Shirley

Po przeczytaniu „Shirley” podtrzymuję swoją opinię, że żaden współczesny pisarz, choćby nie wiem jak się starał, nie jest w stanie „podrobić” oryginalnej dziewiętnastowiecznej prozy. Te emocje, które targają bohaterami na wszystkie możliwe strony, te duchowe przeżycia, które dosłownie przeżerają dusze zarówno kobiet, jak i mężczyzn, to wewnętrzne rozedrganie, które nie pozwala ludziom spać po nocach, wszystko to zdaje się należeć do zupełnie innego świata. Świata, który przeminął bezpowrotnie.
No i te dialogi pomiędzy postaciami! Nie to, żebym chciała krytykować obecnych twórców, ale jestem przekonana, że w żadnej powieści, której akcja dzieje się w XIX wieku, a została napisana współcześnie, nie znajdziemy tylu niedopowiedzeń, tylu subtelnych aluzji, tylu delikatnych i dyplomatycznych sformułowań, no i co tu dużo pisać, takiego owijania w bawełnę, jak w oryginalnym tekście. Najlepszym z przykładów takiego mistrzowskiego dialogu jest jedna z końcowych rozmów pomiędzy bohaterami, którzy będąc w sobie zakochani po uszy starają się tak to przekazać tej drugiej stronie, by jednak nie powiedzieć za wiele, a już nie daj Boże, aby wyznać to otwarcie.
Przyznaję, że nie jestem specjalną fanką twórczości sióstr Brontë, głównie właśnie z powodu rozwlekłości języka, kwiecistych opisów i braku konkretów, ale i tak muszę docenić artyzm i bogactwo słownictwa, jakim operują. No i po przefiltrowaniu treści nie sposób odmówić ich spostrzeżeniom słuszności.
W „Shirley” mamy przeciwstawienie dwóch skrajnie różnych damskich charakterów. Jedna z dam jest cichą, spokojną i ubogą panienką. Druga to przebojowa, śmiała i bogata dziedziczka ziemska. Lecz choć pozornie nic ich nie łączy, to w ostatecznym rozrachunku dochodzimy do konkluzji, iż każda z nich stanowi tylko mniej lub bardziej pożądany kąsek na rynku matrymonialnym, żadna z nich nie może swobodnie decydować o sobie i swojej przyszłości, a ich przeznaczeniem (i najlepszą dla nich opcją) jest zamążpójście. Bez męża przy boku żadna z nich, niezależnie od zajmowanej pozycji społecznej nie jest pełnowartościowym członkiem społeczeństwa. A po wyjściu za mąż niejako z automatu musi się poddać władzy małżonka. I jego poglądy stają się ich poglądami.
Cóż, z dzisiejszej perspektywy wydaje się to lekko… przerażające.
Generalnie akcja książki toczy się dosyć powoli, pełno w niej opisów przyrody i stanów duchowych bohaterek (przeżycia panów są ciut mniej akcentowane), w efekcie otrzymaliśmy niezłą „cegłę”, którą jednak mimo wszystko czyta się przyjemnie i w miarę szybko. Fanom pisarskiego trio z pewnością przypadnie do gustu, reszta może spróbować się zmierzyć z „Shirley”.

Po przeczytaniu „Shirley” podtrzymuję swoją opinię, że żaden współczesny pisarz, choćby nie wiem jak się starał, nie jest w stanie „podrobić” oryginalnej dziewiętnastowiecznej prozy. Te emocje, które targają bohaterami na wszystkie możliwe strony, te duchowe przeżycia, które dosłownie przeżerają dusze zarówno kobiet, jak i mężczyzn, to wewnętrzne rozedrganie, które nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Shirley" to powieść, która w moim odczuciu nieco różni się od innych historii Ch. Bronte, choć cechą wspólną niewątpliwie jest piękny, bogaty język. Być może dla niektórych ciężko będzie się przebić przez rozbudowane opisy i długie akapity, jednak dla mnie była to czysta przyjemność.
Akcja powieści rozgrywa się w Yorkshire - północnym angielskim hrabstwie zamieszkanym przez dość surowych, specyficznych dla regionu ludzi. Pośród tamtejszych wrzosowisk poznajemy naszych bohaterów. Temperamentna Shirley i delikatna Caroline, bogaci właściciele i głodujący z braku pracy robotnicy - powieść zdecydowanie dotyka tematu różnic i podziałów między ludźmi, a konkretnie tym, jak mało jedni wyczuleni są na położenie drugich. Mężczyźni i kobiety, majętni i ubodzy, właściciele i robotnicy są główną osią, wokół której zbudowana jest ta powieść. Chciałoby się odetchnąć z ulgą, że naszych czasów już to nie dotyczy... jednak w gruncie rzeczy problem poruszany w książce i dziś ma się całkiem dobrze.
Historię czyta się z pewną nostalgią. Kończy się ona obietnicą zmian i nieuniknionego postępu. Fieldhead wkrótce pokryje się brukiem, a na czystym niebie Yorkshire wyrosną kominy fabryk. I mimo, że tamta epoka wraz z odwołującą się do niej pisarką dawno już przeminęła, to po lekturę i tak ponownie sięgałam z przyjemnością.

