To była druga książka tego autora. Przesłuchałam jej, aby ostatecznie utwierdzić się w przekonaniu czy warto dalej iść w twórczość tego Pana czy nie. I przekonałam się - raczej na pewno była to ostatnia książka autora w mojej karierze czytelnika. Głównym powodem jest fakt nadmiernego plątania wątków i kombinowania z fabułą, tak, że w zasadzie czasami człowiek gubi się w bohaterach, historiach a nawet dialogach. W "Mauzoleum" mamy trochę wątek niczym z Indiany Jonesa, kiedy otwierają się tajemnicze drzwi w starej rezydencji, kiedy czytamy razem z bohaterką dzienniki z wypraw dziadka i gdy odkrywamy narzędzia tortur. Koniec końców nie wiadomo kto w całej tej przygodzie jest kotkiem a kto myszką, kto kogo a przede wszystkim dlaczego goni.
Może mam przesyt kryminałów, ale ten nie trafił do mnie i nie czuję abym mogła wam go polecić z czystym sumieniem.

To była druga książka tego autora. Przesłuchałam jej, aby ostatecznie utwierdzić się w przekonaniu czy warto dalej iść w twórczość tego Pana czy nie. I przekonałam się - raczej na pewno była to ostatnia książka autora w mojej karierze czytelnika. Głównym powodem jest fakt nadmiernego plątania wątków i kombinowania z fabułą, tak, że w zasadzie czasami człowiek gubi się w...

Nawet wartko i ciekawie, jednak fabuła w drugiej połowie zamienia się trochę w maszynę Rube'a Goldberga - pełno wygibasów, tylko.. Po co? Akcja i intryga tak misternie utkana, że aż na granicy przekombinowania.

Nawet wartko i ciekawie, jednak fabuła w drugiej połowie zamienia się trochę w maszynę Rube'a Goldberga - pełno wygibasów, tylko.. Po co? Akcja i intryga tak misternie utkana, że aż na granicy przekombinowania.

Wciągająca, ciekawa, intrygująca.
Czasami zachowanie bohaterów było irytujące, ale całość miała swój smaczek i powiew czegoś nowego. Zakończenie zaskoczyło mnie bardzo pozytywnie.

Wciągająca, ciekawa, intrygująca.
Czasami zachowanie bohaterów było irytujące, ale całość miała swój smaczek i powiew czegoś nowego. Zakończenie zaskoczyło mnie bardzo pozytywnie.

Nużąca, nudna, naiwna. Pierwsza część książki opowiada o ucieczce przed psami, w kolejnej, bohaterowie bawią się w detektywów a na końcu wszyscy spotykają się i wyjaśniają o co w tym wszystkim chodzi. Próba stworzenia niesamowitego zwrotu akcji niczym tak naprawdę nie zaskakuje.

Nużąca, nudna, naiwna. Pierwsza część książki opowiada o ucieczce przed psami, w kolejnej, bohaterowie bawią się w detektywów a na końcu wszyscy spotykają się i wyjaśniają o co w tym wszystkim chodzi. Próba stworzenia niesamowitego zwrotu akcji niczym tak naprawdę nie zaskakuje.

