

Myślę, że najnowsza pozycja Remigiusza Mroza przypadnie do gustu jego fanom (ze względu na dosyć osobistą pierwszą część) i początkującym autorom, bowiem droga najpopularniejszego pisarza w Polsce nie była usłana różami, a jego historia daje nadzieję osobom, które marzą o napisaniu swojej powieści.

https://www.maobmaze.pl/2018/12/o-pisaniu-na-chlodno.html

Myślę, że najnowsza pozycja Remigiusza Mroza przypadnie do gustu jego fanom (ze względu na dosyć osobistą pierwszą część) i początkującym autorom, bowiem droga najpopularniejszego pisarza w Polsce nie była usłana różami, a jego historia daje nadzieję osobom, które marzą o napisaniu swojej powieści.

https://www.maobmaze.pl/2018/12/o-pisaniu-na-chlodno.html