"Shirley" to powieść, która w moim odczuciu nieco różni się od innych historii Ch. Bronte, choć cechą wspólną niewątpliwie jest piękny, bogaty język. Być może dla niektórych ciężko będzie się przebić przez rozbudowane opisy i długie akapity, jednak dla mnie była to czysta przyjemność.
Akcja powieści rozgrywa się w Yorkshire - północnym angielskim hrabstwie zamieszkanym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Uwielbiam twórczość sióstr Brontë. Każda z nich ma swój unikatowy styl.
"Shirley" Charlotte Brontë znacznie się różni od "Jane Eyre" i jak najbardziej mi się to podoba. Żadna z tutaj przedstawionych postaci nie pozostała mi obojętna. Co najbardziej mnie zdziwiło to to, że największą sympatię poczułam do Caroline Helstone, która jest cichą, spokojną i uczuciową młodą damą. Targają nią uczucia do Roberta Moore´a. Pomimo swej uległej natury ma w sobie urok, siłę - tak różną od tej którą zwykliśmy znać - i emocje, jakie mnie z nią połączyły. Postać Roberta tak skrajnie odmienna też skradła moje serce, chociaż z zupełnie innych powodów. Spodobała mi się jego przemiana bez nacisku ze strony osób trzecich, ale z spowodowana wydarzeniami, wynikających z ich refleksji i uczuć do bliźnich. Mimo wszystko nie stracił on na ostatnich stronach czaru. Shirley w dalszym ciągu pozostaje zagadką. Być może taki był zamiar autorki. W książce bowiem występuję dużo bohaterów, niektóre ich motywy są znane, wobec innych należy poświęcić czas i zagłębić się w ludzką naturę. To co ważne i wartościowe w "Shirley" to ukazanie jak trudno w tamtych czasach być kobietą, mężczyzna a przede wszystkich człowiekiem. Tak wieke rzeczy oddala nas od ludzi z powodu choćby pozycji społecznej, wielkości majątku, sytuacji życiowej. Często idziemy na skróty i widzimy rzeczy jakimi chcemy je widzieć.

Uwielbiam twórczość sióstr Brontë. Każda z nich ma swój unikatowy styl.
"Shirley" Charlotte Brontë znacznie się różni od "Jane Eyre" i jak najbardziej mi się to podoba. Żadna z tutaj przedstawionych postaci nie pozostała mi obojętna. Co najbardziej mnie zdziwiło to to, że największą sympatię poczułam do Caroline Helstone, która jest cichą, spokojną i uczuciową młodą damą....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przerażająco aktualna powieść o podziałach: ze względu na płeć, ze względu na posiadany majątek, ze względu na pochodzenie.
Mimo całej mojej sympatii do sióstr Bronte, nie mogłam nie zauważyć naiwności i dziecinności bohaterek, płytkości intryg i niewciągającej fabuły.

Przerażająco aktualna powieść o podziałach: ze względu na płeć, ze względu na posiadany majątek, ze względu na pochodzenie.
Mimo całej mojej sympatii do sióstr Bronte, nie mogłam nie zauważyć naiwności i dziecinności bohaterek, płytkości intryg i niewciągającej fabuły.

Pokaż mimo to

"Shirley" to uroczy staroć, któremu jednak brakuje ikry, co odrobinę mnie rozczarowało, szczególnie że w "Dziwnych losach Jane Eyre" emocji nie brakowało.

