Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po książkę sięgnęłam głównie dlatego, że byłam zainteresowana tematem utraty pamięci przez komisarz Monikę Brzozowską. Ciężko było mi zacząć. Przez pierwszych kilkadziesiąt stron z ledwością przebrnęłam. Nie były one na tyle nudne, by zrezygnować z lektury, ale nie były również nazbyt wciągające. Zastanawiałam się, czy mogę stać się fanką kryminałów. W pewnym momencie akcja się rozkręciła, a ja nie mogłam oderwać się od książki.

Poruszane tematy tj. pedofilia wśród wysoko postawionych ludzi- polityków, policjantów, duchownych, biznesmenów, korupcja, mafia, uzależnienie od narkotyków/alkoholu, czy tak banalny na tle pozostałych problemów temat, jak demencja starcza matki głównej bohaterki zostały przedstawione bardzo wiarygodnie. Chwilami zastanawiałam się, czy "Rysa" nie powstała na podstawie autentycznych wydarzeń.

Bohaterka Monika Brzozowska przypadła mi do gustu od samego początku. To spostrzegawcza, pewna siebie, niezależna kobieta z roczną luką w pamięci z czasów, gdy była ćpunką. Sposób, w jaki radzi sobie z przeszłością oraz z niezwykle obciążającą psychicznie pracą dodaje postaci autentyczności. Prowadząc śledztwo w sprawie morderstwa kloszarda, Monika zdaje sobie sprawę z tego, że jest związana ze sprawą, która ma swój początek właśnie w okresie, którego nie pamięta. Coraz więcej dowodów świadczy o jej winie. Początkowo stara się z tego wyplątać. Chce znaleźć dowody swojej niewinności. Giną kolejni ludzie, a ona powoli zaczyna wierzyć w to, że jest morderczynią. Mimo wszystko pragnie doprowadzić do tego, aby osoby wplątane w aferę pedofilską trafiły przed sąd.

Igor Brejdygant doskonale ukazuje, jak działa ludzki umysł. Luki w pamięci pani komisarz pod wpływem różnych bodźców powoli się wypełniają. Czy uda się jej ułożyć rozsypane puzzle pamięci w jedną spójną całość?

W książkę został wpleciony motyw otępienia starczego matki Moniki. Osoby z demencją często bredzą. Czasami z zakamarków swej pamięci wydobywają jednak szczegóły z przeszłości, które mogą zadziwić. Brzozowska była tego świadoma. Próbowała wyciągnąć od matki informacje dotyczące okresu, kiedy to przebywała na odwyku. Gdyby tylko potrafiła odróżnić prawdziwe informacje od bredni, z pewnością dużo wcześniej pozbierałaby wszystkie elementy układanki.

Na zakończenie odetchnęłam z ulgą. Nieco się zdziwiłam, że jest to koniec pierwszego tomu. Nie czuję niedosytu. Trudno mi sobie wyobrazić, o czym można pisać w kolejnym tomie. Jak dla mnie finał jest genialny, aczkolwiek w miarę szybko miałam pewne podejrzenia... Może to moja kobieca intuicja, może doświadczenie życiowe, a może doskonale odczytałam wskazówki autora.

Książka wydaje mi się spójna i zrozumiała. Fabuła niezwykle wciągająca. Postaci związane ze sprawą tworzą świetną otoczkę. Czytelnik musi sobie zadać jedynie odrobinę trudu, by na koniec poukładać wszystko w całość. Dla mnie zakończyła się happy endem. Chociaż nie tak do końca. Biłam brawo wszystkim, których polubiłam w trakcie tej podróży. Uroniłam kilka łez nie tylko nad ofiarami, ale i nad mordercą, z którym chętnie uciekłabym na koniec świata. Może to byłby ciekawy wątek na drugi tom?

Po książkę sięgnęłam głównie dlatego, że byłam zainteresowana tematem utraty pamięci przez komisarz Monikę Brzozowską. Ciężko było mi zacząć. Przez pierwszych kilkadziesiąt stron z ledwością przebrnęłam. Nie były one na tyle nudne, by zrezygnować z lektury, ale nie były również nazbyt wciągające. Zastanawiałam się, czy mogę stać się fanką kryminałów. W pewnym momencie akcja...

Gdy po obejrzeniu filmu Pod niemieckimi łóżkami dowiedziałam się, że Justyna Polanska nie jest polską sprzątaczką, tylko Niemcem niemającym nic wspólnego ze sprzątaniem, który wydał książkę pod pseudonimem Justyna Polanska, zastanawiałam się, czy faktycznie chcę ją przeczytać. W internecie znalazłam kilka fragmentów w oryginale. Wydawały mi się one niezwykle zabawne. To był moj humor! Postanowiłam więc sięgnąć po książkę w języku niemieckim.


Nie zawiodłam się na niej. Nie jest ona tak zabawna, jak oczekiwałam. Jest wręcz przerażająca w swej prawdziwości. 


Opowiada o młodej, polskiej kobiecie, która wyjeżdża do Niemiec, by żyć lepszym życiem. Jej scieżka kariery wygląda podobnie, jak scieżka wielu polskich kobiet. Zaczyna jako opiekunka do dzieci w zamian za dach nad głową, wyżywienie, drobne kieszonkowe i kurs językowy. Z czasem pracodawca przestaje opłacać jej kurs. Dziewczyna głoduje w miejscu pracy, marznie, gdy oszczędny właściciel mieszkania wyłącza ogrzewanie, na koniec nie dostaje kieszonkowego za kilka ostatnich miesięcy pracy. Osoba, która załatwiła jej tą posadę, nie poczuwa się do tego, by jej pomóc.


Dzięki znajomym Justyna znajduje kolejną pracę z zamieszkaniem - w punkcie gastronomicznym, która już po krótkim czasie okazuje się niezwykle wyczerpująca fizycznie.


Wówczas dziewczyna trafia w ramiona mężczyzny. Zamieszkuje z nim. Jej "miłość" znajduje jej dobrą pracę w charakterze sprzątaczki. Wtedy to Justyna stwierdza, że chce sprzątać. W planach ma coprawda kształcenie się i zdobycie dobrego zawodu, ale praca w charakterze sprzątaczki ma być środkiem do osiągnięcia celu.


Gdy jej związek rozsypuje się, staje się samodzielną kobietą. Zaczyna sprzątać prywatne domy. Na czarno. Justyna odnajduje się w tej sytuacji znakomicie. Ściąga do Niemiec swoją siostrę, która chce studiować i matkę, prowadzącą w Polsce sklep z odzieżą.


Pomimo że praca sprzątaczki znajduje się niemal na najniższym szczeblu zawodów pożądanych, dla tych trzech kobiet okazuje się ona szczytem marzeń. Ponoć żadna praca nie hańbi. Sprzątaczka nie jest jednak równa sprzątaczce z Polski. Polska sprzątaczka często nie jest sprzątaczką z wyboru. Marzy o lepszej przyszłości. Nadzieja, że jej życie kiedyś będzie wyglądało inaczej, dodaje jej siły w trudnych relacjach z pracodawcami. Sprawdzanie uczciwości, niemoralne propozycje, traktowanie, jak człowieka drugiej kategorii, niewypłacanie wynagrodzenia i praca na czarno to zwykla codzienność polskich "spadochronów", które Niemcom spadły z nieba. Sprzątają one ich domy, znają ich sekrety, w milczeniu znoszą wszelkie upokorzenia. A to wszystko za pensję, która umożliwia im w miarę normalne życie, a która dla większości Niemców jest zwykłą jałmużną. Gdyby nie obcokrajowcy godzący się na pracę na czarno, większości tych ludzi nie byłoby stać na sprzątaczkę.


