Instrukcja obsługi toksycznych ludzi

Ciężko mi ocenić tę książkę, chwilami jak poradnik z czasopisma dla kobiet, potem babskie pogaduszki... Na pewno jakaś Czytelniczka ( książka pisana z myślą o kobietach) wyciągnie z tej pozycji coś dla siebie mi jednak zabrakło szerszego spojrzenia na toksyczność ludzi, relacji międzyludzkich, większego wyjścia poza sferę damsko-męską oraz jakieś szczątkowe ujęcie Panów w tym temacie, jakby mężczyźni nie mierzyli się z tym samym co kobiety...

Ciężko mi ocenić tę książkę, chwilami jak poradnik z czasopisma dla kobiet, potem babskie pogaduszki... Na pewno jakaś Czytelniczka ( książka pisana z myślą o kobietach) wyciągnie z tej pozycji coś dla siebie mi jednak zabrakło szerszego spojrzenia na toksyczność ludzi, relacji międzyludzkich, większego wyjścia poza sferę damsko-męską oraz jakieś szczątkowe ujęcie Panów w...

Niejednokrotnie wspominałam, że z poradnikami jestem trochę na bakier, ale od czasu do czasu zdarza mi się po jakiś sięgnąć. Szczególnie, jeśli to książka z polecenia. Tak było tym razem.

Książka ma formę rozmowy Katarzyny Miller i Suzan Giżyńskiej. Każdy rozdział rozpoczyna się jednak od wstępu w formie pytania od jakiejś nieszczęśliwej duszy, poszukującej porady. Dalej mamy wymienione punkty do przemyślenia i pytania, na które w danej sytuacji trzeba sobie odpowiedzieć. Dopiero potem zaczyna się rozmowa między dwiema wspomnianymi kobietami. Poradnik dotyczy różnych form toksyczności w relacjach, choć wiele z ich dotyczy relacji damsko- męskich, a przede wszystkim poczucia własnej wartości kobiet, które w braku poczucia siebie popełniają masę błędów, pozwalając się krzywdzić facetom, a także relacji na linii dziecko-rodzic, choć tak naprawdę chodzi tu przede wszystkim o relację matka-córka. Autorki dzielą się zresztą z czytelnikami swoimi osobistymi wspomnieniami w tej materii. O kobietach jest tu więc sporo, żeby nie powiedzieć, że książka właśnie kobietom jest poświęcona. Mężczyźni pojawiają się, owszem, ale ich jakoś nie bierze się tak bardzo pod lupę i nawet wówczas, gdy miałam wrażenie, że należy im się porządny ochrzan, bo w danej sytuacji zachowali się jak kompletni imbecyle, autorki uwagę skupiają na kobietach. Rozumiem, że to wszystko ku rozwadze i przemyśleniu, ale ciężko mi się było niejednokrotnie zgodzić na mało wysublimowane połajanki. Przypuszczam, że obie panie chciały się zaprezentować jako nowoczesne mentorki, które karcą za głupoty popełniane pod wpływem emocji, ale...osobiście niezbyt przyjemnie mi się to czasem czytało. Uważam też, że zbyt duży nacisk położony został na temat matek jako twórczyń chaosu w życiu dzieci. O tym, że dzieciństwo ma na nas ogromny wpływ, chyba wiemy wszyscy. Ale właśnie - dzieciństwo. A na nie składa się wiele czynników, a nie jedynie kontakt z matką. Inna rzecz - ja ostatnio postrzegam rodziców przede wszystkim jako ludzi, którzy też mieli swoje życiowe perypetie, dzieciństwo, relacje z innymi i którzy mają również swoją osobowość. Dlatego patrzę na rodziców (nie tylko swoich, ale w ogóle) w nieco inny sposób, niż ten, który jest proponowany w poradniku. Uprzedzam: nie mam na myśli bezkrytycznego spojrzenia na nich, ale większą rozwagę w wydawaniu wyroków. Choć tak - krzywdę należy nazywać po imieniu, jeśli takowa miała miejsce. Uważam też, że każde dziecko ma prawo do życia. To jasne, że są rodzice (nie tylko matki, drogie autorki!), którzy krzywdzą swoje dzieci, ale te dzieci też mają szansę na dobre życie i na wyrwanie się z pewnych negatywnych schematów. Jestem co do tego przekonana! Niestety nie działa to w ten sposób, tak wynika z moich obserwacji, że nieszczęśliwe życie prowadzą tylko ludzie, którzy mieli nieszczęśliwe lub mało szczęśliwe domy. Problemy mamy wszyscy, takie lub inne. Nie odpowiadała mi też narracja w innych przypadkach, ale ta recenzja już robi się za długa, więc pozwolę sobie to zachować dla siebie, koncentrując się przynajmniej na tych dwóch punktach.

