Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mam problem z oceną tej książki. Z jednej strony jest aspekt emocjonalny: bardzo mnie te historie wzruszały i wstrząsały. Niepojęty jest dla mnie ogrom odpowiedzialności, jaką rodzice na siebie wzięli. Albo raczej matki, bo w tych historiach to one się poświęcają opiece, one mają decydujący głos. Dużo płakałam i próbowałam sobie wyobrazić siebie w podobnej sytuacji, ale nawet to zupełnie mnie przytłaczało. Nie wiem, czy znalazłbym w sobie siłę żegnać swoje dziecko na rękach - mam nadzieję, że tak, bo wydaje się to właściwe. Dla mnie te wszystkie przeszycia są absolutnie wstrząsające.

Jednak z drugiej strony jest aspekty oceny książki jako takiej. Tu uważam, że jest przeciętnie: rozmowy są krótkie, spłycone, wtórne. Wypowiedzi są bardzo potoczne, co można uznać za zaletę albo za wadę. Wszystkie one dotyczą rodzin z jednego hospicjum domowego i wszystkie mają tak naprawdę te same konkluzje. Pytania autora bywają naprowadzające, jakby wcześniej uzgodnili miedzy sobą, co będzie mówione i autor przypominał, jakich wypowiedzi brakuje. Brakowało mi głosów, które stałyby w kontrze do poglądów autora, chociaż sama się z tymi poglądami, myślę, zgadzam. Brakowało mi dokładniejszego wyjaśnienia choćby nawet dlaczego respirator w wielu przypadkach jest równoznaczne z cierpieniem. Nie wiem, czy chodzi tylko o aspekt wydłużania życia czy dodatkowego fizycznego cierpienia i jeżeli o to drugie chodzi, to czemu ma to cierpienia przysparzać. Mój brak takiego medycznego obycia, mam wrażenie, był problemem i nie mogłam w pełni zrozumieć niektórych sytuacji.

Uważam, że książka jest wartościowa. Bardzo otwiera oczy i zmusza do przemyśleń, również w kontekście zmian w prawie aborcyjnym w naszym kraju. Pokazuje lekarzy jako ludzi z różnymi przekonaniami, które wpływają na ich pracę, co niby się wydaje oczywiste, ale dla osoby, która lekarzy omija szerokim łukiem, jest to takie otwierające oczy. Bardzo trudna i emocjonująca, ale myślę że jest dla mnie taka przez to, że sama już jestem mamą. Jestem prawie pewna, że nie miałabym takiej karuzeli wrażeń, gdybym się zabrała za książkę przed ciążą i możliwe, że bezdzietny czytelnik by się z tym zgodził.

Mam problem z oceną tej książki. Z jednej strony jest aspekt emocjonalny: bardzo mnie te historie wzruszały i wstrząsały. Niepojęty jest dla mnie ogrom odpowiedzialności, jaką rodzice na siebie wzięli. Albo raczej matki, bo w tych historiach to one się poświęcają opiece, one mają decydując...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo wzruszająca historia kobiety dotkniętej wczesnym stadium demencji. Nie znam żadnej osoby z tą chorobą, więc poznanie codzienności Wendy było dla mnie fascynujące i druzgocące jednocześnie. Ciężko czytało mi się szczególnie o obawach autorki, kiedy przestanie być sobą i jak długo jeszcze będzie poznawać własne córki. Podziwiam ją za odwagę i za próbę przekucia swojej trudnej sytuacji w coś pozytywnego. Wendy niestrudzenie walczy, by szerzyć świadomość o chorobie i pomagać tym, którym trudno mówić o swoich potrzebach.

Wzruszające były dla mnie te fragmenty, w których kursywą pisze ona niejako list do samej siebie z przeszłości: do tej sprawnej i zabieganej kobiety, która samotnie wychowywała dwie córki godząc to z aktywną pracą zawodową.

Oprócz przydatnych porad, jak poradzić sobie ze swoją codziennością, znalazłam w tej książce kilka momentów filozoficznych dotyczących emocji, relacji czy nawet tego codziennego zabiegania. Wendy pisze, że demencja dała jej możliwość zatrzymania się i cieszenia chwilą bieżącą, bo przeszłość jest jej zabierana, a przyszłość jest jedną wielką niewiadomą.

Niesamowite. Smutne. Nie miałam pojęcia, jak wygląda życie z chorobą Alzheimera, więc tej książce zawdzięczam większą świadomość.

Bardzo wzruszająca historia kobiety dotkniętej wczesnym stadium demencji. Nie znam żadnej osoby z tą chorobą, więc poznanie codzienności Wendy było dla mnie fascynujące i druzgocące jednocześnie. Ciężko czytało mi się szczególnie o obawach autorki, kiedy przestanie być sobą i jak długo jes...