Książkę tą chciałam przeczytać, gdyż moja ścieżka kariery wygląda zupełnie podobnie. Tylko ja skończyłam jako opiekunka osób starszych. W pełni utożsamiam się jednak z "autorką" książki. Również wydałam dwie książki o pracy w opiece nad osobami starszymi w Niemczech. Po latach pracy mogę śmiało powiedzieć, że doświadczałam tego samego, co Justyna. Z tą różnicą, że ona była wolna po wykonaniu swojej pracy. Polska opiekunka osób starszych jest zniewolona przez cały pobyt w Niemczech, gdyż najczęściej mieszka z seniorem, u którego pracuje.


Cieszę się, że przeczytałam tą książkę. Jednocześnie mam nadzieję, że nie każda sprzątaczka i nie każda opiekunka przyjmie swój los z pokorą. Liczę na to, że nawet jeśli nie uda im się zrealizować swoich celów tj. zdobycie wykształcenia, znalezienia dobrze płatnej pracy w swoim zawodzie, założenie własnej działalności, to że przynajmniej będą miały odwagę się bronić, gdy ktoś je będzie głodził, kontrolował, upokarzał, czy wyciągnie "fujarkę" na wierzch, w przekonaniu, że Polka tylko na to czeka. 

Gdy po obejrzeniu filmu Pod niemieckimi łóżkami dowiedziałam się, że Justyna Polanska nie jest polską sprzątaczką, tylko Niemcem niemającym nic wspólnego ze sprzątaniem, który wydał książkę pod pseudonimem Justyna Polanska, zastanawiałam się, czy faktycznie chcę ją przeczytać. W internecie znalazłam kilka fragmentów w oryginale. Wydawały mi się one niezwykle zabawne. To był...

Okładka i tytuł są bardzo zachęcające. Zwłaszcza dla osób, które od lat mają problemy z tarczycą. Tytuł jest obiecujący. Dodaje wiary, że dzięki właściwej diecie poczujemy się lepiej. W rzeczywistości porady dotyczące diety w chorobie Hashimoto to zaledwie około trzydzieści stron książki. Dalszą część książki stanowią przepisy kulinarne - przekąski, zupy, pierwsze dania, desery i pieczywo.

Przepisy na potrawy są interesujące, łatwe do wykonania, zawierają wiele ciekawych, smacznych i zdrowych składników, które znamy, ale których raczej nie stosujemy w tradycyjnej kuchni i których sami nie połączylibyśmy w podany tutaj sposób. Przy każdym przepisie jest zaznaczone, czy dana potrawa zawiera pszenicę, gluten, mleko lub laktozę.

Z jednej strony poczułam się zawiedziona książką. Właściwie jest to bardziej książka kucharska, niż poradnik, jak radzić sobie z chorobą. Z drugiej strony trzydzieści stron z informacjami o chorobie Hashimoto i chorobach współistniejących to kompendium wiedzy. Dowiedziałam się z nich kilku interesujących rzeczy, o których przez lata choroby nie poinformował mnie żaden lekarz i których nie wyczytałam w żadnym innym źródle.

Byłam świadoma, że leki na niedoczynność tarczycy należy spożywać pół godziny przed posiłkiem. Intuicyjnie śniadanie jadłam nawet godzinę po spożyciu tabletki. Okazuje się, że słusznie, gdyż u niektórych lewothyroksyna może wchłaniać się wolniej. Tymczasem mój lekarz przepisywał mi coraz większą dawkę, zamiast skupić się na tym, jak przyjmuję leki. Byłam świadoma, że należy ograniczyć, a właściwie wyeliminować soję. Wiedziałam, że spożycie kawy należy przesunąć o 2-3 godziny od przyjęcia leków. Nie wiedziałam natomiast, że nabiał również zwalnia wchłaniania się lewotyroksyny. Autorka wspomina również o tym, w jaki sposób należy przyjmować inne lekarstwa, które mogą osłabiać działanie lewotyroksyny. Dla mnie to wskazówki na wagę złota, gdyż staram się zredukować dawkę leku. Niestety w chwili obecnej odbija się to negatywnie na moich wynikach. Mam nadzieję, że zachowując odstęp między przyjmowaniem leku, a śniadaniem, kawą, czy spożyciem nabiału poprawię swoje wyniki przy jednoczesnym zastosowaniu mniejszej dawki leku.

Osoby cierpiące na choroby współistniejące takie jak celiakia, cukrzyca, łuszczyca, atopowe zapalenie skóry, zespół policystycznych jajników, zaburzenia lipidowe i choroby sercowo-naczyniowe, czy insulinooporność znajdą tu kilka intersujących informacji na temat tych schorzeń. Mam nadzieję, że równie cennych, jak dla mnie okazały się informacje o chorobie Hashimoto.

Jeśli ktoś zdecyduje się na przeczytanie tej książki, radzę nastawić się na książkę kucharską z ulotką dotyczącą choroby Hashimoto i chorób współistniejących. Niemniej jednak warto było znaleźć tych kilka drogocennych wskazówek, jak i przypomnieć sobie, że w tym wszystkim ważne są nie tylko leki, suplementacja (magnez, jod, cynk, selen, żelazo, fosfor, sód potas, witaminy A, C, D, E i witaminy z grupy B), ale przede wszystkim należy pamiętać o zdrowym stylu życia - zwracać uwagę na spożywane pokarmy, więcej się ruszać i znaleźć sposób na stres, który przyczynia się do wielu chorób dwudziestego pierwszego wieku.

Także ogólnie polecam wszystkim tym, którzy zmagają się z wymienionymi w książce chorobami, jak i tym, którzy chcą się zdrowo odżywiać, a brakuje im pomysłu na pyszne i zdrowe posiłki. Znajdziecie tu mnóstwo ciekawych przepisów.

Okładka i tytuł są bardzo zachęcające. Zwłaszcza dla osób, które od lat mają problemy z tarczycą. Tytuł jest obiecujący. Dodaje wiary, że dzięki właściwej diecie poczujemy się lepiej. W rzeczywistości porady dotyczące diety w chorobie Hashimoto to zaledwie około trzydzieści stron książki. Dalszą część książki stanowią przepisy kulinarne - przekąski, zupy, pierwsze dania,...

Książka napisana w nietypowy sposób.


Każdy rozdział zaczyna się fragmentem listu osoby, która prosi o radę. Poruszane problemy wydają mi się bardzo realne. W wielu z nich sama się odnalazłam. W odpowiedzi dostajemy wypunktowane informacje dotyczące danego problemu. Trudno nazwać je radami. Są to stwierdzenia, pytania, które mają nas skłonić do przemyślenia danego problemu. Ta część przypomina mi wizytę u psychologa. Oczami wyobraźni widziałam siebie na kozetce panią, która próbuje mnie zmusić do myślenia.


W dalszej części każdego rozdziału współautorki książki rozmawiają sobie luźno o danym problemie, przywołując podobne przypadki, które znają z życia. Odkrywają przed czytelnikiem również prawdę o samych sobie, o swoim dzieciństwie, życiu i trudnościach, jakie ono ze sobą niesie.


Stałam się fanką Katarzyny. Jest to kobieta mocno stąpająca po ziemi, waląca prawdę prosto z mostu, mająca zdrowe podejście do życia, ludzi, pracy. Ma podobny sposób bycia i myślenia do mojego. Myślę, że nie raz jest odbierana jako osoba zimna, egoistyczna, zadufana w sobie, nieczuła na ludzką krzywdę. Natomiast jak dla mnie, każde jej zdanie było trafione.


Suzan natomiast nie podbiła mojego serca. Pomimo, że chce ona wierzyć, że jest silną, asertywną, niezależną kobietą i próbuje pokazać się nam z tej strony, miałam wrażenie, że jest ona niepoprawną romantyczką, nie mającą własnego zdania.


Być może taki kontrast dwóch osobowości nie jest zły dla tej książki.


