Wichrowe Wzgórza

Czytałam tę książkę jak urzeczona. Każda strona odsłaniała przede mną dalszą historię kapryśnej Katarzyny i mrocznego Heathcliffa, ich przyjaźni, miłości i nienawiści, a także losy ich nieszczęsnych potomków. Z każdą chwilą pogrążałam się w coraz to większej, mrocznej tajemnicy.

To prawda, że Wichrowe Wzgórza obfitują w antypatycznych bohaterów i ponure, wręcz bluźniercze wydarzenia. A jednak dla mnie to cudowna odskocznia od ugładzonych, romantycznych historii z tej epoki! Autorka pisze konkretnie i z cudownym, kąśliwym humorem. Uwielbiam brud, mrok i smród bijący z tej opowieści! Klimat grozy, który towarzyszył mi prawie w każdym rozdziale, jest nie do zastąpienia. Książka jest idealna do czytania pod kołdrą w zimny, jesienny wieczór.

Dodam, że Wichrowe Wzgórza mają ciekawą, nietypową narrację osoby postronnej, służącej, która przeszła przez to wszystko z rodziną Earnshawów i Lintonów. Historia w historii, ale zgrabnie opowiedziana.

Powieść nie będzie podobała się wszystkim, ale dla mnie to perełka gatunku!

Czytałam tę książkę jak urzeczona. Każda strona odsłaniała przede mną dalszą historię kapryśnej Katarzyny i mrocznego Heathcliffa, ich przyjaźni, miłości i nienawiści, a także losy ich nieszczęsnych potomków. Z każdą chwilą pogrążałam się w coraz to większej, mrocznej tajemnicy.

To prawda, że Wichrowe Wzgórza obfitują w antypatycznych bohaterów i ponure, wręcz bluźnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czytałam tę książkę jak urzeczona. Każda strona odsłaniała przede mną dalszą historię kapryśnej Katarzyny i mrocznego Heathcliffa, ich przyjaźni, miłości i nienawiści, a także losy ich nieszczęsnych potomków. Z każdą chwilą pogrążałam się w coraz to większej, mrocznej tajemnicy.

To prawda, że Wichrowe Wzgórza obfitują w antypatycznych bohaterów i ponure, wręcz bluźniercze wydarzenia. A jednak dla mnie to cudowna odskocznia od ugładzonych, romantycznych historii z tej epoki! Autorka pisze konkretnie i z cudownym, kąśliwym humorem. Uwielbiam brud, mrok i smród bijący z tej opowieści! Klimat grozy, który towarzyszył mi prawie w każdym rozdziale, jest nie do zastąpienia. Książka jest idealna do czytania pod kołdrą w zimny, jesienny wieczór.

Dodam, że Wichrowe Wzgórza mają ciekawą, nietypową narrację osoby postronnej, służącej, która przeszła przez to wszystko z rodziną Earnshawów i Lintonów. Historia w historii, ale zgrabnie opowiedziana.

Powieść nie będzie podobała się wszystkim, ale dla mnie to perełka gatunku!

Czytałam tę książkę jak urzeczona. Każda strona odsłaniała przede mną dalszą historię kapryśnej Katarzyny i mrocznego Heathcliffa, ich przyjaźni, miłości i nienawiści, a także losy ich nieszczęsnych potomków. Z każdą chwilą pogrążałam się w coraz to większej, mrocznej tajemnicy.

To prawda, że Wichrowe Wzgórza obfitują w antypatycznych bohaterów i ponure, wręcz bluźnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Klasyka - przyznam, że nie często do niej sięgam i podeszłam do Wichrowych Wzgórz z lekkim dystansem. Nie sprawia mi przyjemności czytanie słów których na co dzień się już nie używa. Ale ta historia ma to coś. Nie do końca umiem to nazwać. Kipi od emocji. Przeżywałam razem z bohaterami ich rozterki, wściekałam się na ich bierność, łapałam się za głowę przy fragmentach jak się traktuje dzieci. Bałam się rozczarowania, a tu proszę takie zaskoczenie.

