Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czytając reportaże Justyny Kopińskiej najczęściej odczuwam złość. Złość na to, że przez ludzkie zaniedbanie, obojętność, znieczulice, niewydolny system historie takie, jakie opisuje w swoich książkach mają miejsce. ,,Czy Bóg wybaczy siostrze Bernadecie?” to przerażający reportaż o kilkudziesięciu latach znęcania się sióstr boromeuszek nad wychowankami w prowadzonym przez nie Ośrodku w Zabrzu. Ogrom zła jakiego te dzieciaki doznały przechodzi ludzie pojecie. Ośrodek, który miał być dla wielu dzieci szansą na spokojne i w miarę normalne dzieciństwo, stał się miejscem jak z koszmarów. W tej historii nie tylko siostry ponoszą odpowiedzialność za zło wyrządzone swoim wychowankom. Winę ponoszą wszyscy: pedagodzy, lekarze, kuratorium, urzędnicy. Wszyscy ci którzy powinni reagować, a nie reagowali. Nie mieści się w głowie, że ośrodek, który funkcjonuje tyle lat nie był w żaden sposób kontrolowany, nikt nie interesował się tym czy dzieci mają odpowiednie warunki do rozwoju, czy są dobrze traktowane czy pieniądze, które przeznacza miasto ośrodkowi są w prawidłowy sposób wykorzystywane. Przerażające jest to, że nikt nie interesował się losem tych dzieci. Tak jakby dzieci z rodzin patologicznych nie miały prawa do szczęścia.
Najbardziej w głowie utkwiła mi wypowiedz wychowawczyni świeckiej pracującej w ośrodku, która na pytanie o to dlaczego, wiedząc, że dzieci są bite, nie zgłosiła tego na policje czy prokuraturę, odpowiedziała: ,,to grzech donosić na osoby duchowne”. Na prawdę? Dlaczego nam tak ciężko zrozumieć, że bycie księdzem czy zakonnicą nie zwalnia z obowiązku przestrzegania prawa. Dlaczego z góry zakładamy, że osoby duchowne to osoby z silną moralnością, powołane do tego by czynić dobro. Przecież to także ludzie, mający swoje wady, przywary, popełniający błędy, a nawet skłonni do zła, co widać na przykładzie, więc dlaczego daje mi się bezgraniczne zaufanie?
Autorka przedstawia nie tylko to jak źle funkcjonował ośrodek, ale także brak jakiejkolwiek kontroli nad nim. Urząd miasta pieniądze dawał, ale nic po za tym, twierdząc, że kontrola należała do zakonu. Zakon nie wiedział, że musi ośrodek kontrolować. Wolna amerykanka w XXI wieku, w środku Europy.
Dobrze, że jest ktoś kto jest gotowy na poruszanie tak trudnych tematów. Ktoś komu się chce zadać pytanie: dlaczego? Kopińska nie rozmawia tylko z ofiarami. Prowadzi rozmowy również z prokuratorami, policjantami, socjologami, pedagogami. Nie boi się zadać trudnych pytań, nie boi się ,,dobijać” do kogoś, kto ponosi odpowiedzialność za wyrządzoną krzywdę. Mam nadzieje, że takich reportaży będzie więcej, bo są po prostu świetne. Trudno przejść obok nich obojętne i na długo zostają w pamięci. Według mnie reportaże Kopińskiej to lektura obowiązkowa dla każdego.

Czytając reportaże Justyny Kopińskiej najczęściej odczuwam złość. Złość na to, że przez ludzkie zaniedbanie, obojętność, znieczulice, niewydolny system historie takie, jakie opisuje w swoich książkach mają miejsce. ,,Czy Bóg wybaczy siostrze Bernadecie?” to przerażający reportaż o kilkudziesięciu latach znęcania się sióstr boromeuszek nad wychowankami w prowadzonym przez...