Autorki wydały mi się silącymi na nowoczesność kobietami, które niby starają się przekonać kobiety, że można żyć fajnie i wspaniale, przekraczać swoje granice, ale jednocześnie mają dla kobiet jakoś za mało zrozumienia. Nie zawsze, ale się to zdarzyło. Nie ujmuję tej książce niczego pomimo wszystkich tych rzeczy, z którymi się nie zgadzam. Niektóre postawione pytania były uzasadnione, bo warto przyglądać się sobie przede wszystkim, a nie oceniać innych. W wielu opisanych sytuacjach znalazłam siebie i swoją historię. To jest na pewno spora korzyść dla każdego czytelnika. Z pewnością też książka na swój specyficzny sposób zachęca do zmian i postawienia na siebie, oderwania się od toksyków i zastanowienia, czy przypadkiem sami nimi nie jesteśmy. Nawet tak smutny wniosek może być początkiem metamorfozy.

Podsumowując: można przeczytać.

https://www.facebook.com/JustynaCzytuje

Niejednokrotnie wspominałam, że z poradnikami jestem trochę na bakier, ale od czasu do czasu zdarza mi się po jakiś sięgnąć. Szczególnie, jeśli to książka z polecenia. Tak było tym razem.

Książka ma formę rozmowy Katarzyny Miller i Suzan Giżyńskiej. Każdy rozdział rozpoczyna się jednak od wstępu w formie pytania od jakiejś nieszczęśliwej duszy, poszukującej porady. Dalej...

Książka ciekawa, dająca do myślenia. Toksyczni ludzie skutecznie oddziałują na nasze postrzeganie siebie, trzeba być czujnym, nie poddawać się ich wpływom.
Ale, ale ... my też możemy prezentować toksyczne zachowania, bardziej lub mniej świadomie, i to też uświadamiają nam autorki.
Na plus, prosty, zrozumiały i dobitny język, bez niepotrzebnej terminologii.

Książka ciekawa, dająca do myślenia. Toksyczni ludzie skutecznie oddziałują na nasze postrzeganie siebie, trzeba być czujnym, nie poddawać się ich wpływom.
Ale, ale ... my też możemy prezentować toksyczne zachowania, bardziej lub mniej świadomie, i to też uświadamiają nam autorki.
Na plus, prosty, zrozumiały i dobitny język, bez niepotrzebnej terminologii.

Ostatnia część z serii ,,Instrukcji" tych, samych autorek, i jakie wrażenia? Bardzo dobra, to coś w rodzaju uzdrowienia. Pani Katarzyna i pani Suzan zdradzają jak skutecznie wyleczyć się z toksycznych ludzi.

(Jeśli toksyczny człowiek, który próbuje ci ubliżyć, wylać na Ciebie swój jad, w jakiś sposób Ci dowalić, usłyszy: ,,Widzę, że jest pan zły, być może pana odpowiedź wynika z tego, że miał pan dzisiaj gorszy dzień").

Bardzo ważne jest to, jak odpowiadamy na toksyczność.
To też dobra książka dla mężczyzn, którzy nie potrafią wyleczyć się z młodych panienek. One nie mają odwagi wyrażać własnego zdania, nie stać je na szczerość, ponieważ są głupie. Jedynie dorosła i mądra dziewczyna nigdy nie boi się mówić prawdy.

Jeżeli ktoś umniejsza innym i czerpie z tego radość, to problem jest z nim, nie z Tobą, i to najwłaściwsza pora by zmienić towarzystwo.

Toksyczni ludzie świadomie umniejszają innym, by podwyższać swoją wartość. W istocie za nic nie dorównują wartości normalnych. Mądry i dorosły człowiek wie kim jest i jak wiele znaczy dla innych.

Toksyczność to rasizm wobec inności, celowe obśmiewanie, depczenie jego godności i podkreślanie, że jest gorszy, by automatycznie samemu stać się lepszym.

Toksyczyni ludzie to wampiry energetyczne, wysysają z nas całą radość z życia, więc lepiej unikać ich jak ognia.

Bardzo dobra książka, polecam każdemu kto, wciąż ma problem z pewnością siebie i nie radzi sobie z jadem innych, którym plują na kogo popadnie.

Jeżeli ktoś ma w sobie uraz, to jego obraz rzeczywistości może być krzywy, nieżyczliwy i fałszywy - tak patrzą toksyczni.

Ostatnia część z serii ,,Instrukcji" tych, samych autorek, i jakie wrażenia? Bardzo dobra, to coś w rodzaju uzdrowienia. Pani Katarzyna i pani Suzan zdradzają jak skutecznie wyleczyć się z toksycznych ludzi.

(Jeśli toksyczny człowiek, który próbuje ci ubliżyć, wylać na Ciebie swój jad, w jakiś sposób Ci dowalić, usłyszy: ,,Widzę, że jest pan zły, być może pana odpowiedź...

