"Rosario to jedna z tych kobiet, które są jednocześnie trucizną i antidotum. Kogo chce wyleczyć - wyleczy, kogo chce zabić - zabije."

"Rosario to jedna z tych kobiet, które są jednocześnie trucizną i antidotum. Kogo chce wyleczyć - wyleczy, kogo chce zabić - zabije."

Akcja powieści Jorge Franco rozgrywa się w ciągu jednej nocy – oto do szpitala przywieziona zostaje płatna zabójczyni, znana w całym Medellín Rosario Tijeras. Towarzyszy jej oddany przyjaciel – Antonio. To on dzwoni w nocy do Emilia, byłego kochanka Rosario, żeby poinformować go o jej stanie. To on całą noc czuwa pod drzwiami sali operacyjnej i zamartwia się stanem kobiety. To on ją wspomina i to dzięki niemu poznajemy jej życie.

Miłość nie jest lekarstwem

To, że Antonio jest w Rosario beznadziejnie i nieodwołalnie zakochany nie stanowi dla nas absolutnie żadnej tajemnicy. Dla samej Rosario również. Jednak to nie Antonia kobieta wybiera na swojego kochanka, a jego przyjaciela, Emilia.

I chociaż to Antonio zna Rosario jak nikt inny i jak nikt inny jest jej bliski, to noce i miłosne uniesienia należą do Emilia właśnie.

Rozdźwięk między miłością cielesną i duchową jest w powieści Franco bardzo wyraźnie zaznaczony – te dwie rzeczy nie idą dla Rosario w parze. Mogłyby, gdyby tylko tak postanowiła, ale z jakiegoś powodu tego nie robi. Dlaczego tak się dzieje? Nigdy się tego nie dowiemy, tak samo, jak nigdy nie dowie się tego Antonio.

Wiemy jednak jedno – miłość nie jest w stanie uleczyć Rosario. Obojętnie od tego jak wiele by jej było, jak byłaby delikatna i wrażliwa, nie jest w stanie zabliźnić ran zadanych przez brutalne życie i straszną rzeczywistość w której żyją bohaterowie.

Więcej pod adresem: https://tekstomancja.wordpress.com/2023/06/21/rosario-tijeras-jorge-franco/#more-2534

Akcja powieści Jorge Franco rozgrywa się w ciągu jednej nocy – oto do szpitala przywieziona zostaje płatna zabójczyni, znana w całym Medellín Rosario Tijeras. Towarzyszy jej oddany przyjaciel – Antonio. To on dzwoni w nocy do Emilia, byłego kochanka Rosario, żeby poinformować go o jej stanie. To on całą noc czuwa pod drzwiami sali operacyjnej i zamartwia się stanem kobiety....

Do kupienia tej książki zachęcił mnie opis i cena... kupiłam ją na wyprzedaży na stronie jednej z księgarni internetowych, za cenę niższą niż cena butelki wody gazowanej. No cóż wewnętrzy Janusz przemówił :) Jestem jednak rozczarowana, nie jest to raczej jak w opisie "wybitne dzieło pisarza" bardziej słaba historyjka z wattpada ( z całym szacunkiem do wattpada) moim zdaniem szkoda kartek i nerwów do głównego bohatera ><

Do kupienia tej książki zachęcił mnie opis i cena... kupiłam ją na wyprzedaży na stronie jednej z księgarni internetowych, za cenę niższą niż cena butelki wody gazowanej. No cóż wewnętrzy Janusz przemówił :) Jestem jednak rozczarowana, nie jest to raczej jak w opisie "wybitne dzieło pisarza" bardziej słaba historyjka z wattpada ( z całym szacunkiem do wattpada) moim...

Książka o chłopie, który utknął w friendzone. On ją kocha, ona traktuje jak koło zapasowe. Jak on się chce od niej uwolnić....to ona się obraża,, więc on wraca z podkulonym ogonem i jeszcze przeprasza. Płytka historia. Wbrew opisowi nie ma za dużo o samym Medellin.

Książka o chłopie, który utknął w friendzone. On ją kocha, ona traktuje jak koło zapasowe. Jak on się chce od niej uwolnić....to ona się obraża,, więc on wraca z podkulonym ogonem i jeszcze przeprasza. Płytka historia. Wbrew opisowi nie ma za dużo o samym Medellin.

Polecam!!

Polecam!!

Przeczytałam pod wpływem recenzji Marcina Mellera, ale tym razem książka była zdecydowanie przechwalona.
Czytało się miejscami dość opornie i raczej mało w niej kolumbijskiego ducha. I strasznie żal narratora, który ewidentnie cierpi na dnie friend zone.