Ogólnie wyciągnęłam z niej wiele dla siebie. Jak już pisałam wiele poruszanych problemów mogłam odnieść do zdarzeń z mojego życia. Co mnie nawet zaskoczyło.


Jestem zawiedziona, że niemal każdy problem sprowadzany był do stosunków damsko-męskich, chociaż z listów nie zawsze wynikało, że osoba prosząca o pomoc ma problem z mężczyzną. Miałam wrażenie, że dla Katarzyny i Suzan całe życie kręci się wokół mężczyzn, których (o zgrozo!!!) nie nazywały mężczyznami, tylko facetami. Niby jest to książka dojrzałych kobiet, które w życiu zawodowym osiągają sukcesy i wydawałoby się, że ma motywować kobiety do tego, by miały kontrolę nad każdym aspektem swojego życia, a nie tylko nad związkiem. Jednym, drugim, trzecim… Niby.


Jestem również zawiedziona, że jest to książka tylko i wyłącznie dla kobiet.  Trudno mi sobie wyobrazić, by jakiś mężczyzna przebrnął przez nią do końca. A przecież mężczyźni też mają problemy z toksycznymi ludźmi.


No właśnie – toksyczni ludzie. Czytając książkę miałam wrażenie, że mało jest tu mowy o toksycznych ludziach oraz o tym, jak sobie z nimi radzić. Bardzo wiele dowiedziałam się za to o nieasertywnych osobach. Stwierdziłam, że jesteśmy bardzo nieasertywnym narodem. Faktycznie od dziecka, żeby nie powiedzieć od niemowlęcia jesteśmy uczeni, by być posłusznym.


Wszystko, co zostało napisane w tej książce jest prawdą. Nie tego jednak od niej oczekiwałam. Nie znalazłam rad, jak uczyć się asertywności, jak radzić sobie z toksycznymi ludźmi. Ujrzałam  natomiast podporządkowany, nawet nie wiem czemu (mężczyznom, rodzicom, pracodawcom), świat kobiet, dla których na końcu i tak najważniejsze jest to, czy będą miały FACETA u boku.


Książce jest daleko do „instrukcji”. Dowiadujemy się z niej, że są toksyczni ludzie, którzy istnieją tylko i wyłącznie dlatego, że towarzyszą im osoby mało asertywne. Nawet to nie do końca wydaje mi się prawdą. Toksycznym się po prostu jest. Bez względu na to, czy otacza się asertywnymi, czy potulnymi ludźmi, czy jest się osobą dominującą, czy uległą, złą, czy dobrą z natury, niezadowoloną z życia, czy może czerpiącą z niego maksimum. Toksyczny człowiek to ktoś, kto wysysa z nas całą radość i energię. Czujemy przez niego pustkę i zmęczenie. Jego towarzystwo nam nie służy. Czujemy ulgę, gdy nie mamy z nim już więcej do czynienia. Tutaj za toksycznych zostali uznani wszyscy ci, którzy w pewnym stopniu dominują drugą osobę. Nie każda osoba, która dominuje jest toksyczna. Tak samo jak nie każda toksyczna osoba dominuje.


Z całym szacunkiem dla pani Katarzyny, muszę powiedzieć, że jak na psycholożkę, to jednak kiepska książka. Jak na rozmowę dwóch koleżanek jest „OK”. Przy czym dla mnie był to dialog mądrej, dojrzałej kobiety ze słodką, niekoniecznie dojrzałą blondynką. Nie jestem pewna, czy ten kontrast był celowy.

Książka napisana w nietypowy sposób.


Każdy rozdział zaczyna się fragmentem listu osoby, która prosi o radę. Poruszane problemy wydają mi się bardzo realne. W wielu z nich sama się odnalazłam. W odpowiedzi dostajemy wypunktowane informacje dotyczące danego problemu. Trudno nazwać je radami. Są to stwierdzenia, pytania, które mają nas skłonić do przemyślenia danego...

Przerażająca prawda o przeszłości ale i o teraźniejszości. Książka dała mi niezwykle dużo do myślenia. Myślę, że znacznie zmienił się mój sposób postrzegania Niemców. Aczkolwiek od jakiegoś czasu co raz mniej łaskawym okiem na nich spoglądam. Kiedyś uważałam, że nie należy rozpamiętywać historii. Słowa: „postawić grubą czarną kreskę” wydawały mi się takie sensowne. Dziś zadaję sobie pytanie, jak można żyć teraźniejszością, myśleć o przyszłości, nie rozliczając wcześniej przeszłości?

Temat w książce jest dla mnie zupełnie nowy. Do tej pory byłam przekonana, że nie ma nic gorszego niż tortury, eksperymenty medyczne na ludziach, komory gazowe, śmierć z głodu i wycieńczenia. To, o czym dowiedziałam się z tej książki, wstrząsnęło mną. Wielokrotnie przerywałam czytanie, gdyż łzy same cisnęły mi się do oczu.

Generalny Plan Wschodni – zagłada 32 milionów Słowian, zniewolenie 14 Milionów Słowian, odnawianie krwi nordyckiej, hodowla rasy nordyckiej, rabowanie dzieci. Przerażające!!!

Szacuje się, że w celach germanizacji zrabowano około 200 000 dzieci. To ogromna liczba skradzionych dzieci. Dla Rzeszy było to zrealizowanie planów germanizacji dzieci zaledwie w niewielkim procencie. Dlaczego plany te się nie powiodły? Aż dziw uwierzyć, ale to właśnie dzieci oderwane od rodziców walczyły o własną tożsamość. Często narażając przy tym swoje życie. Myślę, że nikt się tego nie spodziewał. Przynajmniej nie na taką skalę.

Wielu z nich dramat utraty tożsamości przeżywało dwukrotnie. Jedna z bohaterek książki, gdy alianci przyszli do domu jej przybranych rodziców i zapytali, czy mieszkają w nim polskie dzieci, wyrwała się przed szereg i powiedziała: „tak jestem Polką”. Kilka dni później, gdy do wagonów towarowych przepełnionych ludźmi zagląda radziecki żołnierz i pyta o niemieckie dzieci, ponownie się odzywa. Tym razem ze słowami: „ich bin Deutsche!” Dalszą podróż siedzi już tylko schowana i nie wie, kim tak naprawdę jest. Nie jest Niemką, ale nie jest również Polką. Jest wytykana palcami i nazywana „niemrą”. Tak wygląda jej powrót do ojczyzny. Są to wstrząsające historie ludzi. Nic niewinnych dzieci, które często do końca życia nie wiedzą kim są.

Po przeczytaniu książki zdałam sobie sprawę, w jak zakłamanym świecie żyjemy. Jak dla świata polityki, układów międzynarodowych mało znaczy człowiek. Można ukraść dziecko. Można zrabować 200 000 dzieci i przez 75 lat tak naprawdę nikogo nie rozliczono z tych czynów.

Co gorsza hodowle rasy nordyckie były prowadzone pod przykrywką sierocińców – instytucji charytatywnych. I tu kolejny szok. Jak naiwnym trzeba być, by adoptując polskie dziecko poddane germanizacji, uwierzyć, że jest to osierocone niemieckie dziecko?

