Instrukcja obsługi toksycznych ludzi

Parafrazując klasyka, ta pozycja jest wydana dla pieniędzy. I to tyle z jej celowości. Krzykliwa okładka i chwytny tytuł mają szybko przyciągnąć czytelnika, żeby szybko chwycił za portfel i wydał ciężko zarobione złotówki, aby przemienić swoje życie za pomocą 250 stron poradnika. A co dostaje w środku?

Moi drodzy, ta książka oficjalnie jest "Achają" polskich książek psychologicznych. Jest taka zła, że aż nie wiem, czy uda mi się wszystko wypisać. Na pewno trzymajcie się od niej z daleka, zwłaszcza jeśli brakuje wam wiedzy psychologicznej, bo treść zawarta w książce jest zwyczajnie szkodliwa i krzywdząca.

Poradnik został zredagowany w takiej formie, że pojawiają się listy (od czytelników?), w których opisane są różne problemy, a dwie autorki, psycholożka Katarzyna i kobieta z dupy Suzan, odpisują w formie rozmowy, co sądzą na dany temat. A sądzą bardzo dużo.

Prawie każdy, kto ośmielił się napisać list z prośbą o poradę, zostaje zjechany przez obie panie jak bura suka. Podejrzewasz, że Twój mąż Cię zdradza? Jesteś toksyczna, bo nie dajesz mu, czego potrzebuje! Twoje dziecko chce rzucić szkołę? Ty toksyno, zajmij się sobą, a nie wtrącasz się w życie nastolatka! Ogólnie autorki listów w większości odpowiadają za zło wokół siebie, tylko nie zdają sobie sprawy z tego. Na szczęście wszystkowiedzące i nieomylne autorki mogą je wyprowadzić z błędu. Za wasze nieszczęścia odpowiada zazwyczaj nieszczęśliwe dzieciństwo. Autorki wiedzą to najlepiej, gdyż ich wiek pacholęcy pod okiem oczywiście toksycznych matek również nie należał do udanych. Te dwie baby pozjadały wszystkie rozumy, a o wszelaką krzywdę obwiniają nieokreśloną figurę o nazwie "polska kobieta". Może dlatego, że jestem młodsza o pokolenie od tych pań nie spotykam sfrustrowanych i wstrzemięźliwych istot opisanych w książce. Poradnik jest wysoce tendencyjny i oceniający. Musiałam aż się upewnić, w którym roku został wydany (2018!), bo zajeżdża PRL bardziej. Wiedza przedstawiona w książce jest mocno nieaktualna (o ile była kiedyś). Nie wszystko również mogę z czystym sumieniem nazwać wiedzą, bo autorki sugerują takie teorie jak np. że chorzy na raka sami podświadomie wywołują chorobę, bo potrzebują czasu dla siebie (!!!!). Jakże krzywdząca i raniąca opinia! Tak więc mój mieszkający od lat samotnie ojciec emeryt umarł, bo miał za mało czasu dla siebie!!
Wg autorek: polska kobieta nie ma pomysłu na siebie. Jej życie toczy się rytmem praca-dom, bez hobby, koleżanek itp. Pokażcie mi chociaż jedną taką osobę, bo nie potrafię znaleźć w swoim otoczeniu. Być może autorki wiodą nudne i niemrawe życie i zakładają, że to powszechna norma. Dodatkowo, jeśli jesteś oszczędna i starasz się żyć eko, to również wg autorek jesteś idiotką, bo pieniądze są po to, żeby je wydawać na fajne rzeczy. A jak ktoś cię z nich okradnie, to twoja wina, bo mogłaś wydać.
Ludzie są w związkach, bo nie wiedzą, że kobieta jest bardziej wartościowa jako singielka niż w związku. Również mądrość autorki (Suzan).
Mocno mnie zirytował fakt powielania kłamstw dotyczących ludzkiej seksualności. Te babsztyle co chwila wspominały: my kobiety to takie jesteśmy, a to takie, a my to potrzebujemy tego, a to w ogóle to nie robimy tego itp. Cała kobieca osobowość została sprowadzona do garści krzywdzących stereotypów. Oczywiście, powielają również schematy krzywdzące mężczyzn, bo czemu nie. A może powinnam napisać językiem książki: facetów. Najbardziej mnie uderzyło stwierdzenie, że kobieca seksualność jest bardziej skomplikowana niż męska, bo ta to jest prosta, wręcz prymitywna., cyt. "oni nie uczą się głębokiego seksu, nie potrafią tego. Działają według schematu, a orgazm jest redukcją napięcia". Jakież to krzywdzące i nie fair wobec panów! Na szczęście wątpię, by którykolwiek dotarł aż do tego momentu, ale być może część z czytelniczek w to uwierzyła i będzie powtarzać te bzdury dalej.
Słowo toksyczna/toksyczni itp. jest powtarzane tyle razy, że dominuje treścią książki. Pewnie jeszcze przez długi czas, będę mieć przerażające flashbacki, gdy ktoś użyje tego słowa przy mnie. Sama autorka stwierdza w pewnym momencie, że już ją to nuży i chciałaby zacząć pisać książki o czymś innym. A mogłaby pani nie pisać w ogóle, grzecznie proszę?
Wiem, że opinia jest bezskładna jak ta książka, ale nie umiem się skupić na tym wylewającym się gównie z tych stron tak, żeby znaleźć te fragmenty najbardziej warte uwagi. Trzymać się od tej książki z daleka.
Na koniec godny uwagi cytat, podsumowujący ten potok ścieków:
"Jest coś w energii ludzi. Myślę, że są ludzie, którzy są księżycem, a są tacy, którzy są słońcem" (Suzan, 2018).