Przeczytałam pod wpływem recenzji Marcina Mellera, ale tym razem książka była zdecydowanie przechwalona.
Czytało się miejscami dość opornie i raczej mało w niej kolumbijskiego ducha. I strasznie żal narratora, który ewidentnie cierpi na dnie friend zone.

Bardzo dobra historia, równie dobrze napisana.

Bardzo dobra historia, równie dobrze napisana.

Współczesna literatura kolumbijska rozpostarła się wdzięcznie na szezlongu własnego wizerunku w popkulturze, i zdaje się, że jest jej tam bardzo wygodnie. Już na podstawie samego tytułu powieści Jorge Franco – „Rosario Tijeras”, jak i przez wzgląd na miejsce, w którym umieszczona została fabuła utworu, byłam skłonna zgadywać, że będzie to kolejna opowieść o tragicznej miłości, którą na próby wystawiać będą przestępczość, ubóstwo i narkotykowy biznes. Chciałoby się rzec – typowa love story na miarę Medellin.
Tytułową bohaterkę poznajemy w tragicznych okolicznościach – postrzeloną znajduje ją na ulicy i zawozi do szpitala, w którym walczyć będzie o życie, jej długoletni przyjaciel, do szaleństwa w niej zakochany Antonio. Wszystko, czego dowiemy się o Rosario, będziemy zawdzięczać jemu – gdyż to on w tej powieści czyni honory narratora i w poszarpany, chaotyczny i nieuporządkowany sposób (jak przystało na kogoś, kto szaleje z niepokoju w szpitalu, oczekując na wyrok) przedstawia nam jej losy.
A życie to było trudne i obfitowało w tragedie. Gwałt jeszcze w dzieciństwie, matczyne odrzucenie, bieda i brak perspektyw – los Rosario zdawał się przesądzony już w chwili, gdy uciekła z domu i zamieszkała u powiązanego z grupą przestępczą brata, Johnefe. Wkrótce sama zaczęła pracować na własną legendę i stała się postrachem miasta jako płatna zabójczyni, znana z tego, że każdy swój mord poprzedzała....pocałunkiem, a zbrodnię odpokutowywała – tyciem.
Tylko miłość mogła ocalić Rosario przed beznadzieją i samozniszczeniem. I taka miłość się pojawiła, ale przybrała postać niebezpiecznego trójkąta, który skomplikował przyjacielską relację dwóch przyjaciół – Antonia i Emilia.
Powieść – choć napisana z tym specyficznym żarem, charakterystycznym dla literatury iberoamerykańskiej, nie podbiła mojego serca. To Franco miał dzierżyć pałeczkę, przekazaną mu przez samego Gabriela Garcię Marqueza, ale odnoszę wrażenie, że daleka jeszcze do tego droga. W swojej książce autor pokazuje nam Kolumbię, jaką pamiętać możemy chociażby z „Narcosa”, ale jego opowieść nie wykracza poza stereotyp, wzorzec, który już funkcjonuje w popkulturze. A sama Rosario Tijeras jako archetyp południowoamerykańskiej bohaterki, uwikłanej w szemrane interesy, w moim prywatnym rankingu pozostaje daleko w tyle za Teresitą Mendozą – „Królową Południa".

Współczesna literatura kolumbijska rozpostarła się wdzięcznie na szezlongu własnego wizerunku w popkulturze, i zdaje się, że jest jej tam bardzo wygodnie. Już na podstawie samego tytułu powieści Jorge Franco – „Rosario Tijeras”, jak i przez wzgląd na miejsce, w którym umieszczona została fabuła utworu, byłam skłonna zgadywać, że będzie to kolejna opowieść o tragicznej...

Nie jest to moze powiesc wybitna, ale bawilam sie bardzo dobrze i na dluuugo zapadla mi w pamiec. Okladka jest cudna!

Nie jest to moze powiesc wybitna, ale bawilam sie bardzo dobrze i na dluuugo zapadla mi w pamiec. Okladka jest cudna!

Książka o miłości, fascynacji, uczuciach, ale jednocześnie toksycznych relacjach i wykorzystywaniu innych. Z każdą kolejną stroną można było odczuć znużenie trudami relacji z Rosario narratora - percero, to zmęczenie się udzielało, czuło się ból, który musiał odczuwać.

Książka o miłości, fascynacji, uczuciach, ale jednocześnie toksycznych relacjach i wykorzystywaniu innych. Z każdą kolejną stroną można było odczuć znużenie trudami relacji z Rosario narratora - percero, to zmęczenie się udzielało, czuło się ból, który musiał odczuwać.