Na szczęście to jedyna wada tej książki, którą potrafię wskazać. Oczywiście przekłada się ona na całość powieści, w której akcja leniwie sobie płynie, czasami może odrobinkę nas zaskakując, po czym powraca do znanego sobie koryta i sunie dalej, aż do przewidywanego wcześniej zakończenia. Wątek romantyczny to najmniej interesujący element tej historii, ale przecież nie tylko o uczuciach między kobietą a mężczyzną Charlotte Brontë chciała nam opowiedzieć. Już w 1849 roku kobiety otwarcie wyrażały swój sprzeciw w stosunku do narzucanych przez mężczyzn społecznych kajdan:

"-Joe, czy ty istotnie myślisz, że cała mądrość świata ugrzęzła pod męskimi czaszkami?
- Uważam, że kobiety to kapryśne i krnąbrne stworzenia. I mam wielki szacunek dla nauk głoszonych w drugim rozdziale pierwszego listu świętego Pawła do Tymoteusza.
- Dla jakich nauk, Joe?
-"Kobieta niechaj się uczy w cichości z całym poddaniem się. Nauczać zaś kobiecie nie pozwalam ani też przewodzić nad mężem, lecz chcę, by trwała w cichości. Albowiem Adam został pierwszy ukształtowany, potem - Ewa".
- Co to ma do rzeczy? - wtrąciła Shirley. - To trąci prawem pierworództwa. Poruszę ten temat z panem Yorkiem, kiedy zacznie znowu to prawo przeklinać.
- "I - ciągnął dalej Joe - nie Adam został zwiedziony, lecz zwiedziona kobieta popadła w przestępstwo".
- Tym bardziej Adam powinien się wstydzić, że zgrzeszył z otwartymi oczami! - zawołała panna Keeldar. - Mówiąc prawdę, Joe, nigdy nie potrafiłam pojąć tego rozdziału. To dla mnie łamigłówka.
- Jest bardzo jasny, panienko. Małe dziecko by zrozumiało.
- Tak, według swojego uznania - zaobserwowała Caroline, po raz pierwszy włączając się do rozmowy. - Chyba uznajesz prawo do własnego zdania, Joe?
- Pewnie, że tak. Uznaję prawo do własnego zdania i czytając każdy wers Świętej Księgi, będę z niego korzystał.
- A kobiety mogą z niego korzystać tak jak mężczyźni?
- Nie. Kobieta powinna przyjąć zdanie męża - zarówno w polityce, jak i w religii. To dla nich najzdrowsze.
- No, no! - wykrzyknęły równocześnie Shirley i Caroline.
- Z całą pewnością. Co do tego nie ma wątpliwości - powtórzył z uporem nadzorca.
- Jedyną właściwą reakcją na tak głupią obserwację byłby jęk grozy i potępienia - rzekła panna Keeldar. - Równie dobrze mógłbyś powiedzieć, że ludzie powinni bezkrytycznie przyjmować opinie pastorów. Jaką wartość miałaby wówczas taka religia? Byłaby wtedy tylko ślepym, durnym zabobonem".

W punkt!

"Shirley" to uroczy staroć, któremu jednak brakuje ikry, co odrobinę mnie rozczarowało, szczególnie że w "Dziwnych losach Jane Eyre" emocji nie brakowało.

Na szczęście to jedyna wada tej książki, którą potrafię wskazać. Oczywiście przekłada się ona na całość powieści, w której akcja leniwie sobie płynie, czasami może odrobinkę nas zaskakując, po czym powraca do znanego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Shirley ukazuje życie w początkach XIX wieku wraz z ówczesnymi problemami, zmianami jakie zachodziły a także pozycją kobiet. Taka obyczajówka w połączeniu z wątkiem romantycznym, bo ten zajmuje tutaj niewiele miejsca. Nie zachwyciła mnie i nie urzekła jak "Lokatorka...", ale była dobrą lekturą i pozostawiła po sobie miłe wspomnienia.

Na uwagę z pewnością zasługje piękny i poetycki język. Autorka tworzy obraz i klimat wiktoriańskiej Anglii dając możliwość poczucia go a nawet przeniesienia się w tamte czasy. I uwierzcie to niesamowite uczucie, chociaż nie dla każdego. Nie każdy doceni i poczuje piękno ukryte w treści i opisach. Nie każdy będzie zauroczony. Według mnie to lektura dla ceniących spokój i piękno, lubiących oddać się refleksji a także osób wrażliwych i tych delektującym się każdym zapisanym słowem. 