Ponad dwadzieścia lat pracuję w Niemczech. Z tego już sześć lat jako opiekunka osób starszych (tak, tak – opiekuję się TYM pokoleniem!). Całkiem niedawno słyszałam od podopiecznej historię o Polce, która pracowała w Niemczech w fabryce, mieszkała w kamienicy, w której mieszkali wszyscy robotnicy z Polski, potem zaszła w ciąże z oficerem… I już jej moja podopieczna nie widziała. „Chyba wyjechała do Austrii”- skwitowała starsza pani. W historii tej nie było dramatu. Była to ot taka sobie historia staruszki, która miała mi pokazać, że miała ona już wcześniej do czynienia z Polkami. Wstyd przyznać, ale słuchając tej opowieści, nawet na myśl mi nie przyszło, że te robotnice pracowały tam przymusowo. Nawet na myśl mi nie przyszło, że z tą kobietą mogło się stać cos strasznego. Nawet na myśl mi nie przyszło, że to dziecko… No właśnie. Nawet na myśl mi nie przyszło. A o czym myślała ta staruszka, która mi o tym opowiadała? I mężczyzna, który kiwał przy tym głową z uśmiechem na twarzy. W ich ustach brzmiało to jak opowiadanie nadające się na materiał do kiepskiego romansu, a nie na książkę przedstawiającą dramat zrabowanych dzieci.

Myślę, że w tych historiach właśnie to jest najbardziej przerażające - Niemcy sprawiają wrażenie, jakby tego wszystkiego nie byli świadomi. Czy można być aż tak naiwnym i ślepym na ludzką krzywdę?

Zastanawiam się również, czy czasami Generalny Plan Wschodni, który kiedyś próbowano wprowadzić siłą, dzisiaj nie jest wprowadzany metodą „marchewki i kija”. W Niemczech zawsze brakowało ludzi do pracy. Dziś sami pchamy się za zachodnią granicę, by móc tam żyć i pracować. Bardzo często na znacznie gorszych warunkach niż żyją i pracują tam sami Niemcy. „Rób wszystko, co Niemiec ci każe” – to rada, jakiej kilka lat temu udzielił mi ktoś życzliwy. Bo życie w Reichu to szczyt marzeń. Dzisiaj mam wrażenie, że plan Fuehrera się spełnia. Nie trzeba go nawet wprowadzać siłą.

Niestety bardzo dużo informacji o narodzie niemieckim zawartych w tej książce jestem w stanie odnieść do Niemców, których poznałam w ostatnich latach mojej pracy. Dostrzegam te same cechy charakteru, to samo zakłamanie, tą samą mentalność. Czasami takie same „metody wychowawcze” w stosunku do opiekunki z Polski. Myślę, że nadal nie doceniają oni siły, jaka tkwi w więzach rodzinnych. I to się na nich mści. Po przeczytaniu tej książki jest to dla mnie ogromną satysfakcją. Nasz kraj nie potrafi i nie chce rozliczyć tego pokolenia z przeszłości. Na szczęście robi to samo życie.

Przerażająca prawda o przeszłości ale i o teraźniejszości. Książka dała mi niezwykle dużo do myślenia. Myślę, że znacznie zmienił się mój sposób postrzegania Niemców. Aczkolwiek od jakiegoś czasu co raz mniej łaskawym okiem na nich spoglądam. Kiedyś uważałam, że nie należy rozpamiętywać historii. Słowa: „postawić grubą czarną kreskę” wydawały mi się takie sensowne. Dziś...

Bardzo dobra książka dla wszystkich, którzy chcą odzyskać kontrolę nad swoim życiem. Już po przeczytaniu pierwszych stron, czułam się lepiej. Zdałam sobie sprawę, że mogę sobie poradzić z moim niepokojem, zwłaszcza tym bezproduktywnym, który nie pozwala mi normalnie funkcjonować. Zrozumiałam, że nie jestem jedynym człowiekiem, który odczuwa niepokój na myśl o swoim życiu, pracy, finansach, zdrowiu, czy też w sprawach banalnych takich, jak punktualne stawienie się na spotkanie, wykonanie rozmowy telefonicznej, czy poznanie nowej osoby. 


Jeśli ktoś myśli, że po przeczytaniu jednorazowo książki, na zawsze upora się on że stresem, bardzo się myli. Książka zawiera wiele ćwiczeń, które należy stosować regularnie i w wielu przypadkach z pewnością do końca życia. 


Znaleźć można tu techniki relaksacyjne, które doskonale się sprawdzają. 


Bardzo ciekawy wydał mi się rozdział o asertywności. Jako osoba, która dopiero się jej uczy, zdałam sobie sprawę, jak ogromny wpływ ma ona na nasze postrzeganie świata oraz na radzenie sobie z problemami. 


Jestem niepocieszona, że autorzy jedynie wspominają o alternatywnym leczeniu lęku, niepokoju, czy depresji. 


Jeśli ktoś jest zainteresowany leczeniem farmakologicznym znajdzie tu wiele informacji. Pod tym względem zawiodłam się na książce. Jako osoba pełna różnych niepokojów, sięgnęłam po tą książkę, szukając naturalnych metod zwalczania i radzenia sobie z nim, w obawie, że lekarstwa mogą wyrządzić więcej szkód, niż pożytku. 


Ogólnie jestem zadowolona z książki. Z pewnością będę sięgała po nią częściej. 

Bardzo dobra książka dla wszystkich, którzy chcą odzyskać kontrolę nad swoim życiem. Już po przeczytaniu pierwszych stron, czułam się lepiej. Zdałam sobie sprawę, że mogę sobie poradzić z moim niepokojem, zwłaszcza tym bezproduktywnym, który nie pozwala mi normalnie funkcjonować. Zrozumiałam, że nie jestem jedynym człowiekiem, który odczuwa niepokój na myśl o swoim życiu,...

Moja ci ona najwspanialsza ;-)))

Książka napisana przez opiekunkę osób starszych pracującą w Niemczech w systemie całodobowym. Oprócz ważnych informacji dotyczących pracy, takich jak warunki zatrudnienia, godziny pracy, obowiązki opiekunki porusza ona również temat demencji. Otępienie starcze podopiecznych towarzyszy jej na niemal wszystkich zleceniach. Czasami jest tego świadoma, innym razem choroba jest ukrywana, ignorowana, a chęć podopiecznych do życia w taki sposób, jakby byli nadal ludźmi zdrowymi, komplikuje nie tylko pracę opiekunce ale i życie ich rodzinom. To dobra książka dla tych, którzy zastanawiają się nad pracą opiekunki, którzy zaczynają swoją drogę w tej branży ale i również dla wszystkich tych, którzy we własnych domach zmagają się z problemami, jakie niesie ze sobą demencja. Zachowania i sytuacje często się powtarzają. Otoczenie nie zawsze może zrozumieć, z jakimi problemami borykają się rodziny, które opiekują się seniorem z otępieniem starczym. Co gorsza nie będąc świadkiem codziennych absurdalnych zachowań, bardzo łatwo wydaje opinie, poucza, krytykuje, chociaż tak naprawdę powinno służyć wsparciem. Chowanie pieniędzy, posądzanie o kradzież, agresja słowna i fizyczna, stwarzanie zagrożenia dla siebie i innych domowników, zaniedbywanie higieny osobistej to chleb powszedni w takich domach. Jak sobie z tym radzić w kim szukać wsparcia? Najważniejsza jest świadomość tego, co niesie ze sobą starość, z czym wiąże się otępienie starcze. Autorka książki, kompletnie nieprzygotowana do tego rodzaju pracy, uczy się jak postępować, tak jak tysiące kobiet, które wyjeżdża do pracy w charakterze opiekunki oraz tak jak tysiące osób, które nagle z dnia na dzień ma w domu osiemdziesięcioletnie dziecko. Znajdziecie w niej piętnaście opowiadań z piętnastu różnych zleceń. Niektóre zdarzenia są zabawne, inne napawają grozą, jeszcze inne wysysają z opiekuna resztki energii. Pomimo trudnego tematu książkę czyta się z zapartym tchem. Czasami pojawi się uśmiech na twarzy czytającego, czasami refleksja, że nie tylko on przechodzi przez tak trudny okres...