➡️Ha! I przyszła pora czy jak kto woli kryska na matyska 😁 Po wielce interesującym, choć krótkim spotkaniu z autorem na stoisku Vectry na Plenerze Literackim wyszedłem z
"Mauzoleum" i fajną dedykacją pod pachą. Trochę mi wstyd, że to dopiero pierwsza książka autora, którą przeczytałem, tym bardziej, że słyszałem już dużo dobrego tak o thrillerach jak i fantasy jego autorstwa. No ale, co się odwlecze... 😉
➡️Ponad 400 stron! Magiczne 400 przekroczone i to już mnie cieszy. Bardzo klimatyczna grafika na okładce, przyjemne przetłoczenia i niestety miękka oprawa. Ale do rzeczy.
➡️Osobiście bardzo gustuję w powieściach polskich pisarzy, które dzieją się poza Polską, a szczególnie w Ameryce. Jeśli nie zauważam rażących amerykanizmów na siłę (zaznaczam - jako laik) - wtedy jest bardzo dobrze. Tutaj od początku mi się spodobało.
➡️Prolog mnie, kolokwialnie mówiąc - rozwalił. Znakomita dynamika i dramaturgia zbrodni (pomimo pewnych, nieco nadmiernie niefortunnych dla bohaterów zbiegów okoliczności) niesamowita! Już od początku zatem wiedziałem, że akcji nie zabraknie! I że będzie to akcja krwista i mięsista, a takie bardzo lubię. Właśnie takie prologi dają od razu fory całej powieści!
➡️Zaraz potem przeskok o 30 lat. I zaczyna się właściwa opowieść.
Autor znakomicie posługuje się językiem. Czytanie stworzonych przez niego dialogów, scen akcji, konkretnych charakterystyk bohaterów to prawdziwa przyjemność. Nie ma w nich nic sztucznego, napuszonego, są naturalne i swobodne.
➡️Są dwie rzeczy, które osobiście cenię najbardziej w literaturze (każdego gatunku): język i umiejętność stworzenia atmosfery. Język mamy już za sobą na plus. Przejdźmy do atmosfery tudzież klimatu, jeśli wolicie.
➡️Wielki stary dom. Opustoszała rezydencja, z milionem pamiątek podróżniczych, pająkami i eksponatami. Dwoje ludzi zwabionych do posiadłości ogromnymi pieniędzmi, oczywiście nienależącymi do nich. Wygłodniałe, dzikie psy na zewnątrz. Wyczuły krew! Jadowite pająki, mrok, figury woskowe. Ale klimacik! Autor ma zdecydowanie talent do budowania atmosfery! Cujo razy 3? A czemu nie! Sztos! Oooo, panie Thomasie, już za tę akcję ocena nie może być zła! Ogień!
➡️Sytuacja ze strony na stronę robi się coraz bardziej szalona, coraz mocniej chwilami przypomina horror (a nawet slasher!),bohaterowie miotają się po opuszczonej rezydencji, odkrywając stale nowe, wciąż gorsze sekrety i bardziej przerażające szczegóły! Walcząc z psami, czasem i nieuchwytnym "kimś" radzą sobie! I to radzą sobie nieźle! Wszystko jest opisane spójnie, jedne wydarzenia wynikają z innych, a koszmar jest gorszy i gorszy! Miód!
➡️Ok, to zaledwie początek intrygi. Możecie oczekiwać o wiele więcej i coraz lepszej "thrillerowej" przygody. Bardzo lubię, kiedy rozwój historii wskazuje na jej bliskie zakończenie, a tu nagle... Tak jest, autor wywiązał się z tego zadania wyśmienicie.
➡️I tylko ta spowiedź złoczyńcy na koniec, ale to jest cecha takiej ilości thrillerów, że nie jestem w stanie policzyć. Przyznają się łajzy do wszystkiego i wszystko nagle staje się jasne 😉 Ale może to normalne, ja tam się nie znam (proszę o wypowiedź jakiegoś profilera albo psychologa),w końcu każdy chce się kiedyś pochwalić swoimi osiągnięciami, a kto może być lepszym słuchaczem, niż ofiara, która lada moment zginie.
➡️Moi Drodzy, "Mauzoleum" to znakomity thriller. Dawno tak świetnie się nie bawiłem i tak błyskawicznie nie złapałem nastroju. Thomas Arnold znakomicie posługując się słowem stworzył realny klimat zagrożenia, a chwilami wręcz horroru i mrożącego krew w żyłach śledztwa.
➡️Klaustrofobiczna rezydencja, tajemnica w tle, ktoś w ciemnościach, postać przemykająca w ukryciu I działająca niczym władca marionetek, nieprzewidywalne rozwiązania i zaskakujące wątki - jeśli to nie jest rasowy thriller, to ja się nie nazywam Uncel, a moje kompetencje recenzenta naprawdę są mizerne (jak mi tu ktoś na insta raz powiedział 😌). Moja ocena 8/10, bardzo polecam i gwarantuję, że jeszcze nieraz spotkacie u mnie Thomasa Arnolda. Pierwszy kontakt był niezwykle udany, a dedykacja trafiła w dychę 😁

