Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Powieść niezwykle naciągana i nudna jak flaki z olejem - i to mimo, że wszystkie tragedie i dramaty świata zjednoczyły się, by spłynąć na biedną, osiemnastoletnią Clark.
Oceniłam książkę po okładce i tragicznie na tym wyszłam.

Powieść niezwykle naciągana i nudna jak flaki z olejem - i to mimo, że wszystkie tragedie i dramaty świata zjednoczyły się, by spłynąć na biedną, osiemnastoletnią Clark.
Oceniłam książkę po okładce i tragicznie na tym wyszłam.

Nie wiem czego się spodziewałam. Po opisie książki na pewno nie - do bólu przerysowanej - tragikomedii. Książka z niesamowitym potencjałem, niestety niewykorzystanym. Strasznie się umęczyłam.

Nie wiem czego się spodziewałam. Po opisie książki na pewno nie - do bólu przerysowanej - tragikomedii. Książka z niesamowitym potencjałem, niestety niewykorzystanym. Strasznie się umęczyłam.

Nie wiem czego się spodziewałam. Raczej nie tego, że książka składać się będzie z zapisów podsłuchanych (KOŚLAWYCH) rozmów telefonicznych.
Słaba pozycja.

Nie wiem czego się spodziewałam. Raczej nie tego, że książka składać się będzie z zapisów podsłuchanych (KOŚLAWYCH) rozmów telefonicznych.
Słaba pozycja.

Bajeczka dla dorosłych. :-)

Bajeczka dla dorosłych. :-)

Powieść o świetnej konstrukcji; niesamowicie trzyma w napięciu za sprawą opisu obsesji, która jest motywem przewodnim historii.

Powieść o świetnej konstrukcji; niesamowicie trzyma w napięciu za sprawą opisu obsesji, która jest motywem przewodnim historii.

Czy ja dobrze zrozumiałam? Strzałkowska zmartwychwstała i przez ten cały czas ukrywała się w lesie jako Szeptucha?
Kocham Puzyńską, kocham historię o Lipowie. Serio - robią na mnie wrażenie fikołki intelektualne, które w poprzednich częściach składały się na konstrukcję zagadki i całej historii. I Żadanica też była super, naprawdę. Książkę przeczytałam w jeden dzień, bardzo mnie pochłonęła. Ale jeśli faktycznie okaże się, że kobietą z lasu jest Emilia (a Daniel nie doznał omamów wzrokowych), to będzie już dla mnie zdecydowanie za dużo. Niemniej czekam z zapartym tchem na kolejną część.

Czy ja dobrze zrozumiałam? Strzałkowska zmartwychwstała i przez ten cały czas ukrywała się w lesie jako Szeptucha?
Kocham Puzyńską, kocham historię o Lipowie. Serio - robią na mnie wrażenie fikołki intelektualne, które w poprzednich częściach składały się na konstrukcję zagadki i całej historii. I Żadanica też była super, naprawdę. Książkę przeczytałam w jeden dzień,...

Czuć duży niedosyt...

Czuć duży niedosyt...

Sama nie sięgnęłabym po tę pozycję, książkę dostałam od męża. To zdecydowanie nie mój target, ale mimo wszystko jestem mile zaskoczona. Książka jest naiwna jak stąd do Jowisza - naiwna, irracjonalna i bajkowa. Zdecydowanie bardziej dla nastolatek (stąd ta ocena), na których być może działają jeszcze takie nieprawdopodobne (i toksyczne!) opowieści. Mimo tego wszystkiego dość fajnie się czyta. Ot, taka lekka opowieść, bajeczka wręcz, żeby totalnie nie musieć myśleć.

Sama nie sięgnęłabym po tę pozycję, książkę dostałam od męża. To zdecydowanie nie mój target, ale mimo wszystko jestem mile zaskoczona. Książka jest naiwna jak stąd do Jowisza - naiwna, irracjonalna i bajkowa. Zdecydowanie bardziej dla nastolatek (stąd ta ocena), na których być może działają jeszcze takie nieprawdopodobne (i toksyczne!) opowieści. Mimo tego wszystkiego dość...

Początek dość ciężki, książka strasznie się dłuży i ciągnie, ale finalnie zdecydowanie było warto. Nie pamiętam kiedy ostatnio łzy stawały mi w oczach podczas czytania. Polecam.

Początek dość ciężki, książka strasznie się dłuży i ciągnie, ale finalnie zdecydowanie było warto. Nie pamiętam kiedy ostatnio łzy stawały mi w oczach podczas czytania. Polecam.

Niezwykle mroczna i drastyczna z nieoczekiwanym zakończeniem.

Niezwykle mroczna i drastyczna z nieoczekiwanym zakończeniem.

Książka oparta jest na ciekawej koncepcji, ale nie można oprzeć się wrażeniu, że trąca bajką dla dorosłych. Przekombinowane.