Moja ci ona najwspanialsza ;-)))

Książka napisana przez opiekunkę osób starszych pracującą w Niemczech w systemie całodobowym. Oprócz ważnych informacji dotyczących pracy, takich jak warunki zatrudnienia, godziny pracy, obowiązki opiekunki porusza ona również temat demencji. Otępienie starcze podopiecznych towarzyszy jej na niemal wszystkich zleceniach. Czasami jest tego...

Jak łatwo się domyślić, książkę napisała kobieta, która pracowała jako opiekunka osób starszych w Niemczech. Kilka pierwszych zdań wprawiło mnie w euforię. Pomyślałam, że w końcu znalazła się opiekunka, która jest szczera wobec siebie i całego świata. Nie wymyśla żadnej ideologii, by wytłumaczyć, dlaczego podjęła się tej ciężkiej, niewdzięcznej pracy. Mówi jasno i wyraźnie, że zdecydowała się na nią ze względu na pieniądze.

Niestety dalsza treść ostudziła mój cały optymizm. Zastanawiałam się, jak można myśleć, że jest się świadomym swoich praw, nie mając jednocześnie o nich zielonego pojęcia. Emerytka w wieku sześćdziesięciu trzech lat, bez znajomości języka postanowiła wyjechać do Niemiec. O pracy nie wiedziała wiele, czyli tyle, ile wie większość opiekunek wyjeżdżających pierwszy raz. Była świadoma, że ma zająć się starszymi schorowanymi osobami. Tyle o opiece wie cała Polska: polska opiekunka jedzie myć Niemcom tyłki. W myśl tej zasady, kobieta zaopatrzyła się w jednorazowe rękawiczki i maseczki na twarz, aby nie zwymiotować podczas wykonywania najważniejszego (i w mniemaniu wielu osób chyba jedynego) w życiu opiekunki obowiązku. Proszę słowa „najważniejszego” i „jedynego” przyodziać w ironię. Przyjmowała różne oferty pracy. Jako opiekunka osób starszych, niektórych z nich w życiu bym się nie podjęła. Z innych uciekłabym, gdzie pieprz rośnie. Tymczasem Janina stawiała czoła wyzwaniom i trwała na posterunku. Nie rozumiała, dlaczego inne opiekunki skarżyły się na miejsca, do których ona trafiła, dlaczego nie żyły w zgodzie z podopiecznymi i ich rodzinami, dlaczego mówiły, że to piekło na ziemi. Była przekonana, że jest świadoma swoich praw. Kurczowo trzymała się jednego, jedynego punktu. Mianowicie, że ma prawo do dwóch wolnych godzin dziennie. W każdym opowiadaniu zaznaczała ona, że walczyła o te dwie godziny wolne, jak lwica. Mi natomiast opadały ręce, gdy czytałam, że musiała wstawać w nocy do podopiecznego, ale na szczęście miała te dwie godziny wolne i wtedy odsypiała. Biłam się po głowie i pytałam: czy dwie godziny wolne, to czas na odsypianie nieprzespanych nocy? Jeśli ktoś wstaje w nocy, ma mieć przeznaczony czas nas sen za dnia, poza tymi godzinami wolnymi. Dwie godziny wolne są dla opiekunki. Nie po to, żeby odsypiała przepracowaną noc, lecz po to, by zrobiła coś dla siebie. Wyszła na spacer, na miasto, na lody, umówiła się z kimś, przeczytała książkę… Dalej było już tylko gorzej. Czytałam, jak uczyła się na podopiecznej robić zastrzyki z insuliny, mierzyć jej cukier. – Kryminał – pomyślałam. Siedziała ze staruszkami przed telewizorem, przenosiła ich bez potrzebnego do tego sprzętu, czy tez pomocy drugiej osoby, sprzątała całymi dniami trafiając na podopieczną, która lubiła porządek. Wszystko to robiła w przekonaniu, że powinna pracować od 7.00 do 22. 00. Jeden podopieczny siedział nawet do północy. W rzeczywistości wstawała nawet w nocy. Dziwowała się, dlaczego poprzedniczki się skarżyły, dlaczego nie chciały wrócić, dlaczego coś robiły inaczej, niż ona. Wysuwała w związku z tym nawet jakieś chore przypuszczenia, osądzając jedną z nich, że jej zainteresowania ograniczały się do mężczyzn oraz imprezowania i dlatego nie potrafiła ona znaleźć wspólnego języka z podopieczną. Właściwie nie napisała ona, skąd takie wnioski.

Myślę, że warto przeczytać tą książkę, by zobaczyć, jak często wygląda opieka nad osobami w Niemczech. Przed lekturą radzę poszukać informacji, jak powinna ona wyglądać. Niestety takich Janin jest mnóstwo. Nie przeszkadza mi, jeśli taka Janina siedzi w Polsce i myśli, że polska opiekunka w Niemczech faktycznie musi spełniać wszystkie zachcianki podopiecznych przez całą dobę. Natomiast jeśli taka Janina faktycznie wyjedzie do pracy, robi się problem. Uczy ona Niemców, że zawsze znajdzie się ktoś, kto nie będzie miał pojęcia o własnych prawach i trzymając się kurczowo dwóch godzin wolnych, o których zazwyczaj jest mowa w umowie, mimo wszystko da się wykorzystywać na każdym kroku.

Janina to typowy obraz „matki Polki”, która nie rozumie, że nie zawsze musi koło kogoś biegać, że ma prawo zająć się samym sobą. Czytając, jak obsługuje rodzinne imprezy i dziwi się, że Niemcy czekają z jedzeniem, aż ona przestanie się krzątać po kuchni i usiądzie do stołu, zastanawiałam się, kiedy polskie kobiety wyzwolą się z tego przymusu obsługiwania wszystkim. Czy przyjdą kiedyś takie czasy, że polska kobieta będzie siedziała zrelaksowana przy stole i cieszyła się towarzystwem?

Osobom, które sięgną po książkę, radzę przymknąć oko na wiele informacji. Np. na opisywane niemieckie zwyczaje, na padające kwoty, na rozumowanie świata widzianego okiem starszej pani, która jak sama przyznaje nie włada dobrze językiem niemieckim.

Gwiazdek dałam pięć. Ani mnie ta książka nie zaskoczyła, ani niczego nie nauczyła.

Jak łatwo się domyślić, książkę napisała kobieta, która pracowała jako opiekunka osób starszych w Niemczech. Kilka pierwszych zdań wprawiło mnie w euforię. Pomyślałam, że w końcu znalazła się opiekunka, która jest szczera wobec siebie i całego świata. Nie wymyśla żadnej ideologii, by wytłumaczyć, dlaczego podjęła się tej ciężkiej, niewdzięcznej pracy. Mówi jasno i wyraźnie,...

Sięgając po Tatuażystę z Ausschwitz, nie oczekiwałam, że ktoś będzie uczył mnie na nowo historii. Spodziewałam się ludzkich opowieści. Dlatego nie czuję się zawiedziona książką. Dowiedziałam się z niej o wiele więcej o życiu w obozach, niż z podręczników szkolnych.

Z wielu faktów nie zdawałam sobie sprawy. Zaskoczyła mnie np. wolna niedziela. Może dla wielu to takie nieistotne. Dla mnie, jako opiekunki osób starszych pracującej w Niemczech w systemie całodobowym przez siedem dni w tygodniu, owszem. W obliczu cierpienia, bólu, eksperymentów medycznych, śmierci, to jedynie nic nieznaczący szczegół. Nie zdawałam sobie sprawy, że w obozie pracował ktoś z zewnątrz. Nigdy bym nie pomyślała, że „wybrani” więźniowie mogli poruszać się w miarę swobodnie.

