Portret Doriana Graya

Przychodzi taki moment w życiu człowieka, w którym zdaje sobie sprawę z kruchości swojej urody, swojej młodości. Słychać wtedy walenie pięściami o ściany, głośny krzyk do niebios, chęć zatrzymania tego procesu.
Samo jednak dorastanie, każdego dnia pozostawia na nas ślady, niosąc za sobą świadomość jaką zyskujemy.
Bo piękność staje się jedynie próżnością gdy nie przemienia się w coś więcej niż gładka i nieskazitelna twarz.

Przychodzi taki moment w życiu człowieka, w którym zdaje sobie sprawę z kruchości swojej urody, swojej młodości. Słychać wtedy walenie pięściami o ściany, głośny krzyk do niebios, chęć zatrzymania tego procesu.
Samo jednak dorastanie, każdego dnia pozostawia na nas ślady, niosąc za sobą świadomość jaką zyskujemy.
Bo piękność staje się jedynie próżnością gdy nie przemienia...

Książka o ciekawej tematyce, posiada wiele dobrze napisanych i intrygujących fragmentów. Przeplatane są one zagmatwanymi i odciągającymi momentami (w szczególności rozdział 11). Powieść długo się rozkręca, prezentując wiele poglądów, idei, zwyczajów oraz tradycji. Zakończenie jest krótkie, mam wrażenie że nagle ucięło historię, która mogła być lepiej rozplanowana. Dobre spojrzenie na tematy moralne, jednak uważam ten tytuł za średni i traktuję go jako ciekawostkę o brytyjskiej literaturze.

Książka o ciekawej tematyce, posiada wiele dobrze napisanych i intrygujących fragmentów. Przeplatane są one zagmatwanymi i odciągającymi momentami (w szczególności rozdział 11). Powieść długo się rozkręca, prezentując wiele poglądów, idei, zwyczajów oraz tradycji. Zakończenie jest krótkie, mam wrażenie że nagle ucięło historię, która mogła być lepiej rozplanowana. Dobre...

Dorian Gray staje się muzą dla malarza. Podziwiając swój portret, prosi o jedno: aby zawsze pozostać pięknym i młodym. Z czasem zauważa, że choć sam się nie starzeje, obraz zaczyna wyglądać coraz gorzej.

„Portret Doriana Graya” to trzeci z klasyków literatury grozy, który ostatnio postanowiłam poznać. Ta kultowa książka Oscara Wilde okazała się zaś – z tych trzech tytułów – najbardziej tym, czego się spodziewałam. Sam koncept był mi więc jak najbardziej znany i pod tym względem po prostu się nie zaskoczyłam. Jednak o ile „Dracula” był moim zdaniem najciekawszy pod kątem rozrywkowym, o tyle „Portret Doriana Graya” wydaje mi się zdecydowanie bardziej intrygujący, jeśli chodzi o możliwość bardziej naukowej analizy dzieła, zarówno pod kątem psychologii postaci, języka, czy też ukrytego przekazu.
Oczywiście to nie jest współczesna powieść, co jak najbardziej widać. Wydana w 1890 roku, ma typowy dla tamtego czasu styl. Nie chodzi o to, że taka literatura jest szczególnie trudna, a raczej o to, że skupia się na ogóle, nie wchodzi aż tak bardzo we wnętrze bohatera, a postacie częściej deklamują frazy, niż naturalnie rozmawiają. Osobiście lubię to od czasu do czasu, ale nie będę oszukiwać: na co dzień po prostu preferuje współczesne podejście do kreacji postaci, która dla mnie jako czytelnika jest naprawdę ważna.
Nie zmienia to oczywiście faktu, że Wilde stworzył unikatową postać. Studium zbrodniarza zawsze było czymś interesującym, a to przecież, nomen omen, właśnie tu się dzieje. Dorian Gray jest postacią, która szybko zaczyna zmierzać w niekoniecznie dobrą stronę. To sprawia, że nie jest to bohater, którego chce się mieć za przyjaciela, ale na przykład osobiście czuje do niego więcej sympatii czy współczucia, niż do bohatera powieści Mary Shelley. Wiktor Frankenstein jest po prostu zupełnie antypaytczny.
Z takich zupełnie osobistych spostrzeżeń, nie uszło mojej uwadze to, jak początkowo wszyscy chwalą Graya. Autor na siłę wbija czytelnikowi do głowy to, jak piękny, wspaniały i dobry jest jego główny bohater. Jaki z niego wspaniały charakter, który chce tylko dobra innych! Rozumiem, że w XIX wieku tak często się po prostu pisało, ale na szczęście współcześnie wiele powieści jest dużo bardziej subtelnych. I na całe szczęście!
Mogłabym spróbować prowadzić głęboką analizę książki Oscara Wilde, ale prawda jest taka, że nie czuje się ku temu kompetentna. W tej chwili zbyt mało znam XIX-wiecznych powieści gotyckich, nie jestem żadnym badaczem czy specem od literatury klasycznej. Niemniej, to nie jest ani powieść długa, ani szczególnie trudna. Jeśli więc wahacie się i nie wiecie, czy sięgnąć – to ja polecam. Warto sprawdzać, skąd wzięły się niektóre tropy w popkulturze, choćby do rozszerzenia swojej świadomości. A takie książki to też prawdziwa kopalnia inspiracji i różnorodnych cytatów, które naprawdę mogą przydać się nawet w życiu codziennym.