Parafrazując klasyka, ta pozycja jest wydana dla pieniędzy. I to tyle z jej celowości. Krzykliwa okładka i chwytny tytuł mają szybko przyciągnąć czytelnika, żeby szybko chwycił za portfel i wydał ciężko zarobione złotówki, aby przemienić swoje życie za pomocą 250 stron poradnika. A co dostaje w środku?

Moi drodzy, ta książka oficjalnie jest "Achają" polskich książek...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nazwisko pani Katarzyny Miller jest znane. Druga autorka była dla mnie kompletnie nieznana. Czytałam wczesniej dwie pozycje: "Instrukcja obsługi faceta" oraz "Instrukcja obsługi kobiety", gdzie obie panie już współpracowały przy ich tworzeniu. O ile tam można było przymknąć oko na pewne kwestie poruszone w książce, potraktować je humorystycznie, tak w tej lekturze nie udało mi się to. Szczerze mówiąc, liczyłam na coś bardziej kompetentnego. Niestety, podczas czytania miałam wrażenie, że panie autorki przeżyły wszystkie problemy świata i ze wszystkimi problemami poruszonymi w "pytaniach" się spotkały. Na każdy temat miały do powiedzenia bardzo dużo, ale nie były to odkrywcze przemyślenia czy choćby ciekawe. Dodatkowo, z książki wynika, że jak mamy nieudane dzieciństwo to najczęściej (jak nie zawsze) będziemy mieć problemy w dorosłym życiu. Nie podoba mi się to podejście, ponieważ pani Miller jako psycholog na pewno ma większą wiedzę i mam wrażenie potraktowania całej książki bardzo płytko i powierzchownie. Na plus jedynie okładka, kolor przykuwa wzrok i zachęca do zajrzenia do środka oraz przyjemna czcionka. Poza tym ciężko mi znaleźć więcej plusów.

Nazwisko pani Katarzyny Miller jest znane. Druga autorka była dla mnie kompletnie nieznana. Czytałam wczesniej dwie pozycje: "Instrukcja obsługi faceta" oraz "Instrukcja obsługi kobiety", gdzie obie panie już współpracowały przy ich tworzeniu. O ile tam można było przymknąć oko na pewne kwestie poruszone w książce, potraktować je humorystycznie, tak w tej lekturze nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mam mieszane uczucia. Z jednej strony dobrze się to czyta, (przynajmniej do pewnego momentu), a z drugiej wydaje mi się to wszystko trochę powierzchowne i krzykliwe. Panie są dla mnie średnio przekonywujące. Ja raczej nie mam problemów ze stawianiem toksycznym ludziom granic, ale rozumiem, że dla niektórych pewne kwestie mogą być odkrywcze... Ogólnie nie żałuję, że przeczytałam.