"Instrukcja obsługi toksycznych ludzi" to typowy poradnik psychologiczny mający na celu wyeliminowanie z codziennego życia toksyczne sytuacje i zachowania. Książka dzieli się na nieco ponad 20 rozdziałów a każdy z nich to list do autorek, w którym to opisywane są różnego typu toksyczne sytuacje z życia (m.in zdrady lub problemy w pracy).W dalszej części autorki książki przedstawiają listę porad jak sobie z czymś poradzić a następnie prowadzą dialog poruszający dany temat i inne podobne tematy w formie "luźnej gadki".
Z książki można wynieść kilka porad które mogą okazać się pomocne w życiu i niekiedy otwierają oczy na różne tematy. Niestety autorki ewidentnie mają jakąś traumę gdyż często są atakowani przez nie mężczyźni natomiast kobiety są generalnie dobre i stawia się im niewiele zarzutów, każdy może mieć swoje subiektywne zdanie do różnych aspektów, jednak widać tu stronniczość. Brakuje tu obiektywnej oceny.
Można przeczytać, aczkolwiek książka nie jest porywająca a jedynie przeciętna. 5/10

"Instrukcja obsługi toksycznych ludzi" to typowy poradnik psychologiczny mający na celu wyeliminowanie z codziennego życia toksyczne sytuacje i zachowania. Książka dzieli się na nieco ponad 20 rozdziałów a każdy z nich to list do autorek, w którym to opisywane są różnego typu toksyczne sytuacje z życia (m.in zdrady lub problemy w pracy).W dalszej części autorki książki...

Książka wywołała we mnie - podobnie jak u wielu osób - mieszane uczucia. Przystępna w założeniu forma (rozdział - list z problemem, komentarz i rozmowa na jego temat) ułatwia szybkie poruszanie się po książce i jej czytanie. Natomiast mocno zwarta treść może rodzić wątpliwości czy konkretny problem został potraktowany poważnie, a przede wszystkim właściwie. Wiele komentarzy jest dyskusyjnych. Po pierwsze na podstawie krótkich listów trudno jednoznacznie i z pewnością "diagnozować" w czym jest problem, a tym bardziej radzić, jak go rozwiązać. Po drugie zawierają one opinie i perspektywy Autorek, a nie są "czystym" fachowym komentarzem specjalistów. Dodatkowo osoby, które nie posiadają wiedzy psychologicznej nie będą wstanie odróżnić co jest rzeczywistą wiedzą a co osobistym poglądem Autorki-psycholożki. Część sformułowań jest mocno oceniających, co tym bardziej robi złe wrażenie.
Oczywiście tę książkę można i pewnie należy czytać z dystansem, a nie jako dosłowną "instrukcję obsługi", która zawiera jedyne słuszne porady "jak żyć". Jeśli przedstawione problemy potraktuje się jako punkt wyjścia do refleksji nad własnym zachowaniem to może być to pożyteczna lektura. Być może część komentarzy celowo ma charakter prowokacyjny, żeby wybijać nas z pewnej rutyny w myśleniu lub tym bardziej przez emocje skłonić do zastanowienia się i przemyślenia pewnych spraw. Nie każdą prawdę o sobie jest łatwo przyjąć - zazwyczaj to proces zajmujący dłuższy czas, a sposoby na oszukiwanie samego siebie mamy bogate, co może to utrudniać. A nawet to, że się czasami możemy nie zgadzać z Autorkami może również przynieść nam coś pozytywnego.

Książka wywołała we mnie - podobnie jak u wielu osób - mieszane uczucia. Przystępna w założeniu forma (rozdział - list z problemem, komentarz i rozmowa na jego temat) ułatwia szybkie poruszanie się po książce i jej czytanie. Natomiast mocno zwarta treść może rodzić wątpliwości czy konkretny problem został potraktowany poważnie, a przede wszystkim właściwie. Wiele komentarzy...

Ja uważam, że książka jest w porządku, chwilami dosadna, ale konkretna bo z ludźmi toksycznymi tak właśnie trzeba - mocno i asertywnie, inaczej wlezą nam na głowę i podepczą....

Ja uważam, że książka jest w porządku, chwilami dosadna, ale konkretna bo z ludźmi toksycznymi tak właśnie trzeba - mocno i asertywnie, inaczej wlezą nam na głowę i podepczą....

Ciekawa pozycja opisująca toksyczne zachowania oraz komentarze do nich. Można wyciągnąć wiele wniosków, jednak nie zgadzam się z autorką w wielu aspektach.

Ciekawa pozycja opisująca toksyczne zachowania oraz komentarze do nich. Można wyciągnąć wiele wniosków, jednak nie zgadzam się z autorką w wielu aspektach.

Książka jest zbiorem odpowiedzi 2 psycholozek na rożnorodne listy. Wiele cennych uwag i doświadczeń. Wynotowywałam co ciekawsze fragmenty.

Książka jest zbiorem odpowiedzi 2 psycholozek na rożnorodne listy. Wiele cennych uwag i doświadczeń. Wynotowywałam co ciekawsze fragmenty.

Nijaka, trudno mi było wytrwać w czytaniu.

Nijaka, trudno mi było wytrwać w czytaniu.