Takim właśnie „wybranym” więźniem był główny bohater Lale. Dlatego pewnie jego opowiadania znacznie różnią się od opowiadań innych osób, które przeżyły pobyt w obozie. Dostęp do wiedzy był w nim ograniczony. Informacje były przekazywane z ust do ust. Nieścisłości nie mają dla mnie więc żadnego znaczenia. Nie uważam, aby autorka książki miała obowiązek sprawdzać, czy fakty podane przez Lalego pokrywają się z rzeczywistością.

Podziwiałam głównego bohatera za to, jak dźwignął ciężar bycia „wybranym”. Pomimo że, miał pewne przywileje, nie stracił kontaktu z innymi więźniami. Chociaż może i stracił, ale nie był całkowicie obojętny na ich cierpienie.

Można by się przyczepić faktu, że czytając książkę, nie miało się wrażenia, że czyta się o obozie. Co prawda była w niej mowa, o paleniu ludzi, o strzelaniu do więźniów dla zabawy, o eksperymentach medycznych, setkach ludzkich, nagich ciał, które przerzucano, jak worki z piaskiem. Nie wiem, czy przestałam być wrażliwa na ludzką krzywdę, czy być może autorka pisała o tym w taki sposób, że mnie te obrazy nie ruszały. Informację o obciętych jądrach przyjęłam bardziej, jak dobry żart, wolną niedzielę, jak luksus, na który pozwolono więźniom, pracę w administracji, jak fuchę. Być może nie do końca ruszały one Lalego. Dlatego zostało to opowiedziane w ten sposób. Jako osoba „wybrana” postrzegał on rzeczywistość nieco inaczej. Dopiero, gdy poczuł na twarzy spalone resztki ciał swojej drugiej rodziny, trafiło do niego, że ludzie to nie numery. Że za każdym numerem kryje się człowiek.

Myślę, że główny bohater potrafił się ustawić. Próbował pogodzić to, co robił z własnym sumieniem. Mam nadzieję, że mu się to udało. Nie mógł być złym człowiekiem, skoro odnalazł miłość swojego życia w obozie. Pomimo że został on przedstawiony, jako święty, mam pewne wątpliwości, czy rzeczywistość nie zmusiła go do tego, by kogoś skrzywdził na swojej drodze.

Brak mi w tej książce prawdziwego dramatu, ludzkich krzywd, cierpienia, obciążenia psychicznego w związku z tym, co się robi, w związku z nieznaną przyszłością i przeżytą przeszłością.

Wątek miłosny się udał. Chociaż nie należę do osób romantycznych, łezka dwa razy zakręciła się w oku.

Gorąco polecam. Książkę czyta się łatwo i przyjemnie. No właśnie. Czy książkę o takim temacie powinno się czytać łatwo i przyjemnie? To jedyny zarzut. Mały, a jednocześnie potworny. Tłumaczę sobie, że nie była to książka o obozach koncentracyjnych, tylko książka o tatuażysty.

Przemyślałam i odjęłam jednak jedną gwiazdkę za brak głębszego podejścia do wydarzeń.

Sięgając po Tatuażystę z Ausschwitz, nie oczekiwałam, że ktoś będzie uczył mnie na nowo historii. Spodziewałam się ludzkich opowieści. Dlatego nie czuję się zawiedziona książką. Dowiedziałam się z niej o wiele więcej o życiu w obozach, niż z podręczników szkolnych.

Z wielu faktów nie zdawałam sobie sprawy. Zaskoczyła mnie np. wolna niedziela. Może dla wielu to takie...

Prostytucja - niby jest to najstarszy zawód świata, a wciąż bulwersuje.

Znałam dziewczyny, które wyjeżdżały za granicę, by się prostytuować. W Polsce opowiadały, że jadą sprzątać klatki schodowe. Nie znały języka. Nie miały pojęcia, jakie są zarobki w Niemczech, jakie koszty utrzymania. W razie burzy pytań nie obroniłyby się. Najbliższe otoczenie miało pewne podejrzenia, ale one szły w zaparte, że sprzątają klatki schodowe. Słyszałam o tzw. spadochronach (sprzątaczkach w prywatnych mieszkaniach), które prócz sprzątania, skłonne były wykonać niektóre usługi erotyczne za małe kieszonkowe. Zarobki tych pań wahają się w granicach 20 euro za usługę. Nie jest to więc tak ekskluzywna prostytucja, o jakiej jest mowa w książce. Bywa jednak jeszcze gorzej. Zdarzają się panie, które świadczą podobne usługi za przykręcenie szafki, pomoc w przeprowadzce, za użyczenie auta itd.

Jednym słowem seks zawsze był i będzie narzędziem w rękach kobiet. Nie wiem, czy fakt, że ktoś otrzymuje za to wynagrodzenie czyni, że jest ona bardziej brudny, nieczysty, niemoralny. Każdy sam podejmuje decyzje i jeśli ktoś potrafi z tym żyć, to dlaczego nie?

Co mnie jednak uderzyło w opowieściach, które znam osobiście, jak i w tych z książki, we wszystkich tych przypadkach kobiety te wypierały się, że pracowały jako prostytutki. Czy nie byłoby dla wszystkich prościej, gdyby nie trzeba było ukrywać, w jaki sposób zarabia się pieniądze. Komu jest potrzebny ten wstyd i potępienie? Każdy powinien postępować zgodnie z własnym sumieniem. Nie powinniśmy tych ludzi osądzać.

Jeśli chodzi o książkę… No cóż. Spodziewałam się czegoś mocnego. W końcu to świat prostytucji, stręczycielstwa, bogatych szejków, pijanych i naćpanych klientów, dzikiego seksu i różnych perwersji seksualnych. Tymczasem wychodzi na to, że nikt nie był do niczego zmuszany, mało kto uprawiał seks, a jeśli już dochodziło do stosunku, to było pięknie i cudownie, ponieważ panowie byli seksowni, jak bogowie. Natomiast prostytutki były tak piękne i inteligentne, że często bez świadczenia usług seksualnych zjeżdżały z takiego wyjazdu z kilkudziesięcioma tysiącami złotych.

Dialogi między stręczycielkami, klientami, a prostytutkami (celowo nie pisze modelkami) były ciekawe. Pokazują one, że często byli to zżyci z sobą ludzie, traktujący się indywidualnie i darzący się nawzajem zaufaniem i sympatią pomimo branży, w jakiej działali. Czy jednak zawsze było tak różowo? Jak dla mnie w tej książce jest za dużo cenzury. Z pewnością miejsce miały również inne rozmowy. Nie wierzę, że nie było zastraszania, naciskania, szantażowania. Że wszyscy panowie byli piękni, że nie było problemów z zapłatą, że nie było strachu. Poza tym brakuje mi tu relacji z pierwszej ręki. Autor co prawda próbował dotrzeć do prostytutek, stręczycielek i klientów, ale mu się to nie udało. W rzeczywistości jest to więc książka, która mówi o tym, że były sobie ekskluzywne prostytutki, które sprzedawały się za grube pieniądze. Jak dla mnie brak w tym konkretów. Były, ale co robiły, co czuły, z jakim traktowaniem tak naprawdę się spotykały ze strony klientów i stręczycielek, możemy się jedynie domyślać.

Dla mnie ciekawy jest fakt, że były to modelki, celebrytki, laureatki konkursów piękności. Powinno dać to co nieco do myślenia, tym, którzy podziwiają piękny, wielki świat. Tym, którzy wpadają w kompleksy, bo nie odnoszą ogromnych sukcesów zawodowych, nie stać ich na firmowe torebki, zagraniczne podróże, zabiegi kosmetyczne i operacje plastyczne. Może po tej lekturze spoglądając na piękną modelkę bez skazy, wśród luksusów, zastanowią się przez chwilkę, czy faktycznie odniosła ona sukces dzięki swojej determinacji i osobowości, czy być może poszła po najmniejszej linii oporu. Być może dzięki temu zaczną oni cieszyć się z własnych, małych sukcesów.