,,Czarny motyl” zaczyna się całkiem dobrze, jednak im dalej, tym gorzej. Centralnym punktem powieści miał być wątek kryminalny dotyczący serii podpaleń w mieście Orebro. Tymczasem na pierwszym planie jest życie prywatne naszych bohaterów. Rozumiem, że jest ono ważne, ale w pewnym momencie mam wrażenie, że czytam romans a nie kryminał. Autorka tak bardzo skupia się na tym, żeby pokazać skomplikowany związek głównego bohatera oraz jego problemy rodzinne, że zapomina o wątku kryminalnym. On gdzieś tam jest, coś niby się dzieje, ale jest tłem dla wydarzeń. Cały wątek podpaleń, morderstw i śledztwa został potraktowany po macoszemu. Ogólnie to książka jest nudna, a cała historia jest rozwleczona na 360 stron, więc momentami czyta się o niczym. Zakończenie jest napisane na szybko. Mam wrażenie, że pani Jansson tak się rozpisała o rzeczach mało istotnych, że zapomniała o tym, że cały wątek kryminalny trzeba jakoś zakończyć. Tak więc na ostatnich stronach mamy ekspresowe rozwiązanie całej zagadki. Liczyłam na całkiem dobry kryminał, a wyszła słaba podróba.

,,Czarny motyl” zaczyna się całkiem dobrze, jednak im dalej, tym gorzej. Centralnym punktem powieści miał być wątek kryminalny dotyczący serii podpaleń w mieście Orebro. Tymczasem na pierwszym planie jest życie prywatne naszych bohaterów. Rozumiem, że jest ono ważne, ale w pewnym momencie mam wrażenie, że czytam romans a nie kryminał. Autorka tak bardzo skupia się na tym,...

To nie jest moje pierwsze spotkanie z Lisą See, parę lat temu czytałam ,,Dziewczęta z Szanghaju”, książka mi się podobała, ale nie zrobiła na mnie specjalnego wrażenia. Nie miałam szczególnego powodu żeby sięgnąć po kolejne książki autorki. Po ,,Sieć rozkwitającego kwiatu” sięgnęłam tylko dlatego, że dostałam trylogię ,,Czerwona księżniczka” w prezencie.
Po przeczytaniu ,,Sieci….” mam do niej stosunek ambiwalentny. Z jednej strony jest ciekawa fabuła, dość szybka akcja, zaś z drugiej strony czegoś brakuje. Czegoś co by tę książkę dopełniało i sprawiło, że cała historia mogłaby pochłonąć czytelnika. Niestety tak się nie dzieje. Czytając powieść czułam kompletny brak emocji, niby jest wszystko okay, ale coś nie gra. W kolejce czekają dwa kolejne tomy i jak na razie nie zamierzam ich czytać. W pewny sposób ,,Sieć rozkwitającego kwiatu” mnie zmęczyła i potrzebuje czasu żeby zabrać się za kolejne części. Do tego największym problemem powieść są bohaterowie. W książce nie ma silnej postaci, z charakterem, która mogłaby tę historię pociągnąć. Prokurator David Stark próbuje pokazać pazur, ale średnio się to udaje, inspektor Liu Hulan jest… irytująca, jak dla mnie nie da się lubić, a reszta… no cóż, tak jakby ich nie było. ,,Sieć rozkwitającego kwiatu” to powieść, którą czyta się w poczekalni, w autobusie czy w pociągu, po prostu by zabić czas. Na pewno nie zachwyci miłośników kryminału.

To nie jest moje pierwsze spotkanie z Lisą See, parę lat temu czytałam ,,Dziewczęta z Szanghaju”, książka mi się podobała, ale nie zrobiła na mnie specjalnego wrażenia. Nie miałam szczególnego powodu żeby sięgnąć po kolejne książki autorki. Po ,,Sieć rozkwitającego kwiatu” sięgnęłam tylko dlatego, że dostałam trylogię ,,Czerwona księżniczka” w prezencie.
Po przeczytaniu...