Polecam miłośnikom literatury pięknej, lubiącym oddać się melancholii, przemyśleniom. Tym którzy lubią spokój, delektują się każdym słowem i cenią sobie jego piękno a także to w jaki sposób historia została opowiedziana a nie ile ma w sobie akcji.

Shirley ukazuje życie w początkach XIX wieku wraz z ówczesnymi problemami, zmianami jakie zachodziły a także pozycją kobiet. Taka obyczajówka w połączeniu z wątkiem romantycznym, bo ten zajmuje tutaj niewiele miejsca. Nie zachwyciła mnie i nie urzekła jak "Lokatorka...", ale była dobrą lekturą i pozostawiła po sobie miłe wspomnienia.

Na uwagę z pewnością zasługje piękny...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To zaskakujące jak lekko i przyjemnie można czytać książkę, która zostawi czytelnika z melancholijnym humorze. Przez większość czasu, autorka opowiada o różnicach społecznych, niesprawiedliwości w postrzeganiu płci i podziałach klasowych. Pokazuje nam to na zasadzie kontrastu: 2 mężczyzn i 2 kobiet, którzy w różnych kwestiach i konfiguracjach są swoimi przeciwieństwami.

Na samym końcu, zupełnie niespodziewanie, kończymy z problematyką przemijania czasu. Akcja przypada na lata rewolucji przemysłowej, więc mamy pokazane jak w zaledwie kilkanaście lat, miejsce życia bohaterów diametralnie się zmienia.

To zaskakujące jak lekko i przyjemnie można czytać książkę, która zostawi czytelnika z melancholijnym humorze. Przez większość czasu, autorka opowiada o różnicach społecznych, niesprawiedliwości w postrzeganiu płci i podziałach klasowych. Pokazuje nam to na zasadzie kontrastu: 2 mężczyzn i 2 kobiet, którzy w różnych kwestiach i konfiguracjach są swoimi przeciwieństwami.

Na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

• Piękne wydanie!
• Początek powieści był dla mnie trudny, ponieważ zawierał dużą ilość szczegółowych opisów. Dopiero pojawienie się tytułowej Shirley sprawiło, że lektura stała się o wiele ciekawsza.
• Głównymi postaciami są młode kobiety, które rozważają różne drogi życia. Warto przeczytać, żeby dowiedzieć się, gdzie zaprowadzi je myślenie o staropanieństwie.
Więcej: https://www.onlypretender.pl/2018/08/shirley-charlotte-bronte-161.html

• Piękne wydanie!
• Początek powieści był dla mnie trudny, ponieważ zawierał dużą ilość szczegółowych opisów. Dopiero pojawienie się tytułowej Shirley sprawiło, że lektura stała się o wiele ciekawsza.
• Głównymi postaciami są młode kobiety, które rozważają różne drogi życia. Warto przeczytać, żeby dowiedzieć się, gdzie zaprowadzi je myślenie o staropanieństwie.
Więcej:...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Shirley" to książka dość sporej objętości, która ani trochę mi się nie dłużyła. Natomiast już na początku jakbym przeniosła się na karty powieści Elizabeth Gaskell "Północ i Południe". Helstone, fabrykant, który wzbudza emocje... Jednak powieść Charlotte Brontë jest inna, mimo pewnych widocznych inspiracji.

Autorka jest bardzo bezpośrednia w kreowaniu myśli i charakterów poszczególnych postaci oraz ich dalszych losów, co sprawia, że momentami czytelnik czuje się bliskim świadkiem tamtych wydarzeń, innym razem biernie zaś przypatruje się dziejom swoich ulubionych bohaterów. Tak blisko, a jednocześnie tak daleko...

Książka zapowiadała się na powieść stricte społeczną, rozważania o polityce, handlu oraz podziałach pozwalały na takie wrażenia, ale właściwie skończyło się na dwóch wątkach miłosnych i pozycji kobiet w tamtych czasach, dlatego określenie jej jako feministycznej nie będzie dalekie od prawdy w mojej opinii.

