Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Początkowo czułam się nieco zagubiona w tej akcji, książkę cechuje mnóstwo retrospekcji, ciągłe powtórzenia... Ale wszystko to sprawia, że opowieść jest naprawdę wyjątkowa. Nie da się tak po prostu przejść obok niej - albo do kogoś trafi, albo nie, ale sądzę, iż nie może pozostać czytelnikowi obojętna.

Hanna jest kobietą, która wiele w życiu przeszła, wiele musiała wycierpieć. Już od lat młodzieńczych, kiedy jeszcze otaczała ją opieka ojca, była gwałcona przez jego znajomego, następnie jej ojciec się powiesił, trafiła do domu dziecka. W końcu poznała Michała - swojego przyszłego męża, w małżeństwie z którym szukała ucieczki od całej przeszłości. Miało być idealnie - i początkowo rzeczywiście było, ale później, kiedy okazało się, że ich córeczka urodziła się upośledzona, życie u boku ukochanego wtedy jeszcze małżonka, stawało się coraz gorsze. Michał nie potrafił zaakceptować inności dziecka. Swoją córkę odrzucał, traktował jak piąte koło u wozu, a jednocześnie... gwałcił. Jego matka przyglądała się tylko temu wszystkiemu i przyklaskiwała trafności owego zachowania. To chyba właśnie postać teściowej Hanny w tej powieści najbardziej mnie irytowała.

W końcu Hanna, po wielu latach, postanowiła uwolnić się od tej męki. Wykończona psychicznie kradnie mężowi pieniądze i wyjeżdża z córką do Zakopanego, gdzie chce najpierw zabić Agatkę, a później sama popełnić samobójstwo. Przez całą książkę powraca do wielu wydarzeń z własnego i jej córki życia, i utwierdza się w przekonaniu, że to słuszna decyzja. Poznajemy ją, kiedy stoi na dachu wieżowca. Oczywiście zakończenia nie zdradzę.

Książka odciska znaczące piętno na psychice, człowiek czyta, zderza się z tak brutalną rzeczywistością, zmienia nieco światopogląd. Z jednej strony byłam szalenie wściekła na główną bohaterkę za to, że chciała swoją córeczkę zabić, a z drugiej strony... Nie potrafiłam nie przyznać jej w pewnym sensie racji, nie potrafiłam zaprzeczyć, że pewne fakty przemawiają za jej rozwiązaniem. Jak się okazało, nic nie jest nieskazitelnie białe, ani też w stu procentach czarne. Nic nie jest tylko dobre lub tylko złe.

W książce urzekło mnie również to, że nic nie jest wiadome od razu - wszystkiego dowiadujemy się stopniowo. Na początku znamy tylko Hannę i jej córkę - nawet nie z imienia, nie znamy również ich całej sytuacji. Dodam również, iż w Zakopanem Hania poznaje człowieka, który w jakiś sposób jej życie odmienia, a mimo to staje na tym dachu i zamierza skoczyć.

Początkowo czułam się nieco zagubiona w tej akcji, książkę cechuje mnóstwo retrospekcji, ciągłe powtórzenia... Ale wszystko to sprawia, że opowieść jest naprawdę wyjątkowa. Nie da się tak po prostu przejść obok niej - albo do kogoś trafi, albo nie, ale sądzę, iż nie może pozostać czytelnikowi obojętna.

Hanna jest kobietą, która wiele w życiu przeszła, wiele musiała...

Nie, zdecydowanie NIE. Czytając tę książkę liczyłam na coś więcej niż mało przekonujące opowieści o dżdżownicy i dobrodziejstwie medytacji. Przede wszystkim byłam przekonana, że ma ona cokolwiek wspólnego z katolicyzmem. Niestety, rozczarowałam się. Przeczytać można, ale po co, skoro jest tak wiele innych ciekawych pozycji?

Nie, zdecydowanie NIE. Czytając tę książkę liczyłam na coś więcej niż mało przekonujące opowieści o dżdżownicy i dobrodziejstwie medytacji. Przede wszystkim byłam przekonana, że ma ona cokolwiek wspólnego z katolicyzmem. Niestety, rozczarowałam się. Przeczytać można, ale po co, skoro jest tak wiele innych ciekawych pozycji?