Klasyka - przyznam, że nie często do niej sięgam i podeszłam do Wichrowych Wzgórz z lekkim dystansem. Nie sprawia mi przyjemności czytanie słów których na co dzień się już nie używa. Ale ta historia ma to coś. Nie do końca umiem to nazwać. Kipi od emocji. Przeżywałam razem z bohaterami ich rozterki, wściekałam się na ich bierność, łapałam się za głowę przy fragmentach jak się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ta książka to zdecydowanie arcydzieło literatury światowej. Opisać taką miłość i tak wielką nienawiść może tylko geniusz. Wcale nie dziwię się, że książkę prawdopodobnie napisała Charlotte Bronte wraz ze swym bratem. Charlotta jako jedyna posiadła tak wielki kunszt, że zdolna była napisać coś tak okrutnego i coś tak doskonałego. Książka ma mroczny klimat, lecz taki sam mrok skyrwa się w duszach bohaterów. Nigdy w życiu nie spotkałem się w literaturze z czymś takim. Tu miłość przeplata się ze złem i normalność przeplata się z szaleństwem. Tej książki nigdy nie przewyższy już żadne inne literackie dzieło.

Ta książka to zdecydowanie arcydzieło literatury światowej. Opisać taką miłość i tak wielką nienawiść może tylko geniusz. Wcale nie dziwię się, że książkę prawdopodobnie napisała Charlotte Bronte wraz ze swym bratem. Charlotta jako jedyna posiadła tak wielki kunszt, że zdolna była napisać coś tak okrutnego i coś tak doskonałego. Książka ma mroczny klimat, lecz taki sam mrok sk...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Plejada bohaterów antypatycznych

Nie pamiętam, kiedy ostatni raz czytałam powieść, w której nie polubiłam żadnego z bohaterów. Emily Brontë zafundowała czytelnikom prawdziwą plejadę bohaterów budzących niechęć: egoistycznych, płytkich, popędliwych, mściwych. Naprawdę nikt spośród nich nie wzbudza nawet cienia sympatii – w najlepszym przypadku jest on czytelnikowi obojętny. Czy w obliczu takich warunków lektura "Wichrowych Wzgórz" może sprawiać satysfakcję? I tak, i nie. Największym plusem powieści jest sposób opowiedzenia historii Kate i Heathcliffa. Poznajemy ją z ust służącej – Ellen Dean, która snuje swoją opowieść nowemu pracodawcy. A wiedzieć trzeba, że jest to historia skomplikowana, niejednoznaczna i pełna zwrotów akcji, w której bohaterowie unieszczęśliwiają siebie nawzajem głupimi i egoistycznymi decyzjami. "Wichrowe Wzgórza" to powieść, która pokazuje miłość (ale czy to rzeczywiście miłość?) jako siłę destrukcyjną, która niszczy wszystko i wszystkich, którzy staną jej na drodze – łącznie z głównymi zainteresowanymi. Brontë stworzyła bardzo ciekawą i nieprzewidywalną historię, zbudowała niezwykle duszną i męczącą atmosferę i pod względem technicznym trudno jej cokolwiek zarzucić. Gdybym jednak miała wybrać twórczość jednej z trzech sióstr, zdecydowanie wybrałabym Charlotte i jej "Jane Eyre".

Plejada bohaterów antypatycznych

Nie pamiętam, kiedy ostatni raz czytałam powieść, w której nie polubiłam żadnego z bohaterów. Emily Brontë zafundowała czytelnikom prawdziwą plejadę bohaterów budzących niechęć: egoistycznych, płytkich, popędliwych, mściwych. Naprawdę nikt spośród nich nie wzbudza nawet cienia sympatii – w najlepszym przypadku jest on czytelnikowi oboję...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka mojej młodości!
Polecam cudowną ekranizację z Juliette Binoche.

Książka mojej młodości!
Polecam cudowną ekranizację z Juliette Binoche.

Pokaż mimo to

Kocham tą książkę, mogę ją czytać i czytać

Kocham tą książkę, mogę ją czytać i czytać

Pokaż mimo to

Legendarny klasyk XIX wieku - sławna, sto razy ekranizowana historia romantycznej, niszczycielskiej miłości i spowodowanej nią serii nieszczęść.