Książka oparta jest na ciekawej koncepcji, ale nie można oprzeć się wrażeniu, że trąca bajką dla dorosłych. Przekombinowane.

Niezwykle szalona, osobista, bezpośrednia i prawdziwa. Pokazuje to, czego widz nie był w stanie zobaczyć na nagraniach - samotności w podróży, bezradności, głodu... Ale także wielu innych pozytywnych rzeczy i wydarzeń.
Ta książka to świetne uzupełnienie twórczości z YT, wręcz ocieka Fazą jakiego znamy.

Niezwykle szalona, osobista, bezpośrednia i prawdziwa. Pokazuje to, czego widz nie był w stanie zobaczyć na nagraniach - samotności w podróży, bezradności, głodu... Ale także wielu innych pozytywnych rzeczy i wydarzeń.
Ta książka to świetne uzupełnienie twórczości z YT, wręcz ocieka Fazą jakiego znamy.

Nie jestem przekonana czy ta pozycja jest odpowiednia dla laika - takiego jak ja. Dużo terminów naukowych, dużo teorii... Niemniej, książka jest bardzo ciekawa, rozszerza horyzonty i zmusza do myślenia.

Nie jestem przekonana czy ta pozycja jest odpowiednia dla laika - takiego jak ja. Dużo terminów naukowych, dużo teorii... Niemniej, książka jest bardzo ciekawa, rozszerza horyzonty i zmusza do myślenia.

Myślę, że wiele osób w głębi siebie marzy o rzuceniu wszystkiego i ruszeniu w nieznane. Żeby dać się ponieść chwili, niczym się nie przejmować, żyć tu i teraz. Nie każdy jednak ma na to odwagę, ale książka Tomka Jakimiuka to bardzo dobry substytut takich cichych pragnień.

Autor opisuje podróż po kilku państwach Afryki i przytacza rozmowy z ludźmi, których spotyka po drodze. Każda rozmowa wydaje się być pouczająca. Z każdej wyciągnąć można jakiś wniosek. Poznajemy historie, realia, mechanizmy. Sam autor daje się poznać jako niezwykle inteligenty (także emocjonalnie) człowiek.

Wielka szkoda, że książka jest tak krótka.

Niemniej, Tomek Jakimiuk (obok Martyny Wojciechowskiej), to mój ulubiony podróżnik i na pewno sięgnęłabym po kolejną książkę.

Myślę, że wiele osób w głębi siebie marzy o rzuceniu wszystkiego i ruszeniu w nieznane. Żeby dać się ponieść chwili, niczym się nie przejmować, żyć tu i teraz. Nie każdy jednak ma na to odwagę, ale książka Tomka Jakimiuka to bardzo dobry substytut takich cichych pragnień.

Autor opisuje podróż po kilku państwach Afryki i przytacza rozmowy z ludźmi, których spotyka po...

Z Panią Bondą mam ogromny problem - totalnie ujęły mnie trzy pierwsze części serii o Hubercie Meyerze. Stąd autorka miała u mnie wielki kredyt zaufania, tym bardziej, że okrzyknięta została królową polskiego kryminału. I naprawdę żyłam w przekonaniu, że każda historia spod pióra Bondy będzie przyzwoita.

Niestety seria o Załuskiej od początku do mnie nie przemawiała. Nie wiem dlaczego finalnie przebrnęłam przez te kloce - inaczej tego nazwać nie można - bo było tylko gorzej i gorzej. A teraz... Ja nie wiem co przeczytałam. Strona 160, a Bonda dalej wprowadza nowe wątki, nowych bohaterów. Mnogość nazwisk, konotacji, powiązań. Zaczęłam wątpić w swoją umiejętność czytania ze zrozumieniem. I nawet zaczęłam się zastanawiać - co ze mną jest nie tak? Przecież czytałam poprzednie części, dlaczego połowy nie rozumiem? Dlaczego autorka nie raczy przypomnieć czytelnikowi chociażby zarysu poprzedniej części? Czy liczy, że czytelnik przed lektura jeszcze raz przebrnie przez setki stron, żeby przypomnieć sobie niektóre postacie? Bo wątek główny niknie w tym całym chaosie informacyjnym, przestaje grać pierwsze skrzypce na rzecz nazwisk, ksyw i pseudonimów. I te niepotrzebne, zbędne opisy!... Pół rozdziału o tym, że Gośka naprawiała zlewozmywak. Tragedia.

Nie twierdzę, że Bonda nie umie pisać. Uważam, że jest mistrzynią researchu i naprawdę potrafi stworzyć jedną, spójną, fajną historię. Z jednym wątkiem, a nie jak w przypadku Czerwonego Pająka - rozpocząć wątek, pozwolić, żeby czytelnik się w niego wciągnął, a potem go porzucić na długi, długi czas. Chaos, chaos i jeszcze raz chaos. A mniej naprawdę oznacza więcej.

