Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Według mnie najbardziej wartościowa seria na świecie. Oczywiście wszystkich serii nie przeczytałem, ale nigdy na coś podobnego niestety nie trafiłem. Mam wrażenie, że dziś ludzie tworzą tylko historie oparte na "realizmie" i chcą wszędzie pchać nudną rzeczywistość. Co dokładnie mam na myśli? Tak pozytywnych bohaterów ze świecą szukać. Seria pełna przyjaźni, miłości i dobrych wartości. Walki o lepsze jutro. Dlatego tak odróżnia się od całej reszty, w której dominują niedoskonałe charaktery i wszystkie możliwe negatywne cechy, z którymi mamy okazję spotykać się na co dzień. Dla mnie książka ma być ucieczką, a nie powtórką tego, co widzę dookoła. Seria z wartościami, a nie z wszechobecną nienawiścią, erotyzmem i wulgarnością. Seria ukazująca prawdziwą siłę, a nie tę marną podróbkę jaką jest agresja i niezrównoważenie. Łudzę się, że można w rzeczywistości spotkać takich ludzi jak w Mieczu Prawdy. A dzień, w którym pierwszy raz natrafiłem na wzmiankę o serii stał się jednym z najcenniejszych wspomnień jakie posiadam. Mam wrażenie, że jeden z wątków nie został zakończony. Czyżby...? :) Polecam każdej dobrej duszyczce!

Według mnie najbardziej wartościowa seria na świecie. Oczywiście wszystkich serii nie przeczytałem, ale nigdy na coś podobnego niestety nie trafiłem. Mam wrażenie, że dziś ludzie tworzą tylko historie oparte na "realizmie" i chcą wszędzie pchać nudną rzeczywistość. Co dokładnie mam na myśli? Tak pozytywnych bohaterów ze świecą szukać. Seria pełna przyjaźni, miłości i...

Metro to nie jakaś tam kolejna pusta pozycja o niczym, a opowieść z przesłaniem. Takich dzieł powinno być zdecydowanie więcej. Książek, które zmuszają do przemyśleń i analizy różnych aspektów życia. Polecam każdemu, kto lubi rozmyślania nas sensem i nad tym dokąd zmierzamy.

Metro to nie jakaś tam kolejna pusta pozycja o niczym, a opowieść z przesłaniem. Takich dzieł powinno być zdecydowanie więcej. Książek, które zmuszają do przemyśleń i analizy różnych aspektów życia. Polecam każdemu, kto lubi rozmyślania nas sensem i nad tym dokąd zmierzamy.

Hrabia Monte Christo to jedna z dwóch powieści, które spowodowały u mnie poważne reakcje emocjonalne. Mocna, dobrze przemyślana, dojrzała i mądra książka. Widać, że Dumas ma więdzę o biznesie, medycynie... Polecam każdemu - w tej powieści znajdziecie niesprawiedliwość, zemstę, miłość i przebaczenie. Warto - klasyk

Hrabia Monte Christo to jedna z dwóch powieści, które spowodowały u mnie poważne reakcje emocjonalne. Mocna, dobrze przemyślana, dojrzała i mądra książka. Widać, że Dumas ma więdzę o biznesie, medycynie... Polecam każdemu - w tej powieści znajdziecie niesprawiedliwość, zemstę, miłość i przebaczenie. Warto - klasyk

Takie krótkie, a tak intrygujące. Aż muszę opanować świadome śnienie. POLECAM!

Takie krótkie, a tak intrygujące. Aż muszę opanować świadome śnienie. POLECAM!

