Harry Potter i więzień Azkabanu

Jeżeli ktoś ma wątpliwości, czy seria o Harry’m Potterze to odpowiednia lektura dla dzieci, ta część powinna je bezpowrotnie rozwiać. To nie przypadek, że po dziś dzień wzbudza ona wiele kontrowersji wśród czytelników, czy to za sprawą pożądanego „mroczniejszego klimatu” (nawet ekranizacja „Więźnia Azkabanu” odeszła od ciepłej, wręcz świątecznej wizji uniwersum stworzonej przez Chrisa Columbusa) czy niespójności fabularnej związanej z pojawieniem się zmieniacza czasu. I choć wprowadzenie tego drugiego wątku nie znajduje konsekwencji w kolejnych częściach, tak sposób w jaki Potter naucza się „rozświetlać mrok” wyczarowując patronusa, będzie rzutować na spójność rozwojową tej postaci już do końca serii.

Dlaczego opanowanie tego zaklęcia jest tak istotne, a jednocześnie tak trudne dla trzynastolatka? Ponieważ tylko ono ma moc odpędzenia hordy zakapturzonych istot rodem z piekielnych czeluści, zwanych dementorami. Dementorzy to nic innego jak reprezentacja niszczącej siły depresji, smutku i strachu (unoszą się nad ludźmi w swych pelerynach niczym „czarne myśli” wysysające radość życia),ale w przypadku Harry’ego również traumy związanej ze śmiercią rodziców (każde spotkanie z dementorami kończy się dla bohatera wyjątkowo boleśnie – mdleje, a nawet słyszy krzyki swoich bliskich). Te doświadczenia uniemożliwiają młodemu człowiekowi osiąganie zamierzonych celów, ponieważ zupełnie nagle i niespodziewanie wydobywają na powierzchnię jego najgłębsze lęki i pozbawiają go energii życiowej w tak istotnych momentach jak chociażby mecz quiddicha. Owe dręczące demony sprawiają, że Harry decyduje się na swoistą formę "psychoterapii", którą przeprowadza jeden z nauczycieli Hogwartu, a której skutkiem ma być umiejętność wyczarowania świetlistej, niematerialnej formy symbolizującej siły wewnętrznego światła, zdolne do odpierania mrocznych wpływów – patronusa. Żeby go wyczarować potrzebne jest „specjalne zaklęcie, które działa tylko wtedy, jeśli czarodziej skupi się całą siłą woli na jednym, bardzo szczęśliwym wspomnieniu” (k. 251),co przypomina psychologiczny mechanizm pozytywnej reinterpretacji czy pozytywnego przewartościowania lub jungowską konfrontację z cieniem (pozytywne emocje, wspomnienia i siły psychiczne, które pozwalają na obronę przed ciemnością). W ten sposób, towarzysząc ulubionemu literackiemu bohaterowi, mimowolnie uczymy się strategii radzenia sobie z trudnymi sytuacjami. Idealne zastosowanie zdaje się znajdować tu wspominany wyżej zmieniacz czasu, który pokazuje czytelnikowi, że czas to nie tylko linearna sekwencja, ale także głębokie zrozumienie przeszłych traum i możliwości przyszłego rozwoju.

Czy Harry nauczy się jak zamienić strach w wyzwolenie, gdy stanie oko w oko z podświadomymi lękami i traumą, które uniemożliwiają mu osiągnięcie celów w teraźniejszości?

Jeżeli ktoś ma wątpliwości, czy seria o Harry’m Potterze to odpowiednia lektura dla dzieci, ta część powinna je bezpowrotnie rozwiać. To nie przypadek, że po dziś dzień wzbudza ona wiele kontrowersji wśród czytelników, czy to za sprawą pożądanego „mroczniejszego klimatu” (nawet ekranizacja „Więźnia Azkabanu” odeszła od ciepłej, wręcz świątecznej wizji uniwersum stworzonej...

Kolejna ilustrowana część przygód młodego czarodzieja, a ja ponownie rozpływam się nad rysunkami, której pojawiają się w książce. Przepięknie uzupełniają treść, dając możliwość czytelnikowi poczucia prawdziwej aury Hogwartu i tego magicznego świata. Natomiast powrót do historii Harry'ego Pottera po latach to jak spotkanie dawno niewidzianego przyjaciela. Pamiętasz niektóre wydarzenia, jednak czas zatarł niektóre wspomnienia. Miło znowu sobie przypomnieć, za co pokochałam tę sagę.

Kolejna ilustrowana część przygód młodego czarodzieja, a ja ponownie rozpływam się nad rysunkami, której pojawiają się w książce. Przepięknie uzupełniają treść, dając możliwość czytelnikowi poczucia prawdziwej aury Hogwartu i tego magicznego świata. Natomiast powrót do historii Harry'ego Pottera po latach to jak spotkanie dawno niewidzianego przyjaciela. Pamiętasz niektóre...

Z więzienia ucieka Syriusz Black Harry Potter poznaję huncwotów oraz ich mapę a kto nimi jest Remus Lupin czyli wi......... łapa czyli.......... Pot......... i pet...... ......................... polecam!