Rozwiń

Zwiń

Drugi tom historii, odrobinę lepszy według mnie od pierwszej części. Znów najbardziej związałam się z... Końmi ;) zakończenie bardzo mi się podobało, bo nie było takim typowym "i żyli długo i szczęśliwie", a to bardzo mi pasowało do tej fabuły.

Przyjemna, pełna magii i klimatyczna powieść. Chętnie sięgnę po kolejne książki tego autora, czuję się zachęcona.

Drugi tom historii, odrobinę lepszy według mnie od pierwszej części. Znów najbardziej związałam się z... Końmi ;) zakończenie bardzo mi się podobało, bo nie było takim typowym "i żyli długo i szczęśliwie", a to bardzo mi pasowało do tej fabuły.

Przyjemna, pełna magii i klimatyc...

Rozwiń

Zwiń

Intrygująca historia kobiet trzymanych w izolacji, których losy poznajemy z perspektywy najmłodszej z nich. Widzę drobne nieścisłości, jak choćby wiedza narratorki ile metrów jest między kolumnami, kiedy rozmyślania o jednostkach miary miała zdecydowanie w drugiej połowie książki. Widzę również większe wątki, których nie kupuję: tajemnicze śmierci w maskach gazowych? Aż samo się nasuwało, jakim cudem nie było też żadnych aktów kanibalizmu w napotykanych celach?

Jednak pomijając te aspekty muszę przyznać, że fabuła mnie zaintrygowała i przesłuchałam książkę z przyjemnością. Ominął mnie trochę marketing tej pozycji, chociaż dowiedziałam się o niej z internetu. Bywały jednak większe rozczarowania nowościami, ta książka jest niezła. To chyba debiut autorki - uważam, że może być to pisarka bardzo obiecująca.

Powieść zostawiła mnie z takim niedosytem. Ten brak odpowiedzi był bardzo interesujący i frustrujący jednocześnie.

Intrygująca historia kobiet trzymanych w izolacji, których losy poznajemy z perspektywy najmłodszej z nich. Widzę drobne nieścisłości, jak choćby wiedza narratorki ile metrów jest między kolumnami, kiedy rozmyślania o jednostkach miary miała zdecydowanie w drugiej połowie książki. Widzę ró...

Rozwiń

Zwiń

Filip Kosior czytający tego audiobooka jest absolutnie genialny! Chyba zostałam fanką :)

Lubię tę serię o Igorze Brudnym: niepokonanym, nieomylnym, super policjancie. Zaletą tej serii jest to, że można tomy czytać bez zachowania kolejności, jednak czytanie po kolei daje więcej funu z wiedzy o przeszłych wydarzeniach, do których fabuły czasem delikatnie nawiązują.

Tym razem jesteśmy w Bieszczadach i razem z Igorem siedzimy w leśnej chacie ciesząc się odosobnieniem. Igor jednak przyciąga przestępców, więc i tym razem pojawia się śledztwo, które nasz bohater zaczyna traktować bardzo osobiście - ktoś ewidentnie chce go nastraszyć. Bardzo ciekawy jest wątek smolarzy i ten historyczny.

Bardzo się cieszę, se zakończenie tej części sugeruje, że to nie koniec. Na pewno będę sięgać po kolejne tomy.

Filip Kosior czytający tego audiobooka jest absolutnie genialny! Chyba zostałam fanką :)

Lubię tę serię o Igorze Brudnym: niepokonanym, nieomylnym, super policjancie. Zaletą tej serii jest to, że można tomy czytać bez zachowania kolejności, jednak czytanie po kolei daje więcej funu z wie...

Rozwiń

Zwiń

Ot, przyjemna historia o pewnej dziewczynie i jarlu. Jest tu rodzący się wątek romantyczny, co jest dla mnie wyzwaniem, bo takich wątków bardzo nie lubię, ale jest też polityka i wojna. Postaci dość proste, fabuła również i dodatkowo historia jest pospieszna, bo mamy duże przeskoki czasowe.

Uważam, że to takie lekkie czytadełko. Smutno mi się zrobiło tylko wtedy, gdy padło tych kilka zdań opisujące losy Diga przy samym końcu. I to chyba była jedyna głębsza emocja.

Drugi tom przeczytam, bo mam już na półce. Gdyby nie to, nie wiem, czy bym kontynuowała.

Ot, przyjemna historia o pewnej dziewczynie i jarlu. Jest tu rodzący się wątek romantyczny, co jest dla mnie wyzwaniem, bo takich wątków bardzo nie lubię, ale jest też polityka i wojna. Postaci dość proste, fabuła również i dodatkowo historia jest pospieszna, bo mamy duże przeskoki czasowe...

Rozwiń

Zwiń