+

Dwie angielskie rodziny szlacheckie - Earnshawowie i Lintonowie. W każdym domu dwójka dzieci, chłopak i dziewczyna. Pewnego razu pan Earnshaw przyprowadza do swego domu znajdę - chłopaka imieniem Heathcliff. Zaczyna bardzo go faworyzować, wynosząc ponad własnego syna. To powoduje oczywiście nienawiść młodego Earnshawa, a w efekcie doprowadza do jego wyjazdu z rodzinnego domu.
Zupełnie przeciwnie traktuje Heathcliffa drugie dziecko - Catherine. Przybysz staje się jej najbliższym przyjacielem i nieodłącznym towarzyszem.
Sytuacja ulega zmianie, kiedy stary pan Earnshaw umiera. Syn - Hindley wraca do posiadłości wraz z młodą żoną, obejmuje kontrolę nad rodowym majątkiem, Heathcliffa z zemsty sprowadza do roli służącego.
Pewnego dnia Catherine i Heathcliff, wciąż pozostający w najbliższej przyjaźni, poznają dzieci sąsiadów, rodzeństwo Edgara i Isabelle Linton. Młody Linton wpada w Catherine w oko, a jako że jest zamożny, dobrze wykształcony i wychowany, w próżności serca postanawia wyjść za niego, mimo oczywistej miłości, jaką żywi do Heathcliffa.

Na wieść o ślubie Heathcliff znika bez śladu. Gdy wraca po trzech latach, jest już zamożny. Zamieszkuje u swego wroga Hindleya Earnshawa, który po śmierci żony w połogu popadł w długi i alkoholizm i zaczyna codziennie odwiedzać małżeństwo Lintonów. Ich Wzajemna miłość z Catherine rozpala się od nowa, na dodatek zakochuje się w nim do szaleństwa Isabella Linton.
Mimo oporu Edgara i Catherine złowrogi Heathcliff uprowadza Isabelle, żeni się z nią i robi jej dziecko. Traktuje ją jednak tak brutalnie i nienawistnie, że zrozpaczona zmuszona jest uciec od złowrogiego tyrana.
Tymczasem ostateczne spięcie pomiędzy Lintonami a Heathcliffem doprowadza do kryzysu emocjonalnego, w efekcie którego Catherine popada w szaleństwo, następnie zaś umiera, rodząc Lintonowi córkę.
Przeklęta miłość nie daje za wygraną i po upływie paru lat tragiczne emocje zaczynają wiązać kolejne pokolenie - syna Hindleya Earnshawa - Haretona Earnshawa, syna zmarłego w międzyczasie Hindleya, którego Heathcliff traktuje jak głupiego, ciemnego służącego, syna Heathcliffa i Isabelle, chorowitego Lintona i córkę państwa Linton - Cathy...

+

Gatunkowo "Wichrowe Wzgórza" stanowią mieszankę romansu i gotyckiego thrillera, przy czym moc destrukcyjnej miłości tak bardzo rzutuje na ogólny odbiór dzieła, że w praktyce element "gotycki" bywa w niej rzadziej rozpoznawany.

Gotyckość powieści wynika z faktu, że siła miłości w niej opisanej wykracza wręcz poza granice ludzkiego życia - Heathcliff wzywa ducha Catherine, by go nawiedzał jak najczęściej. ta siła urzeka też do dziś czytelników (a częściej czytelniczki), przesłaniając trochę nie tylko fakt totalnej destrukcyjności tego uczucia, jak i naprawdę wstrętne charaktery obojga zakochanych. Doprawdy, jak się zastanowić na chłodno, to wyjątkowo wręcz odrażająca para. Z jednej strony sadystyczny, mizantropijny niczym norweski black metalowiec Heathcliff, z drugiej wpadająca w ataki obłąkańczej wściekłości, do tego próżna, głupia i do gruntu zła Catherine. To duet toksyczny niczym Bonnie i Clyde, a ich uczucie jest - dosłownie - z piekła rodem.

Zło tej pary rozprzestrzenia się naokoło, zarażając wszystkich postronnych, niszcząc ich szczęście i spokój. Szkoda, że mało kto, roniąc łzy nad zakochaną parą pomyśli o tragediach Lintonów, pogardzanym i odrzucanym mężu (Edgar), katowanej i znienawidzonej żonie (Isabelle), dręczonej córce (Cathy).

W ogóle postać Heathcliffa to taki modelowy "zły chłopak" (vel "zimny drań"), konstrukt emocjonalno-erotyczny, który kobiety kontrastują ze swymi poczciwymi i dobrymi partnerami, zakochanymi, czułymi i gotowymi do pomocy. (Ale żeby nie było, mężczyźni mają taki sam konstrukt, to stereotyp "femme fatale" kontrastujący z gotującymi w domu obiad i pilnującymi "ogniska domowego" żonkami). Co ciekawe, jak się okazuje, każdy może być jednocześnie tym "bad boyem" jak i czułym i oddanym kochankiem - widać to po postawie Heathcliffa wobec Catherine, widać też po zmiennym podejściu młodej Lintonówny do Haretona.