Z Panią Bondą mam ogromny problem - totalnie ujęły mnie trzy pierwsze części serii o Hubercie Meyerze. Stąd autorka miała u mnie wielki kredyt zaufania, tym bardziej, że okrzyknięta została królową polskiego kryminału. I naprawdę żyłam w przekonaniu, że każda historia spod pióra Bondy będzie przyzwoita.

Niestety seria o Załuskiej od początku do mnie nie przemawiała. Nie...

Daję 10 gwiazdek tylko z uwagi na kontekst niejako historyczny - książka wydaje się być imponująca z uwagi na czas, kiedy została wydana. Współcześnie informacje w niej zawarte są jednak powszechne.

Daję 10 gwiazdek tylko z uwagi na kontekst niejako historyczny - książka wydaje się być imponująca z uwagi na czas, kiedy została wydana. Współcześnie informacje w niej zawarte są jednak powszechne.

Przez 3/4 powieści miałam poczucie, że historia ta jest zbyt grubymi nićmi szyta - nawet jak na fikcję literacką. I to chyba tyle - temat, wedle mojej opinii, zbyt bardzo naciągany (i to przez całą powieść!) tylko po to, żeby finalnie nie zostałć wyczerpanym w całości.

Niemniej Mrozowi nie można odebrać wspaniałego przygotowania się do tematu i tej "lekkości" pióra, bo książkę czyta się wyjątkowo szybko i łatwo.

Przez 3/4 powieści miałam poczucie, że historia ta jest zbyt grubymi nićmi szyta - nawet jak na fikcję literacką. I to chyba tyle - temat, wedle mojej opinii, zbyt bardzo naciągany (i to przez całą powieść!) tylko po to, żeby finalnie nie zostałć wyczerpanym w całości.

Niemniej Mrozowi nie można odebrać wspaniałego przygotowania się do tematu i tej "lekkości" pióra, bo...

Jak to dobrze, że to powieść, a nie kolejna autobiografia! I to - jak na debiut - całkiem przyjemna.

Pacześ niejednokrotnie podkreślał (w samym wstępie lub w różnych wywiadach), żeby nie szukać go w tej książce: żeby spróbować znaleźć siebie. I w sumie coś w tym jest - akcja powieści jest dość mocno przerysowana i przejaskrawiona. Co nie zmienia faktu, że z treści książki wręcz wypływa Pacześ, którego znamy ze sceny - te elementy czarnego humoru, błyskotliwość, zgrabne puentowanie...

Jestem mile zaskoczona, to nie jest kolejna celebrycka książka.

"A kto pochodzi z idealnego domu, niech pierwszy rzuci kamieniem."

Jak to dobrze, że to powieść, a nie kolejna autobiografia! I to - jak na debiut - całkiem przyjemna.

Pacześ niejednokrotnie podkreślał (w samym wstępie lub w różnych wywiadach), żeby nie szukać go w tej książce: żeby spróbować znaleźć siebie. I w sumie coś w tym jest - akcja powieści jest dość mocno przerysowana i przejaskrawiona. Co nie zmienia faktu, że z treści książki...

Z Farmą jest tak, jak po dobrym spektaklu w teatrze, kiedy po zakończonej sztuce następuje chwila ciszy i konsternacji. Właśnie tak czułam się po lekturze książki, mimo że przez 3/4 treści myślałam o niej w kontekście cholernie absurdalnej i irracjonalnej opowiastki dla dorosłych... Do czasu. Na szczęście - w tym konkretnym przypadku - autor nie silił się na wyszukany zwrot zdarzeń, mafie, służby i loże. To po prostu do bólu smutna historia zwykłych ludzi, a brak konkretnego zakończenia sprawia, że chce się więcej.

Z Farmą jest tak, jak po dobrym spektaklu w teatrze, kiedy po zakończonej sztuce następuje chwila ciszy i konsternacji. Właśnie tak czułam się po lekturze książki, mimo że przez 3/4 treści myślałam o niej w kontekście cholernie absurdalnej i irracjonalnej opowiastki dla dorosłych... Do czasu. Na szczęście - w tym konkretnym przypadku - autor nie silił się na wyszukany zwrot...

Książka składa się z dwóch krótkich opowieści o śledztwach prowadzonych przez Penny Black. Książka napisana po angielsku, opatrzona słownikiem z trudniejszymi słowami występującymi w tekście. Po każdym rozdziale czytelnik może rozwiązać kilka ćwiczeń, które utrwalają nabyte słownictwo.
Doskonała pozycja przede wszystkim dla uczniów w wieku licealnym.

Książka składa się z dwóch krótkich opowieści o śledztwach prowadzonych przez Penny Black. Książka napisana po angielsku, opatrzona słownikiem z trudniejszymi słowami występującymi w tekście. Po każdym rozdziale czytelnik może rozwiązać kilka ćwiczeń, które utrwalają nabyte słownictwo.
Doskonała pozycja przede wszystkim dla uczniów w wieku licealnym.