Opisana w książce grupa przestępcza nie jest jedyną. Klientów przejęły kolejne stręczycielki i karuzela kręci się dalej. Autor pisze, że prokuratura nie stanęła na wysokości zadania. Jak dla mnie Piotr Krysiak też nie stanął na wysokości zadania. Dialogi, które zamieścił w książce byłyby dobrym wstępem. Brak mi rozwinięcia. Informacji z pierwszej ręki. Opowieści prostytutek, klientów, jak i dziewczyn, które dostały taką propozycję, ale na nią nie przystały, lub które uciekały z takich wyjazdów. Jednym słowem czuję duży niedosyt.

Prostytucja - niby jest to najstarszy zawód świata, a wciąż bulwersuje.

Znałam dziewczyny, które wyjeżdżały za granicę, by się prostytuować. W Polsce opowiadały, że jadą sprzątać klatki schodowe. Nie znały języka. Nie miały pojęcia, jakie są zarobki w Niemczech, jakie koszty utrzymania. W razie burzy pytań nie obroniłyby się. Najbliższe otoczenie miało pewne podejrzenia,...

Książka Kasi Nosowskiej jest świetnie wydana. Początkowo denerwowały mnie kolorowe kartki, na których momentami nie było ani słowa. Tym bardziej, że barwne ilustracje nie były spójne z treścią, która jest raczej dołująca. Prawdziwa ale dołująca. W pierwszej chwili pomyślałam, że te barwne ilustracje najwięcej przyjemności sprawiły autorce. Że była to dla niej świetna zabawa i sprawiało jej przyjemność przeglądanie kolorowych kartek świeżo wydanej książki. Z pewnością tak było. Sama jestem autorką książki i wiem, że własna książka cieszy. A co dopiero taka kolorowa i fikuśna. Ilustracje równoważą smutną treść. Dopiero teraz nasuwa mi się inna teza. Czy nie jest to krzyk Kasi Nosowskiej, która chce nam powiedzieć: „Jestem szczęśliwa, jestem wesoła, mam się dobrze”? Pomimo wszystko?!

W książce analizuje ona swoje życie, życie bliskich, znajomych. Porusza ona wiele życiowych spraw od dzieciństwa, które odciska piętno na całym życiu, poprzez małżeństwo, karierę. Czytamy o problemach z alkoholem, z wagą, z poczuciem własnej wartości, z brakiem miłości - przede wszystkim do samego siebie.

W pewnym momencie pada zdanie, że autorka jest szczęśliwa. Wierzę Kasi, że pragnie ona w to wierzyć. Nie jestem jednak pewna, czy ktoś to ma tak trzeźwe spojrzenie na otaczający nas świat, tak naprawdę może być szczęśliwy. Myślę, że Kasia dobrze o tym wie. Chce jednak być szczęśliwa i to dążenie do szczęścia postrzega jako szczęście.

W wielu momentach czułam się jej bardzo bliska. Kocham ją za to, że nie cierpi mieszanek przypraw. Kocham ją za to, że znalazła swojego Boga. Kocham ją za to, że nie zmylił jej idealny świat z okładek czasopism i świat wirtualny, w którym coraz częściej żyje większość z nas.

Kasia pokazuje, jak tak naprawdę wygląda życie. Nie jest ono tak kolorowe, jak jej książka. Nie jest ono czarno-białe. Najczęściej jest szare i smutne. Człowiek musi w tych różnych odcieniach szarości odnaleźć swoją drogę. Należy cieszyć się najmniejszym żółtym promieniem słońca wychodzącym zza chmur i miłością w barwie krwisto-czerwonej, która niekiedy przetnie nam drogę.

Nie śledzę życia gwiazd. Czytając książkę momentami tego żałowałam. Tak chętnie dowiedziałabym się, o kim Kasia pisze. Nie oglądam ukradkiem (z reguły) zdjęć znajomych na Facebooku. Nawet jeśli natknę się na zdjęcie koleżanki na środku oceanu, dzierżącej kolorowego drinka w dłoni, nie wywołuje to we mnie ochów i achów. Wiem jednak, że wiele ludzi wzoruje się kolorowym życiem z czasopism kobiecych. W niektórych wywołuje zazdrość zdjęcie białych mebli w kuchni, idealna rodzina na obrazku, informacje wszelkiej treści, które świadczą o tym, że komuś powodzi się lepiej, niż nam. Jeśli ktoś to robi, radzę sięgnąć do książki Kasi. Może będzie miał szczęście i obudzi się z letargu. Być może zrozumie, że wielki świat sławy, bogactwa, pięknych pań i przystojnych panów, świat szampana lejącego się strumieniami, świat jednej wielkiej wiecznej imprezy jest taki sam, jak nasz. Może nawet ciut smutniejszy. Być może życie momentami jest bardziej barwne niż nasze. Bywa jednak również samotne i puste, jak niektóre kartki w książce Katarzyny Nosowskiej.

Styl pisania przez wiele stronic mnie zniechęcał. Był jakiś skomplikowany. Cieszę się jednak, że poznałam tak normalnego człowieka, jakim jest Kasia.

Książka Kasi Nosowskiej jest świetnie wydana. Początkowo denerwowały mnie kolorowe kartki, na których momentami nie było ani słowa. Tym bardziej, że barwne ilustracje nie były spójne z treścią, która jest raczej dołująca. Prawdziwa ale dołująca. W pierwszej chwili pomyślałam, że te barwne ilustracje najwięcej przyjemności sprawiły autorce. Że była to dla niej świetna zabawa...

Przeczytałam opinie i chciałabym się odnieść do słów typu: "nikt nie powtórzy jego scenariusza", "taki sukces już się nie powtórzy". Autorzy twierdzą, że w związku z powyższym potencjalny czytelnik niewiele wyniesie z tej książki. Ja wyniosłam z tej książki wiele. Mam tą przewagę, że rozumiem, że nie należy powielać czyjeś drogi do sukcesu, lecz należy znaleźć swoją własną. Jeśli ktoś kopiuje innych, nie jest sobą, robi coś na siłę, robi coś tylko i wyłącznie dla kasy, raczej nie osiągnie sukcesu. O tym jest ta książka. Ktoś, kto ją komentuje w ten sposób, w ogóle nie zrozumiał przesłania bardzo mądrego człowieka.

Odjęłam dwie gwiazdki, gdyż jest to trudna książka. Może niesprawiedliwie. Michał Szafrański wybrał z pewnością taki styl pisania, by blogerzy mogli skorzystać z jego fachowej wiedzy. Dla mnie książka miała jednak największą wartość ze względu na informacje o nim samym i jego drodze życiowej. Droga każdego z nas zazwyczaj miewa wiele zakrętów, a czasami kończy się nawet w ślepej uliczce. Czy iśc dalej nie wiedząc, co jest za zakrętem? Czy stanąć w miejscu? Ja znalazłam odpowiedź w tej książce. Tego życzę każdemu z was.

Książkę dostałam w prezencie urodzinowym od znajomej zafascynowanej zarabianiem pieniędzy. Jako osoba, dla której pieniądze są środkiem do osiągnięcia celu, a nie celem, sama raczej bym po nią nie sięgnęła. Ponieważ jestem blogerką, zainteresował mnie jednak jego sukces, który odniósł właśnie w tej dziedzinie. Dla mnie fascynujący jest nie tylko sukces finansowy ale również sukces, jeśli chodzi o liczbę użytkowników. Sama od roku prowadzę bloga i początkowo byłam zdziwiona liczbą osób, które go odwiedzały. Dla mnie to fenomen i ciągle sobie powtarzam, że to grzech, by z tego nie skorzystać. Podobnie do Szafrańskiego wydałam swoją pierwszą książkę. Wtedy jeszcze nie wiedziałam o jego istnieniu. Zarabiam grosze na reklamach AdSense. I co dalej? Odpowiedź na to pytanie chciałam znaleźć właśnie w książce Michała Szafrańskiego.

