Przyjaciel

📚 "Przyjaciel" Sigrid Nunez 📚 (przekład: Dobromiła Jankowska)

Niezbyt często sięgam po książki, w których dużo się mówi o zwierzętach. Unikam ich jednak z takiego powodu, że nie potrafię czytać o ich umieraniu, odchodzeniu czy ogólnie kiedy dzieje im się coś złego. Nic nie poradzę. Tak mam.
Jak dla mnie książki mogłyby mieć oznaczenie: "uwaga! Tu umiera/cierpi zwierzę!" - wtedy wiedziałabym czego unikać. Mógłby to być spojler, ale chociaż nie sięgnęłabym po książkę, która złamie mi serce.

I mimo, że tutaj na okładce jest pies, jakoś postanowiłam się przełamać. No i miałam nadzieję, że tu zwierzęta umierać nie będą.

To, co najbardziej mnie zaciekawiło, to kwestie tego jaką rolę odgrywają zwierzęta w naszym życiu, czy to rzeczywiście my pomagamy im, czy one pomagają nam.
Jeden z fragmentów w pewnym momencie mnie trochę zaniepokoił (widzenie w zwierzaku ukochanej "osoby") i zastanawiałam się w jaką stronę to pójdzie (ostatecznie nie było tak źle).

Staram się nie nadawać książkom etykietek, ale stworzyłabym sobie w głowie taką półkę dla książek "niby". Na zasadzie: "niby wszystko okej, ale...". No i tu wiadomo, że to "niby" nie wystarczy, żeby uznać książkę za dobrą, zmieniającą myślenie/życie/(wstaw odpowiednie).

No i niestety "Przyjaciel" byłby na tej półce "niby". Bo niby czyta się dobrze, niby ważne tematy, niby ciekawe przemyślenia, ale... No właśnie to nie wystarczyło, żeby mnie jakoś szczególnie porwać i żeby książka na długo zapisała się w mojej głowie. Niby dobra, ale... chyba szybko zapomnę.

📚 "Przyjaciel" Sigrid Nunez 📚 (przekład: Dobromiła Jankowska)

Niezbyt często sięgam po książki, w których dużo się mówi o zwierzętach. Unikam ich jednak z takiego powodu, że nie potrafię czytać o ich umieraniu, odchodzeniu czy ogólnie kiedy dzieje im się coś złego. Nic nie poradzę. Tak mam.
Jak dla mnie książki mogłyby mieć oznaczenie: "uwaga! Tu umiera/cierpi...

Piękna książka. W pierwszej chwili miałam wrażenie jednak, że zbyt powierzchowna. Jakby autorka nie chciała zagłębiać się w trudne emocje. Jakby bała się, że historia stanie się zbyt sentymentalna. Jednak po jakimś czasie doszłam do wniosku, że to celowy zabieg dostosowania do poziomu współczesnego odbiorcy. Emocje nie są zbyt intensywne, jednakże wystarczające, aby pozwolić czytelnikowi przeżyć katharsis.
Warsztatowo dobrze napisana. Raczej równa. Dużo odnośników do literatury popularnej.
Dlatego myślę, że książka usatysfakcjonuje również na płaszczyźnie intelektualnej. Podążanie za cytatami może dać dużo przyjemności. Wzmiankowani w tekście autorzy, filozofowie oraz tytuły książek, należą obecnie do najbardziej popularnych. Dygresje idealnie nawiązują do treści. Chociaż nie wątpię, że mogą być bardzo frustrujące, dla kogoś kto nie jest zbyt oczytany.
Mi ułatwiły zagłębienie się w historii, która bez nich byłaby jednak dość płytka. Były drogowskazami dającymi możliwość podążania za myślami autorki. Ale też tworzyły dodatkowy wymiar, pozwalający zagłębić się w świat mężczyzny, którego śmierć opłakuje bohaterka.
Zastanawiam się, czy celem autorki było ograniczenie rozmiaru książki z jednoczesnym pogłębieniem jej przekazu? Czy tylko zabawa z czytelnikami? W każdym razie dzięki temu zabiegowi oraz pełnemu człowieczeństwa zakończeniu książki, przyznałam jej 8 punktów.

Piękna książka. W pierwszej chwili miałam wrażenie jednak, że zbyt powierzchowna. Jakby autorka nie chciała zagłębiać się w trudne emocje. Jakby bała się, że historia stanie się zbyt sentymentalna. Jednak po jakimś czasie doszłam do wniosku, że to celowy zabieg dostosowania do poziomu współczesnego odbiorcy. Emocje nie są zbyt intensywne, jednakże wystarczające, aby...

książka przyjemna i lekka, ale zdecydowanie nie dla mnie.

książka przyjemna i lekka, ale zdecydowanie nie dla mnie.