Mam mieszane uczucia. Z jednej strony dobrze się to czyta, (przynajmniej do pewnego momentu), a z drugiej wydaje mi się to wszystko trochę powierzchowne i krzykliwe. Panie są dla mnie średnio przekonywujące. Ja raczej nie mam problemów ze stawianiem toksycznym ludziom granic, ale rozumiem, że dla niektórych pewne kwestie mogą być odkrywcze... Ogólnie nie żałuję, że...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wiedziałam czego się spodziewać i to dostałam. Nie jest to moja pierwsza książka obu pań.
Dialog dwóch pań jak zwykle wciągający i skłaniający do własnych analiz, można krytykować i przyklaskiwać niektórym fragmentom książki i wyciągnąć coś nowego, coś do stosowania w praktyce w swoim życiu/związkach etc., ja napewno jeszcze sięgnę po lekturę Pani Miller i Pani Giżyńskiej.

Wiedziałam czego się spodziewać i to dostałam. Nie jest to moja pierwsza książka obu pań.
Dialog dwóch pań jak zwykle wciągający i skłaniający do własnych analiz, można krytykować i przyklaskiwać niektórym fragmentom książki i wyciągnąć coś nowego, coś do stosowania w praktyce w swoim życiu/związkach etc., ja napewno jeszcze sięgnę po lekturę Pani Miller i Pani Giżyńskiej.

Pokaż mimo to

Zbiór instrukcji zachowań dopasowanych do różnych rodzajów toksycznych ludzi. Książka wartościowa, aczkolwiek polecałabym czytać tylko wybrane zagadnienia i tematy, które nas osobiście dotyczą. Przejście przez całą książkę "od A do Z" i przeczytanie jej od deski do deski może znużyć i zniechęcić.

Zbiór instrukcji zachowań dopasowanych do różnych rodzajów toksycznych ludzi. Książka wartościowa, aczkolwiek polecałabym czytać tylko wybrane zagadnienia i tematy, które nas osobiście dotyczą. Przejście przez całą książkę "od A do Z" i przeczytanie jej od deski do deski może znużyć i zniechęcić.

Pokaż mimo to

Książka raczej dla tych, którzy w temacie psychologii już trochę siedzą. Nie ze względu na naukowy język czy trudny styl (bo napisana jest przystępnie), a ze względu na to, że polecałabym ją bardziej do polemiki, do spojrzenia na różne sprawy z innej strony, do przemyślenia.

Lektura zawiera 31 rozdziałów (3-15 stron), każdy rozdział omawia inną sytuację, ale ten sam problem - toksyczność. Dobre rozdziały przeplatają się z tymi mniej dobrymi albo wręcz śmiesznymi, tych pierwszych jest mniej, ale każdy znajdzie coś, z czym mógłby się utożsamić (ja znalazłam 2 rozdziały).

Na pewno nie na prezent! Są lepsze pozycje.

Książka raczej dla tych, którzy w temacie psychologii już trochę siedzą. Nie ze względu na naukowy język czy trudny styl (bo napisana jest przystępnie), a ze względu na to, że polecałabym ją bardziej do polemiki, do spojrzenia na różne sprawy z innej strony, do przemyślenia.

Lektura zawiera 31 rozdziałów (3-15 stron), każdy rozdział omawia inną sytuację, ale ten sam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Nie ma właściwie żadnego obszaru w życiu człowieka, w którym nie można by znaleźć jakiejkolwiek "toksyny". Wszystko, co nas spotyka może być toksyczne."
Czy można obronić się przed toksycznymi ludźmi? Mamy z nimi do czynienia każdego dnia. Możemy spotkać ich na każdym kroku: w pracy, urzędzie, szkole. Styka my się z nimi w relacjach zawodowych i prywatnych. Instrukcja obsługi toksycznych ludzi to przewodnik po relacjach z ludźmi, którzy "zatruwają" nam życie. Autorki podpowiadają, jak nie ulegać wpływom toksycznych ludzi, wychodzić obronną ręką z konfiktowych sytuacji, a także jak radzić sobie z emocjami, które nam przy tym towarzyszą. Każdy problem jest najpierw opisany i na początku wymienione zostały potencjalne przyczyny danej sytuacji, następnie autorki toczą krótką dyskusję na ten temat, by pod koniec przekazać Rady dla osoby borykającej się z danym problemem. Bardzo duży nacisk w książce kładzie się na rolę kobiet we współczesnych czasach, gdyż to one powinny przede wszystkim być bardziej pewne siebie, powinny siebie doceniać, myśleć o sobie i o swoich potrzebach, doceniać siebie i swoje miejsce w świecie. Jest to bardzo nowoczesne podejście i bardzo dobrze. Bardzo ciekawy temat, który naprawdę warto zgłębić. Książkę bardzo szybko się czyta, jest rodzajem poradnika, ale myślę, że również czegoś w rodzaju motywatora - w szczególności dla kobiet o niskim poczuciu własnej wartości. Ta pozycja pokazuje, jak wiele wokół nas jest toksycznych ludzi, którzy jedynie żerują na nas i na naszej czasem uległości i wrażliwości. Naprawdę polecam wszystkim przeczytać tę pozycję, nawet z ciekawości. Problemy poruszone w książce są różnorodne i na pewno każdy znajdzie tutaj coś dla siebie. Bardzo chwytliwy tytuł książki, nie spotkałam się z podobną tematyką wcześniej. Obie autorki myślę, że są dużymi autorytetami i warto sięgnąć po tę pozycję, by przekonać się, jaka jest dobra. Książka równie ciekawa i oryginalna jak dwie poprzednie autorek, które miałam okazję przeczytać.