Z więzienia ucieka Syriusz Black Harry Potter poznaję huncwotów oraz ich mapę a kto nimi jest Remus Lupin czyli wi......... łapa czyli.......... Pot......... i pet...... ......................... polecam!

fav

fav

Książka dobra. Miejscami bardziej nudna niż film, i w dodatku bardzo długo się rozkręca

Książka dobra. Miejscami bardziej nudna niż film, i w dodatku bardzo długo się rozkręca

Książka wprowadza golden trio w bardziej poważne kwestie. Niestety wprowadzenie zmieniacza czasu stworzyło absurd który rzuca się cieniem na całą serię. Powinna być niższa ocena ale za świetnie napisanego Lupina oraz dementorów 7 będzie odpowiednia

Książka wprowadza golden trio w bardziej poważne kwestie. Niestety wprowadzenie zmieniacza czasu stworzyło absurd który rzuca się cieniem na całą serię. Powinna być niższa ocena ale za świetnie napisanego Lupina oraz dementorów 7 będzie odpowiednia

Więzień Azkabanu jest w mojej opinii najsłabszą powieścią w cyklu o Harrym Potterze. Moim głównym zarzutem jest pojawianie się popularnych w popkulturze motywów na czele z podróżami w czasie. Zabieg jest bardzo ograny, nie wprowadza niczego nowego. Nie przepadam również za wilkołakami ( za wampirami również),co jest spowodowane nadmierną ekspozycją tych potworów we współczesnym kinie i literaturze, a ukazana w książce postać wilkołaka nie wyróżnia się w żaden szczególny sposób.
Zmienia się również ton książki, który jest dostosowany do bardziej dojrzałego czytelnika. Mniejszy nacisk położono na aspekty związane z przyjaźnią, bardziej skupiono się na mroczniejszym charakterze opowieści. Plusem jest finałowy twist związany z tytułowym więźniem Azkabanu, jednakże zaskoczy on tylko tych, którzy nie mieli wcześniej do czynienia z książką czy filmem.
Podsumowując, powieść nie jest zła, ale dla mnie to najsłabszy tom. Warto jednak go przeczytać, gdyż pojawiające się w nim postacie odegrają ważną rolę w późniejszych tomach cyklu.

Więzień Azkabanu jest w mojej opinii najsłabszą powieścią w cyklu o Harrym Potterze. Moim głównym zarzutem jest pojawianie się popularnych w popkulturze motywów na czele z podróżami w czasie. Zabieg jest bardzo ograny, nie wprowadza niczego nowego. Nie przepadam również za wilkołakami ( za wampirami również),co jest spowodowane nadmierną ekspozycją tych potworów we...

„Harry Potter i Więzień Azkabanu” to kolejna część przygód młodego czarodzieja. Tym razem nie czyha na niego Lord Voldemort, a w po Hogwarcie nie śmiga żaden wielki wąż, czy trójgłowy pies. Tym razem zagrożenie stanowi osoba, która jako pierwsza uciekła ze straszliwego więzienia dla czarodziejów, Azkabanu – Syriusz Black.

Trzeci rok nauki w Szkole Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie nie jest dla Harrego Pottera czasem, gdy może odetchnąć i odpocząć od czyhających na niego zagrożeń. Książka rozpoczyna się, klasycznie, od pobytu w domu wujostwa Harry'ego. Poznajemy siostrę jego wujka - ciotkę Marge, która jest tak samo miła i przyjazna, jak jej brat. Tym razem pobyt u rodziny kończy się ucieczką głównego bohatera i, finalnie, najprzyjemniejszymi wakacjami, jakie dotąd miał.

W Hogwarcie nie jest bezpiecznie – ucieczka tytułowego więźnia Azkabanu sprawia, że cały czarodziejski świat zostaje postawiony na nogi. Fabuła książki skupia się głównie na historii Syriusza Blacka oraz jego wpływu na wydarzenia, które zmieniły życie Harry'ego.

Fabuła serwuje nam kilka zaskakujących plot twistów, jest sporo nowych postaci, przedmiotów nauczania, narzędzi, którymi mogą posługiwać się czarodzieje, a także fantastycznych stworzeń, z dementorami na czele. Monstra, bardzo podobne do Nazgúli z Władcy Pierścieni, wysysają szczęście i, jeśli im się uda, duszę, są jednymi z najlepiej wymyślonych potworów w fantastyce (przynajmniej moim zdaniem).

W końcu dostajemy pełen sezon rozgrywek quidditcha. Mimo że sama gra nie ma większego sensu, rozdziały opisujące mecze zawsze były mocnym punktem książek o Harrym. Innym plusem jest, standardowo, styl pisania Rowling. Podobnie jak w poprzedniczce, książkę czyta się bardzo szybko, rozdziały nie nużą i nim się obejrzymy, docieramy do ostatniej strony.

Niestety, klasyczną bolączką w przypadku serii o Harrym Potterze jest sporo błędów i niezbyt logicznych rozwiązań. W niektórych momentach burzy to całkowicie odbiór książki, choć muszę przy tym zaznaczyć, że jest ich o wiele mniej niż w przypadku Kamienia Filozoficznego, czy Komnaty Tajemnic.

Po „Więźnia Azkabanu” warto sięgnąć z kilku powodów. Mimo tego, że Rowling po raz kolejny nie ustrzegła się przed błędami logicznymi i fabularnymi lukami, to wciąż bardzo dobra książka przygodowo-fantastyczna, pełna ciekawych rozwiązań dotyczących budowy świata, interesujących postaci i ciekawej osi fabularnej, która zaskakuje swoją zawiłością.

„Harry Potter i Więzień Azkabanu” to kolejna część przygód młodego czarodzieja. Tym razem nie czyha na niego Lord Voldemort, a w po Hogwarcie nie śmiga żaden wielki wąż, czy trójgłowy pies. Tym razem zagrożenie stanowi osoba, która jako pierwsza uciekła ze straszliwego więzienia dla czarodziejów, Azkabanu – Syriusz Black.

Trzeci rok nauki w Szkole Magii i Czarodziejstwa w...

W porządku.

W porządku.

Treść miło było sobie przypomnieć w tak pięknej oprawie, z zachwycającymi ilustracjami.

Treść miło było sobie przypomnieć w tak pięknej oprawie, z zachwycającymi ilustracjami.