Jakoś w tym roku jeśli sięgam po literaturę piękną, to oscyluję wokół pewnych motywów. Dużo jest w nich straty i.. zwierząt!
Jest to moja druga książka tego autora. Poprzednio czytałam “Pełnię miłości” i też miałam po niej dobre odczucia. Przechodząc do meritum:

“Przyjaciel” Sigrid Nunez to pięknie napisana i przejmująca powieść, która zgłębia tematykę żałoby, przyjaźni i miłości. Książka podąża za narratorem, który jest pisarką i nauczycielką w Nowym Jorku, zmuszona do przyjęcia psa swojego niedawno zmarłego przyjaciela i mentora, znanego i szanowanego pisarza.

Książka jest zbudowana w formie seria refleksji i anegdot na temat relacji narratorki z psem, o imieniu Apollo, i jej wspomnieniach o przyjacielu. Dzięki interakcji z Apollem, narratorka radzi sobie z żałobą, trochę odsuwając się od ludzi z otoczenia, aż do rozpoczęcia terapii. Nunez pokazuje nam sposób, w jaki zwierzęta domowe mogą stać się częścią naszych rodzin i zapewnić komfort i towarzystwo, nawet jeśli wymagają opieki i troski. Książka stawia również ważne pytania dotyczące etyki posiadania zwierząt i sposobów, w jaki je traktujemy.

Zaczynam kochać książki, które Ļłyną w ten spósb z narracją. Była to idealna mieszanka poezji i przyziemności.

Szczerze mówiąc, poleciłabym "Przyjaciela" każdemu, kto kocha psy lub kiedykolwiek stracił kogoś bliskiego. To piękna i poruszająca lektura i gwarantuję, że będziecie o niej myśleć przez wiele dni po jej zakończeniu. Więc, koniecznie pędźcie ją przeczytać!

Jakoś w tym roku jeśli sięgam po literaturę piękną, to oscyluję wokół pewnych motywów. Dużo jest w nich straty i.. zwierząt!
Jest to moja druga książka tego autora. Poprzednio czytałam “Pełnię miłości” i też miałam po niej dobre odczucia. Przechodząc do meritum:

“Przyjaciel” Sigrid Nunez to pięknie napisana i przejmująca powieść, która zgłębia tematykę żałoby, przyjaźni i...

1. Typowa książka nagradzana przez krytyków. Lekko przeintelektualizowana, przegadana, dygresyjną, trochę tkliwa, ale oczywiście z dystansem.
2. Męczy mnie taki typ opowieści, gdzie jak tylko zaczynasz dotykać ważnego tematu to pojawia się odniesienie do literatury, której często czytelnik nie zna bo musi być niszowa albo czytało ja 10 osób na zajęciach z kreatywnego pisania ;)
3. Te nagradzane powieści są w jednym stylu, często pisane z perspektywy bogatych, wykształconych, odklejonych od realności ludzi, którzy cały swój czas poświęcają na kontemplacje rzeczywistości zamiast na jej doświadczanie.

1. Typowa książka nagradzana przez krytyków. Lekko przeintelektualizowana, przegadana, dygresyjną, trochę tkliwa, ale oczywiście z dystansem.
2. Męczy mnie taki typ opowieści, gdzie jak tylko zaczynasz dotykać ważnego tematu to pojawia się odniesienie do literatury, której często czytelnik nie zna bo musi być niszowa albo czytało ja 10 osób na zajęciach z kreatywnego...

Refleksyjna, poruszająca. O przyjaźni wszelkiego rodzaju. Momentami męczył mnie wszechobecny chaos, ale chyba taki po prostu styl tej autorki, bo z jej poprzednią książką, którą miałam okazję czytać - „Pełnia miłości”, miałam ten sam problem.

Refleksyjna, poruszająca. O przyjaźni wszelkiego rodzaju. Momentami męczył mnie wszechobecny chaos, ale chyba taki po prostu styl tej autorki, bo z jej poprzednią książką, którą miałam okazję czytać - „Pełnia miłości”, miałam ten sam problem.

Ciekawa opowieść o żałobie, przyjaźni i pewnym psie. Brawa za odwagę podjęcia niewygodnych tematów, jednak w moim odczuciu „Przyjaciel”bardziej przypomina zbiór aforyzmów niż pełnowartościową historię, którą warto zapamiętać.

Ciekawa opowieść o żałobie, przyjaźni i pewnym psie. Brawa za odwagę podjęcia niewygodnych tematów, jednak w moim odczuciu „Przyjaciel”bardziej przypomina zbiór aforyzmów niż pełnowartościową historię, którą warto zapamiętać.

Dobra, ale nie doskonała.

Dobra, ale nie doskonała.

Ciekawa lektura. Warto sięgnąć po tą książkę. Tegoroczne odkrycie.

Ciekawa lektura. Warto sięgnąć po tą książkę. Tegoroczne odkrycie.

Ciekawe zapętlenie przyjaźni. Przyjaźń ludzka i ta dzielona z psem, przyjaźń rzeczywista i ta przetworzona na potrzeby fikcji literackiej. Cały czas krążymy wokół tematu. Przyjemne.

Ciekawe zapętlenie przyjaźni. Przyjaźń ludzka i ta dzielona z psem, przyjaźń rzeczywista i ta przetworzona na potrzeby fikcji literackiej. Cały czas krążymy wokół tematu. Przyjemne.