Charlotte Brontë to nie Jane Austen, dlatego mniej tu ironii i humoru, a więcej rozbudowanych opisów, ale jedna rzecz się nie zmienia. Gdzieś tam pośród losów bohaterów otwiera się ciekawa panorama angielskiego społeczeństwa.

"Shirley" to książka dość sporej objętości, która ani trochę mi się nie dłużyła. Natomiast już na początku jakbym przeniosła się na karty powieści Elizabeth Gaskell "Północ i Południe". Helstone, fabrykant, który wzbudza emocje... Jednak powieść Charlotte Brontë jest inna, mimo pewnych widocznych inspiracji.

Autorka jest bardzo bezpośrednia w kreowaniu myśli i charakterów...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Można dyskutować o tym, czy okładka ma wpływ na wybór książki, czy nie. Teoretycznie uważam, że nie ma. Jednak w praktyce wygląda to zupełnie inaczej i ja jestem tego najlepszym przykładem. Gdyby nie piękne wznowione wydania powieści sióstr Bronte, pewnie nie sięgnęłabym po te nie z taką ochotą. A skoro już rozwodzę się nad piękną szatą graficzną, chciałabym krótko skomentować cytat, który widnieje na okładce. "Najważniejszą wiedzą, którą człowiek powinien posiąść, jest znajomość samego siebie i kierunku, w którym on sam podąża". W wielu głowach powstanie myśl, że to przecież oczywiste, ale wcale tak nie jest. Mnóstwo osób nie rozumie do końca samego siebie, a to przecież klucz do szczęścia! Uczymy się tego przez całe życie i warto być świadomym, że nasze postępowania przyniosą jakieś efekty - pozytywne lub negatywne. Ten cytat jest bardzo ważny w kontekście powieści, ale oderwany od niej nie traci swojego sensu. A takich cytatów w tej książce znajdziecie o wiele więcej...



Być może potencjalny czytelnik po przeczytaniu opisu "Shirley" stwierdzi, że jest to zwykłe romansidło i niczym nas nie zaskoczy. Rzeczywiście, opis być może nie brzmi szczególnie zachęcająco... Jednak zapewniam Was, że Charlotte Bronte nie jest na tyle płytką twórczynią, żeby ograniczyć się jedynie do miłosnych perypetii swoich bohaterów. Jeżeli czytaliście "Dziwne losy Jane Eyre", macie już wyrobiony ogólny pogląd na osobę Charlotte i dobrze wiecie, że jest to autorka ze wspaniałym talentem grania czytelnikowi na emocjach. A to przecież bardzo ważne w każdej książce!



Dzięki "Shirley" poznacie mnóstwo inspirujących kobiecych postaci, z których żadna nie jest idealna. W prozie wszystkich sióstr Bronte najbardziej lubię to, że nie idealizują rzeczywistości - wręcz przeciwnie! Ich bohaterki niejednokrotnie muszą stanąć przed trudnym wyborem, stawić czoła wyzwaniu czy poświęcić się dla kogoś lub czegoś. "Shirley" jest bardzo kobiecą powieścią i można to odczuć od samego początku. Po prostu - jest to powieść o kobietach i dla kobiet.



Charlotte Bronte kolejny raz udowodniła, że potrafi przeprowadzić chłodną analizę ludzkiego umysłu i nie trzeba być mężczyzną, żeby zrobić to dobrze. Charlotte może być i często jest inspiracją dla wszystkich kobiet. Sam fakt, że została tak popularną autorką w czasach zupełnie temu niesprzyjających przedstawia nam tę postać w innym, ciekawym świetle.



Jeżeli, tak jak ja, jesteście miłośniczkami prozy sióstr Bronte, "Shirley" z pewnością przypadnie Wam do gustu. Jest to piękna powieść o miłości, przyjaźni i poszukiwaniu prawdziwego "ja". Serdecznie polecam!

Można dyskutować o tym, czy okładka ma wpływ na wybór książki, czy nie. Teoretycznie uważam, że nie ma. Jednak w praktyce wygląda to zupełnie inaczej i ja jestem tego najlepszym przykładem. Gdyby nie piękne wznowione wydania powieści sióstr Bronte, pewnie nie sięgnęłabym po te nie z taką ochotą. A skoro już rozwodzę się nad piękną szatą graficzną, chciałabym krótko...

więcej

mniej

Pokaż mimo to