Dorian Gray staje się muzą dla malarza. Podziwiając swój portret, prosi o jedno: aby zawsze pozostać pięknym i młodym. Z czasem zauważa, że choć sam się nie starzeje, obraz zaczyna wyglądać coraz gorzej.

„Portret Doriana Graya” to trzeci z klasyków literatury grozy, który ostatnio postanowiłam poznać. Ta kultowa książka Oscara Wilde okazała się zaś – z tych trzech tytułów...

Czytając takie klasyki jak "Przeminęło z wiatrem", "Nędznicy", "Hrabia Monte Christo" czy właśnie "Portret Doriana Graya" uświadamiam sobie, co znaczy światowe wielkie klasyki literatury. Czuję ogromny szacunek i respekt, bo to pisarze wielkiego kalibru, a ja się cieszę, że mogę czytać tak wielkie dzieła.

Inne opinie dostępne również na:
https://www.instagram.com/anemonenemorose/

Czytając takie klasyki jak "Przeminęło z wiatrem", "Nędznicy", "Hrabia Monte Christo" czy właśnie "Portret Doriana Graya" uświadamiam sobie, co znaczy światowe wielkie klasyki literatury. Czuję ogromny szacunek i respekt, bo to pisarze wielkiego kalibru, a ja się cieszę, że mogę czytać tak wielkie dzieła.

Inne opinie dostępne również na:...

KLasyka, należy czytać!

KLasyka, należy czytać!

Ponadczasowa!

Ponadczasowa!

Polecam!

Polecam!

"Człowiek jest najgłębiej uzależniony od swego odbicia w duszy drugiego człowieka, chociażby ta dusza była kretyniczna" - ten gombrowiczowski cytat z "Ferdydurke", przywołany w posłowiu, moim zdaniem trafnie puentuje książkę. Powieść z ciekawą genezą powstania, o mocnej (mimo autocenzury Wilde'a), aczkolwiek ze smakiem zawoalowanej aurze homoseksualnej, co nadaje dodatkowego smaczku. Książka w dużej mierze o pięknie, sztuce jako formie przekazu wyzwolonej spod jarzma użyteczności, absolutyzmu moralnego, czy w ogóle kategorii etycznych.

Poza tym bardzo lubię, gdy proza opisująca relacje i obyczaje XIX-wiecznej arystokracji brytyjskiej, pochodzi autentycznie z tamtej epoki, gdyż ukazuje to, jak w ówczesnym społeczeństwie ogromną rolę odgrywała klasowość oraz jak dużo zmieniło się przez te 100-kilkadziesiąt lat.

Sam fabularny motyw przewodni "Portretu Doriana Graya" fajny, główni bohaterowie ciekawi, zróżnicowani osobowościowo, tylko sama treść w wielu fragmentach mi się dłużyła, a finisz historii też raczej przewidywalny, lecz całościowo to na pewno warty polecenia diamencik wśród klasyki.

"Człowiek jest najgłębiej uzależniony od swego odbicia w duszy drugiego człowieka, chociażby ta dusza była kretyniczna" - ten gombrowiczowski cytat z "Ferdydurke", przywołany w posłowiu, moim zdaniem trafnie puentuje książkę. Powieść z ciekawą genezą powstania, o mocnej (mimo autocenzury Wilde'a), aczkolwiek ze smakiem zawoalowanej aurze homoseksualnej, co nadaje...

Klasyka, która nie zestarzała się tak jak wiele innych. Ciekawe rozważania moralne, studium człowieczeństwa, to wszystko bardzo mi się podobało. Na pewno lektura obowiązkowa.

Klasyka, która nie zestarzała się tak jak wiele innych. Ciekawe rozważania moralne, studium człowieczeństwa, to wszystko bardzo mi się podobało. Na pewno lektura obowiązkowa.

Trudno oceniać mi największe dzieło Oscara Wilde. Rzecz to nietypowa, choć adaptacje filmowe nie oddają jej ducha. Treść obfituje w we wrażliwość estetyczną, elegancję o kulturę języka, często dzieląc się z nami sformułowaniami które można uważać za piękne aforyzmy. Jednak nie jest to wyłącznie książka opowiadająca o chłopcu, który zaprzedał duszę diabłu za wieczną młodość. Pojawiają się rozważania czymże jest sztuka, piękno i co naprawdę się liczy za życia. Nadto cała powieść ma drugie (i kolejne) dno, albowiem stanowi pewną alegorię życia samego autora i posiada wiele odniesień do homoseksualizmu, które było w czasach publikacji dzieła nieakceptowalne społecznie, a powieść nasycona erotyzmem i "hellenistyczną miłością" w rezultacie przyczyniła się do upadku Oscara Wilde. Każdy, mniej lub bardziej wnikliwy czytelnik, wyciągnie z niej własne przemyślenia. Plusy za kolejne piękne wydanie z Vespera i posłowie Tomasza Kaliściaka, literaturoznawcę i adiunkta w Instytucie Nauk o Literaturze Polskiej na UŚ w Katowicach.

Trudno oceniać mi największe dzieło Oscara Wilde. Rzecz to nietypowa, choć adaptacje filmowe nie oddają jej ducha. Treść obfituje w we wrażliwość estetyczną, elegancję o kulturę języka, często dzieląc się z nami sformułowaniami które można uważać za piękne aforyzmy. Jednak nie jest to wyłącznie książka opowiadająca o chłopcu, który zaprzedał duszę diabłu za wieczną młodość....