Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rozwaliło mnie na łopatki.

Jak autorki mogły mi to zrobić, to przecież książka dla dzieci, a mam wrażenie, że mogłabym spokojnie o tej historii pisać prace na temat ponoszenia odpowiedzialności, współpracy, zaufaniu, poświęceniu, przyjaźni i problemów moralnych związanych z drugim życiem... i nie, nie byłyby to prace płytkie, powierzchowne, nie zgłębiające problemu i infantylne.

Rozwaliło mnie na łopatki.

Jak autorki mogły mi to zrobić, to przecież książka dla dzieci, a mam wrażenie, że mogłabym spokojnie o tej historii pisać prace na temat ponoszenia odpowiedzialności, współpracy, zaufaniu, poświęceniu, przyjaźni i problemów moralnych związanych z drugim życiem... i nie, nie byłyby to prace płytkie, powierzchowne, nie zgłębiające problemu i...

To zaskakujące jak lekko i przyjemnie można czytać książkę, która zostawi czytelnika z melancholijnym humorze. Przez większość czasu, autorka opowiada o różnicach społecznych, niesprawiedliwości w postrzeganiu płci i podziałach klasowych. Pokazuje nam to na zasadzie kontrastu: 2 mężczyzn i 2 kobiet, którzy w różnych kwestiach i konfiguracjach są swoimi przeciwieństwami.

Na samym końcu, zupełnie niespodziewanie, kończymy z problematyką przemijania czasu. Akcja przypada na lata rewolucji przemysłowej, więc mamy pokazane jak w zaledwie kilkanaście lat, miejsce życia bohaterów diametralnie się zmienia.

To zaskakujące jak lekko i przyjemnie można czytać książkę, która zostawi czytelnika z melancholijnym humorze. Przez większość czasu, autorka opowiada o różnicach społecznych, niesprawiedliwości w postrzeganiu płci i podziałach klasowych. Pokazuje nam to na zasadzie kontrastu: 2 mężczyzn i 2 kobiet, którzy w różnych kwestiach i konfiguracjach są swoimi przeciwieństwami.

Na...

Tu nie chodzi o jakiś romans, lecz o refleksje, naprawianie błędów, o bycie lepszym człowiekiem.

Tu nie chodzi o jakiś romans, lecz o refleksje, naprawianie błędów, o bycie lepszym człowiekiem.

...ile mądrych rzeczy można znaleźć w tej powieści:
1) nasza osobowość praktycznie zależy od otoczenia i wykształcenia, większość naszych bohaterów miałaby całkowicie inne życie gdyby nie zmiana otoczenia, nagłe wydarzenie.
2) Heathcliff sam sobie stworzył piekło, swoją miłością, ambicją, duch Catherine tak naprawdę jest wymyślonym przez niego celem, po którym oczekuje upragnionego spokoju duszy
3) relacje ludzi w XVI/XVII wieku są przygnębiające. Żadnych zainteresowań, tematów,...oni całymi dniami nic nie robią. Gdyby nie ten cały splot wydarzeń wywołany starym Earnshaw'em, ich życie byłoby strasznie nudne (okrutnie to brzmi mając świadomość co im koloryzuje życie).
4) mało kiedy można tu znaleźć zobaczyć normalną relację. Ta książka bazuje na toksycznych relacjach. To przerażające. Zaczyna się na jednej, a potem wszystko rozrasta się jak ciernie (jak to określiła Charlotte Bronte).
5) Zastanawiam się czy młody Heatcliff byłby dumny z dorosłej wersji siebie. Wiem, że byłby inną osobą gdyby Earnshaw nie zmarł, albo gdyby nie wyjechał, ale mimo wszystko przeklinał swego oprawcę, a potem stał się jego inteligentniejszą, straszniejszą wersję.
6) Oh, Cathy. Gdybyś słuchała swego ojca.
7) Hareton to najbardziej pokrzywdzona osoba. Taki potencjał zmarnowany. Najgorsze są te przebłyski intelektu w spojrzeniu, kiedy widzimy, że wszystko dla niego mogło wyglądać inaczej, a najgorsze jest to, że on nie czuje żadnej złośći, tylko wdzięczność za to co ma (okropne, więcej mu odebrano niż dano)


Przerażająco smutna jest ta historia, ale naprawdę ludzka. Jestem w stanie uwierzyć, że jesteśmy do takich rzeczy zdolni.

...ile mądrych rzeczy można znaleźć w tej powieści:
1) nasza osobowość praktycznie zależy od otoczenia i wykształcenia, większość naszych bohaterów miałaby całkowicie inne życie gdyby nie zmiana otoczenia, nagłe wydarzenie.
2) Heathcliff sam sobie stworzył piekło, swoją miłością, ambicją, duch Catherine tak naprawdę jest wymyślonym przez niego celem, po którym oczekuje...

Uwielbiam Meyer za to, że daje nam takie perełki. Mimo całej tej historii (bądźmy szczerzy, brzmi niewiarygodnie) nie mamy wrażenia, że zdarzenia są wpychane na siłę, nie ma żadnych dram dla efektu, a do tego bohaterowie umieją rozmawiać! Nie często się to zdarza. Miło raz na jakiś czas spotkać rozsądnie myślących bohaterów, którzy zanim się na kogoś wściekną, skreślą, przemyślą całą sytuację.

Uwielbiam Meyer za to, że daje nam takie perełki. Mimo całej tej historii (bądźmy szczerzy, brzmi niewiarygodnie) nie mamy wrażenia, że zdarzenia są wpychane na siłę, nie ma żadnych dram dla efektu, a do tego bohaterowie umieją rozmawiać! Nie często się to zdarza. Miło raz na jakiś czas spotkać rozsądnie myślących bohaterów, którzy zanim się na kogoś wściekną, skreślą,...