➡️Ha! I przyszła pora czy jak kto woli kryska na matyska 😁 Po wielce interesującym, choć krótkim spotkaniu z autorem na stoisku Vectry na Plenerze Literackim wyszedłem z
"Mauzoleum" i fajną dedykacją pod pachą. Trochę mi wstyd, że to dopiero pierwsza książka autora, którą przeczytałem, tym bardziej, że słyszałem już dużo dobrego tak o thrillerach jak i fantasy jego...

Siadając do lektury odczuwałam presję. A co jak mi się nie spodoba? Będąc mniej więcej w połowie błagałam w myślach A, aby nie wracał szybko do domu i żebym mogła całkowicie skupić się na czytaniu. Jest świetna! Grubasek, który się czyta jednym tchem. Wciąga czytelnika od pierwszej strony w mroczne tajemnice rodzinne oraz miasteczka. Akcja nie zwalnia i nie pozwala nam na odłożenie książki dopóki nie poznamy jej zakończenia. I... nic więcej Wam nie zdradzę oprócz tego, że pisząc tą krótką opinie mam uśmiech na buzi wspominając emocje jakie we mnie obudziło Mauzoleum
_
Polecam! Polecam! Polecam!

Siadając do lektury odczuwałam presję. A co jak mi się nie spodoba? Będąc mniej więcej w połowie błagałam w myślach A, aby nie wracał szybko do domu i żebym mogła całkowicie skupić się na czytaniu. Jest świetna! Grubasek, który się czyta jednym tchem. Wciąga czytelnika od pierwszej strony w mroczne tajemnice rodzinne oraz miasteczka. Akcja nie zwalnia i nie pozwala nam na...

Do połowy książka nie porywa, dłuży się, natomiast końcówka zaskakująca- stąd taka ocena

Do połowy książka nie porywa, dłuży się, natomiast końcówka zaskakująca- stąd taka ocena

Rewelacja! Świetnie napisany thriller. Niech Was nie zwiedzie początek. Aż szkoda odłożyć książkę chociaż na chwilę. Zaskakujący finał. Polecam!

Rewelacja! Świetnie napisany thriller. Niech Was nie zwiedzie początek. Aż szkoda odłożyć książkę chociaż na chwilę. Zaskakujący finał. Polecam!

Bohaterowie tak głupkowaci i irytujący, że nie dobrnęłam do 100. strony. Skreślam autora, tym bardziej że to podobno jego najlepsza książka.

Bohaterowie tak głupkowaci i irytujący, że nie dobrnęłam do 100. strony. Skreślam autora, tym bardziej że to podobno jego najlepsza książka.

Książkę kupiła moja narzeczona i jakiś tak głupio mi było nie przeczytać książki z dedykacją, która była również dla mnie...
Nie jestem fanem kryminałów, co warto podkreślić.
Pierwsza połowa książki nie porywa. Zwłaszcza szkolnym opowiadaniem z wycieczki do domu zagadek...
Druga połowa nieco lepsza, ale wciąż nie wiem, czy nie jest to zawyżone wrażenie po tak słabym początku.
Radzę nie czytać ostatniego rozdziału.

Książkę kupiła moja narzeczona i jakiś tak głupio mi było nie przeczytać książki z dedykacją, która była również dla mnie...
Nie jestem fanem kryminałów, co warto podkreślić.
Pierwsza połowa książki nie porywa. Zwłaszcza szkolnym opowiadaniem z wycieczki do domu zagadek...
Druga połowa nieco lepsza, ale wciąż nie wiem, czy nie jest to zawyżone wrażenie po tak słabym...