Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Nie zgrywaj ważniaka! Wasza dwójka ma teraz poważne kłopoty! - warknął Anderson. - Imiona! - Imiona? - powtórzył długowłosy kierowca - Zobaczmy... Jest Wilberforce... Bathsheba... Elvendork... - A co ciekawsze ostatnie pasuje zarówno do chłopca jak i dziewczynki - dodał ten w okularach. - Och! Chodziło wam o nasze imiona? - zapytał pierwszy gdy Anderson charknął ze złością. - Trzeba było tak od razu! Ten obok to James Potter, a jestem Syriusz Black.

- Nie zgrywaj ważniaka! Wasza dwójka ma teraz poważne kłopoty! - warknął Anderson. - Imiona! - Imiona? - powtórzył długowłosy kierowca - Zo...

- No i co - zapytałem - wykryłeś coś? Stał nade mną w milczeniu, ze świecą w ręku. Po chwili jego szczupła, wysoka postać pochyliła się nad moim łóżkiem. - Powiedz - szepnął - czy nie boisz się spać w jednym pokoju z półgłówkiem, z człowiekiem cierpiącym na rozmiękczenie mózgu, i idiotą, co postradał rozum? - Ani trochę - odparłem zdumiony. - To bardzo szczęśliwie - rzekł i już ani słowem nie odezwał się aż do rana.

- No i co - zapytałem - wykryłeś coś? Stał nade mną w milczeniu, ze świecą w ręku. Po chwili jego szczupła, wysoka postać pochyliła się nad ...

- Wyobraziłem sobie następującą sytuację: twoja matka siedzi sobie z nieboszczką panią Holmes, szyją śpioszki lub stukają drutami i recytują - "Achilles, Herkules, Sherlock, Mycroft...

- Wyobraziłem sobie następującą sytuację: twoja matka siedzi sobie z nieboszczką panią Holmes, szyją śpioszki lub stukają drutami i recytują...

- Myślałeś kiedyś o mrówkach? - zapytał Amyus Crowe. Sherlock potrząsnął głową. - Poza tym, że na piknikach obłażą kanapki z dżemem, chyba nigdy się nad nimi nie zastanawiałem.

- Myślałeś kiedyś o mrówkach? - zapytał Amyus Crowe. Sherlock potrząsnął głową. - Poza tym, że na piknikach obłażą kanapki z dżemem, chyba n...

- Holmes miał przewagę - zauważył Harold. - Tak? A to jaką? - Żył w wiktoriańskiej Anglii, w społeczeństwie tak silnie zhierarchizowanym, że po czyimś akcencie można było powiedzieć z dokładnością do kilku mil, gdzie się wychował. Słowo „cockney” pierwotnie oznaczało kogoś, kto mieszka w zasięgu dźwięku dzwonów kościoła St Mary-le-Bow. Spinki do mankietów określały los człowieka. Holmes potrafił tyle powiedzieć o czyjejś lasce - powiedzmy w „Psie Baskerville'ów” - bo mężczyźni je nosili. Dzisiaj już nie ma reguł. Masz milion możliwości wyboru ubrań i stylu życia. Jeśli twoje ubranie wygląda na kosztowne, nie oznacza to, że nie pochodzi ze sklepu z używaną odzieżą. Mieszkam w LA, gdzie podstawowa zasada brzmi: im swobodniej się nosisz, tym masz więcej pieniędzy. Oboje jesteśmy Amerykanami, a poza kilkoma regionami akcenty się wzajemnie przenikają. Szczególnie gdy ludzie podróżują. Tak jak ty. Jesteś przecież reporterką. W ilu miastach mieszkałaś? W czterech? W sześciu? Mogłaś się urodzić w każdym z nich.

- Holmes miał przewagę - zauważył Harold. - Tak? A to jaką? - Żył w wiktoriańskiej Anglii, w społeczeństwie tak silnie zhierarchizowanym, że...

- Przepraszam! - zmartwił się zakonnik. - Nie miałem zamiaru pana przestraszyć. - W porządku - wysapał Arthur. - Nie miałem zamiaru dać się przestraszyć.

- Przepraszam! - zmartwił się zakonnik. - Nie miałem zamiaru pana przestraszyć. - W porządku - wysapał Arthur. - Nie miałem zamiaru dać się ...

-(...) Kiedy Sherlock Holmes wrócił do życia po Wielkiej Luce, pojawił się przed Watsonem w przebraniu starego księgarza. Miał przy sobie trzy książki, które dał w prezencie nic niepodejrzewającemu przyjacielowi. Był to zbiór wierszy Katullusa, jakaś „Święta wojna”, która nawet nie była prawdziwa książką, i „Ptaki Wielkiej Brytanii”. Katullus zawsze stanowił zagadkę dla sherlockistów. Był jednym z najchętniej poruszających temat miłości poetów rzymskich - i to zarówno w odmianie hetero, jak i homo. To zabawne podarować go najlepszemu przyjacielowi po długiej nieobecności.

-(...) Kiedy Sherlock Holmes wrócił do życia po Wielkiej Luce, pojawił się przed Watsonem w przebraniu starego księgarza. Miał przy sobie tr...

Proszono mnie o opowieść. Oto ona. Powinna wystarczyć.

Proszono mnie o opowieść. Oto ona. Powinna wystarczyć.

Usiłując zignorować mlaskanie Arniego, próbuję dokonać niemożliwego. Wiecie, on tak przeżuwa, jakby dopiero co odkrył, że ma usta, a dźwięki, jakie przy tym wydaje, kojarzą mi się z porządnym, wilgotnym seksem. Przez te chlupiące i gulgoczące odgłosy mam ochotę współżyć z szerokim asortymentem najpiękniejszych mieszkanek Endory.

Usiłując zignorować mlaskanie Arniego, próbuję dokonać niemożliwego. Wiecie, on tak przeżuwa, jakby dopiero co odkrył, że ma usta, a dźwięki...