Niestety tematyka naszych blogów jest zupełnie inna. Umiejętności również. Znacznie ochłonęłam, czytając, jak ogromną wiedzę posiada ten człowiek. Po przeczytaniu książki nasunął mi się następujący wniosek: Michał Szafrański swych pieniędzy nie zarobił na blogu, tylko na swojej ogromnej wiedzy, doświadczeniu i pasji jaką są finanse oraz świat komputera/ Internetu. Pasji, które towarzyszyły mu od wczesnego dzieciństwa. Blog był jedynie narzędziem, które sprytnie wykorzystał. Książka jest trudna. Dla mnie świat finansów, zarabiania na blogu, podcasty, linki afiliacyjne, szkolenia, umowy, pertraktacje to mało interesujący świat. Trudny świat. Chyba za trudny. Nie jestem pewna, czy chcę do niego wkroczyć. Myślę, że każdy, kto prowadzi bloga, powinien przeczytać tą książkę. Po co? By zrozumieć, że na samym pisaniu bloga się nie zarabia. Oprócz wielu użytkowników, należy mieć ogromną wiedzę, nie tylko w zakresie tematów, o których się pisze. Trzeba być jednocześnie biznesmenem, by osiągnąć sukces finansowy.

Michał Szafrański zainteresował mnie jako człowiek. Męczyłam książkę w poszukiwaniu informacji o tym, jak wyglądało jego życie, co przeszedł, co czuł ponosząc porażki, czy też spotykając się z hejtem. Jestem zafascynowana jego podejściem do życia. Tym, jak analizuje wszystkie wydarzenia i wyciąga mądre wnioski. Mało jest takich ludzi. Myślę, że większość ludzi woli chodzić utartymi ścieżkami, postępować według wypróbowanych schematów. Michał Szafrański to, co osiągnął, zawdzięcza metodzie prób i błędów. Trzeba mieć ogromną siłę, by przecierać innym szlaki.

Być może są blogerzy, którzy wyciągną z tej książki więcej niż ja. Ja muszę szukać własnych sposobów na wykorzystanie bloga. W związku z tematyką mojego bloga również inaczej wygląda moja droga pozyskiwania użytkowników. Michał Szafrański zaznacza jednak, że u każdego może to wyglądać inaczej.

Chętnie przeczytałabym jego autobiografię. Myślę, że mogłaby to być krzyżówka autobiografii z poradnikiem. Jest mądrym człowiekiem i taka książka miałaby ogromną wartość nie tylko dla finansistów i blogerów ale i dla każdego człowieka, który szuka swojej drogi i napotyka na problemy, które ściągają go w dół, odbierają mu energię, zapał, entuzjazm, czy nawet wiarę w siebie, jak i wiarę w innych ludzi.

Podziwiam go za projekty, które nie do końca mu wychodziły. On ich nie porzucał. Przeciągały się w czasie, a on wierząc w nie, doprowadzał je do końca. Pomimo że książka jest trudna, dodała mi ona siły. Gdybym widziała sens w bieganiu, z pewnością byłabym kolejną osobą, która w podzięce wzięłaby udział w maratonie i do mety dobiegłaby z transparentem, na którym widniałyby słowa: „Dziękuje Ci Michale”. Nie biegam, więc napiszę tutaj: Dziękuję Ci Michale. Jesteś wielki. Dzięki Tobie nie poddałam się i wyznaczyłam sobie kolejne cele.

Przeczytałam opinie i chciałabym się odnieść do słów typu: "nikt nie powtórzy jego scenariusza", "taki sukces już się nie powtórzy". Autorzy twierdzą, że w związku z powyższym potencjalny czytelnik niewiele wyniesie z tej książki. Ja wyniosłam z tej książki wiele. Mam tą przewagę, że rozumiem, że nie należy powielać czyjeś drogi do sukcesu, lecz należy znaleźć swoją własną....

Gwiazdki są za książkę, sposób w jaki została napisane, za brak duszy. Za wiedzę w niej zawartą należy się dziesięć gwiazdek.

Hmm… Nie wiem, może jestem za głupia na tą lekturę. Nie zapamiętałam ani jednej historii, ani jednej postaci… Gdybym przed sięgnięciem po książkę Betrojerinki nie miała o niczym pojęcia, po jej przeczytaniu z pewnością nie wiedziałabym wiele więcej.

Mnóstwo (ponoć dziesięć) historii kobiet pracujących w opiece nad osobami starszymi. Czytając książkę, zastanawiałam się, czy to jeszcze o autorce, czy może już o kolejnej kobiecie. Jeśli tak, to o której? Mam podobne odczucia jak po przeczytaniu książki Renaty S. – Opiekunki osób starszych POLSKIE NIEWOLNICE. Czyta się ją tak samo ciężko, trudno, mozolnie.

Z tą różnicą, że Anna Wiatr mówi o prawie. Próbuje po nitce dojść do kłębka i dowiedzieć się, jak powinna wyglądać praca opiekunki łącznie z całą otoczką – umowy, prawo, obowiązki, który kraj odpowiada za całą sytuację i gdzie można się zwrócić szukając pomocy. Nie wiem w czym tkwi mój problem. Wiedza jest obszerna, fachowa, konsultowana z ludźmi, którzy mają pojęcie o tym, co mówią. Temat tego, jak powinna wyglądać praca opiekunek, ich umowy, jakie obowiązują prawa jest bardzo zawiły. Książka nie czyni go przejrzystszym.

Epilog jest niezwykle dołujący. Osoby, które pracują w Polsce wypowiadają się, że co tam opiekunka za granicą - ona przynajmniej dostaje kasę, oni są takimi niewolnikami w Polsce za pensję ciut ponad tysiąc złoty. Tymczasem każdy może wyjechać jako opiekun osób starszych do Niemiec. Poza tym to, że w Polsce ludziom żyje się źle, nie znaczy, że opiekunkom żyje się lepiej, tylko dlatego, że są w stanie po dwóch miesiącach pracy zwieźć 10 000 zł. Tak, jak pisałam w mojej książce: Ludzi interesuje jedynie euro, które opiekunki zwożą do kraju. Mało kogo interesuje droga, jaką muszą przejść, by je zarobić.

To trudna lektura. Z pewnością jeszcze do niej sięgnę, po ważne informacje w niej zawarte.

Postacie, o których w niej mowa, jakby w ogóle dla mnie nie istniały. Czytałam fakty odnośnie życia, zleceń ale nie wiem, które, kogo dotyczyły.
Ponownie otwieram książkę… Nie wiem… Może dla takich ludzi jak ja, należy zamiast fikuśnych tytułów napisać: „Pani Jadzia”, „Pani Jola”, „Pani Kazia”, Początek", "Koniec"? Może wtedy jakaś postać utkwiłaby mi w pamięci i miała bym uczucie, że czytałam o prawdziwym człowieku? Albo każda historia powinna się czymś różnić? Może stylem pisania, wypowiedzi?

Wierzę, że Anna Wiatr włożyła w to mnóstwo pracy i czasu. Brakło mi w tym serca. - No tak, przecież to reportaże. Mimo wszystko brakuje mi w tym opisu, charakterystyki postaci, subiektywnej oceny.

Gwiazdki są za książkę, sposób w jaki została napisane, za brak duszy. Za wiedzę w niej zawartą należy się dziesięć gwiazdek.

Hmm… Nie wiem, może jestem za głupia na tą lekturę. Nie zapamiętałam ani jednej historii, ani jednej postaci… Gdybym przed sięgnięciem po książkę Betrojerinki nie miała o niczym pojęcia, po jej przeczytaniu z pewnością nie wiedziałabym wiele...