Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo nie polecam. Przeczytałam 25% i dalej nie mogę, bo coś mnie trafi. Ciężko znaleźć słowa, żeby opisać jak bardzo zła jest ta książka. Nie chodzi nawet o to, ze kompletnie nie zgadzam się z tezami stawianymi przez autora (np. że rodzinny posiłek to taka współczesna „moda”), ale o to, że tytuł wprowadza w błąd. Ta książka jest jednym wielkim usprawiedliwieniem autora, że jego dzieci tak dużo czasu spędzając grając w gry komputerowe (i według niego całkowicie zastępuje im to bezpośredni kontakt z rówieśnikami).
Poza tym, autor podaje pojedyncze badania, które akurat mu pasują do tezy i zamiast skupić się na temacie opowiada o społeczno-historycznych kwestiach, np. jak kiedyś jadali ludzie.
Tyle mi wystarczy :/

Bardzo nie polecam. Przeczytałam 25% i dalej nie mogę, bo coś mnie trafi. Ciężko znaleźć słowa, żeby opisać jak bardzo zła jest ta książka. Nie chodzi nawet o to, ze kompletnie nie zgadzam się z tezami stawianymi przez autora (np. że rodzinny posiłek to taka współczesna „moda”), ale o to, że tytuł wprowadza w błąd. Ta książka jest jednym wielkim usprawiedliwieniem autora,...

Pierwsze dwie części o wiele lepsze od trzeciej, która wyglądała (i tak się ją czytało) jak wycinek z encyklopedii.

Pierwsze dwie części o wiele lepsze od trzeciej, która wyglądała (i tak się ją czytało) jak wycinek z encyklopedii.

„Dygot” podobał mi się bardziej. „Rdza” chyba jednak też.

„Dygot” podobał mi się bardziej. „Rdza” chyba jednak też.

Słabiutka. Signe jeszcze jako tako, ale David i jego wywody... no cóż. I te dialogi — albo banalne albo kanciaste. Chociaż temat bardzo na czasie i był potencjał, ale zapewne trzeba było szybko coś sklecić korzystając z popularności „Historii pszczół”. A niestety takie podejście zazwyczaj kończy się klapą.

Słabiutka. Signe jeszcze jako tako, ale David i jego wywody... no cóż. I te dialogi — albo banalne albo kanciaste. Chociaż temat bardzo na czasie i był potencjał, ale zapewne trzeba było szybko coś sklecić korzystając z popularności „Historii pszczół”. A niestety takie podejście zazwyczaj kończy się klapą.

Mam mieszane uczucia po lekturze tej książki. Na pewno wyrzuciłabym niektóre wątki (np. braci Lewina) i sceny (np. wyborów), ale też skróciła środek. Za to początek i koniec uważam za świetne (opis zaborczości Anny to majstersztyk). Bardzo też podobała mi się komiczna scena niedoszłych zaręczyn brata Lewina i Warieńki - czyli jak rozmowa o grzybach może zniweczyć czyjąś przyszłość:) Uważam, że warto przeczytać, w końcu to klasyk, ale styl i rozwlekłość może zmęczyć nawet najbardziej wytrwałego czytelnika.

Mam mieszane uczucia po lekturze tej książki. Na pewno wyrzuciłabym niektóre wątki (np. braci Lewina) i sceny (np. wyborów), ale też skróciła środek. Za to początek i koniec uważam za świetne (opis zaborczości Anny to majstersztyk). Bardzo też podobała mi się komiczna scena niedoszłych zaręczyn brata Lewina i Warieńki - czyli jak rozmowa o grzybach może zniweczyć czyjąś...

Trochę mnie wymęczył ten suchy styl przypominający momentami podręcznik do historii, ale szacunek za bezstronność i dokładny research.

Trochę mnie wymęczył ten suchy styl przypominający momentami podręcznik do historii, ale szacunek za bezstronność i dokładny research.

Bardzo interesujący temat na reportaż. Odejmuję dwie gwiazdki, ponieważ na początku mnie nie porwał, rozkręcił się dopiero w połowie, a poza tym liczyłam na jakieś zaskoczenie na końcu (uważam, że autor zasugerował to pisząc o wczesnej karierze jednego z lekarzy w Surinamie.) Za to wyznanie Louisa bardzo poruszające.

Bardzo interesujący temat na reportaż. Odejmuję dwie gwiazdki, ponieważ na początku mnie nie porwał, rozkręcił się dopiero w połowie, a poza tym liczyłam na jakieś zaskoczenie na końcu (uważam, że autor zasugerował to pisząc o wczesnej karierze jednego z lekarzy w Surinamie.) Za to wyznanie Louisa bardzo poruszające.

Druga część książki zdecydowanie lepsza.

Druga część książki zdecydowanie lepsza.

Przeciętna.

Przeciętna.

Ta książka wielokrotnie mnie irytowała, ale mimo niedociągnięć, na końcu niecierpliwiłam się i chciałam jak najszybciej dotrzeć do prawdy o zabójcy. W porównaniu do innych kryminałów, które czytałam nie jest to dzieło rewelacyjne.

Ta książka wielokrotnie mnie irytowała, ale mimo niedociągnięć, na końcu niecierpliwiłam się i chciałam jak najszybciej dotrzeć do prawdy o zabójcy. W porównaniu do innych kryminałów, które czytałam nie jest to dzieło rewelacyjne.

Może autor nie ma polotu pisarskiego, ale rzetelnie przedstawia sytuację, która miała miejsce w Ventersdorpie i sprawia, że ma się ochotę dowiedzieć się więcej na temat RPA i burzliwej historii tego państwa.

Może autor nie ma polotu pisarskiego, ale rzetelnie przedstawia sytuację, która miała miejsce w Ventersdorpie i sprawia, że ma się ochotę dowiedzieć się więcej na temat RPA i burzliwej historii tego państwa.

Myślałam, że pomimo tandetnej okładki z nietoperzem zawartość tej książki okaże się wartościowa. Niestety myliłam się. Wątki były chaotyczne, splątane i często niezakończone.Wątek domniemanej miłości Antoniego i Swietłany? Zdecydowanie niedopracowany i po prostu słaby w całej swojej istocie.
Wydawałoby się, że autor próbuje na siłę stworzyć arcydzieło, ale niestety nie ma do tego odpowiednich zdolności i narzędzi.
Poza tym bardzo mi się nie podobało tłumaczenie "Nocnego patrolu". Mnóstwo błędów i dziwnych konstrukcji stylistycznych.

Myślałam, że pomimo tandetnej okładki z nietoperzem zawartość tej książki okaże się wartościowa. Niestety myliłam się. Wątki były chaotyczne, splątane i często niezakończone.Wątek domniemanej miłości Antoniego i Swietłany? Zdecydowanie niedopracowany i po prostu słaby w całej swojej istocie.
Wydawałoby się, że autor próbuje na siłę stworzyć arcydzieło, ale niestety nie ma...

Całkiem zabawna, ale oceniam jako jedną ze słabszych książek Pratchetta.

Całkiem zabawna, ale oceniam jako jedną ze słabszych książek Pratchetta.