Piotr Krysiak

Pierwsza część „Dziewczyn z Dubaju” została niewątpliwym bestsellerem, o czym trąbią na lewo i prawo autor i wydawca. Paradoksem jest połączenie owego sporego, jak na krajowe standardy, nakładu z niezbyt (eufemizm) wysokimi ocenami na LC. Sam oceniłem bardzo nisko, szeregując pozycję jako typową „bulwarówkę” w której newsem jest cokolwiek, byleby wzbudzało emocje. Zakładam, że aktualna kontynuacja leci na tej fali. Mamy ciąg dalszy opowiedzianej poprzednio „seksafery”. Całość sprawia wrażenie dojrzalszej, nieco bardziej wytonowanej. Krysiak chyba nieco się wytonował i próbuje być bardziej rzetelny niż krzykliwy. Pozycja dzięki temu zyskuje na atrakcyjności w moich oczach, chociaż dalej pozostaje „bulwarówką” grającą na emocjach. Z perspektywy obowiązującego prawa zakazane jest wyłącznie tzw. „sutenerstwo” natomiast sama relacja opierająca się na świadczeniu płatnych usług seksualnych już przestępstwem nie jest. Więc… Jeżeli pełnoletnia, zdolna do czynności cywilnoprawnych osoba świadczy usługi jako seksworkerka to niech sobie świadczy… I zastanawia mnie, niezależnie od mojej opinii, rozdmuchiwanie akurat tego faktu – kto, z kim i za ile. No to, Panie Krysiak, ile Pan zarobił na tej książce, kto i ile Panu i za co zapłacił… Ojej, zaglądanie do cudzego życia, no właśnie – bulwarówka. Natomiast w tej części bardzo mało przestrzeni zajmują osoby, których sposób na biznes jest penalizowany – stręczycielki. Dziwi mnie przywiązanie Krysiaka do słowa „prostytutka” i udowadnianie na siłę swojej racji w tym zakresie. Jak bardzo podkreśla, że nie podoba się mu wyraz „seksworking”. Panie Krysiak, język się zmienia, tak jak wypadają z obiegu standardowe kiedyś wyrazy bez wyraźnego kontekstu pejoratywnego bądź cała plejada wyrazów odnośnie orientacji seksualnej osób, tak też ewolucja języka w zakresie świadczenia usług erotycznych, seksualnych wnosi pewne korekty. Do przemyślenia XD