Filozofii Goodkinda kibicuję z całych sił i nadal seria jest najważniejszą i najbardziej znaczącą w moim życiu. Żadna inna seria tyle mi nie dała i tyle mnie nie nauczyła. Po lekturze Skradzionych Dusz mam jednak wrażenie, że Goodkind zbyt dużo naczytał się Pieśni Lodu i Ognia R.R. Martina i zaczął mieć podobne upodobania jak Martin. Jednak, jak już ktoś wspomniał, opisy śmierci są niewiarygodne i można mieć nadzieję na niemożliwe w następnej i ostatniej części Miecza Prawdy. Czasem też miałem wrażenie, że Goodkind zbytnio zagmatwał to wszystko. Nie wiem czy chciał tak zbudować aurę tajemniczości, ale niektóre wydarzenia można by opisać o wiele łatwiej i nie wciskać wszędzie tych wyjaśnień w stylu "to akurat było możliwe, bo coś tam tego się wcześniej stało". "Czasem najprostsze rozwiązanie jest właściwe" więc Panie Goodkind nie komplikuj Pan :D No i oddawaj mi moich bohaterów, bo dobra historia ma kończyć się dobrze.

Filozofii Goodkinda kibicuję z całych sił i nadal seria jest najważniejszą i najbardziej znaczącą w moim życiu. Żadna inna seria tyle mi nie dała i tyle mnie nie nauczyła. Po lekturze Skradzionych Dusz mam jednak wrażenie, że Goodkind zbyt dużo naczytał się Pieśni Lodu i Ognia R.R. Martina i zaczął mieć podobne upodobania jak Martin. Jednak, jak już ktoś wspomniał, opisy...

Muszę przyznać, że książka mnie pozytywnie zaskoczyła. Sporo akcji i nie można przewidzieć co będzie dalej. Napisana prostym i ciekawym językiem. Zdarzyło się nawet dowiedzieć czegoś nowego. Dla fanów przygodówek i morskich klimatów jak znalazł. Wystąpił nawet motyw fantastyczny, chociaż kto wie? Może krakeny rzeczywiście atakowały statki? (Kałamarnica Olbrzymia). Polecam

Muszę przyznać, że książka mnie pozytywnie zaskoczyła. Sporo akcji i nie można przewidzieć co będzie dalej. Napisana prostym i ciekawym językiem. Zdarzyło się nawet dowiedzieć czegoś nowego. Dla fanów przygodówek i morskich klimatów jak znalazł. Wystąpił nawet motyw fantastyczny, chociaż kto wie? Może krakeny rzeczywiście atakowały statki? (Kałamarnica Olbrzymia). Polecam

Szczerze powiem, że się zawiodłem. W tej książce kompletnie nic się nie dzieje. Fabułę można streścić w dosłownie jednym zdaniu. Naprawdę nie mam pojęcia co w tej książce może się podobać. Może to po prostu nie mój klimat. Pozdrawiam

Szczerze powiem, że się zawiodłem. W tej książce kompletnie nic się nie dzieje. Fabułę można streścić w dosłownie jednym zdaniu. Naprawdę nie mam pojęcia co w tej książce może się podobać. Może to po prostu nie mój klimat. Pozdrawiam

W końcu książka o Geralcie w 100%. Po sadze zawsze miałem lekki niesmak bo mało w nich było przygód tytułowego wiedźmina, a dużo opisów innych równoległych zdarzeń. Dostałem, co chciałem i jestem zadowolony. Nie mam wprawdzie pojęcia jak usytuować akcję (przed piecioksięgiem czy po?) ale myślę, że jest to celowym zabiegiem Sapkowskiego. Nimue, która pojawia się na końcu Sezonu Burz podąża dopiero do szkoły czarodziejek. To by oznaczało, że akcja Sezonu Burz dzieje się przed akcją sagi (w której Nimue jest już dorosłą czarodziejką). Ale w najnowszej części czarodziejka ta twierdzi, że Geralta z Rivii nie ma już wśród żywych od 105lat. To by oznaczało, że Sezon Burz dzieje się po wydarzeniach z Sagi. Czyżby Ciri miała z tym coś wspólnego? Polecam

W końcu książka o Geralcie w 100%. Po sadze zawsze miałem lekki niesmak bo mało w nich było przygód tytułowego wiedźmina, a dużo opisów innych równoległych zdarzeń. Dostałem, co chciałem i jestem zadowolony. Nie mam wprawdzie pojęcia jak usytuować akcję (przed piecioksięgiem czy po?) ale myślę, że jest to celowym zabiegiem Sapkowskiego. Nimue, która pojawia się na końcu...