"Nie ma właściwie żadnego obszaru w życiu człowieka, w którym nie można by znaleźć jakiejkolwiek "toksyny". Wszystko, co nas spotyka może być toksyczne."
Czy można obronić się przed toksycznymi ludźmi? Mamy z nimi do czynienia każdego dnia. Możemy spotkać ich na każdym kroku: w pracy, urzędzie, szkole. Styka my się z nimi w relacjach zawodowych i prywatnych. Instrukcja...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Chyba pierwszy raz żałuję, że nie posiłkowałem się oceną książki przed jej kupnem bo ta niestety bezwzględnie oddaje jej poziom.
W momencie zakupu spodziewałem się porad w stylu: jak poradzić sobie z trudnym współpracownikiem, jak pomagać radzić sobie z mobbingiem etc. I o ile początkowe rozdziały były całkiem przyzwoite to im dalej tym gorzej. Czytając niektóre z nich drażniło mnie ciągłe odwołanie do patriarchatu (nie uważam że w obecnym czasach ten system dominuje), miałem też wrażenie że autorki trochę "gardzą" płcią przeciwną. Również pewne decyzje moralne przedstawione w niektórych rozdziałach są co najmniej wątpliwe. Jedna z Pań opowiada, że miała romans z szefem i jej to nie przeszkadza (wręcz wiele ją to nauczyło), innym razem autorka mówi, że w pewnych okolicznościach (będąc w związku) nie miała by problemu z przygodnym seksem z mężczyzną, który okazał jej zainteresowanie. Sama końcówka to już bardzo często paplanina przeplatana obrażaniem wszystkich dookoła w tym twórczyń pytań na które autorki udzielają odpowiedzi. I ... zapomniałbym bym - co kilka stron uniwersalna porada - idź na terapię (najlepiej do Pani Katarzyny)
Podsumowując ... książka jest bardziej "pseudoporadnikiem" jak postępować w określonych sytuacjach niż próbą odpowiedzi jak sobie radzić z toksycznymi ludźmi. Niektóre porady są tragiczne (18-latka która nie zdaje klasy i chce zamieszkać z chłopakiem) i ich wprowadzenie może mieć bardzo przykre konsekwencje.
Nie polecam, szczególnie w przypadku gdy czytelnikiem jest mężczyzna (bądź chłopiec :)).

Chyba pierwszy raz żałuję, że nie posiłkowałem się oceną książki przed jej kupnem bo ta niestety bezwzględnie oddaje jej poziom.
W momencie zakupu spodziewałem się porad w stylu: jak poradzić sobie z trudnym współpracownikiem, jak pomagać radzić sobie z mobbingiem etc. I o ile początkowe rozdziały były całkiem przyzwoite to im dalej tym gorzej. Czytając niektóre z nich...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Żadna to instrukcja, czy poradnik. Panie pierniczą jak potłuczone i krytykują autorów listów, siebie na wzajem i w ogóle każdego kto się napatoczy w ich wspominkach. męcząca książka

Żadna to instrukcja, czy poradnik. Panie pierniczą jak potłuczone i krytykują autorów listów, siebie na wzajem i w ogóle każdego kto się napatoczy w ich wspominkach. męcząca książka

Pokaż mimo to

Wymagała ode mnie wysiłku, aby ją skończyć, pomimo ciekawego tematu.

Wymagała ode mnie wysiłku, aby ją skończyć, pomimo ciekawego tematu.

Pokaż mimo to