Warto też przypomnieć, że według niektórych interpretacji Heathcliff to nie człowiek a demoniczny byt z zaświatów, przybyły na wrzosowiska Anglii, przy nieść ze sobą śmierć i zniszczenie (tę tezę stawiał Lovecraft w swym Supernatural Horror In Literature). Rzeczywiście, mało kto przeżywa do końca powieści a ilością nieszczęść i nagłych tragedii można by obdzielić kilka innych romansów, ale co w takim razie z niszczycielską miłością do Catherine. Byłby to "diabeł zakochany"? Trudno o jednoznaczną odpowiedź. Na pewno zaś uwagę fana literackiej grozy przyciągnie niesamowitość przyrody. Owiewane lodowatymi wiatrami wrzosowiska to taki rustykalny odpowiednik gotyckiego zamku. Pa pewno zapadnie w pamięć czytelnikom.

Mimo upływu lat powieść czyta się bardzo dobrze, jest intrygująca i wciągająca, zachęca do szybkiego przewracania stron, by poznać zakończenie (dla tych nielicznych, którzy nie oglądali w TV żadnej ekranizacji). Koniec końców klasyk wart poznania.

Legendarny klasyk XIX wieku - sławna, sto razy ekranizowana historia romantycznej, niszczycielskiej miłości i spowodowanej nią serii nieszczęść.

+

Dwie angielskie rodziny szlacheckie - Earnshawowie i Lintonowie. W każdym domu dwójka dzieci, chłopak i dziewczyna. Pewnego razu pan Earnshaw przyprowadza do swego domu znajdę - chłopaka imieniem Heathcliff. Zaczyn...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tyle nienawiści w miłości to jeszcze nie widziałam. Przykro się czyta taką w sumie bardzo przygnębiającą historię. Dwoje dorosłych ludzi (wcześniej dzieci) zdominowało tak silne uczucie, którego oboje nie potrafili ani zwalczyć ani się z nim pogodzić.Nie umieli się sami ze sobą dogadać, prowadzili jakieś chore gierki, które doprowadziły do tragedii tak naprawdę wszystkich bohaterów tej opowieści. Tytuł adekwatny do treści.
Polecam



\

Tyle nienawiści w miłości to jeszcze nie widziałam. Przykro się czyta taką w sumie bardzo przygnębiającą historię. Dwoje dorosłych ludzi (wcześniej dzieci) zdominowało tak silne uczucie, którego oboje nie potrafili ani zwalczyć ani się z nim pogodzić.Nie umieli się sami ze sobą dogadać, prowadzili jakieś chore gierki, które doprowadziły do tragedii tak naprawdę wszystkich bohat...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Wichrowe wzgórza" to historia autodestrukcyjnej miłości i głębokiej nienawiści, która co ciekawe rodzi się z powodu błędnych decyzji, a dosięga głównie niewinne osoby i je niszczy.
Zdecydowanie nie można polubić bohaterów, ich postępowanie jest irracjonalne, podłe, egoistyczne, emocjonalne i polega na bawieniu się uczuciami innych i dosadnym ich krzywdzeniu ( patrz rodzeństwo Linton). Oprócz tego książka przedstawia obraz kobiety jako kompletnie nie myślącej istoty, płytkiej i samolubnej(patrz Cathy) albo marionetki w rękach mężczyzn i ich narzędzia zemsty (patrz Izabela)
Atmosfera książki jest ponura, mglista i zimna czyli doskonale oddaje klimat wrzosowisk.
Wciąż nie rozumiem fenomenu tej książki ani Cathy i Heathcliffa jako najbardziej tragicznej pary w literaturze, choć muszę przyznać że też dawno żadne postaci nie wzbudziły u mnie aż tak negatywnych emocji.

"Wichrowe wzgórza" to historia autodestrukcyjnej miłości i głębokiej nienawiści, która co ciekawe rodzi się z powodu błędnych decyzji, a dosięga głównie niewinne osoby i je niszczy.
Zdecydowanie nie można polubić bohaterów, ich postępowanie jest irracjonalne, podłe, egoistyczne, emocjonalne i polega na bawieniu się uczuciami innych i dosadnym ich krzywdzeniu ( pa...

więcej

mniej

Pokaż mimo to